ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1469

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ มุมปากของเซียวเฉวียนก็เผยรอยยิ้มบางๆ ออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

มู่จิ่นเห็นดังนั้น จึงถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า “มีอะไรรึเปล่า?”

เซียวเฉวียนเลิกคิ้วขึ้น แล้วตอบว่า “แค่คิดถึงหน้าเจ้าสำนักคนนั้นของเจ้า ก็รู้สึกขำแล้ว”

พอพูดถึงนักปราชญ์คนนั้น มู่จิ่นก็นึกถึงเรื่องแปลก ๆ ขึ้นมาทันที “เซียวเฉวียน เจ้ารู้ไหมว่าทำไมเสวียนอวี๋ ถึงไม่อยู่กับเขา พลังของเจ้า เป็นไปไม่ได้เลยที่จะให้เขาหนีไปได้”

มู่จิ่นรู้ดีถึงพลังของนักปราชญ์คนนั้น

วิชาแพทย์ของเขาอาจเรียกได้ว่าเก่งกาจอย่างหาที่เปรียบมิได้ แต่ในด้านกำลังภายใน เขาสู้เซียวเฉวียนไม่ได้

เซียวเฉวียนมองมู่จิ่นแวบหนึ่ง แล้วตอบว่า “เรื่องของเขา เจ้าไม่รู้อีกมากเท่าไหร่แล้วหรือ?”

ที่ภูเขาหมิงเซียน มู่จิ่น อยู่มาตั้งนานแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถค้นพบความลับที่สำนักหมิงเซียนแอบเลี้ยงปีศาจ และซ่อนเพลิงอยู่ได้

มู่จิ่นคิดดูแล้ว ก็เห็นว่าเซียวเฉวียน พูดถูก เขาพยักหน้าอย่างครุ่นคิดและพูดว่า "เจ้าพูดถูก"

จริง ๆ แล้ว ยังมีเรื่องที่เขาไม่รู้เกี่ยวกับสำนักหมิงเซียนอีกมาก

โชคดีที่เขาได้รู้จักเซียวเฉวียน เพื่อนร่วมชาติฮว๋าเซี่ย และสามารถออกจากรังหมาป่านั้นได้ทันเวลา

มิฉะนั้นเขาอาจจะถูกเจ้าสำนักหลอกจนตายก็ได้

มู่จิ่น ไม่อยากพูดถึงเจ้าสำนักเก่าแก่นี้อีกแล้ว

เขาเปลี่ยนเรื่องคุยว่า “เหล่าเซียวคิดว่าตอนนี้ห้องสมุดชิงหยวนใกล้จะเปิดเรียนแล้ว จำเป็นต้องให้ข้าไปเป็นครูสอนหนังสือด้วยไหม?”

หลังจากที่เสร็จสิ้นภารกิจที่ชิงหยวน มู่จิ่นก็ว่างงาน ไม่มีงานอื่นทำนอกจากบดยา

เขาอยากจะหาอะไรทำเพื่อฆ่าเวลา และช่วยเซียวเฉวียนแบ่งเบาภาระบางส่วนด้วย

เซียวเฉวียน หันมามองมู่จิ่น คิดในใจว่า มู่จิ่นไม่เพียงแต่เป็นพ่อครัวที่เก่งกาจ แต่ยังเป็นหมอที่เก่งกาจอีกด้วย นอกจากนี้เขายังเป็นคนฉลาด เรียนรู้อะไรก็ได้เร็ว

การที่เขาจะไปเป็นครูสอนหนังสือก็เหมาะสมดีเช่นกัน

ทันใดนั้น เซียวเฉวียนเกิดความคิดขึ้นมา เขามองมู่จิ่น ด้วยสายตาที่กระตือรือร้น แล้วพูดว่า “เจ้าไปสอนพวกเขาวิชาแพทย์ดีไหม?”

วิชาทำอาหารก็ลืมไปเถอะ

คนโบราณที่ส่งลูกไปโรงเรียน หวังว่าลูก ๆ ของพวกเขาจะได้สอบเข้ารับราชการและร่ำรวย พวกเขาไม่สนใจการทำอาหาร

วิชาแพทย์นั้นแตกต่างออกไป

ในสมัยโบราณ สภาพการรักษาพยาบาลล้าหลังมาก และแพทย์ก็หายาก

ยกตัวอย่างเช่น แพทย์ในต้าเซี่ยไม่เพียงหายากเท่านั้น แต่ยังปิดบังวิชาความรู้อีกด้วย

นั่นหมายความว่า คนที่มีความรู้ด้านการแพทย์ส่วนใหญ่จะถ่ายทอดวิชาความรู้ให้กับครอบครัวเท่านั้น และไม่รับศิษย์ภายนอก แม้กระทั่งรับศิษย์ ก็รับน้อยมาก

สิ่งนี้ทำให้หลายคนที่ตั้งใจจะเรียนแพทย์เพื่อช่วยเหลือผู้คน ไม่สามารถเรียนได้

ในทางกลับกัน เนื่องจากแพทย์หายาก ของหายากจึงมีราคาแพง ส่งผลให้การเข้ารับการรักษาทำได้ยากและค่าใช้จ่ายสูง

