ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1311

สถานที่แห่งนี้ไร้ซึ่งผู้คน การลงมือในสถานที่แห่งนี้นั้นเหมาะสมเป็นที่สุด และไม่เป็นการทำร้ายผู้บริสุทธิ์ด้วย

หลังจากเสวี่ยเยี่ยนรอเป็นเพื่อนฉินซูโหรวสักพัก ฉินซูโหรวก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ขอบคุณความช่วยเหลือจากแม่นางเสวี่ยเยี่ยน ในเมื่อส่งข้าถึงที่หมายแล้ว แม่นางเสวี่ยเยี่ยนก็ล่วงหน้ากลับไปเมืองหลวงก่อนเถอะ”

เสวี่ยเยี่ยนกล่าว “จวิ้นจู่ องค์หญิงให้ข้าติดตามท่าน”

“ขอบพระทัยองค์หญิงแทนข้าด้วย แต่ว่าเจ้าไม่จำเป็นต้องรออยู่ที่นี่เลยจริงๆ ข้ามั่นใจว่าข้าสามารถจัดการกับเฒ่าชั่วอย่างเว่ยเชียนชิวได้” ฉินซูโหรวแย้มยิ้มบางเบา

ด้านนี้คือคำสั่งขององค์หญิง เสวี่ยเยี่ยนไม่อาจไม่กระทำตาม ส่วนทางนี้นั้นฉินซูโหรวก็เอ่ยปากไล่คนเสียแล้ว หากว่าเสวี่ยเยี่ยนอยากจะรั้งอยู่ตรงนี้ต่อ ไม่แน่ว่าฉินซูโหรวอาจจะโมโหก็ได้

เสวี่ยเยี่ยนคิดๆ แล้วก็ทำได้แค่หาวิธีประนีประนอม นางไม่กลับเมืองหลวง และไม่จากไป นางจะซ่อนตัวคอยปกป้องฉินซูโหรวอยู่ในมุมมืด

ดังนั้นแล้ว เสวี่ยเยี่ยนจึงบอกลาอย่างเคารพนบนอบ หลังจากนั้นก็หายตัวไปต่อหน้าฉินซูโหรว

หลังจากที่เสวี่ยเยี่ยนจากไปแล้ว ฉินซูโหรวก็หาพื้นที่ราบเรียบสักแห่งก่อนจะนั่งลง นางหลับตาพักผ่อนรอให้เว่ยเชียนชิวปรากฏตัว

ทว่าเว่ยเชียนชิวก็ไม่ได้ทำให้ฉินซูโหรวต้องรอนาน

นางได้ยินเสียงฝีเท้าม้าควบอย่างบ้าคลั่งดังมา ฉินซูโหรวค่อยๆ ลืมตาขึ้น นางใช้นัยน์ตาทอประกายเย็นยะเยียบมองไปทางทิศที่ฝีเท้าม้าควบเข้ามาอยู่

ผู้ที่มานั้น แน่นอนว่าเป็นเว่ยเชียนชิว

ในช่วงเวลาเพียงครึ่งถ้วยชาเท่านั้น ในที่สุดคนของเว่ยเชียนชิวก็เข้ามาถึง เมื่อเห็นฉินซูโหรวที่เต็มไปด้วยจิตสังหารอยู่เบื้องหน้าเพียงลำพัง เว่ยเชียนชิวก็ดึงบังเหียนม้า แต่บางทีอาจจะเพราะม้าวิ่งเร็วไปหน่อย และเพราะความเคยชิน ม้าจึงวิ่งเลยไปหลายเมตรก่อนจะหยุดฝีเท้าลง

เว่ยเชียนชิวดึงบังเหียนม้าให้หันกลับ เขาใช้นัยน์ตาเย็นชาอำมหิตกวาดตามองฉินซูโหรวครั้งหนึ่ง คนผู้นี้ ดูไปแล้วค่อนข้างคุ้นเคยอยู่บ้าง

