ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1326

สายตาของฉินซูโหรวมองดูดาบที่ดึงออกมา และสายตาก็ค่อยๆมองไปที่หวังหลินและพูดว่า ：“ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้ามีจิตใจหมกมุ่น ไปเป็นลูกน้องค่อยช่วยเหลือคนชั่วอย่างเว่ยเชียนชิว เจ้าก็คงจะไม่มีจุดจบแบบนี้”

ถ้าชาติหน้ามีจริง จงเป็นคนดีมีจิตใจชอบธรรม สามารถแยกแยะผิดชอบชั่วดีได้！

หวังหลินขยับปาก เหมือนต้องการจะพูดอะไร สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร

ครู่หนึ่ง เขาก็ล้มลงไป นอนตายหลบตาลง

ฉินซูโหรวใช้วิธีอันชาญฉลาด หวังหลินตายไปอย่างไม่ได้ทรมานมากนัก

ฉินซูโหรวเข้าใจ เซียวเฉวียนชอบความร่ำรวย เพื่อที่จะรักษาชีวิตของหวังหลินเอาไว้

ถ้าไม่มีฉากเมื่อครู่ที่เซียวเฉวียนเจ็บปวดหัวใจ ฉินซูโหรวก็ไม่ได้คิดที่จะต้องการชีวิตของหวังหลิน

แต่เมื่อเรื่องเกิดขึ้นแล้ว หวังหลินก็ตายไปแล้ว

ในเมื่อหวังหลินรู้อย่างชัเจนแล้วว่าเซียวเฉวียนไม่สามารถฆ่าเขาได้ ปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ ก็จะเป็นอันตรายอย่างมาก

สู้ฆ่าเขาให้ตายไปเลยจะดีกว่า

หลังจากนั้นก็ค่อยฆ่าเว่ยเชียนชิว

ทำอย่างนี้ก็จะสามารถลดการเสี่ยงภัยอันตรายของเซียวเฉวียนให้น้อยลงอย่างที่สุดได้

ทางด้านของหมาป่าดำ คิดว่าเซียวเฉวียนคงจะมีวิธีรับมือไว้แล้ว ทำให้พวกเขาปิกปากไม่พูดเรื่องในวันนี้ถูกต้อง ทางด้านของหมาป่าดำ ก่อนที่หวังหลินจะมา เซียวเฉวียนก็ได้แอบสร้างม่านกั้นไว้รอบๆพวกเขาแล้ว ไม่ให้พวกเขาได้ยินเสียงพูดคุยขอทางด้านนี้

และหวังหลิน เป็นเพราะคำพูดของเว่ยเชียนชิวทำให้เซียวเฉวียนสงสัยที่จะฆ่าเขา ถึงแม้ว่าฉินซูโหรวจะไม่ฆ่าหวังหลิน เซียวเฉวียนก็ต้องสั่งให้ฉินซูโหรวไปฆ่าเขาอยู่ดี

เพราะว่าหวังหลินรู้จุดอ่อนของเซียวเฉวียนแล้ว ถึงแม้ว่าจะรู้ไม่ละเอียดชัดเจน เพียงแค่เขารู้ว่าเซียวเฉวียนไม่สามารถฆ่าเขาได้ ก็เพียงพอที่จะเป็นเหตุผลที่ทำให้เซียวเฉวียนฆ่าเขาได้แล้ว

แน่นอนว่าไม่มีเหตุผลอะไรที่จะเก็บเขาไว้ข้างกายอีกแล้ว ถ้าเมื่อไรเกิดพลาดพลั้งไม่ได้ระวังตัว คนที่จะต้องตายก็จะเป็นตัวเอง

“ท่านหญิง ทำได้ดีมาก！” เซียวเฉวียนเอ่ยปากชื่นชมฉินซูโหรว

ที่จริงแล้ว ฉินซูโหรวคิดว่าเพราะการตายของหวังหลิน จะทำให้เซียวเฉวียนต่อว่าสั่งสอนนาง นางเตรียมพร้อมโดนด่าไว้แล้ว

