ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1557

ต้องการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเซียวเฉวียนองค์หญิงจะต้องออกจากวัง

เมื่อนางออกจากวังแล้ว หลินฟ่าง และคนอื่นๆ ก็สามารถไปฟ้องเซียวเฉวียนต่อหน้าฮ่องเต้ได้อย่างสบายใจ และใส่ร้ายเขาว่ากบฏ

หากใส่ร้ายเขาเช่นนี้ เซียวเฉวียนก็ไม่สามารถหนีพ้นได้

เซียวเฉวียนเมื่อได้ยินเรื่องนี้ ดวงตาของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

หลินฟ่าง และอู๋จี้ช่างกล้าหาญมากจริงๆ เพื่อที่จะกำจัดเซียวเฉวียน พวกเขาไม่กลัวที่จะเสี่ยง

พวกเขาไม่กลัวว่าเซียวเฉวียนจะสืบหาพวกเขาหรือไม่?

ไม่ พวกเขากลัว

แต่พวกเขาก็รู้ว่าหากพลาดโอกาสนี้ไปแล้ว การจะต่อกรกับเซียวเฉวียนในภายหลังจะยิ่งยากขึ้น

ดังนั้น พวกเขาจึงต้องเดิมพันทั้งหมด โดยหวังว่าเซียวเฉวียนจะไม่สามารถสืบหาตัวพวกเขาได้

เพื่อต่อกรกับเซียวเฉวียนพวกเขาใช้ความคิดอย่างเต็มที่

การยืนยันสิ่งที่เซียวเฉวียนคิดอยู่ในใจ ทำให้ทั้งสองคนไม่มีประโยชน์สำหรับเขาอีกต่อไป

เซียวเฉวียน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ออกไป!"

ทั้งสองคน ได้ยินดังนั้น ก็ตกตะลึงอย่างชัดเจน

อะไรนะ?

เซียวเฉวียนบอกให้พวกเขาออกไป?

พวกเขาไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม?

พวกเขามองเซียวเฉวียน ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อ พวกเขาอยากจะพูดเพื่อยืนยันเรื่องนี้ แต่เซียวเฉวียน แสดงสีหน้าอันเยือกเย็น ทำให้พวกเขาไม่กล้าพูดอะไร

ถ้าพูดผิดคำ แล้วทำให้เซียวเฉวียน โกรธขึ้นมาล่ะ?เดิมทีก็ไม่ได้จะต้องตายหรอก แต่เซียวเฉวียน อาจจะโกรธจนเอาชีวิตพวกเขาไปก็ได้

ทั้งสองคนจึงจ้องมองเซียวเฉวียนรอให้เซียวเฉวียนพูดซ้ำอีกครั้ง

ในเวลานี้เอง พวกเขาถึงได้พบว่า คำคำนี้ช่างไพเราะเสียเหลือเกิน ราวกับเป็นคำที่ไพเราะที่สุดในโลก

เซียวเฉวียนเหลือบตามองทั้งสองคน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ทำไม?อยากจะอยู่ที่จวนเซียว ต่อไปอีกหรือ?"

ความหมายแฝงก็คือ รีบไปซะ

ถึงแม้ว่า ความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอด จะเป็นสัญชาตญาณของมนุษย์ แต่ทั้งสองคน เพื่อที่จะมีชีวิตรอด พวกเขาก็ยอมทรยศต่อหลินฟ่าง และอู๋จี้ อย่างไร้ความลังเล

คนเช่นนี้ เรียกได้ว่าเป็นคนที่มีความซื่อสัตย์และจงรักภักดี

คนที่ไม่ซื่อสัตย์และไม่จงรักภักดี จวนเซียวจะไม่ยอมเก็บไว้

คราวนี้ ทั้งสองคนก็เข้าใจความหมายของเซียวเฉวียน แล้วว่าเซียวเฉวียน ตั้งใจจะปล่อยพวกเขาไปจริงๆ

ฮ่าฮ่าฮ่า!

โชคดีจริงๆ!

ทั้งสองคนด้วยความดีใจ ก้มลงกราบเซียวเฉวียน หนึ่งครั้ง "ขอบคุณใต้เท้าเซียว ที่ไม่ฆ่าพวกเรา"

พูดจบ ทั้งสองคนก็ลุกขึ้นอย่างเซๆ แล้วหันหลังกลับ มุ่งหน้าไปที่ประตูใหญ่

แต่พวกเขาเพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็หยุดลงกะทันหัน หันกลับมามองเซียวเฉวียน ด้วยความหวังว่าเซียวเฉวียน จะยอมเก็บพวกเขาไว้ที่จวนเซียว

แต่พวกเขาไม่กล้าพูดอะไร

ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็เป็นพวกของหลินฟ่าง และยังช่วยหลินฟ่าง แพร่กระจายข่าวลือไปทั่ว เรียกได้ว่าเป็นพวกเดียวกับเสือ

เซียวเฉวียนปล่อยสองคนไปโดยไม่ฆ่าพวกเขา ก็เป็นโชคดีของพวกเขาแล้ว หากยังหวังว่าเซียวเฉวียนจะให้เขาอยู่ต่อไป ก็คงจะคิดไปเองมากเกินไป

เซียวเฉวียน มองทั้งสองคนด้วยสายตาที่เย็นชาและไม่พูดอะไร

เมื่อเห็นว่าไม่มีหวังที่จะอยู่ต่อในจวนเซียว ทั้งสองคนจึงหันหลังกลับและเดินไปที่ประตูด้วยท่าทางที่หนักอึ้ง

เจี้ยนจงมองเซียวเฉวียน แล้วถามด้วยเสียงที่เบาจนแทบจะได้ยินกันแค่สองคนว่า “เหล่าเซียว "จริงเหรอ ปล่อยพวกเขาไปแบบนี้เลย?”