แต่ว่าในเวลาปัจจุบันทันด่วน เว่ยเชียนชิวกลับคิดไม่ออกว่าไปเห็นนางมาจากที่ใด

แน่นอนว่าเว่ยเชียนชิวรู้ว่านี่คือคุณหนูใหญ่ของจวนฉิน ฉินซูโหรว แต่เขากลับรู้สึกว่านอกจากฉินซูโหรวแล้ว นางยังเหมือนกับคนอีกคนหนึ่งอย่างมาก

เว่ยเชียนชิวคิดๆ ในที่สุดก็คิดออก นางเหมือนกับเลขานุการฉินเป็นอย่างมาก บรรยากาศรอบตัวคล้ายคลึงแทบจะสิบส่วน

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เว่ยเชียนชิวก็พลันกระจ่างแก่ใจ หากว่าในเวลานี้ยังไม่เข้าใจละก็ เกรงว่าเขาจะโง่เขลาไปสักหน่อยแล้ว

ฉินซูโหรวก็คือฉินซู!

ที่แท้ นางคือสตรีที่ปลอมตัวเป็นชายไปสอบเค่อจวี่ ไม่ต้องคิดเลย นี่จะต้องเป็นความคิดพิสดารของเจ้าเด็กฮ่องเต้กับเซียวเฉวียนแน่นอน

แต่ว่า คุณหนูใหญ่ตระกูลฉินรายนี้ แน่นอนว่าเป็นสตรีมากความสามารถที่ไม่อาจหาที่ใดอีก ตอนแรก นางถึงกับถูกจัดเป็นอันดับสอง เป็นรองแค่จอหงวนอย่างเว่ยเป้ย

ในบรรดาอนุชนตระกูลฉินรุ่นนี้ ผู้ชายกลับไม่นับว่าโดดเด่น พรสวรรค์และความสามารถของคุณหนูใหญ่สิจึงจะนับว่าเป็นหนึ่งในหมื่น

แต่ไม่รู้ว่าสตรีผู้หนึ่งเช่นนางนี้จะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่เพื่อสิ่งใดกัน?

“เจ้าคือฉินซูโหรว และก็คือฉินซูด้วยงั้นหรือ?”

คำพูดนี้คล้ายจะเป็นคำถามธรรมดา แต่แท้ที่จริงแล้วเต็มไปด้วยความมั่นใจ

“ใต้เท้าเจี้ยนกั๋วสายตาดียิ่ง” ฉินซูโหรวยิ้มเย็นชาครั้งหนึ่ง

ฉินซูโหรวและอาจื่อ ยามที่ทั้งสองสวมใส่ชุดสตรีนั้นหน้าตาจะเหมือนกันยิ่ง ทว่าก็เหมือนกันประมาณเจ็ดส่วนเท่านั้น ดังนั้นแล้ว ครั้นฉินซูโหรวแต่ตัวเป็นบุรุษแล้วปกปิดเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ก็ยิ่งมีน้อยคนนักที่จะคิดว่ารูปร่างหน้าตาของนางนั้นเกี่ยวพันกับอาจื่อ และยิ่งคิดไม่ถึงสถานะที่แท้จริงของนางออกมาได้

คำพูดนี้ แม้จะพูดเหมือนเยินยอเว่ยเชียนชิว แต่แท้ที่จริงแล้ว กำลังเยาะหยันที่เว่ยเชียนชิวทราบเรื่องช้าเช่นนี้ คำพูดที่ฉินซูโหรวพูดนั้นเป็นวาจาโต้กลับ พูดอ้อมๆ ว่าเว่ยเชียนชิวไม่มีสายตานั่นเอง

เสียดายที่เขาครองอำนาจมานานปีปานนี้ เสียแรงที่เขาขบคิดวางแผนต่างๆ นานา กระทั่งแผนการเล็กน้อยของคนรุ่นเยาว์เช่นพวกเขาสองคนก็มองไม่ออก

ดูท่าแล้ว เว่ยเชียนชิวจะแก่ชราจนเลอะเลือนไปเสียแล้ว

วาจานอกคำพูดนั้น แน่นอนว่าเว่ยเชียนชิวฟังเข้าใจ

พอถูกเด็กสาวรายหนึ่งเห็นเป็นเรื่องตลกเช่นนี้ เว่ยเชียนชิวย่อมรักษาสีหน้าไว้ต่อไม่ได้ สีหน้าของเขาพลันทะมึนขึ้นมาทันที

