ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1340

เซียวจิงพูดอย่างเข้าใจดี "จ้ะ จิงเอ๋อเชื่อฟังพี่ชายจ้ะ"

เซียวเฉวียนลูบหัวเซียวจิงด้วยความเอ็นดู มองไปในระยะไกล รอให้เขาแก้ปัญหาให้ลงตัวทุกอย่างได้ เขาก็สามารถพาเซียวจิงกลับไปที่เมืองหลวงและครอบครัวจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป

ถ้าไม่ใช่เพราะต้องระวังจางเคอ เซียวเฉวียนคงไม่นำองค์หญิงและลูกสาวแม่ลูกกลับมาจวนเซียวเร็วขนาดนี้

เพราะมีผู้คนจำนวนมากในเมืองหลวง ถึงจวนเซียวจะมีม่านกำบังคุ้มกัน แต่ถึงอย่างไรเซียวเฉวียนก็ไม่ไว้วางใจ

ไม่ให้พวกเธอปรากฏตัวต่อหน้าสายตาของสาธารณชนเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการปกป้องพวกเธอ

เซียวเฉวียนไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่นาน พี่ชายและน้องสาวพบกันช่วงสั้นๆ เซียวเฉวียนก็ต้องจากไปแล้ว

ก่อนจาก เซียวเฉวียนให้เงินเล็กน้อยกับเซียวจิง บอกให้เธอไปซื้อหาเองถ้าต้องการอะไร ทั้งกำชับให้เธอต้องใส่ใจเรื่องความปลอดภัย

เห็นท่าทางอาลัยอาวรณ์ของเซียวจิง เซียวเฉวียนสัญญาว่าเขาจะมาเยี่ยมเซียวจิงบ่อยๆ เท่าที่เขามีเวลาว่าง

เซียวจิงจึงปล่อยให้เซียวเฉวียนจากไปอย่างสุขใจ

พูดก็พูดเถอะ เซียวจิงเป็นแค่เด็กอายุ 13 ปี เพิ่งจะเรียนมัธยมต้นในยุคปัจจุบัน ยังขี้งอนออดอ้อนในอ้อมแขนของพ่อแม่ ยังเป็นเด็กที่ไม่สันทัดเรื่องของโลก

แต่เซียวจิงกลับผ่านชีวิตมาอย่างลุ่มๆ ดอนๆ ทนทุกข์ทรมานมามากมาย

เซียวเฉวียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารสาวน้อยคนนี้ สงสารในประสบการณ์ของเธอ และการเข้าใจเรื่องราวของเธอ

เซียวเฉวียนไปหาเซียวจิง คือแอบไปในจังหวะที่เจินฮ่าวไม่ได้รู้ตัว

ช่วงนั้น เจินฮ่าวกำลังจดจ้องดูอาสือขุดมันเทศด้วยอารมณ์อยากรู้อยากเห็น

มองดูกองมันเทศที่ถูกขุดขึ้นมาจากดินโดยอาสือ ตาของเจินฮ่าวจ้องจนนิ่งค้างไปเลย

ดังนั้น เซียวเฉวียนหลบไปไหนเขาก็ไม่รู้สึกตัว

ตอนที่เขาตื่นเต้นจะหันไปถามเซียวเฉวียนว่าจะกินสิ่งนี้อย่างไร จึงพบว่าเซียวเฉวียนไม่รู้หายไปที่ไหนแล้ว

”อาสือ เจ้านายของเจ้าอยู่ไหน” เจินฮ่าวถามด้วยความสงสัย

อาสือมัวแต่ยุ่งอยู่กับการขุดมันเทศ ไม่ได้สังเกตเลยว่าเซียวเฉวียนหายตัวไปตั้งแต่เมื่อไร

แต่เขารู้ว่าเซียวเฉวียนต้องไปหาเซียวจิงแน่ๆ

ในเมื่อเซียวเฉวียนไม่ได้บอกเจินฮ่าว นั่นหมายความว่าเซียวเฉวียนไม่ต้องการให้เจินฮ่าวรู้ว่าเซียวจิงอยู่ที่นี่ ดังนั้นอาสือก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ตัวและย้อนถามว่า "คุณชาย เจ้านายไม่ได้ยืนอยู่กับท่านตลอดหรือ ?

ความหมายก็คืออาสือก็ไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนหายไปไหน

“นั่นสิ เขาหายตัวไปทั้งที่ไม่มีใครสังเกตเห็น” เจินฮ่าวทำหน้างงๆ

จังหวะนี้เอง เฟี้ยวที เซียวเฉวียนก็ปรากฏตัวอยู่ข้างๆ เจินฮ่าว และพูดอย่างสีหน้าราบเรียบ "ธรรมชาติเรียกร้อง ไปชิ้งฉ่องมา หาข้ามีอะไรหรือ ?"

เออ พูดมาอย่างนี้ฟังดูไร้ที่ติ เจินฮ่าวไม่สงสัยเขา ยิ้มคิกๆ พูดว่า "พี่เซียว มันเทศนั้นดูแปลกมาก แต่ไม่รู้จะกินยังไง กินอร่อยไหม”

พูดมากขนาดนี้ อยากกินล่ะสิท่า ?

จอมนักชิม

เซียวเฉวียนยิ้มเบา ๆ และพูดว่า "มันเทศ ปรุงกินยังไงก็ได้ แต่ถ้าให้เซียวว่า เอามาย่างกินรสชาติดีที่สุด"

“งั้นเรามาลองย่างกินดูไหม” เจินฮ่าวพูดด้วยดวงตาเป็นประกาย

“ดี เราไปหาเก็บฟืนมาก่อน” เซียวเฉวียนตอบอย่างร่าเริง

เขาก็ไม่ได้กินมันเทศย่างมานานแล้ว ปากชักอยาก

ตราจูเสินซึ่งเคยกินมันเทศมาครั้งหนึ่งไม่อาจลืมรสชาติของมันเทศได้ ตอนนี้เขาได้ยินว่ามีมันเทศกิน ตราจูเสิน ก็ดีใจ เขาพูดด้วยเสียงค่อยๆ "เซียวเฉวียน ย่างเพิ่มหน่อย ข้าก็อยากกินให้จุใจ”

กินให้จุใจ ?

ตราจูเสินกินจุซะเหลือเกิน จะกินให้จุใจ ถึงเซียวเฉวียนจะยอมย่างให้ ก็ไม่มีมันเทศมากมายขนาดนั้น

อีกอย่าง เซียวเฉวียนก็ไม่อยากย่างมากมายขนาดนั้น

เซียวเฉวียนส่งสัญญาณต่อรอง "เหล่าจู อย่ากินเยอะเกิน กินมันเทศมากไปจะผายลมเก่ง มันดูไม่อารยะ"