ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1312

เซียวเฉวียนอยู่ที่มู่อวิ๋นไม่ใช่เหรอ?

ทำไมถึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

บ้าเอ่ย!

เซียวเฉวียนตามหลอกหลอนจริงๆ!

เว่ยเชียนชิวจ้องมองไปที่เซียวเฉวียนด้วยความเกลียดชังในดวงตาของเขา โดยมีเส้นเลือดปูดไปทั่วร่างกายของเขา

ตาและคิ้วของเซียวเฉวียนไม่แยแสและพูดว่า:"เป็นเรื่องที่บังเอิญจริงๆอยู่ที่รัฐมู่อวิ๋นยังสามารถได้พบกับใต้เท้าเจียนกั๋วอีก"

การมาถึงของเว่ยเชียนชิวนั้น ทำให้เซียวเฉวียนมั่นใจมากขึ้นว่าต้องมีคนของเขาอยู่ในรัฐมู่อวิ๋นแน่เลย ซึ่งเป็นคนที่ถูกเลี้ยงดูโดยเว่ยเชียนชิว

ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่สามารถทำให้เว่ยเชียนชิวต้องดำเนินการเป็นการส่วนตัวได้นั้น เรื่องนี้ต้องไม่ธรรมดาจริงๆ

เฮ้เฮ้!

ไม่คาดคิดเลย เซียวเฉวียนไปที่รัฐมู่อวิ๋นด้วยความคิดกระทันหัน และเขาก็มาถูกที่แล้วจริงๆ!

เมื่อเห็นท่าทางที่สงบของเซียวเฉวียนแล้ว เว่ยเชียนชิวก็อยากจะตบเซียวเฉวียนแรงๆจนหูของเขาดังหึ่งๆ เขากัดฟันอย่างแรง และจ้องมองไปที่เซียวเฉวียนด้วยท่าทางที่ดุร้าย และด่าในใจ:"บังเอิญบ้าอะไร!หากไม่ใช้เพราะเจ้าไอ้หนูที่ว่างเกินไม่มีอะไรทำมาที่รัฐมู่อวิ๋นละก็ คิดว่าข้าจะมาที่นี่ไหม?”

ทำอย่างไรได้ ความโกรธของเว่ยเชียนชิวก็แสดงท่าทางออกมาได้อย่างชัดเจน เซียวเฉวียนยังคงแสดงสีหน้าสงบบนใบหน้าของเขา ราวกับว่าเขามองไม่เห็นความโกรธของเว่ยเชียนชิวเลยสักนิด และเขายิ้มเบาๆพูดว่า:"หรือว่าไม่ได้เจอกันสองสามวัน ใต้เท้าเจียนกั๋วจะคิดถึงผู้แซ่เซียวแล้ว?"

คิดถึง คิดถึงบ้าบออะไร!

คิดถึงโคตรพ่อโคตรแม่งสิบแปดชั่วโคตรเจ้าสิ!

เขาเพิ่งประสบความสูญเสียด้วยน้ำมือของฉินซูโหรว เว่ยเชียนชิวยังไม่ทันได้สงบลง เซียวเฉวียนทำให้เว่ยเชียนชิวเกือบล้มลงไปข้างหน้าอีกครั้ง และยังเกือบจะทำให้เว่ยเชียนชิวร่วงลงมา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสิ่งนี้เหมือนเติมน้ำมันลงในกองไฟ ทำให้เว่ยเชียนชิวโกรธมาก!

แต่ว่า แม้ว่าเว่ยเชียนชิวจะโกรธมากแค่ไหน แต่เขาก็ยังมีสติอยู่

หลังจากเขาได้เผชิญกับฉินซูโหรวเมื่อสักครู่นี้ กังฟูของฉินซูโหรวนั้นเว่ยเชียนชิวไม่สามารถค้นหาข้อมูลมันได้เลย

เขารู้ว่า หากเขาต่อสู้แบบตัวต่อตัว เขาอาจจะยังมีโอกาสที่จะชนะ แต่ถ้าเขาต่อสู้กับเซียวเฉวียนและฉินซูโหรวเพียงลำพังตัวเขาคนเดียวในเวลาเดียวกัน พูดตามตรงเขาเองก็ไม่มีความมั่นใจมากนัก

ดังนั้นเว่ยเชียนชิวจึงไม่กล้าลงมืออย่างเร่งรีบ

ในเวลานี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มเสียใจที่ปล่อยให้หมาป่าดำและคนอื่นๆไปก่อน

แต่ว่า หมาป่าดำและคนอื่นๆคงจะยังไปไม่ไกล ดังนั้นเพื่อไม่ให้เสียเวลา เรียกพวกเขากลับมาก่อนดีกว่า

การต่อสู้เป็นเรื่องง่ายเมื่อมีคนจำนวนมาก

หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว เว่ยเชียนชิวก็รีบส่งสัญญาณขึ้นสู่ท้องฟ้าทันที

“วี๊ด!บูม!”

ก็มีเสียงดังขึ้นหนึ่งครั้ง ก็เห็นดอกไม้ไฟระเบิดขึ้นบนท้องฟ้า

หลังจากที่เซียวเฉวียนได้ยินเสียงนี้ เขาก็ยกมุมปากขึ้นแล้วยิ้มเบาๆอย่างเย็นชา เขาให้โอกาสกับเว่ยเชียนชิวหนึ่งครั้งในการเรียกนำกำลังเสริมเข้ามาโดยไม่แม้แต่จะยกเปลือกตาขึ้น

ให้เขารู้สึกอย่างสุดจิตสุดใจ

ในเวลานี้ ฉินซูโหรวก็ได้เดินเข้ามาและถามด้วยสีหน้าอย่างสงสัยว่า:"ราชครู ท่านมาที่นี่ทำไม?"