“เฮยหลัง เจ้ารีบพาพวกเขาไปพบมู่อวิ๋น” เว่ยเชียนชิวเอ่ยกำชับ

แส้นี้ใส่จิตสังหารของเว่ยเชียนชิวเต็มเปี่ยม พลางโจมตีอย่างดุดันรุงแรงยิ่งยวด ทำเอาฉินซูโหรวที่เพิ่งจะชักกระบี่นั้นหยุดไม่ทัน จึงต้องแส้ของเว่ยเชียนชิว

แส้นั้นประจวบเหมาะฟาดลงไปที่แผ่นหลังของฉินซูโหรว เสื้อผ้าด้านนอกของนางขาดออกเป็นทางยาว

ฉินซูโหรวกะโผลกกะเผลกไปหลายก้าว ถึงได้อดทนจนยืนนิ่งได้ แผ่นหลังของนางนั้นเจ็บปวดร้อนลวก

นัยน์ตาของฉินซูโหรวถลึงตามองเว่ยเชียนชิวอย่างดุดันรุนแรง ภายในใจคิดคำนึง รอบหน้าควรใช้กลยุทธ์เช่นไร

การใช้กลยุทธ์เหนือความคาดหมายเพื่อรับมือกับยอดฝีมืออย่างเว่ยเชียนชิวนี้ มีเพียงต้องใช้วิธีการเหนือคาดต่อไปเท่านั้น ไม่อาจจะทำตามกฎทั่วไปได้

เว่ยเชียนชิวนั้นมีนามว่าเป็นปีศาจคลั่งสังหารทน ยิ่งเมื่อโดนกระบี่ของฉินซูโหรวไปเช่นนี้แล้ว เขาย่อมโมโหไม่เลิกรา ไม่มีทางยอมปล่อยมือจากฉินซูโหรว กระทั่งโอกาสจะหายใจก็ยังไม่มอบให้นาง!

เมื่อเห็นแส้ยาวของเว่ยเชียนชิวโจมตีมาอีกครั้ง ฉินซูโหรวก็อดทนต่อความเจ็บปวดทางแผ่นหลัง นางใช้ปลายเท้ายันตัวเองขึ้นมาจากนั้นกระโจนเหมือนนกนางแอ่นมุ่งไปหาเว่ยเชียนชิว

แส้ยาวนั้น เหมาะสมกับระยะทางในการสู้แบบไกล หากว่าเข้าใกล้เขา ก็จะถูกกำจัดระยะทาง

ฉินซูโหรวมองเห็นจุดนี้ชัดเจน จึงจงใจกระโจนเข้าหาเว่ยเชียนชิว เพื่อร่นระยะทางระหว่างตัวนางกับเว่ยเชียนชิว ครั้นเป็นเช่นนี้ นางก็จะไม่ถูกโจมตีแล้ว

ส่วนเว่ยเชียนชิวมองเจตนาของฉินซูโหรวออก เขาบังคับให้ม้าวิ่งห่างออกไป เพื่อลากระยะห่างระหว่างเขาและฉินซูโหรว

และในเวลานี้เอง ก็มีก้อนหินก้อนหนึ่งเขวี้ยงเข้าไปที่เท้าม้าโดยแรง ม้าพลันล้มลงในทันที

หากมิใช่ว่าเว่ยเชียนชิวมีท่าทีตอบกลับว่องไว เขาจะต้องล้มสภาพอนาถเป็นแน่

เว่ยเชียนชิวที่ยืนนิ่งแล้วพลันตวาดเสียงเย็นชา “เป็นใครกัน? ออกมา!”

เว่ยเชียนชิวเพิ่งจะเอ่ยจบ เงาร่างที่คุ้นเคยเสียจนไม่อาจจะคุ้นเคยได้อีกก็ปรากฏตัวเบื้องหน้าเว่ยเชียนชิว

“เซียวเฉวียนอย่างนั้นหรือ?” ทันใดนั้นนัยน์ตาของเว่ยเชียนชิวก็ขยายออก เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อ