ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1417

ทั้งสองก็พูดเช่นนี้แล้ว เซียวเฉวียนก็ฟังพวกเขา ถอนกลับเครื่องให้ความร้อน

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เครื่องให้ความร้อนถูกถอนออก แม้ว่าพวกเขาจะเพิ่มฟืนลงในไฟแล้ว พวกเขายังคงรู้สึกหนาวอย่างเห็นได้ชัด และร่างกายของพวกเขาหดตัวลงโดยควบคุมตัวเองไม่ได้

ดูเหมือนว่าเขายังคงประเมินความสามารถของเขาในการทนต่อความหนาวเย็นสูงเกินไป

เซียวเฉวียนไม่ได้พูดอะไร เพียงยิ้มเบา ๆ และให้ความร้อนแก่พวกเขาต่อไป

แต่หมิงเจ๋อรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก เขาเป็นคนตาบอด เขาจุดไฟบนภูเขานี้ไม่ได้ และเขาก็ไม่มีเครื่องให้ความร้อน เขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้แค่รับความหนาวเย็นเท่านั้น

มีลมพัดมาเป็นระยะๆ ทำให้เขาตื่นตลอดทั้งคืน

หลังจากรอดพ้นจากคืนอันแสนทรมานหมิงเจ๋อก็อยู่ในสภาพจิตใจที่แย่มาก

จนกระทั่งดวงอาทิตย์ส่องแสงบนร่างกายของเขา เขาจึงรู้สึกว่าร่างกายของเขาอุ่นขึ้น จากนั้นหมิงเจ๋อก็เริ่มเคลิ้มหลับ

องค์ชายผู้สง่างามแห่งซินเจียงมีชีวิตที่ยากลำบาก หมิงเจ๋อแม้ในขณะที่เขาหลับอยู่ก็ยังมีสีหน้าดุร้าย

อย่างไรก็ตาม อาจเป็นเพราะนอนไม่หลับทั้งคืน หมิงเจ๋อจึงหลับลึกและเริ่มฝัน

ในความฝัน เซียวเฉวียนยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างสง่างาม พูดด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ: "เห็นมั้ย หมิงเจ๋อ ประเทศของเจ้าถูกทำลายด้วยมือของข้า เจ้าไม่สามารถฆ่าข้าได้ และเจ้าก็ไม่อาจหยุดข้าไม่ให้ทำลายมันประเทศของเจ้าได้ ฮ่าฮ่าฮ่า!"

ในความฝันนี้ ซินเจียงถูกกองทัพของเซียวเฉวียนยึดครอง และราชวงศ์ของซินเจียงทั้งหมด ยกเว้นตัวหมิงเจ๋อ ต่างถูกสังหารทั้งหมด

และเซียวเฉวียนที่ไว้ชีวิตหมิงเจ๋อเพียงเพื่อจะทำให้เขาอับอาย ทรมานเขา ให้เขาเห็นซินเจียงถูกทำลายล้าง

หมิงเจ๋อในความฝัน ยังคงเป็นชายคนเดิมที่มีแขนขาแข็งแรง ไม่ได้ตาบอด นอกจากนี้ เขายังสืบทอดตำแหน่งกษัตริย์ของซินเจียงแล้วด้วย

เขามองไปที่กองศพตรงหน้า ความยุ่งเหยิงตรงหน้า เลือดที่ไหลเป็นแม่น้ำ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขาต้องการฉีกเซียวเฉวียนเป็นชิ้นๆ!

แต่เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเซียวเฉวียน เขาถูกคนของเซียวเฉวียนกดตัวให้คุกเข่าบนพื้น คุกเข่าแทบเท้าของเซียวเฉวียน

ความโกรธของเขาไม่มีประโยชน์เลย เขาทำได้เพียงกัดฟันดุต่อว่าเซียวเฉวียนด้วย: "เซียวเฉวียน! เจ้าคนเนรคุณ! เจ้าแต่งงานกับน้องหญิงของข้า เจ้ายังมาปฏิบัติต่อเราเยี่ยงนี้!"

เซียวเฉวียนไม่โกรธ แต่ยิ้ม: "หมิงเจ๋อ ผู้อ่อนแอจะถูกผู้ที่แข็งแกร่งข่ม ความจริงง่ายๆ ข้อนี้ เจ้าที่เป็นองค์ชายผู้สง่างาม คงไม่ใช่ไม่เข้าใจหรอกนะ?”

ในฐานะองค์ชายของประเทศ หมิงเจ๋อสังหารตระกูลเซียวของข้า เล่นตลกกับการแต่งงานของข้า และต้องการฆ่าข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

จะไม่ล้างแค้นให้กับความเกลียดชังอันลึกซึ้งเช่นนี้ได้อย่างไร!

