ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1464

อย่าสอนลูกของพวกเขาให้เสียคนสิ อย่าปั่นหัวเด็ก

ความหวาดกลัวของชาวบ้านยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น

พวกเขาไม่สนใจว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่ พวกเขาต้องการที่จะยับยั้งไม่ให้เรื่องนี้เกิดขึ้น

ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาก็ไม่อาจยอมรับให้เว่ยเป้ยเป็นครูสอนหนังสือที่ห้องสมุดชิงหยวน

หากไม่ใช่เพราะไปห้องสมุดชิงหยวนทุกวันยังมีเงินให้ พวกเขายังอยากจะไม่ให้ลูกไปห้องสมุดชิงหยวน

ด้วยวิธีนี้ ไม่ว่าเรื่องนี้จะเป็นจริงหรือไม่ ก็ไม่ส่งผลกระทบต่อพวกเขา

น่าเสียดายที่ห้องสมุดชิงหยวนมีเงินให้ พวกเขาไม่กล้าที่จะละทิ้งสิทธิประโยชน์นี้

ดังนั้น พวกเขาจึงทำได้เพียงหายใจเข้าด้วยกันและร่วมมือกันต่อต้านไม่ให้เว่ยเป้ยไปห้องสมุดชิงหยวนเป็นครูสอนหนังสือ

ภายในหนึ่งวัน เมืองหลวงทั้งเมืองก็เต็มไปด้วยความวุ่นวาย

ด้านหนึ่งเป็นการพนัน อีกด้านหนึ่งเป็นการต่อต้านเว่ยเป้ย

เว่ยเป้ย บุคคลที่เกี่ยวข้องกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขาหมกมุ่นอยู่กับการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้กับเสวียนอวี๋ที่จวนเจียนกั๋ว

อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มาก ทุกคนในจวนเจียนกั๋วรู้ ยกเว้นเว่ยเป้ยและเสวียนอวี๋

เมื่อเห็นองค์ชายของตัวเองถูกหลอกอยู่ พ่อบ้านรู้สึกผิด เขาคิดแล้วจึงตัดสินใจบอกเรื่องนี้กับเว่ยเป้ย

แต่เมื่อพ่อบ้านมาถึงข้างเว่ยเป้ย เขาเห็นเว่ยเป่ยดูไร้กังวลเพราะไม่รู้เรื่อง เขาจึงลังเล

ในเวลานี้ เสวียนอวี๋ที่อ่านใจได้พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "เว่ยเป้ย ข้างนอกกำลังพูดถึงท่านอยู่"

พูดได้ว่าเป็นการพูดถึงเบาๆ แทบจะเรียกได้ว่าทำให้เว่ยเป้ยโกรธ

เว่ยเป้ยยิ้มและพูดว่า "พูดถึงข้าเรื่องอะไรหรือ"

เขาเป็นองค์ชายน้อย มีเรื่องอะไรดีที่จะพูดถึง?

คำพูดของเสวียนอวี๋ทำให้พ่อบ้านตกใจ เขาคิดในใจว่า องค์ชายน้อยคนนี้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นข้างนอกหรือ?

เสวียนอวี๋ไม่สนใจการแสดงออกบนใบหน้าของพ่อบ้านเขาพูดเบา ๆ ว่า "ไม่รู้ เพิ่งรู้ตอนที่เจ้ามา"

กล่าวโดยนัยคือ ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไร

สิ่งนี้... ทำให้พ่อบ้านหัวใจสั่นไหว องค์ชายน้อยคนนี้เป็นใครกันนะ ทำไมถึงลึกลับขนาดนี้?

ในเวลาเดียวกัน พ่อบ้านก็แอบดีใจที่ตัวเองไม่ได้คิดอะไรไม่ดี หากถูกองค์ชายน้อยคนนี้รู้เข้า คงเป็นเรื่องใหญ่

เมื่อได้ยินคำพูดของเสวียนอวี๋ เว่ยเป้ยหันไปมองพ่อบ้านและพูดว่า "พ่อบ้าน เจ้าบอกว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น"

พ่อบ้านรู้ว่าไม่สามารถปิดบังได้อีก จึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้เว่ยเป้ยฟัง

เมื่อฟังจบ เว่ยเป้ยก็อึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะรู้สึกประหลาดใจและพูดว่า "มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?"

ดูเหมือนว่าคนที่เข้าใจเว่ยเป้ยก็คือเซียวเฉวียน

ต้องเป็นคนอย่างเซียวเฉวียนที่คิดว่าการสอนหนังสือเหมาะกับเขา จึงปูทางให้เขา

ไม่ต้องคิด พนันครั้งนี้ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเซียวเฉวียน

ส่วนเสียงต่อต้านเหล่านั้น เว่ยเป้ยเชื่อว่าเซียวเฉวียนสามารถทำให้มันสงบลงได้อย่างรวดเร็ว

มีพี่น้องร่วมชาติที่ดีอย่างเซียวเฉวียน ช่างสบายใจจริงๆ

ใช่แล้ว แม้แต่เส้นทางในอนาคต เซียวเฉวียนก็เลือกให้เว่ยเป้ยแล้ว

ช่างดีอะไรเช่นนี้!

หลังจากฟังคำพูดของพ่อบ้าน เว่ยเป้ยไม่เพียงแต่ไม่มีสีหน้าเศร้าโศกหรือกังวล แต่ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขากลับมีรอยยิ้มจาง ๆ พ่อบ้านอดไม่ได้ที่จะงุนงง

ผู้คนภายนอกพูดจาลบหลู่องค์ชายอย่างมาก องค์ชายไม่โกรธเลยหรือ?

