ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1690

ลดการบาดเจ็บของตัวเองให้มากที่สุด

แม้ว่ามันจะลดลง แต่ท้ายที่สุดก็ได้รับบาดเจ็บ และอาการบาดเจ็บก็อยู่ในระดับหนึ่ง

นักปราชญ์อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงครวญครางต่ำ

หากเขาล้มเหลวในการปรับกำลังภายในของเขาได้ทันเวลา ผลลัพธ์ก็สามารถจินตนาการได้ และเซียวเฉวียนอาจจะฆ่าเขาไปครึ่งหนึ่งของชีวิต!

เซียวเฉวียนเจ้าสารเลวนี่ เขาเจ้าเล่ห์แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

หากเซียวเฉวียนรู้ว่าเขามีความคิดเช่นนี้อยู่ในใจ เซียวเฉวียนคงจะมองเขาอย่างดูถูกอย่างแน่นอน

ทำไมเซียวเฉวียนเล่นวิธีนี้ก็หาว้เจ้าเล่ห์แล้วล่ะ?

เขาไม่ใช่ได้เรียนรู้จากผู้อาวุโสอย่างนักปราชญ์หรอกเหรอ?

เซียวเฉวียนแค่ปฏิบัติต่อผู้อื่นในแบบของเขาเอง

ยังมีหน้ามากล่าวหาเซียวเฉวียนว่าเป็นคนเจ้าเล่ห์งั้นหรือ?

ใบหน้าอันชราของนักปราชญ์นั่นคือวางแผนไม่เอาแล้วใช่ไหม?

นักปราชญ์ที่ได้รับบาดเจ็บ ไม่มีความตั้งใจที่จะต่อสู้กับเซียวเฉวียนต่อไป

ท้ายที่สุดแล้ว ตอนที่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ ก็ไม่สามารถเอาชนะเซียวเฉวียนได้แล้ว และตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บ มันยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย

ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ย่อมยังความหวัง!

ไปแล้ว!

สำหรับกองทัพซินเจียง เซียนพยายามอย่างเต็มที่จริงๆ แต่เขาช่วยอะไรไม่ได้

หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว นักปราชญ์ก็หลบและกลับไปยืนข้างแม่ทัพแห่งซินเจียง

เซียวเฉวียนที่คิดว่าการต่อสู้จะดำเนินต่อไป ไม่คิดว่านักปราชญ์จะถอยกลับไปในลักษณะหดหู่เช่นนี้ ซึ่งไม่น่าเชื่อเลยสักนิด

ในความรู้สึกของเซียวเฉวียน นักปราชญ์ไม่ใช่คนที่ยอมแพ้ง่ายๆ

ค่ายกลที่ดีที่สุดของเขายังไม่ได้ถูกนำมาใช้ ดังนั้นทำไมไม่ลองต่อสู้กับเซียวเฉวียนดูล่ะ?

มันค่อนข้างไม่เหมือนวิธีการของนักปราชญ์เลย

ท้ายที่สุดแล้ว ในอดีตนักปราชญ์จะแสดงทักษะของเขาเต็มที่ แต่ก็ยังเป็นไปไม่ได้ที่จะทำร้ายเซียวเฉวียน เฉพาะตอนที่ตนได้รับบาดเจ็บเท่านั้น นักปราชญ์จึงจะวิ่งหนีเพื่อเอาชีวิตรอด

แต่เนื่องจากนักปราชญ์ไม่ต้องการต่อสู้แล้ว เซียวเฉวียนจึงไม่อยากไล่ล่าเขาเพื่อต่อสู้

ตามไปก็เป็นอาณาเขตของทหารซินเจียง มีกองทัพซินเจียงมากมายอยู่ที่นั่น หากพวกเขาทั้งหมดยิงธนู เซียวเฉวียนจะหลบจนเหนื่อย

อย่าดีกว่า

ขอเพียงให้นักปราชญ์ได้รับการปล่อยตัวชั่วคราว

ในเวลานี้ ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ ลอยอยู่บนอากาศอย่างเงียบๆ และไม่ได้ปล่อยสายฟ้าออกมาอีก

เซียวเฉวียนเข้ามาหา ถามด้วยความสับสนว่า "เกิดอะไรขึ้น ข้านายท่านของเจ้ายังไม่ได้บอกให้เจ้าหยุด แล้วไฉนเจ้าถึงหยุดเองแล้วล่ะ?"

ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิโยกตัวไปมาราวกับจะแสดงอะไรบางอย่าง แต่เซียวเฉวียนไม่เข้าใจมัน

เมื่อเห็นกองทัพซินเจียงที่อยู่เบื้องล่างพุ่งเข้าหาประตูเมืองราวกับหมาป่าที่โกรธแค้น เซียวเฉวียนจึงออกคำสั่งว่า "ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ ปล่อยสายฟ้าฟาดใส่พวกมันต่อไป"

ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิส่ายกาย ไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของเซียวเฉวียนปล่อยสายฟ้า

เซียวเฉวียนถามว่า "เจ้าหมายถึงอะไร"

บอกให้เจ้าปล่อยสายฟ้า เจ้าจะโยกย้ายทำไม?

ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิส่ายร่างอีกครั้ง

ในที่สุดเซียวเฉวียนก็ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างในเวลานี้ เขาถามอย่างไม่แน่นอนว่า "เจ้าหมายถึง เจ้าไม่มีสายฟ้าอีกต่อไปแล้ว?"

เวลามนุษย์ปฏิเสธหรือแสดงว่าไม่มีคือจะส่ายหัวมิใช่หรือ?

ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิเข้าใจธรรมชาติของมนุษย์ มันไม่สามารถพูดได้ อาจเป็นเพราะได้เรียนรู้การแสดงออกที่ไร้เสียงของมนุษย์

แน่นอนว่า ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ กลิ้งตัวขึ้นและบินไปหาเซียวเฉวียน ซึ่งถือเป็นการตอบโต้เซียวเฉวียน

เจ้าขอให้ข้าปล่อยสายฟ้า สายฟ้าที่ข้าไม่ได้เก็บไว้ถูกใช้หมดแล้ว ภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว และถึงเวลาที่ข้าต้องกลับคืนสู่อ้อมแขนของเจ้า

ถ้าอยากมีสายฟ้าก็ทำได้แค่รอเก็บแล้วเก็บใหม่

เซียวเฉวียนเข้าใจ หมอนี่เก็บสายฟ้าไว้ตอนที่มันอยู่บนเกาะจูเสิน แล้วปล่อยมันออกมา

แต่เซียวเฉวียนไม่ยอมให้มันพักในเวลานี้ เขาพูดว่า "เจ้าเก็บลูกธนูมามากมิใช่หรือ? ปล่อยมัน!"

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิที่เพิ่งม้วนตัวเข้าแขนเสื้อ ก็บินขึ้นไปในอากาศอีกครั้ง เปิดออกอย่างสง่าผ่าเผยแล้วจากนั้นเผชิญหน้ากองทัพซินเจียงก็ยิงธนูลงมา

ไอ้Xเอ้ย!