เมื่อเจี้ยนจง กลับมา เซียวเฉวียนจึงถือโอกาสถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของห้องสมุดชิงหยวน

แน่นอนว่าข่าวลือต่างๆ นั้นแพร่สะพัดไปทั่ว เหล่านักเรียนที่เรียนอยู่ในห้องสมุดชิงหยวน ย่อมมีความคิดต่างๆ อย่างแน่นอน

ที่จริงเซียวเฉวียนสำหรับเหล่านักเรียน เหล่าครอบครัวยากจนว่าเปรียบเสมือนเสาหลักทางจิตใจของพวกเขา

เหล่าลูกหลานตระกูลขุนนางต่างก็รู้สึกไม่พอใจที่ลูกหลานตระกูลยากจนสามารถเรียนหนังสือกับพวกเขาได้

ตอนนี้เป็นโอกาสที่เหมาะที่สุดสำหรับพวกเขาที่จะใช้ลูกหลานตระกูลยากจนเป็นเครื่องมือในการรังแกพวกเขา

ในสายตาของเหล่าลูกหลานตระกูลขุนนาง พวกเขาคิดว่า ถึงแม้ว่าเซียวเฉวียนจะรอดชีวิตมาได้ แต่ชื่อเสียงของเขาก็จะเสียหาย

ดังนั้นพวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวเซียวเฉวียนอีกต่อไป และพวกเขาก็พร้อมที่จะก่อความวุ่นวายในห้องสมุดชิงหยวน

แม้ว่าเหล่าลูกหลานตระกูลขุนนางจะไม่มีความคิดที่จะทำเช่นนั้น แต่พ่อแม่ของพวกเขาก็จะชักจูงพวกเขาให้ทำเช่นนั้น

เพื่อที่จะกำจัดเซียวเฉวียน ก็ต้องทำให้สถานการณ์วุ่นวายยิ่งขึ้นไปอีก

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เซียวเฉวียนจะมีโอกาสถามอะไร เจี้ยนจง ก็พูดขึ้นก่อนว่า “เหล่าเด็ก ๆ ในห้องสมุดชิงหยวนช่วงนี้ก็วุ่นวายพอสมควร”

“ถ้าไม่ใช่เพราะห้องสมุดของข้ามีพลังในการปราบปรามอยู่ ห้องสมุดชิงหยวน ของพวกเจ้าคงถูกพวกเขาทำลายลงแล้ว”

ความจริงแล้ว ตระกูลขุนนางและตระกูลยากจนเป็นสองพลังที่ไม่อาจอยู่ร่วมกันได้ เซียวเฉวียนต้องการที่จะให้พวกเขาอยู่ภายใต้หลังคาเดียวกัน

ปกติก็ยังไม่มีปัญหาอะไร เมื่อมีข่าวลือที่ไม่เป็นใจต่อเซียวเฉวียนและไม่มีเหตุผลที่จะยั่วยุพวกเขา เหล่าลูกหลานตระกูลขุนนางแม้จะดูถูกตระกูลยากจน แต่ก็ไม่กล้าแสดงออก พวกเขาก็ไม่กล้าก่อเรื่อง

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่เป็นใจต่อเซียวเฉวียน เหล่าลูกหลานตระกูลขุนนางจึงถือโอกาสก่อความวุ่นวาย พวกเขาพูดจาหยาบคายกับตระกูลยากจน และแม้แต่ใช้เรื่องของเซียวเฉวียนมาล้อเลียนตระกูลยากจน พวกเขายังโจมตีตระกูลยากจนด้วยคำพูดที่รุนแรง

พวกเขาเยาะเย้ยว่าตระกูลยากจนมีพื้นเพต่ำต้อย แม้ว่าจะได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้และก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว แต่ความต่ำต้อยในสายเลือดของพวกเขาก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ พวกเขายังคงทำเรื่องต่ำต้อยอยู่เสมอ

เช่นเดียวกับเซียวเฉวียน ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นราชครู ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นประมุขแห่งชิงหยวน ถึงแม้ว่าเขาจะมียศสี่ระดับ ถึงแม้ว่าฮ่องเต้จะมอบสิ่งต่าง ๆ ให้กับเขามากมาย แต่เขาก็ยังคงไม่รู้บุญคุณ ยังคงปิดบังฮ่องเต้

นี่คือความด้อยค่าโดยธรรมชาติ แม้ว่าจะมีเกียรติยศและทรัพย์สมบัติมากมาย แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงลักษณะนิสัยของเขาได้

คำพูดของพวกเขาช่างแหลมคมเสียเหลือเกิน ขาดความสุภาพเรียบร้อยและอ่อนโยนอย่างที่ควรจะมีสำหรับนักปราชญ์