ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1328

“อึก!”

เว่ยเชียนชิวส่งเสียงขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ครั้งหนึ่ง

ความเจ็บปวดทำเอาทั้งร่างของเขาออกแรงใดๆ ไม่ได้เลย เขาไม่อาจต้านทานดาบจิงหุนของเซียวเฉวียนได้ นับว่าพ่ายแพ้โดยหมดรูปแล้ว

ส่วนเซียวเฉวียนเมื่อเห็นท่าทางแล้วเขาก็ดึงดาบจิงหุนกลับมา

ในเมื่อเว่ยเชียนชิวถูกกระบี่ชีวินของฉินซูโหรวทำเอาบาดเจ็บ กลับกันสวรรค์ก็ไม่เปิดโอกาสให้เซียวเฉวียนสังหารเว่ยเชียนชิว แถมยังทำให้ฉินซูโหรวแทงกระบี่ใส่เขาเพิ่มขึ้นอีกหลายครั้ง ให้เขาได้ลองชิมความรู้สึกของความตายสักหน่อย

มือของเว่ยเชียนชิวนั้น แม้ว่าจะเจ็บจนสั่นเทา แต่ว่าเขาก็ยังไม่ทิ้งความหวังที่จะรอดชีวิต เขายังสามารถออกแรงคิดยกกระบี่ที่อยู่ในมือขึ้น มุ่งหมายจะพนันต่อสู้กับฉินซูโหรว

ฉินซูโหรวหัวเราะเสียงเย็นครั้งหนึ่ง “เว่ยเชียนชิว เจ้าอย่าได้สิ้นเปลืองความคิดเลย เจ้ารอรับมันเสียดีกว่า!”

การที่ไม่ได้ใช้พิษเชียนจีกับเว่ยเชียนชิวนั้น นับว่าให้เขาได้เปรียบแล้วละ!

ฉินปาฟาง ขุนนางสัตย์ซื่อแห่งยุค ชราแล้วกลับยังไม่ได้รับความตายอย่างสงบ กลับต้องทนรับความเจ็บปวดของพิษเชียนจี!

ภายในใจของฉินซูโหรวชิงชังยิ่งนัก!

ชิงชังที่จิตใจของเว่ยเชียนชิวนั้นอำมหิต โหดเหี้ยมไร้คุณธรรม!

ชิงชังที่เขาลงมือโหดเหี้ยมกับผู้ชราที่อยู่บนหลังม้ากรำศึกชิงเกียรติยศกลับมาอย่างยากลำบากทั้งชีวิตได้!

ชิงชังที่เขาก่อเรื่องจนตระกูลฉินตกอยู่ในบรรยากาศเลวร้าย!

คิดแล้ว ฉินซูโหรวก็ชักกระบี่ชีวันออกมา จากนั้นก็แทงใส่เว่ยเชียนชิวลงไป!

“อึก!” เว่ยเชียนชิวอดคำรามออกมาไม่ได้

เมื่อกระบี่นี้ฟาดลงไป เว่ยเชียนชิวก็ยืนต่อไปไม่ไหว เขาคุกเข่าลงไปนั่งอยู่กับพื้น

ทว่าเขารู้สึกว่าการคุกเข่านั้นมันน่าละอายเกินไป เขาจึงดิ้นรนพยายามที่จะลุกขึ้น

จนใจแต่ว่าขนาดเขาออกแรงทั้งร่างแล้วก็ยังไม่เพียงพอที่จะพยุงร่างราวพยัคฆ์ฉกรรจ์ของตัวเขาได้ หลังจากดิ้นรนหลายครั้ง ในที่สุดเขาก็รู้สึกว่าตัวเองต้องละทิ้งการดิ้นรนอย่างอ่อนแรง เขาล้มดังพรวดลงไปบนพื้น

ฝุ่นนั้นถูกตีขึ้นมาจากพื้น ไม่นานนักก็ผสมกับเลือดของเว่ยเชียนชิว ดูไปแล้วน่าอนาถเป็นที่ยิ่ง

