ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1542

แม้ว่าเหมิงเอ้าจะไม่พบที่อยู่ของนักบุญและกองทหาร แต่เซียวเฉวียนก็ไม่ได้วางแผนให้เหมิงเอ้าถอนตัว

สิ่งที่เหมิงเอ้าต้องการคือประสบการณ์

และต้องมีข้ออ้างในการหาประสบการณ์ การค้นหาที่อยู่ของนักบุญและกองทหาร ข้ออ้างที่ดีแบบนี้เซียวเฉวียนไม่มีทางปล่อยมันไปแน่นอน

หลังจากบอกให้เหมิงเอ้าสืบหาที่อยู่ของนักบุญต่อไป เซียวเฉวียนก็เป็นฝ่ายตัดการสื่อสารก่อน

สิ่งที่สําคัญที่สุดของเซียวเฉวียนในตอนนี้คือการใช้เวลาในการฝึกฝนการโจมตีด้วยวาจาและพู่กันให้มากขึ้น เผื่อเกิดเหตุไม่คาดคิด

ชิงหลงนั่งข้างๆดูเซียวเฉวียนฝึกอักษร เซียวเฉวียนฝึกนานเท่าไหร่ ชิงหลงก็นั่งดูนานเท่านั้น

เซียวเฉวียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่ ชิงหลงไม่รู้สึกเบื่อบ้างหรือ?

เซียวเฉวียนวางพู่กันเฉียนคุนลง เขามองไปที่ชิงหลงและพูดว่า “ใต้เท้าชิงหลง ท่านมีเรื่องจะพูดกับข้าหรือไม่?”

ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็คงไม่นั่งเงียบๆดูเขาฝึกเขียนพู่กันเฉยๆแน่

เซียวเฉวียนรู้สึกว่าการดูผู้อื่นฝึกเขียนพู่กันเป็นสิ่งที่น่าเบื่อที่สุดในโลก

ชิงหลงยิ้มที่มุมปากของและเขาพูดว่า “ใต้เท้าเซียวคิดมากไปแล้ว ข้าจะมีเรื่องอะไรได้”

ในจวนเซียวชิงหลงรู้สึกว่าเขาสามารถพูดคุยกับเซียวเฉวียนได้ดีที่สุด ดังนั้นเขาจึงชอบติดตามเซียวเฉวียน

แม้ว่าจะต้องดูเซียวเฉวียนฝึกเขียนพู่กัน เขาก็แค่ต้องการอยู่กับเซียวเฉวียน

ในใจของชิงหลง เซียวเฉวียนคือเพื่อนรู้ใจของเขา

ทองคำพันชั่งนั้นหาง่าย แต่เพื่อนรู้ใจนั้นหาได้ยาก

มันเป็นเรื่องยากที่ชิงหลงจะอยู่ในจวนเซียวได้อย่างสงบสุข เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะต้องใช้เวลาอยู่กับเซียวเฉวียน ทำความเข้าใจเกี่ยวกับเซียวเฉวียนให้มากขึ้น และเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับยุคฮวาเซี่ยจากเซียวเฉวียน

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ชิงหลงมีรอยย่นจางๆระหว่างคิ้ว เขามองไปที่เซียวเฉวียนและเห็นว่าเซียวเฉวียนไม่ได้ฝึกเขียนพู่กัน เขาจึงถามว่า “ใต้เท้าเซียว ท่านจะกลับไปที่ฮวาเซี่ยเมื่อไหร่หรือ?”

เซียวเฉวียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ความเศร้าโศกแวบขึ้นมาระหว่างคิ้วของเขา ตัวเขาก็อยากรู้เช่นกันว่าจะได้กลับไปฮวาเซี่ยเมื่อไหร่ แต่เขาไม่มีทางรู้ได้เลย

ไม่รู้เลยว่าจะกลับไปได้หรือไม่

พูดถึงฮวาเซี่ย แม้แต่ชายร่างสูงเจ็ดฟุตที่มีความสามารถล้นฟ้าอย่างเซียวเฉวียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความเหงาในใจ

แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่มีตำแหน่งสูงในต้าเว่ยอยู่แล้ว ทั้งยังมีความสุข ความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งไม่รู้จบ แต่เขาก็ยังต้องการกลับไปฮวาเซี่ย

มีคํากล่าวในฮวาเซี่ยว่ารังทองและรังเงินล้วนไม่ดีเท่าคอกสุนัขของตัวเอง

ยิ่งกว่านั้นแม้ว่าเซียวเฉวียนจะไม่ใช่คนร่ำรวยในฮวาเซี่ย แต่ก็พอมีพอใช้ เขาไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้า เขาใช้ชีวิตได้อย่างสะดวกสบาย

ในยุคฮวาเซี่ยเขามีความสุขมากกว่าการเป็นราชครูของฮ่องเต้และเจ้านายของชิงหยวนแห่งต้าเว่ยหลายร้อยเท่า

ปัญหาคือเซียวเฉวียนได้ทะลุมิติมายังต้าเว่ย และไม่รู้ว่าเขาจะกลับไปได้หรือไม่

เซียวเฉวียนถอนหายใจแผ่วเบาและพูดว่า “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ชิงหลงดูเหมือนจะเห็นว่ารู้สึกว่าอารมณ์ของเซียวเฉวียนแปลกไป เขาจ้องมองไปที่เซียวเฉวียนโดยคิดว่าเขาสามารถมองเห็นบางอย่างจากสีหน้าของเซียวเฉวียน

แต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าของเซียวเฉวียน กลับไม่มีอะไรผิดปกติ

ชิงหลงคิดว่าเขาคงคิดไปเอง ดังนั้นเขาจึงพูดต่อ “ถ้าในอนาคตใต้เท้าเซียวจะกลับไปฮวาเซี่ย ท่านพาข้าไปด้วยได้หรือไม่?”

