ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1360

คำครหาไม่มีที่มาที่ไปที่หมิ่นหยามซินเจียงเช่นนี้ ช่างขวัญกล้าเทียมฟ้านัก!

หากว่าไม่มีเรื่องครั้งนี้ พวกเขาคนซินเจียงยังไม่เคยเห็นแม้แต่เงาคนคุนหลุนด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงว่าจะถูกคนคุนหลุนโจมตีเลย

ฟังคำพูดของผู้มาเยือนแล้ว เซียวเฉวียนก็มั่นใจได้ว่าหมิงเจ๋ออยู่ที่ซินเจียง

ทว่า กระทั่งองค์ราชาพยายามพลิกพรมคว้าหาตัวเขายังไม่พบ ดูไปแล้ว หมอนี่น่าจะซ่อนตัวได้ลึกล้ำอยู่

เซียวเฉวียนมุมปากกระตุกเป็นรอยยิ้มเย็นชา เขาเอ่ยต่อ “หมิงเจ๋อซ่อนตัวอยู่ที่ภูเขาหมิงเซียนสินะ?”

ดูจากกิ่งหลิวนั้นแล้ว เซียวเฉวียนก็มองออกทันทีว่า หลังจากที่นักปราชญ์กลับซินเจียงไปแล้วก็คงติดต่อกับหมิงเจ๋อ

และจดหมายขององค์ราชาเขียนไว้ว่าหมิงเจ๋อหายตัวไป เซียวเฉวียนก็เลยมั่นใจเรื่องนี้

มองไปทั่วทั้งซินเจียงแล้ว นอกจากนักปราชญ์ ยังมีผู้ใดมีความสามารถซ่อนตัวหมิงเจ๋อได้แนบเนียนเช่นนี้อีก?

และสถานที่ซ่อนตัว ต้องเป็นภูเขาหมิงเซียนแน่นอน

ที่บอกว่าสถานที่ที่อันตรายที่สุดก็คือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดนั่นเอง

แล้วพูดอีกอย่าง สำหรับนักปราชญ์แล้ว ภูเขาหมิงเซียนคือรากฐานของเขา หากในยามนี้องค์ราชาต้องการระดมควานจับตัวเขา แทนที่จะหนีเอาตัวรอด ไม่สู้อยู่ที่ปลอดภัยอย่างภูเขาหมิงเซียนดีกว่า

คนขององค์ราชาขอเพียงค้นหาหลายครั้งยังไม่ทราบผล พวกเขาก็ต้องละทิ้งการค้นหาที่ภูเขาหมิงเซียนไปจนสิ้น

การซ่อนตัวที่ภูเขาหมิงเซียน นับว่าเหมาะสมอย่างมากทีเดียว

พอผู้ที่มาได้ยินคำพูดของเซียวเฉวียน เขาก็ตกตะลึงจนดวงตาถลนกว้าง ทว่าเขาก็ตั้งตัวได้อย่างรวดเร็ว เขาพลางหลุบตาลงก่อนจะแสร้งทำเป็นคล้ายเข้าใจคล้ายเลอะเลือน “อะไรคือภูเขาหมิงเซียน? เขาไม่รู้ว่าเจ้าพูดถึงสิ่งใด อีกทั้งเส้นทางของรัชทายาทหมิงเจ๋อแล้ว พวกเราที่เป็นแค่คนรับใช้จะไปรู้ได้อย่างไร”

แม้ปากจะเอ่ยปฏิเสธเช่นนี้ แต่ภายในใจของเขากลับสงสัยอย่างยิ่ง หรือว่าเซียวเฉวียนผู้นี้จะรู้ว่าหมิงเจ๋ออยู่ที่ภูเขาหมิงเซียน?

ผู้ที่มานั้นแอบเหลือบตามองเซียวเฉวียนอย่างไม่แสดงอาการพิรุธครั้งหนึ่ง มุมปากของเซียวเฉวียนยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่กระชากวิญญาณผู้คนขึ้นมา เห็นได้ชัดว่ารอยยิ้มนี้ปรกติแท้ๆ แต่กลับทำให้คนรู้สึกประหวั่นลนลานเสียได้

ช้าก่อน เมื่อครู่มิใช่เซียวเฉวียนพูดว่า เขาตอบคำถามข้อหนึ่ง แล้วเซียวเฉวียนจะปล่อยเขาไปมิใช่หรือไร?

พูดไปพูดมาเหตุใดจึงวกมาที่ตัวหมิงเจ๋อได้ล่ะ?

ต่อให้ผู้มาเยือนจะโง่เพียงไร ในยามนี้เขาก็รู้สึกตัวขึ้นมาแล้ว เห็นได้ชัดว่าเซียวเฉวียนล่อลวงเขามาสนทนาเพื่อสืบหาที่อยู่ของหมิงเจ๋อ!

เพ้ย!

เซียวเฉวียนเจ้าคนชั่วร้าย!

ผู้มาเยือนอ้าปาก ก่อนจะเอ่ยติดโมโหเล็กน้อย “เซียวเฉวียน มิใช่เจ้าพูดว่าจะปล่อยข้าแล้วหรอกหรือ?”

ยังไม่รีบปล่อยเขาออกไปอีก?

เซียวเฉวียนสะบัดชายเสื้อก่อนจะเอามือไพล่หลังแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้าไม่เข้าใจข้าซะเลย? จิ๊ๆ นี่เป็นความผิดของเจ้าเองนะ เจ้าคิดบุกเข้าจวนของข้า แต่กลับไม่รู้จักสืบรายละเอียดของข้ามาเลยยังจะกล้ามาอีก ความกล้าของเจ้านี้ ข้านับถือจริงๆ!”

