ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1398

เรื่องราวของนายอำเภอทำให้เกิดความฮือฮาไปทั่วทั้งเมืองชานถัง

การเสียชีวิตของเขา ผู้คนไม่เพียงปรมมือด้วยความดีใจ แต่ยังจุดประทัดครึกครื้นยิ่งกว่าเทศกาลตรุษจีนเสียอีก

เรื่องราวของเมืองชานถังก็ได้ยุติลงด้วยประการฉะนี้

ตามหลักการแล้ว ฉินซูโหรวพี่สาวน้องชายสามคนจะต้องไปยังสถานที่ที่อื่นต่อ

แต่ทว่าฉินซูโหรวรู้จุดประสงค์ที่เซียวเฉวียนมายังเมืองชานถังเพื่ออะไร และเขามาอยู่ที่นี่ตั้งหลายวันแล้วยังไม่ไปไหน เธอคิดว่าเซียวเฉวียนน่าจะยังติดต่อกับฉินเฟิงไม่ได้

คิดถึงเรื่องที่เซียวเฉวียนต้องสูญเสียกองกำลังชาวยุทธ์แท้ของเขาไป

ฉินซูโหรวต้องการอยู่ต่อเพื่อช่วยเหลือเซียวเฉวียน

ดังนั้น เธอจึงให้ฉินหนานและฉินเป่ยเดินทางไปยังสถานที่ที่อื่นก่อน และเธอจะอยู่ที่นี่เพื่อจัดการปัญหาเบื้องหลังนี้ก่อน

แต่ฉินหนานน้องชายสองคนก็เป็นเจ้าหน้าที่ของราชสำนักเช่นกัน และพวกเขาก็คุ้นเคยกับกระบวนการนี้เป็นอย่างดี

สิ่งที่ต้องดำเนินการที่เมืองชานถังนั้นพวกเขาได้มอบหมายเสร็จร้อยร้อยนานแล้ว

นายอำเภอชานถังไม่ใช่คนดีอะไร แต่อาจารย์ปู่คนนี้เป็นคนดี

อาจารย์ปู่ยังเคยถูกนายอำเภอทุบตีอย่างรุนแรง เพียงเพราะว่าเขามักจะแนะนำให้เขาเป็นเจ้าหน้าที่ดี

และตอนนี้นายอำเภอถูกลงโทษไปแล้ว ภารกิจในเมืองซานถังจึงมอบหมายให้ท่านอาจารย์เป็นคนจัดการแทน

อย่างไรก็ตาม นอกจากนายอำเภอแล้ว ภารกิจในเมืองชานถังก็มีแค่อาจารย์ปู่เท่านั้นที่คุ้นเคยที่สุด

แต่ฉินซูโหรวกลับคิดอยากจะอยู่ที่เมืองชานถังต่อ ฉินหนานคิดๆมันต้องมีเรื่องแน่

และอีกอย่างเขามักจะรู้สึกว่าฉินซูโหรวมีเรื่องปิดปังเขาและฉินเป่ย

ดังนั้น เมื่อฉินซูโหรวบอกให้พวกเขาเดินทางไปยังอีกที่หนึ่ง ฉินหนานจึงอดไม่ได้ที่จะซักถาม :” ท่านพี่ ท่านมีเรื่องปิดบังพวกข้าใช่หรือไม่?”

ฉินซูโหรวสายตาฉายแววไม่ปกติ แต่เธอก็รีบปฎิเสธทันทีว่า “ เจ้าคิดมากเกินไป ข้าจะมีเรื่องอะไรปิดบังพวกเจ้า?

ช่วงที่อยู่เมืองชานถังหลายวันมานี้ พวกเขาอยู่ด้วยกันตลอด จะมีเรื่องอะไรปิดบังพวกเขาได้?