ตอนนี้เพิ่งจะรู้ว่าเซียวเฉวียนมีความตั้งใจที่จะฆ่าหวังหลินอยู่แล้ว ฉินซูโหรวรู้สึกดีใจ และก็ยินดีต้อนรับชาวยุทธ์แท้เพียงคนเดียวที่ค่อยปกป้องเว่ยเชียนชิว

แต่ว่า สำหรับฉินซูโหรวแล้ววรยุทธ์ของชาวยุทธ์แท้คนนี้ ยังแย่อยู่อย่างมาก หลังจากผ่านไปแค่ไม่กี่กระบวนท่า ก็ถูกฉินซูโหรวโจมตีจนตายแล้ว

ทางด้านเว่ยเชียนชิวที่กำลังต้านทานเซียวเฉวียนอยู่ เมื่อเขารู้ว่าหวังหลินคนที่คอยปกป้องเขาไว้ตายแล้ว ใบหน้าของเขาดูมืดมนลง โกรธโมโหอย่างมากพูดตำหนิออกไปว่า：“เซียวเฉวียน！ในฐานะที่เจ้าเป็นประมุขแห่งชิงหยวน เจ้ากล้าทำร้ายนักเรียน？”

เซียวเฉวียนฟาดดาบไปที่เว่ยเชียวชิว พลังภายในที่แข็งแกร่ง ทำให้เว่ยเชียนชิวสั่นสะเทือนไปทั้งตัว สีหน้าตกใจเหลือเชื่อมองไปที่เซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนหัวเราะ：“หวังหลินไม่เคารพต่ออาจารย์ ต้องการจะลงมือฆ่าข้า หรือว่าข้า ไม่ควรจัดการเขาอย่างงั้นใช่ไหม？”

นักเรียนที่ไม่รู้จักบุญคุณอย่างนี้ จะเก็บไว้ทำไม？

ในฐานะที่ข้าเป็นประมุขแห่งชิงหยวน จะปล่อยให้นักเรียนทำเรื่องไม่ดีโดยไม่แยกแยะผิดถูก ฆ่าคนอื่นใช่ไหม？

ช่างน่าขำจริงๆ！

ทุกๆคำที่พูด ทำให้สีหน้าของเว่ยเชียนชิวดูแย่มาก แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้

“ใต้เท้าเจียนกั๋วข้าเซียวเฉวียนไม่ได้เป็นคนไม่รู้จักบุญคุณคน ขอบคุณที่ท่านได้อบรมสั่งสอนคนที่มีความสามารถอย่างหมาป่าดำ ” ในขณะที่เซียวเฉวียนขมวดคิ้ว ก็ยกดาบจิงหุนขึ้น โจมตีไปที่เว่ยเชียนชิวอีกครั้ง

สิ่งที่อยู่ตรงหน้า หมาป่าดำและคนอื่นๆทรยศต่อเว่ยเชียนชิวแล้ว เจ้ายังเตรียมชุดแต่งงานให้เขาอีก

เว่ยเชียนชิวต้านทานต่อดาบนี้เอาไว้อย่างยากลำบาก กัดฟันจ้องมองเซียวเฉวียน พุดว่า：“เจ้าอย่าเพิ่งรีบดีใจไป ยังไม่ถึงตอนจบ จะแพ้หรือชนะก็ยังไม่แน่นอน ”

บ้าชะมัด！

การฝึกฝนชาวยุทธ์แท้คนหนึ่งนั้นยากลำบากนัก แต่กลับถูกเซียวเฉวียนฆ่าไปอย่างง่ายดาย เป็นกฏบกันไปหมดแล้ว

การทำงานอย่างหนักของเว่ยเชียนชิวนั้นเปล่าประโยชน์ หัวของเขาเจ็บปวดขึ้นมาอย่างกระทันหัน！

