ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1339

เซียวเฉวียนพยักหน้าแล้วพูดว่า "อาสือ ช่วยอธิบายให้คุณชายเจินฮ่าวฟังหน่อย"

คุณชาย ?

อาสือดูงงไปนิดหนึ่ง เมื่อมองดูการแต่งหน้าแต่งกายของเจินฮ่าว สวมชุดสีแดง ใบหน้าหล่อเหลานั้นยังโปะแป้งทาปาก ดูยังไงก็เหมือนผู้หญิงคนหนึ่ง

แม้แต่เสียงของเขาก็ค่อนไปทางผู้หญิง

แม้กระทั่งบัณฑิตจิ้นซื่อเหล่านั้นก็คิดว่าเจินฮ่าวเป็นผู้หญิง ยังหลงจ้องมองเขาอยู่เลย

พวกเขามองจนน้ำลายแทบจะไหลออกมาด้วยซ้ำ

พูดตามตรง เจินฮ่าวสวยจริงๆ !

ดูสีหน้าของคนพวกนี้ เซียวเฉวียนก็รู้เลยว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ เซียวเฉวียนไอแห้งๆ "อาสือ ?"

เซียวเฉวียนเสียงเพิ่งเงียบ อาสือก็รีบคืนสติกลับมา ยิ้มให้เจินฮ่าวและพูดว่า "ผู้น้อยขอโทษ คุณชายจงอย่าถือสาเลย"

เจินฮ่าวยิ้มๆ แล้วพูดว่า "ไม่เป็นไร"

อาสือจึงเริ่มบรรยายความรู้เกี่ยวกับมันเทศแก่เจินฮ่าว เจินฮ่าวก็รับฟังอย่างตั้งใจ ฟังจนดวงตาของเขาส่งประกายแวววาว

คิดไม่ถึงว่าบนโลกนี้จะมีพืชผลมหัศจรรย์เช่นนี้ ถือเป็นข่าวดีจริงๆ สำหรับชาวประชาในราชวงศ์ต้าเว่ย !

เจินฮ่าวรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก

เขารู้สึกตื่นเต้น แต่บรรดาบัณฑิตที่ได้รับรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายต่างก็เหมือนมะเขือยาวที่ถูกน้ำค้างเหี่ยวเฉาไปตามๆ กัน

คนหน้าตาดีขนาดนี้ ดันมาเป็นผู้ชายจริงๆงั้นหรือ ?

เฮ่ย !

เทพเจ้าที่สร้างโลกนี้กลั่นแกล้งคนจริงๆ

ท่าทางที่ดูผิดหวังของพวกเขานั้น เจินฮ่าวคุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง

เขาหันศีรษะมาและถามอย่างสงสัย "พี่เซียว พวกนี้เป็นใครกันหรือ ?"

พวกเขาเหมือนเป็นชาวไร่ชาวนา แต่ก็คงไม่ใช่

เซียวเฉวียนพูดอย่างใจเย็น "พวกเขาเป็นบัณฑิตจิ้นซื่อ"

ฮ่ะ ?

เจินฮ่าวรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

จิ้นซื่อไฉนมาทำงานออกกำลังในเมืองไป๋ลู่ ?

ทั้งดูจากรูปลักษณ์ผิวดำคล้ำมนของพวกเขา มาอยู่ที่นี่คงไม่ใช่แค่วันสองวันแล้ว

มันเกิดอะไรขึ้นหรือ ?

ต่อคำถามที่เจินฮ่าวซักมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น เซียวเฉวียนจึงเล่าต้นสายปลายเหตุให้เจินฮ่าวฟัง

พอเจินฮ่าวได้ฟัง ก็อดไม่ได้ที่ชื่นชมเซียวเฉวียนอย่างเคารพนับถือ

เซียวเฉวียนทำเพื่อปกป้องบัณฑิตเหล่านี้ รักษาบุคลากรให้ต้าเว่ย ทุ่มเทจิตใจไปไม่น้อย

สายตาที่เจินฮ่าวมองเซียวเฉวียนก็เปรี่ยมไปด้วยด้วยความเลื่อมใสศรัทธา

ในสายตาของเจินฮ่าว ภาพลักษณ์ของเซียวเฉวียนดูยิ่งใหญ่ขึ้นทันที นอกจากนั้น ทั่วร่างของเขายังเปล่งประกายทองอร่าม

คบหากับคนแบบนี้ได้ ช่างโชคดีจริงๆ

หากไม่ใช่เพราะคำสั่งขององค์จักรพรรดิ เจินฮ่าวคงอยากติดตามเซียวเฉวียนกลับไปที่เมืองหลวง

ได้ยินเสียงในใจของเจินฮ่าว เซียวเฉวียนอดไม่ได้ที่จะถอนใจ ในตอนแรก เขาก็คิดจะลักพาเอาเจินฮ่าวกลับไปที่จวนเซียว

แต่เพื่อเห็นแก่ไป่ฉีเด็กคนนี้ เซียวเฉวียนต้องทำใจเสียสละ ให้เจินฮ่าวคงอยู่ที่เมืองมู่อวิ๋น เพื่อช่วยเหลือไป่ฉี

เพราะไป่ฉีเพิ่งเข้ารับตำแหน่งและไม่มีประสบการณ์ เขาต้องมีใครสักคนอยู่เคียงข้างเขาเพื่อหารือในเรื่องต่าง ๆ

สำหรับบุคลากรที่ว่านี้ เจินฮ่าวคือผู้ที่เหมาะสมที่สุด

ตอนนี้ อาสือพูดขึ้นมาว่า "เจ้านาย ได้ยินว่าเว่ยเชียนชิวตายแล้ว เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ?"