คนยากจนจริง ๆ แล้วไม่สามารถจ่ายค่ารักษาพยาบาลได้

ต้าเว่ยต้องพัฒนาการแพทย์ก็ต้องพัฒนาเช่นกัน

ดังนั้นจึงควรใช้ประโยชน์จากมู่จิ่น ผู้ที่มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม

มู่จิ่น ตอบตกลงโดยไม่ลังเลว่า “ไม่เป็นไร”

อย่างไรก็ตาม ดังที่เซียวเฉวียนกล่าวไว้ เส้นทางสู่การสอบขุนนางระดับเคอจี่ เป็นสิ่งที่นักเรียนต้าเว่ยเลือกมากที่สุด เกรงว่าจะไม่มีคนอยากเรียนแพทย์

ทันทีที่พูดความกังวลนี้ออกไป หัวของมู่จิ่นก็ตอบสนองแล้ว เขาเบิกตากว้าง “ท่านหมายถึงให้แม่นางน้อยเหล่านั้นเรียนแพทย์หรือ?”

เซียวเฉวียนพยักหน้า พูดว่า “อืม แม่นางน้อยเหล่านั้น ส่วนใหญ่มาจากตระกูลยากจน สำหรับพวกนางแล้ว เรียนแพทย์เป็นเส้นทางที่ดีกว่า”

มีวิชาแพทย์อยู่ด้วย ไม่เพียงแต่จะปกป้องตัวเองได้ แต่ยังเพิ่มรายได้ให้กับครอบครัวได้ นอกจากนี้ยังสามารถช่วยเหลือประชาชนและสร้างผลงานให้กับการพัฒนาของต้าเว่ย

ท้ายที่สุดแล้ว การสอบเข้ารับราชการของต้าเว่ยยังไม่ได้รับการปฏิรูป ผู้หญิงไม่สามารถเข้าร่วมได้

และความคิดของชาวโบราณก็ฝังรากลึก มีบางสิ่งที่เซียวเฉวียนสามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่ก็มีบางสิ่งที่เซียวเฉวียนไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

เรื่องนี้มีทิศทางแล้ว ก็ให้มู่จิ่นไปคัดเลือกนักเรียนที่เหมาะสม

ส่วนที่เหลือก็มอบให้ฉินซูโหรวไปสอน

สำหรับนักเรียนชาย จำเป็นต้องเน้นการเลี้ยงดูกลอนเป็นอย่างมาก เนื่องจากต้าเว่ยมีระบบรักษาพรสวรรค์ ระดับกลอนของบัณฑิตกำหนดพลังของพรสวรรค์

เมื่อถึงเวลานั้น บัณฑิตแต่ละคนจะมาพร้อมกับพรสวรรค์ เพื่อไม่ให้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่จำเป็น

เมื่อพูดคุยถึงจุดนี้ ทิศทางการสอนของห้องสมุดชิงหยวนก็มีแบบจำลองคร่าวๆ แล้ว

อันที่จริง เเซียวเฉวียนสามารถจัดการกับกองทัพชาวยุทธ์แท้นอกจากนี้ เขายังมีคลังอาวุธสมัยใหม่อยู่ในมือ หากวันหนึ่งเกิดสงครามขึ้น เขาก็ไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากใคร

เขาทำเช่นนี้เพียงเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดและให้ต้าเว่ยมีประกันเพิ่มเติม

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ มู่จิ่นก็ยกนิ้วให้เซียวเฉวียนอย่างจริงใจ “คิดรอบคอบและวางแผนอย่างรอบคอบ”

เซียวเฉวียนยิ้มเจื่อนๆ และพูดว่า “อย่างที่เจ้าพูด มาที่เส้นเวลานี้จริงๆ แล้วคือโชคชะตา นั่นคือสวรรค์ต้องการให้เราทำอะไรบางอย่างที่นี่”

จะทำ ก็ทำอะไรบางอย่างที่ยิ่งใหญ่และน่าตกใจ

ฮ่าฮ่าฮ่า!

ทั้งสองมองหน้ากันและหัวเราะ

ทั้งสองหัวเราะสักพักก็หยุดลง มู่จิ่นพูด “เรื่องไทเฮาหายไป มีเบาะแสไหม?”

คู่ต่อสู้ที่ซ่อนตัวอยู่ลึกล้ำเช่นนี้ และเป็นไปได้มากที่จะซ่อนตัวอยู่ในเมืองหลวง สำหรับใครก็ตาม ล้วนเป็นอันตราย

ตราบใดที่คนที่ยังไม่พบคนนี้ ใจของมู่จิ่นก็จะไม่สามารถวางใจได้

เขากังวลว่าคนคนนี้เป็นเป้าหมายของตระกูลเซียว

เซียวเฉวียน ตบไหล่มู่จิ่น แล้วพูดว่า “ยังไม่มีเบาะแส แต่ไม่ต้องกังวล ถ้าเขากล้าทำอะไรเราตระกูลเซียว ข้าจะทำให้เขาแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย!”

เขาไม่สามารถปล่อยให้โศกนาฏกรรมซ้ำรอยในตระกูลเซียวได้