ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1563

ฉากนี้ทำให้หลินฟ่างตกใจกลัว

อู๋จี้บ้าไปแล้วหรือ?

ท้าทายเซียวเฉวียนก็พอแล้ว ยังกล้าพูดแบบนี้อีกเหรอ?

เซียวเฉวียนเป็นประมุขแห่งชิงหยวนจริง แต่เสวียนอวี๋ที่อยู่เคียงข้างเขาไม่ใช่

เซียวเฉวียนเคยทำเรื่องฆ่าคนด้วยดาบมาแล้ว

เมื่อก่อนเว่ยชิงก็ตายแบบนี้แหละ

“หึ!”

เซียวเฉวียนมองอู๋จี้ด้วยสายตาเย็นชาและพูดว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่า มีคำพูดที่ว่า สวรรค์จะรับเจ้า ใครก็ห้ามไม่ได้!"

ถ้ามีคนไประเบิดห้องสมุดของเจ้าในจวนอู๋ แสดงว่าไม่ใช่แค่ข้าเซียวเฉวียนเท่านั้นที่มีเรื่องกับเจ้า

แม้ว่าข้าจะฆ่าเจ้าไม่ได้ แต่ก็มีคนฆ่าเจ้าได้เสมอ"

ท่านกำลังโม้อะไรอยู่?

ถ้าเจ้าอยากมีชีวิตอยู่ เจ้าควรขอร้องเซียวเฉวียนอย่างจริงจัง แทนที่จะเตือนเซียวเฉวียนว่าเป็นประมุขแห่งชิงหยวน และไม่สามารถฆ่าเขาได้

เซียวเฉวียนจำสถานะของตัวเองได้อยู่แล้ว จำเป็นต้องให้เขาเตือนอีกหรือ?

อย่างไรก็ตาม อู๋จี้ถูกความโกรธครอบงำ เขาไม่ได้ฟังคำพูดทั้งหมดของเซียวเฉวียนเขาได้ยินแค่ครึ่งแรก และคิดว่าเซียวเฉวียนต้องการฆ่าเขาโดยไม่คำนึงถึงกฎเกณฑ์

คราวนี้ อู๋จี้รู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่เขาไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ เขายังคงแสร้งทำเป็นสงบบนใบหน้า

เขายิ้มอย่างน่าเกลียดและพูดว่า "ท่านอยากฆ่าข้าเหรอ?"

ถ้าเขาฆ่า เซียวเฉวียนทุกอย่างที่เขามีตอนนี้จะต้องตายด้วย

ประมุขแห่งชิงหยวน ไม่สามารถเป็นบุคคลที่วางยานักเรียนได้ และอาจารย์ของฮ่องเต้ก็เป็นเช่นนั้นเช่นกัน

ถ้าไม่มีสองตำแหน่งนี้ เซียวเฉวียนเป็นอะไร!

เขายังคงเป็นลูกชายตระกูลยากจนที่ตกอับ ต่ำต้อยเหมือนหญ้า!

ฮ่าฮ่า!

มาสิ!

ฆ่า!

แค่ทำให้เซียวเฉวียนไม่มีสิ่งใดเหลืออยู่อู๋จี้ก็รู้สึกว่าตายก็คุ้มแล้ว!

บางครั้ง การแก้แค้นใครบางคนไม่จำเป็นต้องให้เขาตาย การทำให้พวกเขาไม่มีสิ่งใดเหลืออยู่นั้นยากกว่าการฆ่าพวกเขาเสียอีก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเซียวเฉวียน เด็กชายตระกูลยากจนที่ประสบความสำเร็จและอยู่ในความหรูหรา

การทำให้พวกเขากลับไปสู่จุดเริ่มต้นที่ต่ำต้อยเช่นนี้ ช่างเป็นการแก้แค้นที่ดีกว่าการฆ่าพวกเขาเสียอีก!

เมื่อเห็นว่าอู๋จี้ยังต้องการพูดอะไรอีกหลินฟ่างจึงรีบพูดว่า “จี้เออร์ !อย่าพูดจาเหลวไหล!"

"หลินฟู่ ยังไม่ต้องลากคุณชายลงไป!"

"ปล่อยให้พวกเขาพูดจาไร้สาระและชนแขก?"

เขาไม่ต้องการที่จะลงไป ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม เขาก็ต้องลากเขาลงไป

ปล่อยให้พวกเขาไร้ขีดจำกัดที่นี่เพื่อยั่วยุเซียวเฉวียนจะไม่มีผลไม้ที่ดีแน่นอน

หลินฟู่ เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ก็รีบเข้ามา พูดว่า "คุณชาย ข้าขอโทษ!" และลากอู๋จี้ลงไป

รีบไป ในที่ที่มีแรงกดดันต่ำเช่นนี้ หนาวจนแทบจะตาย!

อู๋จี้กลับดิ้นรนและตะโกนว่า "เซียวเฉวียน!ถ้าท่านทำได้ ฆ่าข้า!"

โอ้ ข้าร้องไห้!

หากเป็นคนอื่น น่าจะขอร้องไม่ทัน อู๋จี้กลับดีใจที่ตะโกน ราวกับว่าเขาไม่ต้องการให้เซียวเฉวียนไม่ฆ่าเขา

แม้ว่าจะรู้ว่าเซียวเฉวียนไม่สามารถฆ่านักเรียนชิงหยวนได้ แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพื่อยั่วยุเซียวเฉวียนเช่นนี้

เซียวเฉวียน มีชื่อเสียงเรื่องการเป็นนอกรีต หากทำให้พวกเขาโกรธจริงๆ ทันใดนั้นพวกเขาก็ให้อู๋จี้มีด ในเวลานั้น เจ้าจะเสียใจก็ไปเสียใจกับยมบาลเถอะ!

หลินฟู่ดึงอู๋จี้อย่างแรง และหายตัวไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้ยินเสียงโหยหวนของอู๋จี้ที่ไกลออกไป หลินฟ่างก็รีบยิ้มอย่างอับอาย "เด็กคนนี้มักจะดื่มเหล้า คิดว่าตอนนี้น่าจะยังไม่ตื่น"

"จริงๆ แล้ว ทำให้ใต้เท้าเซียวเห็นความอับอาย"

อู๋จี้พูดอย่างไร้สาระ หลินฟ่าง กังวลจริงๆ ว่าเซียวเฉวียน จะโกรธและฆ่าเขาและอู๋จี้

ต่อหน้าความตาย หากเขาไม่พูดจาดี ชีวิตก็ไม่ปลอดภัย

เซียวเฉวียน เหลือบมองหลินฟ่างด้วยสายตาเย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ใต้เท้าหลินวางใจเถอะ ผู้แซ่เซียว จะไม่ฆ่าพวกเขาแบบนี้"

คำพูดที่หลินฟ่าง พูดเพื่อแก้ตัวให้อู๋จี้ ไม่สามารถใช้กับเซียวเฉวียนได้

อู๋จี้ยังรู้ตัวว่าเขาเป็นนักเรียนชิงหยวนและเรียกเซียวเฉวียน ด้วยชื่อ

แค่นั้นแหละ อีกทั้งพูดจาไร้มารยาท ยั่วยุเซียวเฉวียน เป็นการไม่รู้จักมารยาทอย่างสุดซึ้ง ไม่เคารพอาจารย์