ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1391

คนผู้นี้ พอมีอารมณ์ก็ไม่ค่อยมีแรงจูงใจ

พวกเขาคิดไม่ออก พวกเขาเพิ่งออกมาจากหุบเขารัฐมู่อวิ๋น หลังจากได้พักผ่อนสักพัก พวกเขาก็ต้องเริ่มเดินอีกครั้ง เพราะเหตุใดกัน?

ชาวยุทธ์แท้มีจิตใจที่เรียบง่าย ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วเขาจะไม่รู้ว่านักปราชญ์กังวลอะไร

ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงใช้หัวใจของตนเอง ในการได้ใจของนักปราชญ์เท่านั้น

ในสายตาของพวกเขา ไม่จำเป็นต้องทรมานดังกล่าวจริงๆ

ดูสิ เมื่อพวกเขาติดตามเว่ยเชียนชิวในอดีต พวกเขาอยู่ในหุบเขานั้นมานานกว่าสิบปีแล้ว และไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย?

ไม่นานหลังจากติดตามนักปราชญ์ พวกเขาก็ปีนภูเขามากขึ้นและเดินทางมากกว่าที่เคยเป็นมารวมกัน

เนื่องจากอารมณ์ ก้าวของกองทัพชาวยุทธ์แท้จึงหนักมากกว่าเดิม ราวกับว่าพวกเขาไม่สามารถยกเท้าของพวกเขาขึ้นได้

ไม่ต้องพูดถึงกองทัพชาวยุทธ์แท้ แม้แต่หมิงเจ๋อก็ยังมีอารมณ์ขึ้นแล้ว

เขาหมดแรงจริงๆ แถมพิการด้วย การเดินทางผ่านภูเขาป่าลึกก็ไม่สะดวกนัก ใบหน้าของเขาถูกกิ่งไม้และหญ้าข่วนหลายครั้งตามริมถนน ดูทุลักทุเลใจจริงๆ...

หมิงเจ๋อเกิดมาในตระกูลราชวงศ์ เขาเติบโตมาด้วยการกินอยู่ที่ดี เดินทางด้วยม้าหรือรถม้า ทำไมเขาถึงเดินทางไกลมากมายขนาดนี้

ยิ่งไปกว่านั้น ระหว่างทางเขาต้องได้รับการพยุงจากชาวยุทธ์แท้ที่ผลัดปลี่ยนไปมา ซึ่งเป็นการเยาะเย้ยอย่างไร้เสียงสำหรับหมิงเจ๋อผู้ซึ่งโดดเด่นและมีเกียรติมาโดยตลอด

ต่อหน้าคนบนโลก เขาเป็นคนพิการที่เดินไม่เก่งด้วยซ้ำ

เขาไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจากคนอื่น เขาไม่สามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง และเขาไม่มีความสามารถที่จะเป็นอิสระได้

เขาเป็นคนไร้ประโยชน์

แม้ว่ามีวรยุทธ์ แต่ก็ไร้ประโยชน์

ท้ายที่สุดแล้ว จะไม่มีใครยืนอย่างเชื่อฟังต่อหน้าเขาและปล่อยให้เขาฆ่า

แม้ว่าการได้ยินของเขาจะไวกว่าเมื่อก่อนมาก และเขาสามารถระบุตำแหน่งของคนอื่นๆ ตามเสียงของพวกเขาได้ แต่นี่มีไว้สำหรับผู้ที่มีวรยุทธ์โดยเฉลี่ยเท่านั้น

หากเขาพบกับคนที่มีศิลปะการต่อสู้ที่เหนือกว่าเขา เขาจะยืนหยัดและถูกฆ่าเท่านั้น

หัวใจของหมิงเจ๋อเจ็บปวดเมื่อเขาคิดว่าเขาไร้ประโยชน์มาก และไร้ประโยชน์มากกว่าเซียวเฉวียนเมื่อก่อนด้วยซ้ำ

ในไม่ช้า ความเจ็บปวดนี้ก็เต็มไปด้วยความโกรธ ซึ่งทั้งหมดนี้ เป็นความเกลียดชังที่มีต่อเซียวเฉวียน!

