ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1627

เธอวิ่งออกไปได้ไม่กี่ก้าว เสวี่ยเยี่ยนก็ยกน้ำชาเข้ามาพอดี

หากไม่ใช่เพราะเสวี่ยเยี่ยนมีไหวพริบและหยุดทันที เซียวหมิงชิวก็เกือบเอาหัวของเขาไปชนแล้ว

เสวี่ยเยี่ยนพูดเบาๆว่า:“ประมุขน้อยหมิงโปรดช้าๆหน่อย”

เซียวหมิงชิวเงยหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้มให้เสวี่ยเยี่ยน และพูดด้วยน้ำเสียงน่ารักๆว่า"เสวี่ยเยี่ยนกูกู ขอโทษ คราวหน้าหมิงชิวจะระมัดระวังให้มากขึ้นกว่านี้ โชคดีที่ยังไม่โดนชน"

ปฏิกิริยานี้ทำให้เสวี่ยเยี่ยนรู้สึกอบอุ่นในใจ แม้ว่าเด็กน้อยคนนี้อายุยังน้อยแต่ก็รู้เรื่องมาก

เสวี่ยเยี่ยนกลัวเธอจะโดนชน แต่เธอกลับกล่าวขอโทษเสวี่ยเยี่ยน และรู้สึกว่าเธอสร้างปัญหาให้กับเสวี่ยเยี่ยน

คนอะไรตัวเล็กน่ารักจังเลย

มุมปากของเสวี่ยเยี่ยนอดไม่ได้ที่จะยกขึ้นเล็กน้อย และพูดว่า:"หนูปี้ไม่เป็นอะไร แต่กลัวประมุขน้อยหมิงจะเป็นอะไรมากกว่า"

เซียวหมิงชิวกระพริบตาโตที่สดใสแล้วพูดว่า:"ข้าไม่เป็นอะไร ข้าจะออกไปเล่นแล้ว เจ้าไปทำธุระของเจ้าเถอะ"

หลังจากพูดอย่างนั้น เซียวหมิงชิวก็เดินออกจากประตูไป

เมื่อองค์หญิงเห็นสิ่งนี้ก็กำชับว่า:"หมิงชิว อย่าไปไกล"

เซียวหมิงชิวตอบอย่างคล่องแคล่ว“ข้ารู้แล้ว ท่านแม่”

ภูเขาหมิงเซียนแห่งซินเจียง

ภูเขาหมิงเซียนในเวลานี้ มองไปไกลๆทุกสายตาสามารถมองเห็นได้เต็มไปด้วยกิ่งก้านดำๆและดินสีดำ

ทั้งหมดที่เห็นเต็มไปด้วยความเศร้าสลดยิ่งนัก

เมื่อเทียบกับตอนที่นักปราชญ์จากไปจากที่นี่แล้ว ภูเขาหมิงเซียนนั้นว่างเปล่าไปมาก

ต้นไม้จำนวนมากถูกตัดลง

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าชาวบ้านแถวนั้นเป็นคนทำ

เมื่อก่อนมีผู้คนของสำนักหมิงเซียนพักอาศัยอยู่บนภูเขาหมิงเซียน พวกเขาไม่อนุญาตให้ชาวบ้านแถวนั้นมาตัดไม้สับฟืนที่นี่

แต่ตอนนี้สำนักหมิงเซียนไม่มีอีกต่อไป ภูเขาหมิงเซียนก้ไม่มีใครดูแลอีกเลย ชาวบ้านแถวนั้นจึงมีแนวคิดที่จะตัดไม้สับฟืนของภูเขาหมิงเซียน

ฟืนมีไว้เผาอยู่แล้วดำหน่อยก็ไม่เป็นไร ดีกว่าการที่พวกเขาไปตัดที่อื่นเยอะเลย

แต่นักปราชญ์กลับมาแล้ว แม้ว่าต้นไม้พวกนี้จะถูกเผาจนตายแล้ว เขาก็ไม่ยอมให้ชาวบ้านที่อยู่แถวนั้นสับฟืนเหล่านั้นลง

เดิมทีสำนักหมิงเซียนก็ว่างเปล่าอยู่แล้ว ต้นไม้แห้งๆพวกนี้ถูกตัดออกไปอีก ไม่อยากคิดเลยว่ามันจะเป็นอย่างไร?

