ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 137

ม่านฝนนั้นเจ็บปวดแสนสาหัสไม่ยอมคลาย จูหมิงถูกใต้เท้าหลี่พาตัวไป

จากปากของฉินซูโหรวเขาเองก็รู้ว่าใต้เท้าหลี่มาจากผู้อารักขาวัง

ต้าเว้ยยังจะมาอารักขาที่สถานที่แห่งนี้อีก!

เป็นสถานที่ชุลมุนยิ่งนัก!

เขาตัดสินใจแล้วว่า เขชไม่สนใจว่าเขาจะได้เป็นผู้อารักขาที่วังรึไม่!การมีเทพเจ้าแห่งสงครามอยู่ในโลกนั้นไม่สวยงามเลย!

กองกำลังทั้งหมดในราชสำนักของจักรพรรดิมั่นคงมาหลายปีแล้ว และมีเพียงเขาและทาสคุนหลุนเท่านั้นที่สามารถรวมตัวกันได้อย่างแท้จริง

ดีใจอย่างบอกไม่ถูก เซียวเฉวียนขึ้นม้าเพื่อที่จะส่งภาระอย่างฉินซูโหรวกลับจวนฉิน แต่ทว่าเจ้าตัวหล่อนไม่ยินยอม

“สายตาหล่อนมองไปที่ฝนคตกข้างนอก “ไม่มีรถม้าข้าไม่ไป!”

“ดึกดื่นเยี่ยงนี้แล้วข้าจะเรียกรถม้ามาให้เจ้าได้เยี่ยงไรเล่า?” เซียวเฉวียนขมวดคิ้วฉินซูโหรวดูหมิ่นไม่เห็นสิ่งล้ำค่าอย่างม้าเหงื่อสีโลหิต หล่อนยืนกรานจะนั่งแต่รถม้า

ตอนนี้ฝนพร่ำลมพัดตามร่างกายเยอะขึ้นเรื่อยๆ จนจะเปียกอยู่แล้วแต่หากว่าเจ้าหล่อนยังคงไม่ยินยอม

“ข้าไม่สน! ฉินซูโหรวพูดจ่าถากถาง “แม้แต่รถม้าสักคันเจ้าก็ไม่มี!เจ้ายังจะกล้าหงุดหงิดรึ?เจ้ามันไร้ความสามารถเจ้ายังทำหน้าไม่พอใจใส่ข้าอีกอย่างนั้นรึ?”

อยากจะตบเธอให้เป็นขนมปังข้าวโพดจริงๆ! จากนั้นนำไปติดบนหม้อไฟเพื่อทำเปลือกข้าว! ให้หล่อมีหน้าใหญ่ขนาดนี้!

เซียวเฉวียนพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น”เจ้าจะไปรึไม่?อย่างนั้นเจ้าก็อยู่ที่นี่ไปคนเดียวเถอะ!”

ท่ามกลางสายฝนเป็นเซียวเฉวียนที่ขี่ม้า เขาเป็นชายร่างใหญ่โดนฝนเล็กน้อยก็ไม่เสียหาย

“เจ้ากล้าทิ้งปล่อยให้ข้าอยู่ที่นี่อย่างนั้นหรือ? เจ้าช่างกล้านัก!”

ยามนี้ศาลาเจินอี้นอกจากพวกเขาทั้งสี่คนแล้วก็ไม่มีใครอีก ตีสามกว่ากลางคืนเงียบสงัดดังก้อง สถานที่นี้เพิ่งจะมีคนตายทำให้ฉินซูโหรวค่อนข้างจะกลัวเล็กน้อย

“ขึ้นม้า! ถ้าช้านักข้าจะไม่รอ!” เซียวเฉวียนพูดด้วยความโกรธ

ฉินซูโหรวขมวดคิ้วงาม ขยับก็ไม่ขยับยังกล้ามาขู่ตนอีกอย่างนั้นหรือ?หล่อนไม่อยากจะเชื่อ……

“ไป!”