ในเวลานี้ เซียวเฉวียนควรอยู่ที่รัฐมู่อวิ๋นนี่

เขาไม่เพียงแต่ปรากฏตัวอยู่ที่นี่เท่านั้น แต่เขายังปรากฏตัวทันเวลาอีกด้วย

ฉินซูโหรวสงสัยในใจ

เซียวเฉวียนเหลือบมองไปที่ฉินซูโหรวอย่างเฉยเมย และพูดว่า:"เจ้าไม่ควรมาที่นี่"

แม้ว่าเธอจะมีความสามารถในการฆ่าเว่ยเชียนชิวก็ตาม แต่เธอก็ไม่ควรมา การฆ่าเว่ยเชียนชิวนั้นมีความเสี่ยงมาก เธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอและยังไม่ให้คนติดตามเธออีก ถ้าเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเว่ยเชียนชิวและตายด้วยน้ำมือของเว่ยเชียนชิว เซียวเฉวียนคงจะล้มเหลวในการได้มอบหมายความไว้วางใจของฉินปาฟาง

เซียวเฉวียนไม่สามารถทนที่จะทำให้เขาผิดหวังในสิ่งที่เขามอบหมายความไว้วางใจของคนจงรักภักดีได้

ยังไงแล้ว หลังของฉินซูโหรวได้รับบาดเจ็บอีกด้วย

เมื่อฉินซูโหรวได้ยินสิ่งนี้ เธอก็ก้มหน้าลงด้วยความอับอาย เดิมทีเธอแค่อยากจะแก้แค้นด้วยน้ำมือของเธอเอง เธอไม่เคยคิดว่าเธอจะรบกวนถึงเซียวเฉวียน และยังปล่อยให้เซียวเฉวียนเห็นอาการบาดเจ็บของเธออีก

ถึงเวลาต้องยุติกับเว่ยเชียนชิวแล้ว!

แต่ ฉินซูโหรวกล่าวว่า:"ราชครู โปรดปล่อยให้นักเรียนฆ่าหัวขโมยเฒ่านี้ด้วยน้ำมือของข้าเอง เพื่อปลอบวิญญาณอยู่บนสวรรค์ของท่านปู!"

หลังจากพูดอย่างนั้น ฉินซูโหรวก็คุกเข่าลง

ทั้งคุกเข่า เซียวเฉวียนยอมแพ้กับพวกคนโบราณเหล่านี้จริงๆ

“องค์หญิง ท่านลุกขึ้นเถิด”เซียวเฉวียนกล่าว

ฉินซูโหรวไม่ลุกขึ้นและพูดต่อว่า:"ได้โปรดขอร้องราชครูอนุญาตตามความปรารถนาให้ข้าด้วย"

เมื่อเห็นฉินซูโหรวเป็นคนดื้อรั้นขนาดนี้ เซียวเฉวียนได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ช่างเถอะ สมปรารถนาเธอก็ได้ด้วยความกตัญญูของเธอ เซียวเฉวียนพูดเบาๆ:"เจ้าทำได้เหรอ?อย่าอวดเลย"

ฉินซูโหรวพูดอย่างเด็ดขาดว่า:"นักเรียนทำได้!"

แม้ว่าหลังของเขาจะได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ไม่มีอะไรที่สามารถเทียบได้กับความเจ็บปวดตลอดห้าปีในตำหนักเย็นได้ แค่นี้ไม่ใช่อะไรเลย กว่าจะหลุนพ้นจากตำหนักเย็นได้มันไม่ง่ายเลย แต่กลับได้ยิ่งข่าวว่าฉินปาฟางถูกเว่ยเชียนชิวสังหาร เป็นก่อนอื่นเลยเรื่องที่น่าเศร้าของตระกูลฉินนั้น ไม่ควรที่จะเอ่ยถึงมันอีกต่อไป!

เซียวเฉวียนเข้าใจความรู้สึกของฉินซูโหรวดี

เธอมีความยืนหยัดขนาดนี้ เซียวเฉวียนพูดว่า:"เอาล่ะ ลุยเลย ระวังด้วย หากไม่ไหวก็รีบถอยกลับโดยเร็ว"

เมื่อได้รับอนุญาตจากเซียวเฉวียน ฉินซูโหรวก็ลุกขึ้นยืนทันทีและพูดว่า:"ตกลง!"

ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็หายตัวกระพริบตา และแทงไปที่เว่ยเชียนชิวด้วยดาบของเธอ

เว่ยเชียนชิวจ้องมองไปที่ฉินซูโหรว เพื่อจัดการกับกลอุบายของเธอ และในขณะเดียวกันก็จ้องมองไปที่เซียวเฉวียน เพื่อป้องกันไม่ให้เซียวเฉวียนทำร้ายเขาอย่างลับๆ

เนื่องจากมีเซียวเฉวียนอยู่ด้วย เว่ยเชียนชิวจึงรู้ว่าเขาไม่มีความได้เปรียบในการใช้แส้ ดังนั้นเขาจึงชักดาบยาวออกมากะทันหันและเริ่มต่อสู้กับฉินซูโหรว

ขณะที่ทั้งสองกำลังต่อสู้กันนั้น ดาบยาวทั้งสองก็ปะทะกันและส่งเสียงหึ่งหึ่งดังกึกก้อง

ในตอนแรก ทั้งสองมีฝีมือไล่เลี่ยกัน และดาบของพวกเขาก็เปล่งประกายไฟอยู่ตลอดเวลา

แต่ดาบของฉินซูโหรวนั้นคือกระบี่ชีวัน กระบี่ชีวันนั้นครอบงำ ดาบของเว่ยเชียนชิวก็ค่อยๆต้านทานไม่ได้