ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1341

เสวียนจิ้งไม่ได้คิดไม่ถึงเลยว่าคนๆ นี้คือฉินเฟิง แต่พอเขาคิดดีๆ แล้ว เขากลับรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้

ตระกูลฉินกับเว่ยเชียนชิวเป็นศัตรูกันมาแต่ไหนแต่ไรแล้วฉินเฟิงยิ่งเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลฉิน ถึงแม้จะทำอะไรผิดพลาดแล้วไม่ได้รับพระกรุณาโปรดเกล้าฯ จากฮ่องเต้ แต่เขาก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเข้าร่วมกับฝ่ายเว่ยเชียนชิว

ต่อให้ตัวเขาเองอยากทำ แต่ตระกูลฉินก็ไม่อนุญาตให้เขาทำ

เว้นเสียแต่ว่าเขาจะละทิ้งตระกูลฉินไปโดยสิ้นเชิง

หรือว่าเขาจะถูกตระกูลฉินทอดทิ้งไปโดยสิ้นเชิง

อย่างไรก็ตาม ทั้งสองอย่างเป็นไปได้ยาก

ฉินเฟิง เป็นคนที่มีนิสัยหยิ่งยโส ด้วยความเป็นอยู่ของเขา เขายอมเป็นคนว่างเปล่าในตระกูลฉินมากกว่าที่จะไปเข้าร่วมกับเว่ยเชียนชิว ซึ่งเป็นศัตรู

ฝั่งนั้น ฮวนจิงกำลังคิดในใจอยู่ ฝั่งนั้น เว่ยเชียนชิว ก็ได้ให้ฉินเฟิงไม่ต้องทำความเคารพ

เมื่อเห็นเว่ยเชียนชิว ปฏิบัติต่อฉินเฟิงด้วยท่าทีเย็นชา ราวกับว่าเขาไม่รู้จักฉินเฟิงเลย ฉินเฟิงก็อดสงสัยไม่ได้

เมื่อก่อน เมื่อฉินเฟิงแสดงออกว่าพร้อมจะจงรักภักดีต่อเว่ยเชียนชิว เว่ยเชียนชิวก็ชื่นชมฉินเฟิงเป็นอย่างมาก ราวกับว่าเขาได้สมบัติล้ำค่ามา และทันทีที่ฉินเฟิงมา เขาก็ให้ฉินเฟิงเป็นรองแม่ทัพ

แต่ตอนนี้กลับเป็นท่าทีที่ไม่คุ้นเคยกับฉินเฟิงสักเท่าไหร่ ฉินเฟิงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ฉินเฟิงกำลังคิดในใจอยู่ว่าอะไรไม่ถูกต้อง ทันใดนั้นเขาก็หันไปพูดกับเสวียนจิ้งว่า “ท่านใต้เท้าจาง สวัสดีขอครับ”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ เสวียนจิ้งก็ตกตะลึงเล็กน้อย โอ้ เขาพูดแบบนี้ เป็นไปได้ว่าเขาคือฉินเฟิงจริง ๆ ไหม

ถ้าเป็นจริง นี่จะเป็นเรื่องแปลกประหลาดของโลกใบนี้!

ใช่แล้ว ตระกูลฉินเป็นตระกูลผู้ภักดีมาหลายชั่วอายุคน ฉินฟงเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลฉิน แต่เขากลับเข้าร่วมกับเว่ยเชียนชิว ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไป จะต้องทำให้คนจำนวนมากตกตะลึง

เมื่อเห็นเสวียนจิ้งทำหน้าเหม่อลอย ฉินเฟิงก็เยาะเย้ยว่า “ทำไม ท่านใต้เท้าจาง ไม่จำข้าได้แล้วหรือ ข้าคือฉินเฟิง”

นี่มันบ้าไปแล้ว!

จริงๆ แล้วเป็นฉินเฟิงจริงๆ

“จำได้สิ จำได้สิ แต่ข้าแค่แปลกใจนิดหน่อย ที่บังเอิญเจอท่านที่นี่ ใต้เท้าจาง” เสวียนจิ้งมองฉินเฟิงด้วยสายตาลึกซึ้ง เขาอยากรู้ว่าฉินเฟิงทำอย่างไรถึงสามารถทำให้เว่ยเชียนชิว ไว้วางใจเขา และให้เขาอยู่ในกองทัพได้

นี่เป็นเรื่องน่าสงสัย

และยังมีอีกเรื่องที่ทำให้เสวียนจิ้งสงสัยมากขึ้น

ในเวลานี้ไป๋เจวี๋ย แนะนำฉินเฟิงให้เว่ยเชียนชิวรู้จัก “นายท่าน คนนี้ชื่อฉินเฟิง เป็นรองแม่ทัพของกองทัพ”

แน่นอนว่า เมื่อได้ยินว่าฉินเฟิงเป็นรองแม่ทัพ เสวียนจิ้งก็ยิ่งสงสัยมากขึ้น ฉินเฟิงได้รับการไว้วางใจจากเว่ยเชียนชิว มากขนาดนั้นเลยหรือ?

“มาสิฉินเฟิงมาทำความเคารพนายท่าน” ในเวลานี้ ไป๋เจวี๋ย กระซิบบอกฉินเฟิง

อะไรนะ?

