ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1509

เนื่องจากผู้ที่บอกข่าวนี้กับหลี่ซื่อ ไม่ได้แสดงตัวตนและไม่ได้บอกชื่อ เพียงแค่เขียนจดหมายบอกหลี่ซื่อเท่านั้น

จดหมายฉบับนั้นก็ไม่มีชื่อผู้ส่ง

หลี่ซื่อไม่รู้หนังสือ เขาจึงต้องออกไปหาคนรู้หนังสือมาอ่านจดหมายให้ฟัง

เมื่อรู้ว่าหลี่หมิงอยู่ที่จวนเซียว หลี่ซื่อก็ไม่รอช้า บุกเข้ามาอาละวาด

เซียวเฉวียนจ้องมองด้วยสายตาเย็นชา พูดว่า "เจ้าคิดว่าจวนเซียวเป็นที่ที่เจ้าอยากค้นก็ค้าได้หรือ?"

ไม่ต้องพูดถึงว่า เซียวเฉวียนมีเจตนาชั่วร้ายอยู่ในใจของเขาหรือไม่ เซียวเฉวียนเพียงไม่ต้องการให้คนอย่าง หลี่ซื่อเข้าไปในประตูจวนเซียว และทำให้บริเวณของจวนเซียวนั้นสกปรก

ถ้าหากหลี่ซื่อไม่มีความสามารถ เซียวเฉวียนจะไม่ดูถูกเขา แต่เขาไม่มีความสามารถและยังคงต้องการผลักน้องสาวของเขาเข้าไปในนรก คนไร้มนุษยธรรมแบบนี้น่าละอายที่สุด

หลี่ซี่อฟังคำพูดของเซียวเฉวียนและยิ้มอย่างภาคภูมิใจ เขาหันหน้าและตะโกนดัง ๆ แก่ผู้ที่ได้ยิน "ท่านพ่อแม่พี่น้อง ท่านก็ได้ยินเหมือนกัน เซียวเฉวียนมีบางอย่างอยู่ในใจและไม่ยอมให้ข้าเข้าไปในจวน เพื่อตามหาน้องสาวของข้า”

“เซียวเฉวียนใช้พลังของเขาเพื่อกลั่นแกล้งผู้อื่น โปรดตัดสินให้ข้าด้วย!”

“มีคนรังแกคนแบบนี้ได้ยังไงกัน?”

คฤหาสน์จวนเซียวอันยิ่งใหญ่ หากเซียวเฉวียนหมายปองหลี่เมิ่ง เขาสามารถขอหมั้นหมายอย่างถูกต้องตามธรรมเนียมได้

เขาผู้มีทั้งเงินทองและอำนาจ หลี่ซื่อ ย่อมไม่มีทางปฏิเสธ

แต่เซียวเฉวียนกลับไม่เลือกที่จะเดินบนเส้นทางที่ถูกต้อง กลับเลือกที่จะใช้วิธีการฉุดคร่า

ในฐานะราชครู ประมุขแห่งชิงหยวน ขุนนางชั้นสี่ เขาผู้มีตำแหน่งสูงส่ง กลับทำเรื่องต่ำช้าเช่นนี้ในราชธานี

ช่างเป็นการกระทำที่ไร้ยางอาย!

หลี่ซื่อพูดออกมาด้วยความอ่อนแอและสิ้นหวัง หวังที่จะดึงดูดความเห็นอกเห็นใจของผู้คน

ในจดหมายบอกว่า หลี่ซื่อต้องแสดงตัวเป็นคนน่าสงสารและไร้ความช่วยเหลือต่อหน้าผู้คน เพื่อให้ทุกคนเข้าข้างเขา ก็สามารถทำให้เซียวเฉวียนยอมส่งหลี่เมิ่งออกมา

เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่ซื่อ ผู้คนต่างเริ่มกระซิบกระซาบ

บางคนพูดเบา ๆ ข้างหูของคนอื่นว่า "ข้าว่าเรื่องนี้เซียวเฉวียนทำไม่ถูกต้องเลย เขาอยากได้ผู้หญิงก็หาง่าย ๆ ทำไมต้องมาใช้วิธีแบบนี้ด้วย"

คำพูดนี้ฟังดูเหมือนเป็นการตำหนิเซียวเฉวียนอย่างไม่เจ็บปวด แต่จริงๆ แล้วเป็นการชี้นำผู้คนให้คิดในระดับที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

ในสายตาของชาวต้าเว่ย องค์หญิงต้าถงหายไปเมื่อครั้งจวนเซียวสังหาร เซียวเฉวียนเป็นชายหนุ่ม วัยกำลังเจริญพันธุ์ อยู่โสดมานาน ย่อมอยากได้ผู้หญิงเป็นธรรมดา

และหลี่เมิ่งก็นับว่ามีหน้าตาดีพอสมควร จึงเป็นไปได้ว่าเซียวเฉวียนจะหมายตาและลักพาตัวไป

ด้วยวิธีนี้ เซียวเฉวียนจึงมีแรงจูงใจในการก่ออาชญากรรม และผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าหลี่เมิ่งอยู่ที่จวนเซียวจริงๆ

เซียวเฉวียนใช้วิธีเช่นนี้ยึดครองหญิงสาวชาวบ้าน ช่างเป็นการกระทำที่น่ารังเกียจยิ่งนัก

และผู้คนก็เกลียดชังคนที่เอาแต่ข่มเหงผู้อื่นและเข้าข้างคนชั่วเช่นนี้

คำกล่าวหาของหลี่ซื่อที่โจมตีเซียวควง ตรงกับจุดที่ผู้คนโกรธแค้นพอดี

บางคนเริ่มพูดด้วยความโกรธแค้นว่า "เซียวเฉวียน ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าจะเป็นคนแบบนี้! ทั้งที่เจ้าทำคุณประโยชน์มากมายให้กับเราแท้ ๆ"

บางคนพูดเสริมว่า "ใช่แล้ว เจ้ายังทำให้เราเคารพเจ้าอีกด้วย"

"เจ้ารีบเอาหลี่เมิ่งออกมาซะ ถ้าทำเช่นนั้น เรายังจะยอมให้ท่านสำนึกผิดและยกโทษให้ในครั้งนี้"

บางคนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า "เซียวเฉวียน เจ้าไม่ควรเดินบนเส้นทางนี้ หากเจ้าชอบผู้หญิงคนนั้น ก็แต่งงานกับนางอย่างถูกต้อง ไม่มีใครพูดอะไรกับเจ้าหรอก"

คำพูดของคนเหล่านี้ เซียวเฉวียนฟังดูคล้ายเป็นคำพูดจริงใจ

ดูเหมือนว่ายังมีคนไม่อยากให้เซียวเฉวียน "ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า"

เซียวเฉวียนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยต่อหน้าผู้คนเหล่านั้นว่า "ผู้แซ่เซียวไม่เคยทำสิ่งที่ขัดต่อความผิดชอบชั่วดี พวกเจ้าเชื่อหรือไม่?"

คนที่เชื่อข้า ไม่ต้องอธิบายอะไรมาก

เมื่อได้ยินคำพูดของเซียวเฉวียน คนเหล่านั้นก็อึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงมองหน้ากัน พวกเขาลังเล พวกเขาไม่รู้ว่าควรจะเชื่อเซียวเฉวียน หรือไม่

ตามความเข้าใจของพวกเขา พวกเขาควรจะเชื่อเซียวเฉวียน