ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 16

ทุกคนในจวนฉินต่างก็อึ้งจนขยับตัวไม่ได้ ลมของฤดูใบไม้ร่วงพัดดอกไม้จนกิ่งไม้สั่น

ในสายตาของฉินหนาน ดอกไม้พวกนี้ก็เหมือนกับเซียวเฉวียนที่กำลังส่ายหัวหัวเราะเยาะเย้ยพวกเขา!

จิตใจของทุกคนเหมือนเจอกับความรุนแรง ไม่มีใครขยับ

เซียวเฉวียน ชนะงั้นเหรอ?

ทำไมถึงเป็นเขา?

เซียวเฉวียนผ่านการทดสอบ พวกเขาใช้อะไรในการวัด?

คนอื่นก็จะพูดแต่ว่า ลูกเขยของจวนฉินได้อยู่ในอันดับต้น คนอื่นก็จะเอาแต่พูดว่าพวกเขาด้อยกว่าเขา

กิ่งไม้ที่กำลังเขย่า

กึกกึกกึก...

"เอาดอกไม้พวกนี้ไปทิ้งให้หมด!" ฉินหนานตะโกนด้วยความโกรธ

คนรับใช้ตกใจ รีบลุกขึ้นจากพื้น แล้วนำดอกไม้ไปทิ้ง

......

ตระกูลเซียว

เซียวเฉวียนที่มีความสุขตั้งแต่เช้า "ท่านแม่ครับ เตรียมเก็บเสื้อผ้าของท่านแม่ได้เลยนะครับ แล้วมาไปอยู่กับข้าที่เมืองหลวง"

ท่านแม่อึ้ง “วันนี้เหรอ?”

"ใช่แล้วครับ วันนี้นั่นแหละครับ!" เซียวเฉวียนพยักหน้าอย่างมีความสุข กอดน้องสาวของเขาแล้วพูดว่า "ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปพวกท่านก็มาอยู่ที่เมืองหลวง อีกอย่างทางการแพทย์ในเมืองหลวงดีกว่าทางการแพทย์นอกเมือง แถมจิงเออร์จะได้มีชีวิตที่ดีด้วย”

ดวงตาของเซียวเฉวียนลุกเป็นไฟ และเต็มไปด้วยแสงประกายแวววาว

หลังจากชนะการสอบ เซียงเฉวียนมีกำลังที่จะสามารถดูแลแม่และน้องสาวของเขาได้ พวกเขาที่อาศัยอยู่แต่ในหมู่บ้านที่ยากจนแห่งนี้ ไม่แม้ที่ทำงานอย่างลำบาก แต่กลับถูกทุกคนมารังแก พวกเขาจะใช้ชีวิตที่ดีได้อย่างไร?

ลูกชายกตัญญู ท่านแม่ซึ้งใจมาก และพูดว่า "ลูกใช้ชีวิตในเมืองหลวงมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น แถมยังจะพาแม่กับจิงเออร์ไปอีก ขอแค่ลูก....."

“ท่านแม่ ทุกคนจะต้องกลับบ้านเสมอ เมืองหลวงคือบ้านของเรา แต่ที่นี่ไม่ใช่”

แม่เซียวรู้สึกเศร้าใจ เธออยากจะร้องไห้ รีบหันหน้าหนีทันที เมื่อก่อนตระกูลเซียวเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง เป็นความรุ่งเรืองที่ไม่มีที่สิ้นสุด แต่พวกเขาไม่เคยคิดว่าเลยว่าพวกเขาจะต้องมาลงเอ่ยแบบนี้ มันจึงทำให้พวกเขาต้องมาอยู่ที่นี่

ตอนแรกเธอคิดว่าลูกชายของเธอไม่ได้ถือสาอะไร แต่ตอนนี้เธอได้รู้แล้วว่าลูกชายของเธอนั้นมีความทะเยอทะยานสูงมากๆ เธอทั้งดีใจและรู้สึกผิดไปด้วย

เซียวจิงกอดเซียวเฉวียนพร้อมกับความสุขและรอยยิ้มที่สดใส "ตกลง! จิงเออร์ต้องไปที่เมืองหลวงกับพวกเรา!"

“ตามนั้น ไปด้วยกัน!” เซียวเฉวียนพยักหน้า ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนครอบครัวต้องอยู่ด้วยกัน แบบนี้ถึงเรียกว่าบ้าน

เซียวเฉวียนที่ตัวสูง ทำให้นายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีตกใจไม่สามารถเดินเข้าไปได้

"มันมีอย่างนี้ที่ไหนกัน! เจ้า... ใครก็ได้เข้ามาที่นี่!" นายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีกระทืบเท้าพร้อมกับความโกรธ และตะโกน "เข้าไปเอามาให้ข้า!"

"เจ้าก็ลองดูสิ!"

นายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีขมวดคิ้ว "เซียวเฉวียน! ข้าได้ยินมาว่าเจ้าไปมีเรื่องที่หอจืออี้ แต่แล้วจะทำไมละ ข้าจะรอดูว่าวันนี้เจ้าจะเก่งเหมือนวันนั้นไหม? วันนี้ต้องมีสามร้อยเหรียญมาให้ข้า ไม่อย่างงั้นข้าจะเอาเซียวจิงไปขาย! "

นายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีมาเพื่อทวงเงิน แต่เขาได้พูดถึงเรื่องของหอจืออี้ คาดว่าเขาไม่ได้มาเพื่อทวงเงินแล้ว แต่การมาที่นี่มันมีเรื่องอื่นด้วย

วันนี้ตระกูลเซียวดูครึกครื้น ตอนนี้ทุกคนในหมู่บ้านเริ่มมาหาเรื่อง

"เซียวจิงมีค่าห้าสิบเหรียญ นายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีถือว่าใจกว้างแล้ว พวกข้าทำสวนมาหนึ่งปีแล้ว เหลือไม่ถึงหนึ่งเหรียญ"

"จริงด้วย ถือว่าใจกว้างแล้ว ข้าว่าหนึ่งเหรียญยังไม่คุ้มเลย"

"ศึกนี้สู้ไม่ชนะหรอก รับข้อเสนอนี้ซะ ไม่งั้นแม้แต่ห้าสิบเหรียญนายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีก็ไม่ให้!"

"น้องเซียวจิง ข้ามาแล้ว" นายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีเดินเข้ามาพร้อมกับถูฝ่ามือ "ซ่อนอยู่ตรงไหน? รีบออกมาได้แล้ว กลับบ้านกับข้ากัน ข้าจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี"

ขณะที่นายน้อยเจ็ดแห่งตระกูลฉีพูดเขาใช้ลิ้นเลียมุมปากไปด้วย น้องของเซียวเฉวียนน่ารักจะตาย เอามาเล่นด้วยให้หายเบื่อจะเป็นอะไรไป