ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1327

ในเวลานี้หากยังไม่หนี แม้ว่าเว่ยเชียนชิวจะไม่ตายด้วยมือของเซียวเฉวียน เขาก็จะถูกดาบของฉินซูโหรวแทงตาย

แต่ในเวลานี้ เห็นได้ชัดว่าเว่ยเชียนชิวถูกเซียวเฉวียนบีบให้ตาย

เข้ามา เขาไม่สามารถต่อสู้กับเซียวเฉวียนด้วยกำลังภายในได้

ถอยกลับ ถ้าเขาบังคับเรียกคืนกำลังภายใน เขาจะต้องถูกกลืนกินอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ความยากลำบากยังไม่รอให้เขาดึงขา ดาบจิงหุนของเซียวเฉวียนก็เรียกมาแล้ว

ก็ตายเหมือนกัน

ความแตกต่างก็คือการตายในมือของเซียวเฉวียนมีศักดิ์ศรีมากกว่าการตายในมือของหญิงสาว

อย่างไรก็ตาม การรอความตายไม่ใช่สไตล์ของเว่ยเชียนชิว

หลังจากคิดอย่างนี้แล้ว เว่ยเชียนชิวก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดในใจ

ในช่วงเวลาวิกฤตของชีวิตและความตาย เวลาคือชีวิต!

ตราบใดที่มีโอกาสรอดเพียงเล็กน้อย เขาก็จะไม่ยอมแพ้

หากพยายามมากพอ บางทีอาจจะรอดก็ได้จริงหรือไม่?

เว่ยเชียนชิวรีบถอนกำลังภายในและต้องการหลบหนีอีกครั้ง

ทันทีที่ความแข็งแกร่งภายในของเขาถอนออก ก่อนที่เขาจะดึงขาออกได้ เขาก็รู้สึกถึงแรงกดดันอันแข็งแกร่งที่ลงมาจากบนลงล่าง และกดลงอย่างรวดเร็ว

พูดให้ถูกก็คือ ไม่ใช่ว่าเว่ยเชียนชิวสายเกินไป แต่เขาตกใจมากจนไม่สามารถยกเท้าได้เลย

หากไม่มีการต้านทานพลังงานภายในของเว่ยเชียนชิวพลังงานภายในของเซียวเฉวียนก็ถูกระงับ พลังภายในนี้ซึ่งทรงพลังราวกับภูเขาก็ถูกระงับ เว่ยเชียนชิวไม่ตกใจสิแปลก!

ในสถานการณ์นี้ ความเร็วนี้ เว่ยเชียนชิวไม่มีที่ให้หนีเลย!

หนึ่งปีก่อน เซียวเฉวียนยังเป็นนักเรียนที่อ่อนแอและไม่มีทักษะอะไรเลย

ทำไม?

เหตุใดความแข็งแกร่งภายในของเซียวเฉวียนจึงแข็งแกร่งมากในเวลาเพียงหนึ่งปี?

เว่ยเชียนชิวรู้สึกได้ชัดเจนว่าเขาอยู่เหนือเขามาก!

เหนือกว่าบรรพบุรุษด้วยซ้ำ!

บรรพบุรุษเว่ยเชียนชิวกล่าวถึงคือหัวใจดาบ

ในเวลาเพียงปีกว่าๆ เซียวเฉวียนเติบโตขึ้นมาถึงจุดนี้แล้ว!

เป็นไปได้ยังไง?

มันเป็นไปได้ยังไงกัน?

แต่เซียวเฉวียนทำได้!

เมื่อความตายมาถึงเว่ยเชียนชิวตกตะลึงจนรูม่านตากว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อ

แต่เขาจะไม่ยอมแพ้และตายอย่างง่ายดายแบบนี้

ตราบใดที่ยังมีความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ เขาก็ต้องต่อสู้

เขายกดาบขึ้นอีกครั้งเพื่อต้านทานดาบจิงหุนของเซียวเฉวียน

“ตึ่ง”

ดาบปะทะกันทำให้เกิดเสียงดังกึกก้อง

หากเว่ยเชียนชิวช้าลงสองก้าว เขาจะถูกดาบจิงหุนของเซียวเฉวียนเฉือนเป็นชิ้น ๆ

ในเวลานี้ ดาบจิงหุนอยู่ห่างจากเว่ยเชียนชิวไม่ถึงหนึ่งนิ้ว

ตราบใดที่ดาบเล่มนี้โจมตีเว่ยเชียนชิวจะต้องตายอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม ต้องขอบคุณการต่อต้านของเว่ยเชียนชิวในช่วงเวลาวิกฤตินี้ ไม่เช่นนั้นเขาไม่ได้เห็นข้อบกพร่องอย่างแน่นอน

ถ้าเขาไม่ต้านมัน ดาบจิงหุนของเซียวเฉวียนก็คงไม่โจมตีเว่ยเชียนชิวจริงๆ

เพียงวินาทีก่อนที่เว่ยเชียนชิว จะต่อต้านเซียวเฉวียน รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าทิศทางของดาบจิงหุนเริ่มเบี่ยงเบนไปโดยไม่สมัครใจ

กล่าวอีกนัยหนึ่ง พระเจ้าไม่อนุญาตให้เซียวเฉวียนฆ่าเว่ยเชียนชิว

ให้ตายเถอะ!