ฮวาเซี่ยที่เซียวเฉวียนเคยพูดถึงนั้นทำให้ชิงหลงสนใจอย่างมาก เขาอยากเห็นด้วยตาของตัวเองว่าเป็นอย่างไร ชื่นชมรูปแบบนั้นด้วยตนเอง เขาอยากเห็นเครื่องบิน ปืนใหญ่ รถไฟความเร็วสูงและคมนาคมอื่นๆอีกมากมาย

และอยากจะเห็นว่าชีวิตของผู้คนเป็นอย่างไรเมื่อประชาชนเป็นใหญ่อย่างที่เซียวเฉวียนเคยบอก พวกเขาสามารถใช้ชีวิตทำงานอย่างสงบสุขและพึงพอใจ สังคมจะสามัคคีเป็นปึกแผ่นได้หรือไม่

แนวคิดเรื่องประชาชนเป็นเจ้านายของประเทศทําให้ชิงหลงรู้สึกเหลือเชื่อ

เขาไม่เข้าใจว่าประชาชนจะสามารถเป็นใหญ่ได้อย่างไร พวกเขาทำอย่างไร และพวกเขาจะเป็นใหญ่ได้จริงหรือ?

ชิงหลงมีความคิดที่จะไปฮวาเซี่ยมานานแล้ว และเมื่อเวลาผ่านไป ความคิดนี้ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น

แต่ตอนนี้ชิงหลงเป็นองค์ชายของคุนหลุน เขาต้องปฏิบัติหน้าที่ในฐานะองค์ชายชาย จัดการกิจการของเผ่า และแสวงหาผลประโยชน์ให้กับเผ่า

เขาอยู่ในจวนเซียวมานานแล้ว และเป็นการเสียเวลาไปแบบเปล่าประโยชน์จริงๆ

เวลามีค่าและควรรักษาไว้

แต่เซียวเฉวียนสัญญากับชิงหลงไว้ เขาจึงอยู่ในจวนเซียวได้นานเท่าที่ต้องการ

หากให้ชิงหลงกลับไปที่ภูเขาคุนหลุนอย่างโจ่งแจ้ง เซียวเฉวียนรู้สึกทนไม่ได้เล็กน้อย ไม่ใช่เพราะทนผิดสัญญาไม่ได้ แต่เพราะไม่อยากไล่ชิงหลงกลับ

ชิงหลงหมกมุ่นอยู่กับเซียวเฉวียนมาก หากเซียวเฉวียนทําเช่นนี้ชิงหลงอาจจะคิดไปเองว่าเขาไม่ชอบและทุกข์ใจ

เซียวเฉวียนจึงเปลี่ยนสีหน้าที่เคร่งขรึมของเขา จึงแอบแหย่และพูดว่า “ใต้เท้าชิงหลง ข้าได้ยินมาว่าผู้อาวุโสของเผ่ากําลังตามหาที่อยู่ของท่าน ท่านรู้เรื่องนี้หรือไม่?”

เซียวเฉวียนไม่ได้พูดโกหก แต่นี่คือเรื่องจริง

และชิงหลงก็รู้เช่นกัน

เพราะผู้อาวุโสตามหาจวนเซียวจนพบ และถามคนในจวนเซียวว่าชิงหลงอยู่ที่จวนเซียวหรือไม่

ผู้คนในจวนเซียวมีข้อห้ามในการพูดที่เข้มงวด และพวกเขาจะไม่พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดแม้แต่คำเดียว

และพวกเขารู้ว่าชิงหลงเป็นแขกผู้มีเกียรติของจวนเซียว ใครจะกล้าเปิดเผยที่อยู่ของเขา?

ดังนั้นผู้คนในจวนเซียวพูดแค่ไม่กี่คําก็ส่งผู้อาวุโสกลับไป

ในตอนนั้นชิงหลงอยู่ในจวนเซียวก็ได้แอบฟังการสนทนาระหว่างผู้อาวุโสและผู้คนในจวนเซียว

ผู้อาวุโสออกมาตามหาชิงหลงโดยเฉพาะ คาดว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นในเผ่า

แต่เมื่อชิงหลงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขารู้สึกว่าถ้ามีผู้อาวุโสอยู่หรือเกิดปัญหาขึ้นในเผ่า พวกเขาก็สามารถแก้ไขได้

หรือจะบอกได้อีกอย่างว่า ต่อให้มีผู้อาวุโส และไม่มีชิงหลงจะอยู่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อคุนหลุนมากนัก