ฉินหนานคิดอยู่ครู่หนึ่ง มันก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ

แต่ทว่า ไม่รู้เป็นเพราะอะไรเขากลับรู้สึกว่าฉินซูโหรวมีเรื่องปิดบังพวกเขาอยู่

แต่ว่า ฉินซูโหรวยังไงก็ไม่ยอมพูดออกมา ฉินหนายจึงไม่ได้เซ้าซี่ถามต่อ

ไม่ถามต่อก็จริงอยู่ แต่ฉินหนานกลับเปลี่ยนวิธีอย่างอื่นแทน

เขาถาม :” ท่านพี่ ในเมื่อเมืองชานถังยังมีเรื่องที่ยังจัดการไม่เสร็จ พวกข้าก็ไม่มีเหตุผลที่จะทิ้งท่านอยู่ที่นี่เพียงลำพัง พวกข้าอยู่ช่วยท่านจัดการเรื่องให้เสร็จก่อนแล้วค่อยเดินทางไปพร้อมกันดีกว่า”

เฮ้อ..........

คำพูดนี้ทำให้ฉินซูโหรวไม่สามารถโต้เถียงได้อีก

เธอจึงต้องยอมพูดความจริงออกมา

และแน่นอน ความจริงที่เธอจะบอกนั้น เธอบอกเพียงแค่ว่าเธอพบเห็นฉินเฟิง เธอจึงอยากจะอยู่ที่นี่ต่อเพื่อสืบหาร่องรอยของฉินเฟิง แต่เธอไม่ได้บอกว่าเซียวเฉวียนก็อยู่ที่นี่ด้วย

เมื่อได้ยินว่าฉินเฟิงอยู่ที่นี่ ฉินหนานและฉินเป่ยทั้งสองคนตาลุกวาวขึ้นมาทันที และรีบถามต่อ :” เป็นเรื่องจริงหรือ? พี่ชายใหญ่อยู่ที่นี่งั้นรึ? ท่านพี่ ท่านเห็นพี่ชายใหญ่เมื่อไหร่กัน?”

ฉินซูโหรวเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับฉินเฟิงให้น้องชายทั้งสองคนฟังอย่างละเอียด

และในตอนท้ายฉินซูโหรวยังกำชับพวกเขาสองคนว่า “ ดั้งนั้น พวกเจ้าสองคนต้องสัญญากับข้าว่าจะไม่ให้คนอื่นรู้เรื่องนี้เป็นอันขาด เข้าใจหรือยัง?”

ก่อนที่ฉินเฟิงจะเข้าไปเป็นไส้ศึกนั้น เพื่อให้ได้รับความไว้วางใจจากเว่ยเชียนชิว เขาได้ทะเลาะวิวาทที่จวนฉินอย่างอย่างใหญ่โตก่อนที่เขาจะไป ซึ่งในตอนนั้นฉินซูโหรวไม่ได้อยู่ที่จวนฉิน เธอเลยพลาดโอกาสได้เห็นความวุ่นวายที่จวนฉินในครั้งนั้น

ในเวลานั้น ฉินเซิงต้องการปล่อยตัวฉินเฟิงออกไปเพื่อให้ฉินเฟิงไปขอโทษเซียวเฉวียนต่อธารกำนัล หลังจากนั้นเขาจะได้สำนึกผิดต่อสิ่งที่เขาได้กระทำลงไป

แต่ฉินเฟิงไม่ยินยอม

นอกจากนี้เขายังอ้างว่าเขาไม่ใช่คนผิด คนที่ผิดคือเซียวเฉวียนที่อยากจะมักใหญ่ใฝ่สูง ต้องการไต่ขึ้นไปเป็นผู้นำของจวนฉิน และสิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดก็เพื่อจวนฉิน

หากพูดถึงความผิด ก็คงเป็นความผิดของพวกฉินเซิง ที่กล้าไปเข้าข้างคนอื่นแล้วมากล่าวหาฉินเฟิง

สองพ่อลูกโต้เถียงไม่ลงถึงขั้นลงไม้ลงมือต่อสู้กันขึ้นมา

ต่อสู้กันจนจวนฉินวุ่นวายไปหมด

ฉินหนานและฉินเป่ยยังคงจำเหตุการณ์ฉากนั้นได้เป็นอย่างดี

ในการต่อสู้ครั้งนั้นฉินเฟิงได้ทุ่มเทที่สุดกำลังเกือบจะทำให้ฉินเซิงได้รับบาดเจ็บ

หลังจากวันนั้น ก็มีข่าวลือแพร่สพัดออกไปว่าฉินเฟิงได้เข้าไปอยู่ที่จวนเจียนกั๋ว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ มุมปากของฉินหนานก็เผยอขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ และเขาพูดว่า :”ท่านพี่ ท่านบอกข้ามาตามตรง ใต้เท้าซูก็อยู่ที่เมืองชานกถังด้วยใช่หรือไม่?”

