ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 136

“หลี่มู่ หัวหน้ากองอารักขาครับ! ”

มือของเจ้าชายาจูชะงักนิ่ง “เวลาไหนไม่ปรากฏ ทำไมถึงมาปรากฏตัวในเวลานี้? ”

หลังจากที่ไพร่คุนหลุนย้ายสัญชาติ มาเป็นผู้อารักขา ก็กลายเป็นพลเมืองของต้าเว่ย

ถ้ามีเจ้านายแล้ว ผู้อารักขาก็จะเป็นคนที่มีเจ้าของ เจ้านายก็คือผู้บังคับบัญชาของผู้อารักขา

หากเจ้านายตาย และเจ้านายไม่ได้เป็นนักโทษของทางการ หลังจากเจ้านายตาย กองอารักขาก็จะเรียกตัวผู้อารักขากลับ เพื่อรอเจ้านายคนต่อไป

หากเจ้านายฝ่าฝืนกฎหมายของบ้านเมือง เมื่อเจ้านายตาย ผู้อารักขาจะต้องสละชีวิตเพื่อเจ้านายของตน เช่น ซ่งเชียนเวิ่นและสวีต๋า ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เซียวเฉวียนปกป้องสวีต๋าไว้ เมื่อซ่งเชียนเวิ่นที่ละเมิดกฎของบ้านเมืองตาย สวีต๋าก็ต้องตายด้วย

เว่ยอู๋จี้ปกป้องนายไม่สำเร็จ แต่จูเหิงไม่ได้ถูกทางการตัดสินว่าเป็นผู้กระทำความผิด ตามกฎหมาย กองอารักขาต้องเรียกตัวเว่ยอู๋จี้กลับ

กองอารักขาก่อตั้งขึ้นในสมัยของจักรพรรดิองค์ก่อน เพื่อรับผิดชอบในการแบ่งส่วน โยกย้ายของผู้อารักขาทั้งหลาย ขึ้นตรงต่อองค์จักรพรรดิ เป็ยข้าราชสำนักถึงระดับ 4 ไม่อยู่ในบังคับบัญชาของสามองคมนตรี

แต่ว่า กองอารักขาแห่งนี้ ไม่มีข้าราชสำนักคนไหนยินดีที่จะอยู่ที่นั่น ใครจะอยากควบคุมดูแลผู้อารักขาที่ดูต่ำต้อยล่ะ?

หลายปีมานี้ จึงมีเพียงหลี่มู่คนเดียวที่ทำหน้าที่มาโดยตลอด

กองอารักขาถูกละทิ้งมาหลายปี ถ้าไม่ใช่ระบบอารักขาได้รับการฟื้นฟู คนจำนวนมากคงลืมการมีอยู่ของกองอารักขาไปแล้ว

ในที่สุด กองอารักขาก็ได้กลับมาเห็นแสงอาทิตย์ หลี่มู่คงมีงานได้ทำบ้างแล้วแหละ

หลี่มู่ ผู้นำของกองอารักขา ไพร่คุนหลุนคนแรกที่ออกมาจากอ้านย้วน มีอายุประมาณสักสี่สิบปีได้

ตอนเขาอายุยังน้อย ด้วยทักษะการต่อสู้อันล้ำเลิศ ทำให้เขาได้เป็นผู้อารักขาของเหวินฮั่น อาจารย์ของจักรพรรดิ

ต่อมาได้รับการเลื่อนตำแหน่งจากผู้อารักขาขึ้นเป็นเจ้าหน้าที่ในราชสำนัก ไพร่ที่พลิกผันชีวิตได้ หลี่มู่เป็นคนแรกและคนเดียว

ศิลปะการต่อสู้ของหลี่มู่น่าทึ่ง ใช้อาวุธกระบี่ยาวน่าเกรงขามที่มีชื่อว่าไท่อา เขามีสถานะที่สูงมากในหมู่ผู้อารักขา เป็นบุคคลที่บรรดาไพร่คุนหลุนให้ความเคารพและนับถือ

หลี่มู่มีนิสัยตรงไปตรงมาไม่ยอมก้มหัวให้ใคร เขาเคยเป็นผู้อารักขาของเหวินฮั่น ตอนนี้เซียวเฉวียนก็เป็นลูกศิษย์ของเหวินฮั่น ถ้าคนของเจ้าชายาเข้ามาจู่โจมเซียวเฉวียน หลี่มู่ต้องมาขัดขวางอย่างแน่นอน

ถ้ากระบี่ไท่อาออกจากฝัก อย่าว่าแต่จู่โจมเซียวเฉวียน พวกเขาไม่อาจแม้แต่จะเข้าใกล้ร่างของเซียวเฉวียน

สิ่งที่คนพวกนี้คิดพิจารณา ล้วนไม่เกิดประโยชน์ทั้งสิ้น

ไม่ต้องพูดถึงหลี่มู่ มีเพียงไป่ฉีและเหมิงเอ้าอยู่ พวกเขามิอาจแม้แต่จะถอนหงอกสักเส้นของเซียวเฉวียนได้

