ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1468

ฮ่องเต้ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา เพียงถามออกมาว่า “มีผู้ใดคัดค้านหรือไม่?”

เสนาบดีมองหน้ากัน กล่าวออกมาพร้อมกันว่า “ไม่มีการคัดค้านพ่ะย่ะค่ะ”

ทุกอย่างอธิบายออกมาอย่างชัดเจน นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเว่ยเป้ย พวกเขาจะคัดค้านได้อย่างไร?

แต่เมื่อคิดว่าจอหงวนผู้สง่างาม เลือกที่จะไม่เดินต่อไปในสายของราชสำนัก มันก็รู้สึกเสียดายเล็กน้อย

เนื่องจากไม่มีการคัดค้าน ดังนั้นทุกอย่างจึงเป็นไปได้ด้วยดี

ฮ่องเต้กล่าวออกมาว่า “คำขอของอ๋องรอง ข้าอนุญาตแล้ว”

เรื่องที่เว่ยเป้ยต้องการเป็นอาจารย์ถูกตัดสินเช่นนี้

ในตอนนั้นทุกคนในห้องโถงต่างงุนงง และพวกเขาก็รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของการเดิมพัน

ด้านนอกเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ทั้งหมดก็เพื่อทำให้เว่ยเป้ยสามารถเข้าไปในชิงหยวนได้อย่างราบรื่น

พวกเขาอดไม่ได้ที่จะสับสน เหตุใดเซียวเฉวียนถึงต้องทำเรื่องอะไรมากมายขนาดนี้เพียงเพราะต้องการสร้างละครเช่นนี้ขึ้น?

ความคิดของเซียวเฉวียนยากที่จะหยั่งถึงขึ้นไปทุกวัน

เมื่อได้รับความเห็นชอบจากฮ่องเต้ ความสุขของเว่ยเป้ยก็เปี่ยมล้นขึ้นมาทันใด

หลังจากขอบคุณ เขาก็เดินทางออกจากพระราชวัง

ตอนแรกที่เซียวเฉวียนเข้าพระราชวังวันนี้ก็เพราะเรื่องดังกล่าว เมื่อบรรลุเป้าหมายไปแล้ว เขาเองก็เดินทางกลับพร้อมกับเว่ยเป้ย

หลังจากเว่ยเป้ยมาถึงจวนเจียนกั๋วได้ไม่นาน ก็มีพระราชกฤษฎีกาลงมา สั่งให้เว่ยเป้ยเป็นอาจารย์ผู้ชี้นำในชิงหยวน

พระราชกฤษฎีกานี้ทำให้ทั่วทั้งเมืองหลวงต้องสั่นสะเทือน!

อะไรนะ!

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

เกิดอะไรขึ้นกับสมองของเว่ยเป้ย?

จอหงวนผู้สง่างาม ขุนนางในราชสำนักที่สูงส่ง เขากลับละทิ้งเส้นทางเช่นนั้นไป!

นี่เป็นข่าวที่ทำให้ราษฎรเกิดความคิดที่แปลกใหม่ ทำให้พวกเขารู้สึกสงสัยในชีวิต

เมื่อพระราชกฤษฎีกาถูกประกาศออกมา เสียงเรียกร้องที่ขัดขวางการเป็นอาจารย์ของเว่ยเป้ยก็ถูกขจัดออกไป

แต่สถานที่เดิมพันนั้นกลับเต็มไปด้วยความวุ่นวาย

บางคนมีความสุข บางคนเศร้า และคนที่เศร้าก็เสียใจแทบตาย

พระราชกฤษฎีกาฉบับนี้เป็นเหมือนกับโทษประหารสำหรับคนที่เดิมพันว่าเว่ยเป้ยจะต้องเข้าไปเป็นขุนนางในราชสำนัก

และราคาที่ต้องจ่ายในการเดิมพันครั้งนี้ก็คือ 1 ต่อ 10

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ไม่รู้เลยว่ามีคนต้องล้มละลายไปมากน้อยเพียงใด

บางคนที่ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ก็เริ่มหาข้ออ้าง บอกว่าการเดิมพันครั้งนี้ถือเป็นโมฆะ จะมีเรื่องบังเอิญเช่นนี้เกิดขึ้นมาบนโลกได้อย่างไร การเดิมพันเพิ่งจะเริ่มได้ไม่นาน พระราชกฤษฎีกาก็ประกาศออกมาแล้ว

จะต้องมีคนจัดฉากเรื่องราวทั้งหมดไว้ก่อนเป็นแน่ คิดจะมาเอาเงินจากพวกเขา วางกับดักเพื่อหลอกลวงพวกเขา

เซียวเฉวียนคาดเดาไว้ว่า หากพระราชกฤษฎีกาถูกประกาศออกมา จะต้องมีคนที่ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ในการเดิมพันครั้งนี้เป็นแน่ และทุกอย่างก็จะอยู่เหนือการควบคุม

ดังนั้นหลังจากที่เขาออกมาจากพระราชวัง เขาก็ตรงไปยังบ่อนการพนัน

และมันก็เป็นอย่างที่เขาคาดเอาไว้ ในตอนที่เขามาถึงก็มีคนเริ่มมาโวยวายที่บ่อนการพนันแล้ว

เซียวเฉวียนจ้องมองคนที่มาสร้างความวุ่นวายเหล่านั้นด้วยสายตาอันเย็นชา ในใจคิดว่า คนพวกนี้ฉลาดยิ่งนัก แต่สิ่งที่น่าเสียดายก็คือ พวกเขาไม่รู้จักแพ้ให้เป็น

การเดิมพันครั้งนี้มีทางเลือกให้เดิมพันเพียงสองทาง หากเขาเดิมพันผิด เขาก็พูดได้แค่ว่าเขาดวงไม่ดี พวกเขาจะมาโทษเซียวเฉวียนได้อย่างไร?

แม้ว่าจะมีการเล่นตุกติกเกิดขึ้นเล็กน้อยในการเดิมพัน แต่ก็ไม่ได้หลอกลวงพวกเขาอย่างแน่นอน

เป็นเรื่องปกติที่จะมีความผิดพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ เกิดขึ้น

แต่พวกเขาทั้งหมดกลับวางเดิมพันตามมู่จิ่นอย่างจริงจัง

พวกเขาเองก็ไม่ยอมใช้หัวคิด หากเซียวเฉวียนไม่มีความมั่นใจว่าจะเอาชนะการเดิมพันครั้งนี้ได้ เขาจะทำการเดิมพันเช่นนี้งั้นหรือ?

พวกเขาต่างหากที่เป็นฝ่ายยึดติดกับความคิดของตัวเอง และสุดท้ายก็ต้องมาตายเพราะความคิดของพวกเขาเอง

มันเป็นความผิดพลาดของพวกเขาที่ตัดสินด้วยวิสัยทัศน์ของตนเอง

และเป็นเพราะความผิดนี้ จึงทำให้พวกเขาทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า