“.........” ฉินซูโหรวเงียบไปครู่หนึ่ง และพยักหน้ารับ :”ใช่”

เจ้าเด็กคนนี้ ทำไมอยู่ ๆ สมองของเขาถึงได้ปราดเปรื่องได้ขนาดนี้?

ฉินซูโหรวได้แต่รำพึงรำพัน:” ที่ไม่บอกเรื่องนี้กับเจ้า เป็นเพราะมันเป็นความตั้งใจพี่ชายใหญ่กับราชครู เรื่องนี้โทษข้าไม่ได้นะ”

จะต้องไม่ให้กระทบต่อความสัมพันธ์ระหว่างเธอและน้องชายเด็ดขาด ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าฉินซูโหรวจะรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่สมควรบอกกับน้องชายทั้งสองรู้ แต่ท้ายที่สุดอำนาจในการตัดสินใจก็ขึ้นอยู่กับฉินเฟิงและเซียวเฉวียน

ด้วยเหตุนี้ ฉินซูโหรวก็สบายใจที่จะโยนความผิดนี้ออกจากตัวอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อฉินหนานได้รู้ว่าเซียวเฉวียนก็อยู่ในเมืองชานถังเช่นกัน ก็ไม่ได้อยากจะเอาเรื่องกับฉินซูโหรวต่อ

สายตาของเขาเป็นประกายขึ้นมาแล้วรีบพูดว่า:” เร็วเข้า รีบพาข้าไปหาใต้เท้าซูเดี่ยวนี้”

ฉินซูโหรวทนการเซ้าซี้ของฉินหนานไม่ได้ จึงต้องยินยอมพาพวกเขาไปหาเซียวเฉวียน

ช่างบังเอิญเสียเหลือเกินที่เซียวเฉวียนไม่ได้อยู่ที่โรงเตี๊ยม

เซียวเฉวียนได้สะกดรอยตามคาราวานอูฐไปแล้ว

เซียวเฉวียนได้ทิ้งระยะห่างจากคาราวานอูฐไกลพอสมควร และตามที่คาดไว้พวกเขาหยุดพักก่อนที่จะไปถึงจุดหมายก่อนหน้าที่เคยไป และเฝ้ารอชายชุดปรากฎตัว

ครั้งนี้ ชายชุดดำกลับพบเซียวเฉวียนเสียก่อน และเขาลดเสียงลงแล้วพูดว่า : “ ออกมาเถอะ!”

อยู่ห่างกันขนาดนี้ยังต้องค้นพบได้อีกเหรอ?

ประสาทสัมผัสของชายชุดดำจะดีเกินไปหรือเปล่า?

ถึงจะเป็นเช่นนี้ เซียวเฉวียนก็ยังคงหลบซ่อนตัวอยู่ที่เดิมไม่ได้ออกไปไหน

ในใจของเขาคิด ยังไงเขาก็ไม่ออกไปเด็ดขาด ไม่แน่ชายชุดดำก็ไม่แน่ใจว่ามีคนสะกดรอยตามเขาหรือไม่ จึงได้แสร้งพูดขึ้นมาเพื่อที่จะหลอกล่อให้เซียวเฉวียนเป็นฝ่ายประกฎตัวออกไปก่อน

เหตุการณ์เงียบไปครู่หนึ่ง ชายชุดดำสำรวจบริเวณโดยรอบด้วยความระมัดระวัง จากนั้นกระซิบคำพูดสองสามคำกับคนที่จูงอูฐมาด้วย หลังจากนั้นจึงให้พวกเขากลับไป

ดูท่าทางแล้วชายชุดดำเพียงแค่ต้องการหลอกล่อเซียวเฉวียนเท่านั้น

หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีคนอื่นอยู่ที่นี่ ชายชุดดำก็ได้พูดกับคนงานสองสามคนที่รออยู่ที่นี่ก่อนหน้านั้น พูดให้ถูกคนพวกนี้ก็คือลูกสมุนของเขานั่นเอง พวกเขาเริ่มประจำตำแหน่งแล้วเตรียมขนย้ายอูฐเหล่านี้ออกไป