ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1631

ถึงแม้เจินฮ่าวจะกล้าหาญมีไหวพริบ แต่ก็ยังหนุ่มอ่อนต่อโลกอยู่

เจ้าผู้ครองรัฐพวกนั้นสามารถครอบครองรัฐๆหนึ่งได้ และมีการวางแผนที่จะก่อกบฏ แน่นอนว่ามีความมั่นใจอยู่มาก เตรียมพร้อมไว้อย่างครบถ้วนแล้ว

คนแก่มีประสบการณ์มาก ควรจะป้องกันไว้หน่อย ระวังไว้ก่อนจะดีกว่า

เจินฮ่าวรู้ว่าเซียวเฉวียนเป็นห่วงอะไร เขายิ้มและพูดว่า “ข้ารู้แล้ว พี่เซียวไม่ต้องเป็นห่วง ข้ามีวิธีการเอาตัวรอดอยู่แล้ว”

บนโลกนี้คนที่มีฝีมือเก่งกาจอย่างเซียวเฉวียนมีไม่กี่คน และจะสามารถเอาชนะเจินฮ่าวได้อย่างง่ายดาย ก็มีเพียงแค่มือปราบอย่างเซียวเฉวียนเท่านั้น

ต่อให้เจ้าผู้ครองรัฐเก่งกาจแค่ไหน ก็เก่งได้ไม่ถึงครึ่งของเซียวเฉวียน จะมาทำอันตรายต่อเจินฮ่าวง่ายๆได้อย่างไร

ถึงแม้ว่าเจินฮ่าวไม่สามารถต้านทานคนจำนวนมากได้ เขายังมีวิชาตัวเบา ที่สามารถรักษาชีวิตไว้ได้

ได้ยินดังนั้น เซียวเฉวียนก็พูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว แต่จำไว้ว่า อย่าประมาท จะต้องระมัดระวังอยู่เสมอ”

ความปลอดภัยสำคัญที่สุด！

ตราบใดที่สิ่งพิ้นฐานยังคงอยู่ ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่สามารถบรรลุสิ่งที่ต้องการได้

เหตุผลเหล่านี้เจินฮ่าวเข้าใจดี เขาพยักหน้า และพูดว่า “พี่เซียวสบายใจได้”

พูดจบ เจินฮ่าวก็กลับไปที่ห้องเก็บของเล็กน้อย เตรียมพร้อมเดินทางไปรัฐมู่อวิ๋นทันที

ก็แค่นี้ เซียวเฉวียนได้ส่งคนสองคนที่คิดว่าตัวเองเป็นคนที่น่าเบื่อมากที่สุดไปแล้ว

ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกว่าในที่สุดก็มีความหวังต่ออะไรบ้างอย่าง

เวลาก็ดำเนินผ่านไป ชั่วพริบตาเดียว ก็เป็นวันที่สองแล้ว

ชือหลิวที่อยู่ในที่ห่างไกลกำลังอ่านจดหมายที่เซียวเฉวียนตอบกลับมา เธอพูดบ่นพึมพัม “บ้าเอ้ย ที่แท้วิชาส่งเสียงไกลมีข้อกำหนดที่เข้มงวดอย่างนี้ จะต้องเป็นคนที่มีพลังภายในที่แข็งแกร่งล้ำลึกถึงจะสามารถใช้ได้？”

เหอะเหอะเหอะ

การฝึกกำลังภายในยากลำบากที่สุด

แต่ว่า ในเมื่อเซียวเฉวียนให้เธอฝึกฝน ลำบากแค่ไหนก็ต้องฝึก

ต่อจากนี้ ชือหลิวจะเข้าสู่เส้นทางการฝึกฝนกำลังภายในแล้ว

ถึงแม้ว่าหอเหลียนเซียงจะกลับมาเปิดกิจการแล้ว แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อผ่านเรื่องที่กษัตริย์ทรงสวรรคต การค้าขายก็ไม่ค่อยดีเหมือนเมื่อก่อน

ในยุคนี้ หอเหลียนเซียงมีชื่อเสียงมากที่สุด หอเหลียนเซียงยังเป็นแบบนี้ แล้วโรงเหล้าที่อื่นๆก็คงจะแย่ยิ่งกว่า

ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ก็ทำให้ชือหลิวมีเวลาได้ฝึกฝนกำลังภายใน

มองดูจดหมายที่ตอบกลับมา ชือหลิวก็รู้สึกไม่เข้าใจเซียวเฉวียนเหมือนกับเสวียนอวี๋ ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ให้เธอทำอะไร

แต่เธอรู้สึกว่าเซียวเฉวียนทำอะไรต้องมีเหตุผลอย่างแน่นอน ดังนั้นชือหลิวเพียงแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น เพียงแค่ค่อยแอบจับตาดูสถานการณ์ของซินเจียงต่อไป ถ้ามีอะไรผิดปกติก็รีบรายงานต่อเซียวเฉวียน

ในขณะเดียวกัน เหมิงเอ้าก็แอบเข้ามาในซินเจียงอย่างเงียบๆแล้ว

ถึงแม้ว่าเขาจะตั้งใจเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดของซินเจียงแล้ว แต่หน้าตาของเขา ในสายตาของคนซินเจียงก็สามารถแยกแยะออกได้

ไม่เพียงเท่านั้น สำเนียงการพูดของเขาก็ไม่เหมือนกับคนซินเจียง

ด้วยเหตุนี้ทำให้เหมิงเอ้าไม่สามารถสืบข่าวเกี่ยวกับตำแหน่งที่ตั้งของภูเขาหมิงเซียนได้อย่างเปิดเผย

คนและสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย เหมิงเอ้าต้องป้องกันไว้ก่อนกลัวว่าคนที่ถามทางจะเป็นคนของนักปราชญ์ หรือเป็นคนของหมิงเจ๋อ

ถ้าเกิดโชคร้ายขึ้นมา พบเจอกับคนพวกนี้ ก็จะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น

ดังนั้น เหมิงเอ้ามาถึงหมู่บ้านที่อยู่ใกล้เคียง สอบถามทางไปที่ภูเขาหมิงเซียนจากชาวบ้านเหล่านั้น

ตอนนี้เหมิงเอ้าอยู่ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ห่างไกลจากภูเขาหมิงเซียนค่อนข้างมาก

คนในหมู่บ้านนี้อาศัยอยู่ที่นี่มานาน ไม่เคยออกไปไหนไกล จะไปรู้ได้อย่างไรว่าภูเขาหมิงเซียนอยู่ที่ไหน

เหมิงเอ้ายิ้มแย้มมีความสุขเข้าไปถามทาง แต่ไม่ได้รับคำตอบใดๆ

เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว

เขาจึงคิดว่าจะถามเซียวเฉวียน แต่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ เขาจึงไม่ได้ถาม คิดหาวิธีด้วยตัวเอง

เหมิงเอ้าใช้ความคิด เขาจำได้ว่าเซียวเฉวียนเคยพูดว่า ตอนนั้นที่เซียวเฉวียนเดินทางไปหากษัตริย์แห่งซินเจียงเพื่อสืบข่าวของภูเขาหมิงเซียน ถ้าอย่างนั้น ภูเขาหมิงเซียนก็น่าจะอยู่ไม่ไกลจากวังหลวงแห่งซินเจียง

งั้นเหมิงเอ้าถามที่ตั้งของวังหลวงว่าอยู่ที่ไหน ก็น่าจะได้แล้วใช่ไหม？