เว่ยเชียนชิวที่ครองอำนาจมานับหลายสิบปี ต่อให้ฝันเขาก็คิดไม่ถึงเลยว่า ตนเองจะมีวันเช่นวันนี้ และจุดจบของตนเองจะน่าอนาถถึงเพียงนี้

กระทั่งความตาย เขายังตายได้อย่างไม่มีศักดิ์ศรีถึงปานนี้

ตายด้วยฝีมือของเด็กสาวผู้หนึ่ง

แถมยังต้องล้มคว่ำต่อหน้าเซียวเฉวียนด้วยท่าทางราวสุนัขกินกองมูล

เซียวเฉวียนยกขาขึ้นไปด้านหน้า ก่อนจะมองเว่ยเชียนชิวจากมุมสูงกว่าแล้วเอ่ยว่า “เว่ยเชียนชิว ข้าขอถามท่านอีกครั้ง ผู้ที่สูบเลือดพิสุทธิ์กลางหว่างคิ้วของกองทัพตระกูลเซียวนับห้าหมื่นรายไปนั้น เป็นเจ้าใช่หรือไม่?”

เว่ยเชียนชิวเงยศีรษะขึ้นมองมาทางเซียวเฉวียน ริมฝีปากของเขาจุดขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ซับซ้อนปนขาวซีด เขาพยายามฝืนแรงเอ่ย “เซียวเฉวียนเอ๋ยเซียวเฉวียน คิดไม่ถึงเลยว่า เจ้าก็มีเวลาที่หาคำตอบไม่ได้เช่นกัน”

หลังพูดคำพูดนี้แล้ว เว่ยเชียนชิวก็ชะงักลงก่อนจะผ่อนลมหายใจหลายครั้ง เขาเอ่ยต่อ “ตัวข้าเจี้ยนกั๋วไม่เคยกระทำเรื่องนั้น ตัวข้าไม่มีทางยอมรับ ทว่า ดูจากสภาพที่เจ้าเค้นสมองสุดแรงก็ยังหาตัวคนร้ายไม่พบแล้ว เจี้ยนกั๋วเช่นข้าก็เบาใจเสียจริง”

และให้ดีที่สุดนั้น ก็คือเซียวเฉวียนสืบเรื่องว่าใครเป็นคนสูบเอาเลือดพิสุทธิ์กองทัพตระกูลเซียวไม่พบไปทั้งชาติเลยยิ่งดี!

ฮ่าๆๆ!

หากไปแล้วบนโลกนั้น นอกจากเว่ยเชียนชิวแล้วก็คงไม่มีใครที่มีแรงกระตุ้นอยากทำเรื่องนี้หรอก

แต่ว่าก็ไม่ใช่ตัวเขาเว่ยเชียนชิวที่ลงมือจริงๆ

พอได้ฟังคำพูดของเว่ยเชียนชิวแล้ว ในใจเซียวเฉวียนก็เข้าใจ เขาเชื่อว่าเรื่องนี้เว่ยเชียนชิวไม่ได้เป็นผู้กระทำจริงๆ

เขาถอยหลังไปด้านหลังก้าวหนึ่งพูดว่า “จวิ้นจู่ เรื่องนี้ข้ามอบให้ท่านแล้ว”

พอได้ยิน เว่ยเชียนชิวก็อดลนลานมิได้ เขาต้องการยื่นมือไปคว้าตัวเซียวเฉวียน ขอร้องให้เซียวเฉวียนไว้ชีวิตเขา เขาไม่อยากตาย เขาไม่อยากจะตายจริงๆ!

ทว่าเซียวเฉวียนกลับถอยหลังเร็วอย่างยิ่ง เขายืนอยู่ในจุดที่มือของเว่ยเชียนชิวนั้นไปไม่ถึง แล้วใช้สายตาเย็นชายะเยียบจับจ้องผู้ที่อยู่ต่ำกว่า

หากว่าตัวเว่ยเชียนชิวทำตัวเป็นคนดีๆ เหมือนทั่วไปละก็ ก็คงไม่ได้มีจุดจบเช่นนี้หรอก

ไม่อย่างนั้น เขาได้แต่คู่ควรนอนอยู่ตรงนี้!