นายท่าน?

เมื่อไหร่นายท่านโผล่มา?

ยังเป็นคนจากซินเจียงอีกด้วย

ฉินเฟิงรู้สึกงุนงงมาก แต่เขาก็ทำตามพิธีการอย่างสุภาพ “ฉินเฟิงคารวะนายท่าน”

ดวงตาอันลึกซึ้งของเว่ยเฉียนชิว จ้องมองไปที่ฉินเฟิงเป็นเวลาสองวินาที จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ “ไม่ต้องมากพิธี”

ฉินเฟิงยืนตัวตรงอย่างนอบน้อม สายตาของเขามองตรงไปที่จมูกของเขา ดมกลิ่น

ในเวลานี้ ฉินเฟิงแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง

เมื่อก่อน ฉินเฟิงเป็นคนที่มีท่าทางเอาแต่ใจ และเป็นคนมีอัธยาศัยดี เขาจึงได้รับการยอมรับจากทุกคน ทุกคนต่างก็แย่งกันเข้าหาฉินเฟิง ฉินเฟิงก็เป็นคนที่มีนิสัยหยิ่งยโสและทะนงตน

ด้วยรัศมีของจวนฉินที่ปกคลุมอยู่ และด้วยความสามารถที่แท้จริงของ ฉินเฟิงในช่วงสิบกว่าปีที่ผ่านมา ฉินเฟิงก็ใช้ชีวิตอย่างราบรื่นตามธรรมชาติ จึงรู้สึกถึงความรู้สึกเหนือกว่าและคิดว่าตัวเองอยู่ในระดับที่สูงกว่าคนอื่น

จนกระทั่งเซียวเฉวียน เข้าจวนฉิน ฉินเฟิงในที่สุดก็พบกับ เซียวเฉวียนซึ่งเป็นคนต่อต้านเขาทุกที่ ชีวิตของเขาเริ่มเปลี่ยนไป

กล่าวได้ว่าการเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของเขาเริ่มต้นจากการแต่งงานของเซียวเฉวียนและอาจื่อ

ในช่วงเวลาหนึ่งปีกว่า ฉินเฟิงได้ประสบกับความเสื่อมถอยของตระกูลฉิน และเขาก็ตกจากบัลลังก์

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอีกครั้งและพูดว่า “ตอนนี้ทั้งตระกูลฉินไม่มีสถานะของข้าเลย พวกเขาต่างก็ห้อมล้อมเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนทำให้ฉันถูกเนรเทศไปเกาะนกกระสา เขาแย่งชิงสิ่งที่เป็นของข้า ข้ากับเขาเป็นศัตรูกัน!”

“แต่ด้วยความสามารถของข้าเพียงอย่างเดียว ข้าไม่สามารถทำอะไรเขาได้ ดังนั้น ข้าจึงหวังว่าผู้ปกครองจะช่วยเหลือฉันในการฆ่าเขาเพื่อบรรเทาความแค้นในใจของข้า!”

ดังนั้นจึงเป็นเพราะเซียวเฉวียน

ในไม่ช้า ทั้งสองก็กลายเป็นเพื่อนร่วมชะตากรรมที่ยากจะลืมเลือน

บนเกาะนกกระสา เซียวเฉวียนและเจิ้งฮ่าวกำลังอบมันฝรั่งอย่างมีความสุข

อันดับแรก พวกเขาขุดหลุมในดินแล้วฝังมันฝรั่งลงในหลุมแล้วจุดไฟด้านบน

วิธีนี้จะช่วยให้มันฝรั่งอบออกมาไม่ไหม้

เนื่องจากจำนวนเถาวัลย์มีจำกัด การปลูกมันฝรั่งครั้งแรกจึงปลูกได้ไม่มาก แต่การเก็บเกี่ยวก็ยังดี

แค่พื้นที่เท่าโต๊ะ ก็มีมันฝรั่งเต็มหนึ่งกะละมัง

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าดินบนเกาะนกกระสา อุดมสมบูรณ์มาก

แน่นอนว่า นอกจากดินที่อุดมสมบูรณ์แล้ว ก็ยังขาดการดูแลของอาสือและพวกเขา

เมื่อเห็นมันฝรั่งที่โตเต็มวัยอย่างน่าพอใจ อาสือรู้สึกประสบความสำเร็จมากที่สุด

“นายท่าน มองดูมันฝรั่งเหล่านี้ ยังมีอะไรพอใจไหม?” อาสือยิ้มอย่างไร้เดียงสาออกมา

มันฝรั่งปลูกได้ดีขนาดนี้แล้ว แต่เซียวเฉวียนยังไม่ชมเขาเลย

เซียวเฉวียนกล่าวว่า” ดีใจมาก เดี๋ยวเจ้ากินเยอะ ๆลำบากเจ้าแย่เลย”

ได้รับคำยืนยันจากเซียวเฉวีน อาสือ ยิ้มอย่างมีความสุขยิ่งขึ้น

ค่อยๆ กลิ่นหอมของมันฝรั่งอบก็เริ่มโชยมา

“หอมมาก！” เจิ้งฮ่าว เป็นคนชอบกิน ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกทึ่ง จากนั้นเขาก็เตรียมใช้ไม้ขุดดิน