เห็นประจักษ์ว่าเจ้าชายาจูคิดไม่ถึงว่า ผู้อารักขาของเซียวเฉวียนจะมาเป็นคู่ปรับของเว่ยอู๋จี้

“ฮึ……” เจ้าชายาจูผิวย่นเต็มใบหน้า พูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งผยอง “ในที่สุดตระกูลฉินก็มีผู้รู้หนังสือที่มีความสามารถสักคน”

“ท่านชายา จะฆ่าเซียวเฉวียนอีกหรือไม่?” ชายผู้นั้นตัวสั่นเทา

พวกโง่เง่าเหล่านี้ เจ้าชายาเลิกคิ้ว “ทำงานไม่เอาไหน ถ้าฉันไม่มีแผนเผื่อไว้ พวกเจ้าคงทำเสียเรื่องหมด จิตใจเหมือนปลาซิว ฆ่าทิ้งไปได้”

ฆ่าหรือ?

ฆ่าใคร?

กลุ่มคนพวกนี้กระพริบตาไม่ทันได้รู้สึกตัว ลูกศรธนูถูกยิงออกมาจากทุกทิศทุกทาง คนทั้งหมดถูกยิงจนเสียชีวิต

กลุ่มคนพวกนี้ไม่ทันแม้แต่จะส่งเสียงร้อง ทุกคนถูกยิงจนตัวเหมือนเม่น เลือดออกเต็มตัวล้มฟุ่บลงกับพื้น

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งลอยฟุ้งอยู่ในจวนอ๋อง ที่ศาลาเจินอี้ก็เหมือนกัน

เมื่อสักครู่ตอนที่เซียวเฉวียนและหลี่มู่กำลังคุยกันอยู่ จูหลิวซื่อถือโอกาสเผลอของจูหมิง ชักดาบปลิดชีพของนางเองไปแล้ว

จูหลิวซื่อเสียชีวิตต่อหน้าต่อตาจูหมิง ในสายตาของนางเต็มไปด้วยความเกลียดชังและรังเกียจที่มีต่อจูหมิง

“เธอ!” จูหมิงตกใจและเอามือปิดที่ลำคอของนาง แต่เลือดไหลออกจากลำคอของนางไม่หยุด จูหมิงร้องไห้ด้วยความช้ำใจ “ทำไมเธอถึงโง่ขนาดนี้! ทำไมโง่ขนาดนี้!

คนโบราณนั้น ความเป็นความตายเป็นเรื่องเล็ก เสียศักดิ์ศรีเป็นเรื่องใหญ่ จูหลิวซื่อถูกจูเหิงเหยียดหยามแบบนี้จึงหาทางฆ่าตัวตายเป็นเรื่องธรรมดา

ดวงตาอันเงียบงันของจูหลิวซื่อจ้องไปที่จูหมิงด้วยความเกลียดชังเหมือนตาของปลาที่ตายแล้ว จนหมดลมหายใจ

“เธอ? เธอ?” จูหมิงที่สูญเสียจูหลิวซื่อตะโกนใส่เซียวเฉวียนด้วยโทสะ “เป็นเพราะคุณ! ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ! ไม่งั้น เรื่องทั้งหมดในวันนี้ก็ไม่เกิดขึ้น! เธอก็ไม่ถูกคนเหยียดหยาม! ”

เซียวเฉวียนไม่โมโหอะไร ฉินซูโหรวเปลี่ยนอารมณ์ไปจากปกติ หลังจากผ่านความตื่นตระหนกตกใจไปได้สักครู่ เธอตั้งสติได้ “จูหมิง! พวกคุณสามีภรรยาร่วมมือกับจูเหิงมาทำกับฉันเช่นนี้! เคยคิดถึงสิ่งที่จะตามมาบ้างไหม? ”

อารมณ์แบบคุณหนูของเธอ ไม่เพียงแต่ทำกับเซียวเฉวียนเท่านั้น แต่ทำกับทั่วทุกคน

วันนี้เธอรู้สึกถูกล่วงเกิน

เธอเป็นคุณหนูแท้ๆ ของตระกูลฉิน ตระกูลจูกล้าวางแผนมาแกล้งเธอได้อย่างไร!

“คุณไม่คิดไตร่ตรองดีๆ สำนึกผิดในตัวเอง! กลับมาโทษคนของตระกูลฉิน! เจ้านี้เหิมเกริมเหลืออดจริงๆ!”

ฉินซูโหรวในเวลานี้ดวงตาทั้งนุ่มนวลและเย็นชา เหมือนลืมความคับแค้นที่เซียวเฉวียนจะหย่ากับเธอ เธอเอาเขาเข้าไปรวมเป็นคนของตระกูลฉินเสียแล้ว