“อ่า！เซียวเฉวียน！ข้าจะฆ่าเจ้า！” เว่ยเชียวชิวตะโกนร้องออกไปสุดเสียง

ตอนนั้นเซียวเฉวียนคิดว่าเขาจะต้องทำอย่างสุดความสามารถ ยอมแลกด้วยชีวิต เว่ยเชียนชิวชักดาบกลับไป เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว กำลังคิดจะหลบหนี

ในเมื่อหนีไม่ได้ งั้นก็ต้องหาทางเอาชีวิตรอด！

เว่ยเชียนชิวเริ่มเคลื่อนไหวกระตุ้นพลังภายในก่อน พลังภายในที่แข็งแกร่งทำให้ร่างกายของเขาเปล่งประกายออกมา เหมือนสิงโตที่กำลังจะขย้ำเหยื่อ

“ตายซะ！” เซียวเฉวียนพูดตะโกนออกไป เว่ยเชียนชิวถือดาบมุ่งตรงมาจะฆ่าเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหว ดาบจิงหุนสามารถป้องกันการโจมตีอย่างรุนแรงจากเว่ยเชียนชิวได้อย่างง่ายดาย ทำให้เขาไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้แม้แต่ก้าวเดียว

“เว่ยเชียนชิว ปล่อยให้เจ้ามีชีวิตอยู่มาได้จนถึงวันนี้ ก็ถือว่าเมตตาต่อเจ้าอย่างมากแล้ว” เซียวเฉวียนพูดออกไปอย่างเยือกเย็น “ความผิดที่เจ้าทำไปนั้น เจ้าสมควรตายอย่างยิ่ง！”

โดนสับเป็นพันๆชิ้น ก็ยังไม่พอที่จะบรรเทาความเกลียดชังในใจของเซียวเฉวียนได้！

“ตัวข้าเจียนกั๋วไม่ได้ทำอะไรผิด！คนที่ผิดก็คือพวกเขา！พวกเขาไม่ยอมเชื่อฟังข้า！พวกเขาไม่ควรดื้อรั้นอย่างนี้！” เว่ยเชียนชิวใช้แรงทั้งหมดต้านทานไว้ กล้ามเนื้อแทบจะฉีกขาด ใบหน้าบิดเบี้ยว

คนเราทำเรื่องไม่ดี บาปยิ่งใหญ่สวรรค์และโลกไม่ยอมรับ！

เว่ยเชียนชิวอยากให้ตัวเองมีชีวิตที่ดี ได้รับเกียรติยศที่มากยิ่งขึ้น ฆ่าคนพวกนั้นที่ขวางทางเขา แล้วมันผิดตรงไหน？

ได้ยินคำพูดของเขา เซียวเฉวียนรู้สึกรังเกียจอย่างมาก！

“ไม่รู้จักปรับปรุงแก้ไขตัวเอง！เจ้าตายซะเถอะ！” พูดจบ เซียวเฉวียนตาแดงปล่อยพลังออกไป ทำให้เว่ยเชียนชิวกระเด็นออกไป หลังจากนั้นก็ยกดาบจิงหุนขึ้น มุ่งตรงฟันลงไปที่ศรีษะของเว่ยเชียนชิว！

เว่ยเชียนชิวดิ้นรนไม่อยากตาย ใช้พลังต้านทานดาบจิงหุนที่จะฟันลงมาที่ตัวเอง

ดาบที่ฟันลงมา เว่ยเชียนชิวจะต้องตายอย่างแน่นอน

ในตอนนี้ ฉินซูโหรวถือดาบสีหน้าเศร้าและโกรธเดินจากด้านหลังเข้าไปหาเว่ยเชียนชิวทีละก้าวทีละก้าว

“ตึกตึกตึก”

ปลายดาบพาดผ่านสิ่งต่างๆ ขีดขวนผ่านก้อนหินที่แข็งแกร่ง มีเสียงดังออกมา

เว่ยเชียนชิวที่กำลังต้านทานการโจมตีของเซียวเฉวียนอยู่ เมื่อได้ยินเสียก็รู้สึกหวาดกลัวจนขนลุกไปหมด