เฮยหลังมองไปทางทิศที่เซียวเฉวียนชี้ ด้านนั้นเป็นหน้าผาแน่นอน

อึก...พวกเฮยหลังต่างพากันมองหน้ากันและกัน เฮยหลังยังคิดว่าเซียวเฉวียนต้องการให้พวกเขาฝังเว่ยเชียนชิวเสียอีก คิดไม่ถึงเลยว่าเขาต้องการโยนศพลงหน้าผา

นี่ การตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีนี้ เฮยหลังชอบ เขาสามารถกระทำได้อย่างสมเหตุผล

พวกเฮยหลังเอ่ยด้วยเสียงอันพร้อมเพรียงกัน “ขอรับ! ท่านราชครู!”

กล่าวแล้ว พวกเขาก็พร้อมใจกันจัดการ ยกเอาศพของพวกเว่ยเชียนชิวมุ่งไปทางหน้าผา

วิธีการจัดการเช่นนี้ ฉินซูโหรวนับว่าพอใจอยู่มาก

นางเก็บกระบี่ในมือแล้วเดินเข้ามาเอ่ย “ท่านราชครู ขอบคุณที่ท่านให้โอกาสข้าในการแก้แค้น”

เซียวเฉวียนเพียงเอ่ยเบาๆ “ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอก ก็แค่ช่วยเหลือกันเท่านั้น”

หลังชะงักไปครู่ เซียวเฉวียนก็เอ่ยต่อ “ในเมื่อเว่ยเชียนชิวตายแล้ว จวิ้นจู่ฏ้ควรจะกลับเมืองหลวงแล้วใช่หรือไม่? เช่นนั้นรบกวนท่านนำข่าวที่เว่ยเชียนชิวตายแล้วบอกกับฝ่าบาทด้วยขอรับ”

เขารู้ว่า ในเมื่อฉินซูโหรวมาถึงที่นี่ได้ หากไม่มีเหตุผลที่สมบูรณ์พอ ฉินซูโหรวจะไม่กลับไปง่ายๆ

ดังนั้นแล้ว เซียวเฉียนจึงทำได้แค่หาเหตุผลที่มีน้ำหนักพอมา

เมื่อเหลือบเห็นสีหน้าลังเลของฉินซูโหรว เซียวเฉวียนก็ทราบว่าเหตุผลนี้สมบูรณ์มากพอ

ไม่อย่างนั้น ฉินซูโหรวคงจะตอบกลับมาว่านางไม่กลับไป นางจะรั้งอยู่ที่นี่ช่วยเซียวเฉวียนทวงคืนความสงบ

ที่นางลังเลเช่นนี้ ก็เพราะความตายของเว่ยเชียนชิว ไม่ว่าจะสำหรับฮ่องเต้และราชสำนักล้วนเป็นเรื่องใหญ่เรื่องหนึ่ง และแน่นอนว่าควรจะต้องมีใครสักคนนำความไปบังคมทูลต่อหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้

และแน่นอนว่า ฉินซูโหรวเองก็รู้ว่าเซียวเฉวียนต้องการสนับสนุนให้นางกลับเมืองหลวง แต่นางเองก็รู้ว่า แม้ว่าเว่ยเชียนชิวจะชั่วร้ายสุดกู่ แต่สถานะของเขาเป็นใครกันล่ะ ก็ยังเป็นเชื้อพระวงศ์และเป็นเจี้ยนกั๋ว

เห็นแก่ทั้งส่วนรวมและส่วนตัว ความผิดของเว่ยเชียนชิวนั้น ต้องให้ฝ่าบาทเป็นคนตัดสินพระทัย สิทธิในการตัดสินให้เขาเป็นตายนั้นย่อมต้องให้ฮ่องเต้มาจัดการ