หล่อนยังคงลังเลใจไม่กล้าไปกับเซียวเฉวียน สิ้นเสียงของเซียวเฉวียนที่พูดไว้เขาก็ขี่ม้าไปทันที!

ขี่ม้าหนีไปอย่างรวดเร็ว!

ขี่หนีไปอย่างรวดเร็วโดยไม่เหลียวกลับมามอง!

“เจ้าบ้า ฮือ”ฉินซูโหรวร้องไห้ออกมา ทำไมหล่อนถึงต้องมาแต่งงานกับคนเลวทรามพันนี้ด้วย!

หล่อนฝากความหวังไว้ที่ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้า

แต่ทว่าป๋ายฉี่และเหมิงเอ้ายิ้มให้และหนีไปอีกคน!

พวกเขาไม่สนใจฉินซูโหรวแม้แต่น้อย นายท่านจะทำอะไรพวกเขาก็จะทำตามแบบนั้น

เดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัด!

ฉินซูโหรวแอบสาปแช่งว่าเธอไม่มีใจสงสารเลยสักนิด

ใครกันที่คอยอุ้มเธอและปกป้องหล่อนเมื่อหล่อนโตขึ้นขนาดนี้?

เซียวเฉวียนช่างไร้สาระ เขาไม่ใช่แค่ไม่สนใจหล่อนทุกวัน แต่เขายังคงทรมานหล่อนทุกวัน!

ในกลางดึกสงัดหล่อนกัดฟันเดินกลับไป

จูเหิงตายหล่อนไม่กล้าโง่อยู่ที่นี่แน่

น่าเสียดาย……น่าเสียดายที่จูเหิงมีความสามารถแต่กลับสกปรก!

สมควรแล้ว!

ตอนแรกหล่อนมองผิดไปเพิ่งจะมารู้สึกว่าจูเหิงเป็นสุภาพบุรุษที่แท้จริง!

น่าเสียดายที่จูเหิงตายไปแล้ว กวีทั้งหมดหล่อนไม่รู้ด้วยซ้ำ

"ข้าเป็นคนเผิงเฮาแบบไหน…”

ฉินชูโหรวถือตะเกียงพึมพำและคิดถึงน้ำนิ่งและน้ำโคลนบนถนน หล่อนเดินหายใจไม่ออกเป็นเวลานานและไม่เห็นท่าทีบ้านของหล่อนด้วยซ้ำ

หล่อนเดินทางมานานขนาดนี้แล้วบนถนนเลือดในเท้าเลือดจะซิบออกมาและเหงื่อที่ไหลออกมาเป็นเปียกชุ่ม เหนียวเหนอะหนะ

ขอเพียงมีม้าตัวหนึ่งก็พอแล้ว

สิ่งที่หล่อนคิดก็คือมีม้าสามตัวปรากฏตัวอยู่ไม่ไกล

เซียวเฉวียนและอีกสองคนทั้งสามคนกำลังพักผ่อนท่ามกลางสายลมและฝนตกพรำๆ พวกเขาประหลาดใจเมื่อเห็นว่าฉินซูโหรว “ทำไมเจ้ายังอยู่ตรงนี้ล่ะ?ข้าก็นึกว่าเจ้าถึงแล้วเสียอีก?”

“เหลวไหล!สองขาของข้าจะไปเร็วสู้ม้าสี่ขาของเจ้าได้เยี่ยงไรเล่า?

ฉินซูโหรวโกรธจนลมออกหู แต่ดูเหมือนว่าเซียวเฉวียนจะมีความสุขมาก “ข้าเห็นเมื่อครู่เจ้ายังเย่อหยิ่ง ทำไมยามนี้ถึงคิดว่าม้าดีกว่าเล่า?

เหมิงเอ้าขำหล่อน สิ่งที่น่าอับอายคือเมื่อครู่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง พวกเขาดูแตกต่างออกไปจริงๆ

เมื่อเทียบกับไป๋ฉีแล้ว เหมิงเอ้าจะมีชีวิตชีวามากเมื่อเขาอยู่ในสภาพที่ไม่มีการต่อสู้