หรือว่าองค์ชายรู้ว่าโกรธไปก็ไม่มีประโยชน์ เลยแกล้งทำเป็นเข้มแข็ง?

พูดถึงองค์ชายก็ช่างน่าสงสาร ตั้งแต่ยังเด็กก็ไม่มีพ่อแม่ จวนเจียนกั๋วอันยิ่งใหญ่นี้เปรียบเสมือนภูเขาใหญ่ที่กดทับอยู่บนบ่าของเขา

พ่อบ้านมองเว่ยเป้ยด้วยความเห็นอกเห็นใจ พยายามถามว่า "ท่านองค์ชาย ต้องการเข้าวังไปเฝ้าฝ่าบาทเรื่องนี้หรือไม่ ขอให้ผ่าบาททรงตัดสินให้?"

อย่างไรก็ตาม เว่ยเป้ยก็เป็นเชื้อพระวงศ์ พ่อบ้านเชื่อว่าฮ่องเต้จะต้องจัดการเรื่องนี้

ตราบใดที่ฮ่องเต้ทรงยื่นพระหัตถ์เข้ามา เรื่องนี้ก็จะคลี่คลายได้

แต่เว่ยเป้ยกลับปฏิเสธอย่างสิ้นเชิง "ไม่ต้อง เรื่องนี้ไม่ต้องสนใจ"

มีเพียงส่วนน้อยที่สนับสนุนเว่ยเป้ยเป็นครู

คนที่สนับสนุนเว่ยเป้ยเป็นครูบางคนทำเพราะเชื่อมั่นในจวนเซียว บางคนทำเพราะอยากลองเสี่ยงดูว่าตัวเองจะมีโชคดีหรือไม่ และบางคนก็ทำเพราะเผลอกดผิดไป

ขณะเดียวกัน เสียงคัดค้านเว่ยเป้ยเป็นครูก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนมีคนรวมตัวกันประท้วงที่หน้าจวนเจียนกั๋ว

พวกเขาตะโกนว่า “ต่อต้านคำสั่งของ เว่ยเป้ยเป็นครู!” ที่ประตูจวนเจียนกั๋ว

พวกเขาโยนผักเน่า ไข่เน่า และที่แย่กว่านั้นคือเทปัสสาวะและอุจจาระเข้าไปในจวนเจียนกั๋ว

สรุปแล้ว พวกเขาจะคิดอะไรออกก็โยนเข้าไปในบ้าน

คนเหล่านี้ เพื่อผลประโยชน์ของตัวเองและอนาคตของลูก ก็ยอมทุ่มสุดตัว

อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็กล้าที่จะแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งที่หน้าประตูจวนเจียนกั๋ว เพราะเห็นว่าเสาค้ำยันอย่างเว่ยเชียนชิวไม่มีแล้ว

อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็กล้าทำตัวโอหังและก่อความวุ่นวายที่หน้าจวนเจียนกั๋ว ก็เพราะเห็นว่าเว่ยเชียนชิว ซึ่งเป็นเสาหลักของตระกูลนี้ ได้ตายไปแล้ว

การกลั่นแกล้งคนที่อ่อนแอและหวาดกลัวคนที่เข้มแข็ง ปรากฏให้เห็นอย่างเด่นชัดในบรรดาคนโบราณ

พวกเขาเห็นว่าเว่ยเป้ยเป็นเด็กคนหนึ่ง จึงมองว่าง่ายต่อการเอาเปรียบ?

แต่เว่ยเป้ยก็ปล่อยให้พวกเขาโวยวายโดยไม่ทำอะไรเลย

เซียวเฉวียนและคนอื่น ๆ ที่หลบซ่อนอยู่ในที่มืดต่างก็ชื่นชมความอดทนของเว่ยเป้ย

เจี้ยนจงอดไม่ได้ที่จะบ่นว่า "ไม่แปลกที่จะเป็นครู อดทนได้จริงๆ"

ถ้ามีคนเหล่านี้มาก่อกวนที่เซียวเฉวียน เจี้ยนจงจะต้องโยนพวกเขากลับคืนไป

เซียวเฉวียนพูดเบา ๆ ว่า "อดทนไม่ไว้ใจก็จะรบใหญ่"

เว่ยเป้ยเด็กคนนี้คงเดาออกถึงเจตนาของเซียวเฉวียนแล้ว จึงไม่อยากขัดขวางงานของเซียวเฉวียนจึงอดทนไม่แสดงออก

เดิมที เซียวเฉวียนคิดว่าจะมาดูว่าเว่ยเป้ย และเสวียนอวี๋ สองเด็กน้อยจะรับมือกับกลุ่มคนโฉดเหล่านี้อย่างไร ในกรณีที่จำเป็น จะช่วยพวกเขาสักหน่อย หรือเตือนพวกเขาสักหน่อย

ดูตอนนี้ เด็กสองคนกำลังฝึกฝนภายในอย่างสงบไม่หวั่นไหวต่อเหตุการณ์ภายนอก ช่างสงบเยือกเย็น เซียวเฉวียนและคนอื่น ๆ ไม่จำเป็นต้องทำอะไร

จากนั้น พวกเขาก็สามารถดำเนินการตามแผนต่อไปได้