ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1572

แต่เซียวเฉวียนไม่ได้ถามอะไรออกมาเลย แค่บอกให้เฉวียนซานไปสังหารเขา เซียวเฉวียนเขาไม่ทำอย่างที่เคยทำอย่างนั้นหรือ?

องครักษ์เริ่มตื่นตระหนก เขาพูดด้วยสำเนียงของซินเจียง กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่น “เซียวเฉวียน หากเจ้าสังหารข้าเช่นนี้ เจ้าก็จะไม่รู้อะไรทั้งนั้น!”

เซียวเฉวียนขมวดคิ้วและมองไปที่องครักษ์ผู้นั้น “งั้นหรือ?”

จากนั้นเซียวเฉวียนก็พูดออกมาอย่างเย็นชา “เจ้าคือคนที่หมิงเจ๋อส่งมา เจ้าเป็นคนแผ่กระจายข่าวลือขององค์หญิง ข้ารู้แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว!”

แค่นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เจ้าตายได้อย่างชัดเจน!

สิ่งที่มากกว่านี้ เซียวเฉวียนก็แค่อยากรู้ที่อยู่ของหมิงเจ๋อ แต่ฟังจากน้ำเสียงขององครักษ์ เวลานี้หมิงเจ๋ออยู่ที่ไหน ดูเหมือนว่าแม้แต่องครักษ์เองก็ยังไม่รู้

เช่นนั้นเหตุใดเซียวเฉวียนจะต้องไปคุยกับเขาให้เปลืองน้ำลายด้วย?

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รูม่านตาขององครักษ์ก็เบิกกว้าง ตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก

เขาไม่ได้พูดอะไรออกไปเลย แต่สิ่งที่เขารู้ เวลานี้เซียวเฉวียนก็รู้ทั้งหมดแล้ว

เซียวเฉวียนยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาสนใจประเด็นนี้ เขาต้องหาวิธีเอาชีวิตรอดให้ได้!

ภารกิจล้มเหลวอีกครั้ง เขาไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้ เขาได้สูญเสียความเชื่อใจจากทางด้านของหมิงเจ๋อไปแล้ว

น่าหวาดกลัวยิ่งนัก

ในอนาคตเขาจะไม่ถูกหมิงเจ๋อนำกลับมาใช้งานอีกแล้ว

นอกจากนี้ ด้วยสภาพในปัจจุบันของหมิงเจ๋อ เหล่าองครักษ์คิดว่า ต่อให้ติดตามเขาไปก็ไม่มีวันที่จะเจริญรุ่งเรือง

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเจ้านายกับข้ารับใช้ แต่ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันของหมิงเจ๋อ พวกเขาได้เดินมาสุดปลายสะพานแล้ว จะย้อนกลับมาเมื่อไหร่มันก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่าหมิงเจ๋อไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเซียวเฉวียน การต่อสู้ระหว่างเขากับเซียวเฉวียนนั้นเหมือนการต่อสู้ของคนแก่กับคนหนุ่ม ใครแพ้หรือชนะ ทุกอย่างมันก็เห็นกันอยู่แล้ว

และด้วยเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้ ในที่สุดองครักษ์ก็เข้าใจ ไม่ว่าหมิงเจ๋อจะส่งคนมาจัดการกับเซียวเฉวียนมาเท่าไหร่ สุดท้ายมันก็เหมือนกับการเอาเปลือกไข่มากระทบก้อนหิน

เซียวเฉวียนนั้นแข็งแกร่งมาก และทุกคนที่อยู่ในจวนของเขาก็ล้วนแต่ไม่ใช่คนธรรมดา

หากหมิงเจ๋อยังมีอำนาจและความแข็งแกร่งเหมือนเมื่อก่อน เหล่าองครักษ์ก็ยังยินดีที่จะต่อสู้เคียงข้างกับเขา

ต่อให้เขาตาย อย่างน้อยหมิงเจ๋อก็ยังมีเงินในการค้ำจุนครอบครัวของพวกเขา

แต่ความเป็นจริงในทุกวันนี้ หมิงเจ๋อไม่เพียงแต่ยากจนเท่านั้น เขาไม่มีอำนาจและพลังเหมือนกับเมื่อก่อน ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ หากเขายังทำงานภายใต้คำสั่งของหมิงเจ๋อ แม้ว่าองครักษ์จะต้องตาย ครอบครัวของเขาก็ไม่ได้สิ่งใดเป็นการตอบแทน มันไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย

หากมนุษย์ไม่รู้จักคำว่าศีลธรรม มันก็มักจะถูกสวรรค์ลงโทษ

องครักษ์ไม่อาจเดินหน้าต่อไปได้ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันคือทางตัน การหยุดเคลื่อนไหวให้ทันเวลานั้นถือเป็นวิธีการที่ชาญฉลาดวิธีหนึ่ง

สิ่งสำคัญคือต้องปกป้องชีวิตเอาไว้ เพราะชีวิตคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

แต่เมื่อเห็นใบหน้าอันน่าเกรงขามของเซียวเฉวียน มันก็ยากที่จะพูดออกมา

ทำเช่นไรดี?

เมื่อเห็นเฉวียนซานกำลังขึ้นมาเพื่อนำตัวเขาลงไป หน้าผากขององครักษ์ก็เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เขาอยากจะเช็ดมัน แต่มือทั้งสองข้างของเขาถูกมัดเอาไว้ มันช่างน่าอนาถเสียจริง

และในตอนนั้นเอง จู่ๆ เขาก็พูดออกมาด้วยความร้อนรนว่า “ช้าก่อน เซียวเฉวียน ได้โปรดไว้ชีวิตข้า ข้าจะช่วยเจ้าตามหาที่อยู่ขององค์ชาย เจ้าว่าอย่างไร?”

“ฮ่า!” เซียวเฉวียนยิ้มอย่างเยือกเย็น ดับความคาดหวังขององครักษ์ในทันใด “ไม่จำเป็น!”

สำหรับคนที่ไม่ซื่อสัตย์เช่นนี้ ใครจะไปรู้ว่าหากไว้ชีวิตเขา เขาจะใช้โอกาสดังกล่าวในการช่วยออกตามหาหมิงเจ๋อหรือไม่?

แม้ว่าองครักษ์ผู้นี้ไม่ใช่คนสำคัญอะไร แต่เรื่องที่เขาเป็นคนแผ่กระจายข่าวลือ ทำลายความอดทนของเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนไม่มีวันไว้ชีวิตของเขาเป็นแน่!

พูดจบเซียวเฉวียนก็พูดออกมาอีกอย่างว่า “พาเขาออกไป!”

เฉวียนซานตอบรับกลับมา “ขอรับ! นายท่าน!”

พูดจบเฉวียนซานก็พาตัวองครักษ์ออกไปด้านนอก

เมื่อความตายมาอยู่ตรงหน้า องครักษ์หวาดกลัวจนขาทั้งสองข้างอ่อนแรง ร่างกายของเขาสั่นเทาจนควบคุมไม่ได้ อยากจะหันมาร้องขอความเมตตาจากเซียวเฉวียนอีกครั้ง

แต่เซียวเฉวียนจากไปไหนแล้วก็ไม่รู้

จบแล้ว มันจบแล้ว

ตอนแรกองครักษ์คิดว่าภารกิจการแผ่กระจายข่าวลือนั้นมันง่ายเสียยิ่งกว่ากินข้าว เขาจึงเดินทางมายังเมืองหลวงแห่งต้าเว่ยอย่างมีความสุข

คิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องนี้จะนำพาชีวิตของเขามาสู่ความตาย!

ช่างน่าเสียใจยิ่งนัก!