ดังนั้นนักปราชญ์จึงแสร้งทำเป็นผีหลอกและทำให้ชาวบ้านทุกคนที่ขึ้นไปสับฟืนกลับตกใจเป็นเช่นนี้อยู่หลายวัน ต่อจากนั้นมาไม่ต้องพูดถึงการสับฟืนเลย แม้แต่คนเดินผ่านไปที่ตีนเขาก็ยังไม่มีเลย

คนโบราณกลัวมากที่สุดก็คือผีสางเทวดา ภูเขาหมิงเซียนครั้งหนึ่งเคยตั้งเป็นสำนักหมิงเซียน เทียนเต๋าซึ่งเป็นตัวแทนของกองบัญชาการสูงสุด แม้ว่าสำนักหมิงเซียนจะเสื่อมถอยลง แต่ชาวบ้านก็ยังคงเคารพสำนักหมิงเซียนเช่นเคย

หลังจากความหวาดกลัวครั้งนี้ พวกชาวบ้านคิดว่าพฤติกรรมการตัดฟืนของพวกเขาได้รบกวนจิตวิญญาณของสำนักหมิงเซียน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าเข้าไปใกล้ภูเขาหมิงเซียนอีกต่อไป เพราะกลัวว่าพวกเขาจะโชคร้ายและตาย

การเอาชีวิตให้รอดเป็นสิ่งสำคัญ สามารถไปสับฟืนไกลหน่อยได้

ด้วยเหตุผลนี้ จึงมีข่าวลือในหมู่ผู้คนว่าภูเขาหมิงเซียนถูกผีหลอก ซึ่งทำให้ผู้คนกลัวและไม่กล้าเข้าใกล้ภูเขาหมิงเซียนมากยิ่งขึ้น

ด้วยวิธีนี้ นักปราชญ์จึงได้รับโอกาสให้หยั่งรากด้วยความอุ่นใจในสำนักหมิงเซียน

ไม่มีใครมารบกวน และนี่คือสิ่งที่นักปราชญ์ต้องการ

หลังจากจัดการกับพวกชาวบ้านแล้ว นักปราชญ์ก็เริ่มเก็บเมล็ดพันธุ์จากดอกไม้ต้นไม้ และต้นไม้ต่างๆ หลังจากเก็บได้แล้วเขาก็โปรยมันไปทั่วภูเขาหมิงเซียน

ตราบใดที่เมล็ดเหล่านี้หยั่งรากแตกหน่อและเติบโต ภูเขาหมิงเซียนก็จะกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งในที่สุด

แม้ว่านักปราชญ์จะรู้ว่ามันเป็นเรื่องยากมากสำหรับพืชที่จะเติบโตในสถานที่ที่ถูกเผาด้วยเพลิงชุ้ยเจี้ยน แต่เขาก็จะลองดู

สำนักหมิงเซียนเป็นตัวแทนของเทียนเต๋า และภูเขาหมิงเซียนเป็นสถานที่ที่ถูกเลือกโดยสวรรค์ ไม่แน่พระเจ้าจะคุ้มครองก็ได้ นักปราชญ์หว่านเมล็ดพืชเหล่านี้เพื่อหยั่งรากและแตกหน่อ

มันต้องลองดูถ้าไม่ลองทำดู จะเห็นปาฏิหาริย์เกิดขึ้นได้อย่างไร?

เพื่อให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้น หลังจากที่นักปราชญ์ได้หว่านเมล็ดพืชลงแล้ว และเริ่มทำฝนเทียมบนภูเขาหมิงเซียน