เมื่อคิดถึงสถานการณ์ปัจจุบันของเขาอีกครั้งหมิงเจ๋อก็โกรธมากจนหมดสติ ล้มลงบนตัวชาวยุทธ์แท้ที่คอยพยุงเขา

เดิมชาวยุทธ์แท้ก็เหนื่อยพอแล้ว และเมื่อหมิงเจ๋อพิงเขาแบบนี้ เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป จุดศูนย์ถ่วงของเขาไม่เสถียรและเขาเกือบจะล้มไปข้างหลัง

หากไม่ใช่เพราะชาวยุทธ์แท้มีประสาทสัมผัสที่ว่องไว โดยคว้าต้นไม้เล็กๆ ข้างทางด้วยมือเดียวมิเช่นนั้นชาวยุทธ์แท้คงจะถูกหมิงเจ๋อล้มทับไปแล้ว

"นายท่าน หมิงเจ๋อเป็นลมไปแล้ว!" ท้ายที่สุดแล้ว หมิงเจ๋อเป็นผู้ที่นักปราชญ์พามา และนักปราชญ์ก็ออกคำสั่งให้ชาวยุทธ์แท้ดูแลหมิงเจ๋ออย่างดี ชาวยุทธ์แท้ไม่กล้าที่จะละเลย และแจ้งให้นักปราชญ์ทราบทันที

นักปราชญ์ได้ยินเสียงจึงสั่งว่า: "ทุกคนจัดการในที่ของตน พักสักหน่อย"

ในขณะนี้ ทุกคนมีความสุขมากเพราะในที่สุดพวกเขาก็ได้พักผ่อนสักพักแล้ว

เดิมที หากนักปราชญ์ยังคงปฏิเสธที่จะให้พวกเขาพักผ่อน กองทัพชาวยุทธ์แท้ก็พร้อมที่จะประท้วงแล้ว

นักปราชญ์เข้ามาหาหมิงเจ๋อทันทีและตรวจชีพจรของหมิงเจ๋อ

เมื่อพบว่าชีพจรของหมิงเจ๋ออ่อนแอมาก นักปราชญ์อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว หากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นในเวลานี้ จะทำให้กำหนดการของกองทัพชาวยุทธ์แท้ล่าช้าออกไป

หากชิงหลงตามมาทัน เบาะแสของกองทัพชาวยุทธ์แท้จะส่งไปยังหูของเซียวเฉวียนโดยชิงหลงอย่างแน่นอน

ถ้าเซียวเฉวียนไล่ตามพวกเขา ทั้งกองทัพชาวยุทธ์แท้และนักปราชญ์จะต้องจบสิ้นแน่

ต้องระวังอะไรสักอย่างแน่ๆ

หลังจากติดตามมาเป็นเวลานานทั้งสามก็เห็นคาราวานพ่อค้าส่งมอบอูฐให้กับชายสวมหน้ากากสีดำ

ด้านหลังชายชุดดำมีหลายคน

อย่างไรก็ตาม คนเหล่านี้ไม่ได้สวมหน้ากากหรือสวมเสื้อผ้าสีดำ และพวกเขาทั้งหมดแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา

สันนิษฐานว่า คนเหล่านี้ไม่ได้มาจากนิกายใดๆ แต่เป็นคนงานชั่วคราวที่ได้รับการว่าจ้างจากชายชุดดำจากภายนอก

ชายชุดดำโบกมือแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเข้มว่า “พวกเจ้า จูงอูฐไปก่อน”

คนงานชั่วคราวทำตามคำแนะนำและนำอูฐไปตามทางข้างหน้า

เซียวเฉวียนทั้งสามคนไม่รีบร้อนตามไป พวกเขาต้องการรู้ว่าชายชุดดำจะพูดอะไรกับพ่อค้า

ชายชุดดำพูดอย่างเคร่งขรึม: "หลังจากที่เจ้ากลับไปแล้ว ให้มองหาอูฐและนำพวกมันมาที่นี่อีก"

พ่อค้าได้ยินดังนั้นก็พูดด้วยความสับสน: "คุณชาย อูฐเกือบทั้งหมดในเมืองชานถังขายหมดแล้ว อื่นๆ ที่เหลือชาวบ้านเสียดายที่จะขาย กล้าถามคุณชาย ท่านอยากได้อูฐมากมายขนาดนี้ไปทำไมรึ?”

ชายชุดดำพูดอย่างเคร่งขรึมทันทีว่า “ให้พวกเจ้าไปทำภารกิจ พวกเจ้าก็แค่ต้องหาทางทำในสิ่งที่สั่งให้ทำก็พอ เรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของพวกเจ้า อย่าถามให้มากความ รู้มากไปก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร"

หลังจากถูกชายชุดดำตะโกนใส่ พ่อค้าก็รีบตอบทันทีว่า "ขอรับ ขอรับ เราจะทำตามที่ท่านบอก"

ชายชุดดำพูดอย่างเย็นชา: "อืม ทำภารกิจได้ดี ข้าจะไม่ทำให้พวกเจ้าต้องขาดทุน"

เมื่อได้ยินดังนั้น พ่อค้าก็พูดพร้อมกัน: "ขอรับ คุณชาย!"

ชายชุดดำกระทำลับๆ ล่อๆ ไม่ว่า แม้แต่ชื่อก็ไม่แจ้งให้พ่อค้ารู้ด้วยซ้ำ พ่อค้าก็ไม่รู้ว่าจะเรียกเขาว่าอย่างไร ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเรียกเขาว่า "คุณชาย"