ความหมายของเซียวเฉวียนนั้นชัดเจนอยู่แล้วว่าผนึกจูเสินไม่ได้แตก แต่ถูกซ่อนโดยเซียวเฉวียนและใช้โดยเซียวเฉวียน

ดังนั้น ไม่ใช่ว่าเซียวเฉวียนไม่สามารถเอาชนะเว่ยเชียนชิวที่ประตูพระราชวังได้ แต่มีผู้คนมากเกินไป เซียวเฉวียนไม่ต้องการเปิดเผยความลับของเขา ดังนั้นเขาจึงแพ้โดยตั้งใจ?

ไม่เกี่ยวกับหวังหลินเหรอ?

หากเป็นเช่นนั้น เกิดอะไรขึ้นเมื่อกี้?

เมื่อดาบจิงหุนของเซียวเฉวียน กำลังจะฟาดใส่หวังหลินความเจ็บปวดอย่างกะทันหันของเซียวเฉวียน ดูเหมือนจะไม่ได้ถูกจัดฉาก

เมื่อได้ยินสิ่งนี้เซียวเฉวียนก็เยาะเย้ยและพูดอย่างหนักแน่น "เจ้าพูดถูก มันไม่เกี่ยวอะไรกับหวังหลินมันเป็นการแสดงของข้าทั้งหมดเพื่อตบตาพวกเจ้าทั้งหมด"

คนที่กำลังจะตาย โกหกขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า?

หลังจากได้ยินสิ่งที่เซียวเฉวียนพูด เว่ยเชียนชิวยังคงตกตะลึงและไม่สามารถคลี่คลายตัวเองได้ เดิมทีเขาต้องการเบี่ยงเบนความคิดของเซียวเฉวียนแต่ความฉลาดของเขาถูกเข้าใจผิดว่าเป็นตัวเขาและเบี่ยงเบนความสนใจของเขา

ความจริงที่เซียวเฉวียนเผยออกมานั้นใหญ่มาก จนทำให้เว่ยเชียนชิวมีอาการอาหารไม่ย่อยเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงลืมเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของเขาชั่วคราวและมุ่งเน้นไปที่การย่อยอาหาร

เขารู้สึกงงงวยที่เข้าใจว่าเหตุใดผนึกศักดิ์สิทธิ์แห่งสหัสวรรษผนึกจูเสินจึงถูกซ่อนโดยเซียวเฉวียน และเหตุใดจึงถูกใช้โดยเสี่ยวฉวน?

ประหลาดจริง ๆ

ความสงสัยที่เต็มเปี่ยมได้ปิดกั้นเสียงระเบิดที่ฉินซูโหรวสร้างขึ้นสําหรับเว่ยเชียนชิวโดยอัตโนมัติ

นอกจากนี้ยังทำให้เขาเพิกเฉยต่อเสียงนั้นได้หยุดลงแล้ว และฉินซูโหรวก็ยืนอยู่ข้างหลังเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

"เว่ยเชียนชิว เจ้าไปตายเถอะ" ฉินซูโหรวตะโกนด้วยความโกรธ

ก่อนที่เสียงจะดังขึ้น และก่อนที่เว่ยเชียนชิวจะหายจากความสงสัย ดาบของฉินซูโหรวก็เจาะเข้าไปในร่างกายของเว่ยเชียนชิวแล้ว!

ทะลุผ่าน!

“อ๊าก!” เว่ยเชียนชิวร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก

"เจ้า!" เขาหันหน้าด้วยความไม่เชื่อและจ้องมองไปที่ฉินซูโหรว

พลังงานเย็นของดาบเริ่มเดือดดาลในร่างกายของเว่ยเชียนชิวทำให้เว่ยเชียนชิวขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

เมื่อเห็นเลือดของเว่ยเชียนชิวไหลออกมา ริมฝีปากของฉินซูโหรวก็โค้งงอเป็นรอยยิ้ม จากนั้น เธอก็ชักดาบออกมาและแทงเว่ยเชียนชิวอีกครั้ง