ผู้มาเยือนพอได้ฟังก็รู้สึกว่าสถานการณ์ไม่สู้ดีแล้ว เขาถามอย่างสงสัย “นี่เจ้าหมายความว่ายังไง?”

เซียวเฉวียนเอ่ย “ทั้งต้าเว่ยล้วนรู้กันทั่ว แต่ไรมาข้าไม่เคยเล่นอะไรตามธรรมเนียม ขอเพียงเจ้าสืบข่าวสักหน่อยเจ้าก็รู้ได้แล้ว และเจ้าก็คงไม่ติดกับดักของข้าหรอก”

“แม้ข้าจะเคยพูดว่าจะปล่อยเจ้า แต่ก็ไม่ได้พูดสักหน่อยว่าเมื่อไหร่ เจ้าก็นั่งตรงนี้อย่างว่าง่ายไปแล้วกัน!”

รู้ชัดๆ ว่าเขามุ่งหมายมาหาองค์หญิงและเว่ยเชียนชิว เซียวเฉวียนจะปล่อยอีกฝ่ายไปได้อย่างไร?

พูดตลกสิ!

เขาก็ดันไม่ใช้หัวคิดสักหน่อยเลยว่าเป็นไปได้หรือไม่?

ดูท่าแล้ว คนที่หมิงเจ๋อส่งมานั้นก็ไม่เท่าไหร่

ผู้มาเยือนอารมณ์เสีย “เจ้า!”

หน้าไม่อาย นี่มันหน้าไม่อายเกินไปแล้ว!

เซียวเฉวียนหัวเราะเสียงเย็น ไม่ตอบคำ

หากว่าพูดเรื่องหน้าไม่อาย เซียวเฉวียนไม่อาจจะเทียบหนึ่งในหมื่นของหมิงเจ๋อหรอก

ผ้าผืนนี้ จริงๆ คือผ้าห่อเท้าของเหมิงเอ้า เต็มไปด้วยกลิ่นของเหมิงเอาเต็มไปหมด มันส่งกลิ่นโชยเสียจนผู้มาเยือนส่งเสียงอู้อี้ คิดอยากร้องให้เหมิงเอ้าเอาผ้าเหม็นๆ นี้ออกไป

จนใจแต่ว่า เหมิงเอ้าไม่เพียงแค่ไม่ได้หยิบมันออก แต่กลับยกยิ้มมุมปากเอ่ย “ข้าให้รางวัลเจ้าแล้ว รับมันไว้อย่างดีเถอะ เจ้าวางใจ ไม่ต้องคืน”

กล่าวแล้ว เขาก็คว้าคอเสื้อคนผู้นี้ขึ้นก่อนจะเดินไปยังป่าไผ่นอกเมือง

และเขาก็จัดการศัตรูไปคนหนึ่งอย่างง่ายดายเช่นนี้ละ

เซียวเฉวียนโบกมือ เขาทำลายกิ่งหลิวที่ผู้มาเยือนทิ้งเอาไว้บนพื้น

แม้ว่ากิ่งหลิวจะทำร้ายอะไรเซียวเฉวียนไม่ได้ แต่ว่าสำหรับชาวต้าเว่ยผู้อื่น กระทั่งกระบี่วิญญาณแบบเสี่ยวเชียนชิว ย่อมมีอันตรายค่อนข้างใหญ่หลวง ดังนั้นแล้วหลังจากเขาขบคิดสักครู่ ดูไปแล้ว เซียวเฉวียนคงต้องหาเวลาสักหน่อย ไปยังภูเขาหมิงเซียนสักรอบ เพื่อทำลายปลาที่หลุดรอดแหนี้ไปเสีย

การเหลือภยันตรายเหล่านี้ทิ้งไว้นั้นเป็นเรื่องไม่ได้การเลย

ทางด้านนี้ นักปราชญ์พาผู้คนควบม้าไม่หยุดพักอยู่

หลังจากเร่งเดินทางมานานหลายวัน เสบียงของกองทัพก็เริ่มร่อยหรอพอสมควรแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่นั้น คะเนว่าจะพอใช้ได้อยู่ประมาณสามสี่วันเท่านั้นเอง

และกว่าจะถึงซินเจียง เกรงว่ายังต้องใช้เวลาอีกสิบกว่าวัน

ดังนั้นแล้ว เพื่อจะแก้ปัญหากินอิ่มนอนอุ่นของชาวยุทธ์แท้ นักปราชญ์ทำได้แค่ยอมล่วงหน้าไปก่อนเพื่อหาอาหารให้พวกเขา

เดิมที เสวียนเจิ้งเองก็คิดจะตามไปกับนักปราชญ์

แต่วรยุทธ์และกำลังกายของเสวียนเจิ้งนั้นไม่อาจจะตามนักปราชญ์ได้ทัน พาเขาไปด้วยก็เป็นการประวิงการเดินทาง

ดังนั้นแล้วนักปราชญ์จึงปฏิเสธคำร้องขอของเสวียนเจิ้ง เขาให้เสวี่ยนเจิ้งรั้งอยู่ในกองทัพ จากนั้นก็ร่วมเดินทางไปยังซินเจียงพร้อมกับชาวยุทธ์ ถือโอกาสจับตามองพวกเขากันไม่ให้พวกเขามีความคิดอะไรที่ไม่สมควร

เพื่อที่จะให้เสวียนเจิ้งติดต่อกับนักปราชญ์ได้ ก่อนหน้าจะจากไป นักปราชญ์ก็สอนวิธีการติดต่อลับเฉพาะของสำนักหมิงเซียนเอาไว้...วิชาถ่ายทอดเสียงพันลี้

ขอเพียงใช้วิชาถ่ายทอดเสียงพันลี้ได้ ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ห่างกันเพียงใด ก็สามารถได้รับข่าวของอีกฝ่ายได้เช่นกัน