ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1560

เขาคิดว่าสองคนนี้ละเลยหน้าที่ตนเอง ออกไปเดินเล่นที่ไหนสักแห่งหนึ่ง

แต่หารู้ไม่ สองคนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส และได้รับความช่วยเหลือจากคนใจดีคนหนึ่ง ตอนนี้พวกเขายังไม่สามารถลุกจากเตียงได้เลย

ทั้งสองคนต่างครุ่นคิด หากอาการบาดเจ็บฟื้นตัวดีแล้ว พวกเขาจะออกไปหาสถานที่ที่ไม่มีใครรู้จักพวกเขา ปิดบังตัวตน และใช้ชีวิตตามปกติ

หลังจากหายตัวไปหลายวัน การกลับไปที่จวนหลินถือว่าเป็นจุดจบที่เลวร้าย

พวกเขาจะไม่กลับไปอยู่ในกำมือของหลินฟ่าง ดังนั้นพวกเขาต้องหนี

นอกจากนี้ เซียวเฉวียนรู้อยู่แล้วว่าหลินฟ่างเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง ไม่ช้าก็เร็วตระกูลหลินจะต้องพบกับความทุกข์ทรมาน

หากจะหนีในตอนนั้น มันก็อาจจะสายเกินไป

สองคนนี้เป็นคนที่ปลอมตัวเข้ามา แม้ว่าเจี้ยนจงจะโจมตีพวกเขาจนปางตาย แต่ก็ยังรอดมาได้

ถือว่าเป็นโชคดีในโชคร้าย

คนที่ทำการใดลงไป จะต้องถูกสวรรค์ลงทัณฑ์เข้าสักวัน

ส่วนจวนหลินนั้น ก็ขอให้โชคดีแล้วกัน!

หลินฟู่รับผิดชอบทุกอย่างในจวนหลิน รวมถึงผู้คนด้วย

หลินฟ่างต้องการพบสองคนนั้นที่ละเลยหน้าที่ของตนเอง แต่หลินฟู่หาไม่พบ

เมื่อหลินฟ่างถามคำถามนี้ขึ้นมา หลินฟู่ก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาด้วยความอับอาย ไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงใดออกมา

เมื่อหลินฟ่างเห็นหลินฟู่ ความโกรธของเขาก็พวยพุ่งขึ้นมาทันทีจากนั้นจึงตะโกนออกไปว่า "ข้าถามอยู่นะ!"

ทำไมถึงทำอย่างกับเป็นใบ้?

หลินฟู่ที่รู้สึกผิดอยู่ก่อนหน้าเห็นท่าทีของหลินฟ่างเป็นเช่นนี้ เขาจะตอบสนองหลินฟ่างอย่างไรดี ยิ่งเมื่อเขาตะโกนเสียงดังใส่ด้วยแล้ว เขาก็ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวจนเกือบสูญเสียการควบคุมเช่นกัน

เขายกเปลือกตาขึ้น มองไปที่หลินฟ่างด้วยสีหน้าเป็นกังกล แล้วพูดออกมมาอย่างลังเลว่า “ใต้เท้า ข้าพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่ยังหาไม่พบเลยขอรับ”

หลินฟู่ได้ระดมคนออกตามหาพวกเขาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทั้งสองไปอยู่แห่งหนใด ซึ่งมันทำให้เขาเป็นกังวลอย่างมาก

แต่การกังวลจะมีประโยชน์อะไรกัน?

กังวลมากเกินไป ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น

ดวงตาของหลินฟ่างเต็มไปด้วยความโกรธ เขาจ้องตรงไปที่หลินฟู่

นี้เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่หลินฟู่ทำให้หลินฟ่างผิดหวังเป็นอย่างมาก

ด้วยเหตุนี้ หลินฟ่างจึงโกรธเป็นที่สุด

แค่ให้รับผิดชอบหาคน ทำไมหลินฟู่ถึงทำผิดพลาด?

ในเมืองหลวงมีคนมากมายก ถ้าสองคนนั้นตาย ยังไงก็ต้องมีใครสักคนเห็น เหตุการณ์ใหญ่ๆ อย่างเช่น การตายของใครสักคน ยังไงก็ต้องสร้างความอลม่านและต้องมีข่าวคราวมาบ้าง

แต่หลังจากค้นหามาเป็นเวลานาน กลับไม่พบร่องรอยเลยแม้เเต่นิดเดียว มีทางเป็นไปได้แค่เพียงว่า สองคนนี้ทรยศต่อตระกูลหลินและหลบซ่อนตัวอยู่

หลินฟางสัมผัสได้ว่าเรื่องนี้เซียวเฉวียนจะต้องมีความเกี่ยวข้องอย่างแน่นอน

บางทีเซียวเฉวียนอาจรู้อะไรบางอย่าง

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หลินฟ่างก็เลิกคิ้วขึ้น ด้วยความอารมณ์เสียเล็กน้อย

เซียวเฉวียนให้โอกาสเขามีชีวิตรอด เขารู้ดีว่าถ้าเซียวเฉวียนจับเขาได้อีกครั้งล่ะก็ ไม่เพียงแต่ตระกูลหลิน แต่ยังรวมถึงตระกูลอู๋ที่จะต้องทนทุกข์ทรมาน

เซียวเฉวียนเป็นคนโหดเหี้ยมและไม่แม้แต่จะแสดงความเมตตา!

เมื่อนึกถึงวิธีการของเซียวเฉวียน หัวของหลินฟ่างก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาทันที

ในเวลานี้ ราวกับลูกธนูที่ขึงอยู่บนเส้นเชือกรอเวลาที่จะยิงออกไปเท่านั้น

หากพบว่าคนที่หลินฟ่างกำลังไล่ล่าอยู่กับเซียวเฉวียน เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากก้าวไปด้านหน้าและต่อสู้กับเซียวเฉวียนจนตายกันไปข้าง

อย่างไรก็ตาม ภายในใจของหลินฟ่างเขาได้แต่ภาวนา หวังว่าเรื่องที่สองคนนั้นหายไปจะไม่เกี่ยวข้องกับเซียวเฉวียน

ถึงแม้ว่าเขาจะสวดภาวนา และคาดหวังกับสิ่งนั้นมากก็ตาม แต่ก่อนที่ความปรารถนาของเขาจะไปถึงสรวงสวรรค์ ร่างสง่างามก็มายืนอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว

เด็กคนหนึ่งที่ยืนอยู่ มองไปยังหลินฟ่าง

เมื่อหลินฟางเห็น หัวใจของเขาก็สั่นระรั่ว ความโกรธที่มีอยู่มลายหายไป

ตายห่า！