ตอนได้ยินข่าวการตายของเว่ยเชียนชิว อาสือแทบไม่อยากจะเชื่อเลย เขาไม่เชื่อว่าบุคคลที่ร้ายกาจอย่างเว่ยเชียนชิวจะตายได้อย่างปุ๊บปั๊บ

ที่สำคัญที่สุดคือ ได้ยินว่าเขาตายด้วยน้ำมือของฉินซูโหรว

เซียวเฉวียนยิ้มให้เธอแล้วพูดว่า "เซียนชิวน้อย ช่วยพ่อส่งบัณฑิตพวกนั้นกลับไปที่เมืองหลวงหน่อย ได้ไหม ?"

เซียนชิวน้อยตอบรับทันที "ตกลง !"

พ่อมีอะไรให้ช่วย เซียนชิวน้อยยินดีอย่างยิ่ง !

รอบรรดาบัณฑิตเก็บสัมภาระเสร็จ เซียนชิวน้อยก็พาพวกเขาเดินทางกลับเมืองหลวง

ในเวลาเดียวกัน เซียวเฉวียนก็ให้พวกเขาแต่ละคนนำเถามันเทศกลับไปหลายต้น และขอให้พวกเขาเฝ้าปลูกดูให้ดี

เนื่องจากระยะทางยาวไกล หากปราศจากดินคอยชุบเลี้ยง รอบัณฑิตกลับถึงเมืองหลวง เถามันเทศที่พวกเขานำมาด้วยคงจะอยู่ไม่รอด

ดังนั้นก่อนออกเดินทาง บัณฑิตเหล่านี้จึงหากระบอกไม้ไผ่มาตักดินใส่ไว้ นำเถามันเทศเสียบไว้ในกระบอกไม้ไผ่นั้น ค่อยนำกลับไปยังเมืองหลวง

หัวคิดทั้งหมดนี้ ล้วนมาจากพวกของบัณฑิตเอง

เมื่อเห็นว่าพวกเขามีหัวคิดรอบคอบขนาดนี้ เซียวเฉวียนก็รู้สึกโล่งใจ ในที่สุดการตรากตรำทำงานของเซียวเฉวียนก็ไม่ได้เสียเปล่าใช่ไหม ?

มองพวกเขาเดินจากไปไกล เซียวเฉวียนจึงสั่งให้อาสือขุดเอามันเทศชุดแรกขึ้นมา จัดเก็บเถามันเทศให้เรียบร้อย เขาจะนำพวกมันไปที่เมืองมู่อวิ๋น

ถือจังหวะที่อาสือกำลังทำงาน เซียวเฉวียนก็ไปหาเซียวจิง

พอเซียวจิงเห็นเซียวเฉวียน เธอก็วางหนังสือในมือลงทันที เดินมาทักทายด้วยรอยยิ้ม "พี่ชาย !"

”จิงเอ๋อ เจ้าสบายดีนะ” เซียวเฉวียนตั้งใจมองดูเซียวจิง ไม่ได้เจอเธอมาสามเดือน เซียวจิงสูงขึ้นเล็กน้อยและผิวของเธอก็ชุ่มชื้นขึ้น

ใช่แล้ว พบกันครั้งที่แล้ว เซียวจิงรับรู้ว่าเซียวเฉวียนสบายดี ใจที่เป็นห่วงของเธอก็รู้สึกโล่งใจ

จิตใจที่ไร้กังวล เธอจึงกินดีนอนหลับฝันดี อายุของเซียวจิงตอนนี้เป็นวัยที่ร่างกายกำลังเติบโต ร่างกายของเธอจึงพัฒนาไปตามธรรมชาติ

เซียวจิงเงยหน้าลืมตาขึ้น ยิ้มอย่างมีความสุขแล้วพูดว่า "พี่ชาย จิงเอ๋ออยู่ที่นี่ดีมาก พี่ชายไม่ต้องห่วง"

เซียวเฉวียนพยักหน้า เมื่อได้เห็นหน้าตาของเซียวจิงตอนนี้ รู้สึกมีความสุขมาก

แต่ว่า แม้เว่ยเชียนชิวจะตายไปแล้ว แต่นักปราชญ์ยังไม่ตาย ยังไม่รู้ที่อยู่ของจางเคอ เซียวเฉวียนจึงยังพาเซียวจิงกลับเมืองหลวงไม่ได้

เขายังไม่อยากให้เซียวจิงปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน เซียวเฉวียนกล่าวว่า "จิงเอ๋อ พี่ยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ เพื่อความปลอดภัยของเจ้า เจ้าทนอยู่นี่ไปก่อน ดีไหม ?"