ในเมื่อสิ่งที่เจ้าสนใจมากที่สุดคือซินเจียง ดังนั้นข้าจะทำลายมัน!

เจ้าไม่ต้องการเป็นราชาแห่งความตาย แต่ข้าจะให้เจ้าเป็นให้ได้!

นอกจากนี้ ถ้าข้าไม่ทำลายซินเจียง ข้าจะรอให้ซินเจียงโจมตีต้าเว่ยหรือไง?

หมิงเจ๋อพูดด้วยความโกรธ: "นั่นเพราะเจ้าสมควรตาย เจ้าคือคนที่ทำลายล้างซินเจียง! เจ้าคือสิ่งผิดปกติจากสวรรค์ และข้ากำลังทำความยุติธรรมเพื่อสวรรค์! ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด!"

เซียวเฉวียนหัวเราะเยาะ: "ฮึ! เจ้าไม่ผิด?"

ไม่ใช่แค่เจ้าผิดเท่านั้น เจ้าผิดอย่างแน่นอน และผิดอย่างเกินจริง!"

เพียงเพราะคำทำนายไร้สาระจากนักปราชญ์ หมิงเจ๋อจึงเล่นตลกกับชีวิตของเซียวเฉวียน นำภัยพิบัติมากมายมาสู่เซียวเฉวียน!

ยังบอกว่าไม่ผิด?

ความตายมาอยู่ตรงหน้า ยังไม่กลับใจ!

คนโง่และบ้าเช่นนี้ สมควรตาย!

เซียวเฉวียนหยุดพูด มองดูหมิงเจ๋อด้วยสายตาที่เฉียบแหลม และเหวี่ยงดาบที่น่าตกใจในมือของเขาอย่างเลือดเย็น และฟันไปที่คอของหมิงเจ๋อ!

“อ๊า!” เสียงนี้ หมิงเจ๋อตื่นจากความฝัน

ความฝันนี้ ทำให้เขาเหงื่อแตก ตื่นตระหนกตกใจ

เขาใช้เวลานานกว่าจะสงบสติอารมณ์ได้อีกครั้ง ใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก และทำให้จิตใจสงบลง

ความฝันนี้ ช่างสมจริงนัก

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เซียวเฉวียนพูดในความฝันของเขา ทำให้หมิงเจ๋อคิดอย่างลึกซึ้ง

จำได้ว่าหมิงเจ๋อเริ่มวางแผนที่จะฆ่าเซียวเฉวียนเนื่องจากคำทำนายจากนักปราชญ์

อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า นักปราชญ์ที่หมิงเจ๋อบูชา จะเป็นผู้ริเริ่มทำลายชีวิตของเขา!

ช่างน่าขัน!

ในขณะนี้ การแสดงออกของหมิงเจ๋อเริ่มดุร้ายและน่ากลัว

เหมือนปีศาจยิ่งนัก

การได้ยินของเซียวเฉวียนไวมาก และเสียงคำรามที่หมิงเจ๋อตื่นขึ้นมาจากความฝันก็ดังไปถึงหูของเซียวเฉวียนเล็กน้อย

เซียวเฉวียนฟังอย่างตั้งใจ พยายามระบุว่าเสียงมาจากไหน

โดยไม่คาดคิดเขารอเป็นเวลานานและไม่ได้ยินเสียงอีกต่อไป

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้

เจินฮ่าวเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับการแสดงออกของเซียวเฉวียนจึงถามว่า: "พี่เซียว มีอะไรผิดปกติหรือ?"

เซียวเฉวียนพูดอย่างใจเย็น: "เมื่อครู่นี้ข้าได้ยินเสียงคนร้องตะโกน แต่เมื่อฟังอีกครั้ง เสียงนั้นก็หายไปแล้ว“

เสียงนั้น ไม่เพียงแต่เซียวเฉวียนเจินฮ่าวและเหมิงเอ้าเท่านั้นที่ได้ยิน

ในตอนแรก พวกเขาทั้งคู่คิดว่าตนมีอาการประสาทหลอน ดังนั้น พวกเขาจึงไม่พูดถึงมัน

โดยไม่คาดคิด มีคนตะโกนจริงๆ

นี่มันแปลกจริงๆ

ท้ายที่สุดแล้ว ในภูเขาที่แห้งแล้งแห่งนี้ จะไม่มีใครมาที่นี่ยกเว้นนักปราชญ์และกองทัพ เช่นเดียวกับคนอย่างเซียวเฉวียนที่ติดตามร่องรอยของกองทัพ

ดังนั้น เซียวเฉวียนจึงสรุปว่าบุคคลนี้ต้องเป็นคนของฝ่ายนักปราชญ์

ยิ่งกว่านั้น เซียวเฉวียนเดาว่าบุคคลนี้ร้อยละเก้าสิบเก้าคือหมิงเจ๋อ