ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1628

เสี่ยวเซียนชิวเอานกพิราบส่งให้เซียวเฉวียน “ให้ท่านพ่อ”

เซียวเฉวียนรับนกพิราบมา หยิบกระดาษนั้นออกมา หลังจากนั้นก็ส่งนกพิราบกลับคืนให้เสี่ยวเซียนชิว เสี่ยวเซียนชิวรับเอานกพิราบและหันหลังเดินออกไป

เปิดดูกระดาษแผ่นนั้น เซียวเฉวียนตกตะลึง ตัวอักษรบนนั้น เขาไม่รู้จักแม้แต่ตัวเดียว

แต่เขารู้ว่ามันเป็นตัวอักษรของซินเจียง

เห็นตัวอักษรที่สวยงามนี้ ก็รู้ว่าผู้หญิงเป็นคนเขียน

คนที่เขียนจดหมาย มีความเป็นไปได้อย่างมากว่าเป็นชือหลิว

ตั้งแต่เด็กชือหลิวเติบโตที่ซินเจียง เรียนรู้ตัวอักษรซินเจียง เธอรู้เพียงแค่ตัวอักษรซินเจียงเท่านั้น

แต่เธอรู้ว่ามู่จิ่นอยู่ที่จวนเซียว เซียวเฉวียนสามารถให้มู่จิ่นแปลได้

เซียวเฉวียนมองดูตัวอักษรบนกระดาษ เขาอยากจะหาคนแปล

แต่ตอนนี้มู่จินอยู่ที่ชิงหยวน น้อยครั้งที่จะกลับมาที่จวนเซียว ต้องการให้เขาแปล มีทางเดียวคือเซียวเฉวียนต้องไปหาเขาเอง

ช้าก่อน ที่จวนเซียวยังมีเสวียนอวี๋อยู่อีกคนไม่ใช่เหรอ？

ไม่แน่ว่าเขาอาจจะรู้ สามารถแปลให้เซียวเฉวียนได้

เมื่อคิดได้ดังนั้น เซียวเฉวียนจึงตะโกนเรียก “เสวียนอวี๋”

เมื่อเสวียนอวี๋ได้ยินเสียงเรียก ก็รีบมาปรากฏตัวต่อหน้าเซียวเฉวียนอย่างรวดเร็วทันที สายตาเป็นประกายพูดว่า “ลุงเซียว เรียกข้ามามีเรื่องอะไร？”

เซียวเฉวียนส่งกระดาษให้เสวียนอวี๋ และพูดว่า “เจ้าลองดูตัวอักษรบนกระดาษ เจ้ารู้จักหรือไม่”

ตัวอักษรอะไรที่ต้องการให้ข้าดู？

เสวียนอวี๋รู้สึกแปลกใจอย่างมากรับกระดาษแผ่นนั้นมาดู หลังจากนั้นก็ยิ้มและพูดว่า “แน่นอนข้ารู้จัก”

ในตอนนั้นเขาจึงเข้าใจว่า เซียวเฉวียนเรียกเขามาทำไมแล้ว

ที่แท้ก็ต้องการให้เขาแปลให้

เมื่อได้ยินว่าเสวียนอวี๋รู้จักตัวอักษรบนกระดาษ เซียวเฉวียนก็รู้สึกดีใจมาก สีหน้าชื่นชมมองเสวียนอวี๋ ดีมาก ยังเด็กอยู่รู้จักตัวอักษรตั้งมากมายแล้ว

ตอนที่เซียวเฉวียนโตกว่าเสวียนอวี๋เล็กน้อย ตัวเลขอารบิกที่ง่ายที่สุดยังรู้จักแค่เลขศูนย์กับหนึ่งเท่านั้น

แต่เสวียนอวี๋กลับรู้จักตัวอักษรมากมาย วิชาการต่อสู้ก็เรียนรู้ได้อย่างคล่องแคล่ว เด็กอัจฉริยะยังทำไม่ได้อย่างนี้

คนเราไม่สามารถเปรียบเทียบกันได้

เซียวเฉวียนพูดเบาๆว่า “อธิบายให้ลุงฟังหน่อย”

เสวียนอวี๋แปลเนื้อหาให้เซียวเฉวียนเข้าใจได้อย่างง่ายๆ

ไม่ต้องไปดูว่าเขาเขียนมาครึ่งหน้ากระดาษ ที่จริงแล้วความหมายของเนื้อหามีเพียงหนึ่งเดียว นั้นก็คือชือหลิวสงสัยว่านักปราชญ์จะกลับไปที่ภูเขาหมิงเซียนและจะลงหลักปักฐานอยู่ที่ภูเขาหมิงเซียน

ดูแล้วผลก็เป็นอย่างที่เซียวเฉวียนคาดการณ์ไว้ นักปราชญ์และหมิงเจ๋อกลับไปที่ภูเขาหมิงเซียนจริงๆ

มีจดหมายนี้แล้ว ถึงแม้ว่าเซียวเฉวียนไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง ก็แน่ใจได้ว่านักปราชญ์และหมิงเจ๋อกลับไปแล้ว

เสแสร้งแกล้งทำ ก็เป็นนิสัยที่นักปราชญ์ชอบทำอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ？

ตอนนั้นเขาก็เสแสร้งแกล้งทำ วางแผนให้หมิงเจ๋อเผชิญหน้าต่อสู้กับเซียวเฉวียน

มาตอนนี้เขาก็เสแสร้งแกล้งทำให้ประชาชนตกใจหนีไปหมด ก็แค่ไม่ต้องการให้คนเข้าไปใกล้ภูเขาหมิงเซียน เพื่อเป็นการซ่อนร่องรอยของพวกเขาและนักปราชญ์

เสวียนอวี๋ที่แปลให้เซียวเฉวียนเสร็จแล้ว ก็คิดเหมือนเซียวเฉวียน เขาพูดว่า “เหมือนสไตล์การกระทำของเขามาก”

ตั้งแต่เด็กอยู่ข้างกายของนักปราชญ์ เสวียนอวี๋ไม่สามารถจะพูดได้ว่าเข้าใจนักปราชญ์ทั้งหมด แต่อย่างน้อยก็เข้าใจเกือบจะทั้งหมด

ทั้งนี้เป็นเพราะนักปราชญ์รู้สึกว่าเสวียนอวี๋เด็กคนนี้ เข้าใจทุกอย่างดี หลังจากนั้นเรื่องต่างๆมากมายของเขาก็จะทำต่อหน้าเสวียนอวี๋ คำพูดมากมายก็พูดออกมาต่อหน้าเสวียนอวี๋

แน่นอนว่า นอกจากบางเรื่องที่เป็นความลับอย่างมาก เช่นแอบเลี้ยงดูปีศาจและแอบเก็บเพลิงดาบชุ่ยเมี่ย มีเพียงเรื่องเหล่านี้ที่ นักปราชญ์หลีกเลี่ยงไม่พูดกับเสวียนอวี๋

คำพูดและการกระทำสามารถทำให้รู้จักคนๆนั้นได้อย่างชัดเจนมากที่สุด

ถึงแม้เสวียนอวี๋ยังเป็นเด็กอยู่ แต่อย่าลืมว่าเด็กช่างสังเกตมากยิ่งกว่าผู้ใหญ่ ยิ่งไปกว่านั้นสามารถแยกแยะตัวตนของคนๆนั้นจากคำพูดและการกระทำได้