ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1699

ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของนักปราชญ์ต้องสำเร็จในซินเจียง ซินเจียงไม่สามารถล่มสลายได้

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ราชินีรู้สึกอ่อนแรง แต่นางก็พูดว่า “เอาล่ะ ข้าจะทำตามที่ท่านพูด”

จริงๆ แล้ว ราชินีอยากให้นักปราชญ์ช่วยจัดเตรียมทหาร

แต่ขุนนางในราชสำนักทุกคนรู้จักนักปราชญ์ และรู้ว่างนักปราชญ์เป็นบุคคลที่ถูกกษัตริย์ประกาศจับ การให้นักปราชญ์เปิดเผยตัวต่อสาธารณะ และยังต้องให้ทหารเชื่อฟังการจัดการของนักปราชญ์ คงจะยาก

เดิมทีทั้งซินเจียงก็ไม่เห็นด้วยกับการเปิดศึกกับต้าเว่ย ตอนนี้พ่ายแพ้ ประชาชนและทหารย่อมไม่พอใจกับการกระทำของราชินี อารมณ์ยิ่งรุนแรงขึ้น

ในช่วงเวลาสำคัญนี้ ราชินีไม่กล้าเอาแต่ใจตัวเอง

อย่างไรก็ตาม นักปราชญ์ก็ไม่ได้กลับไปที่ภูเขาหมิงเซียน

เขาหาที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง สะดวกต่อการติดตามสถานการณ์ในเมืองหลวง เพื่อให้คำแนะนำแก่ราชินีได้ทุกเมื่อ

แน่นอนว่า นี่ก็เป็นความคิดของราชินี

ราชินีในตอนนี้ แม้จะไม่พอใจที่นักปราชญ์ไม่สามารถทำให้เมืองอีหลินได้รับชัยชนะ แต่นางมีคนที่พึ่งพาได้ก็คือนักปราชญ์

นางต้องการความช่วยเหลือจากนักปราชญ์ช่วงเวลานี้ นางไม่สามารถขัดแย้งกับนักปราชญ์ได้

ยิ่งไปกว่านั้น ราชินียังรู้ว่า กองทัพต้าเว่ยมีปืน นักปราชญ์และกองทัพซินเจียงที่เมืองอีหลินพ่ายแพ้ ก็สมเหตุสมผล

อีกอย่าง พ่ายแพ้ก็คือพ่ายแพ้ สถานการณ์ก็แน่นอนแล้ว

ราชินีต่อให้โกรธฮ่องเต้ ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้

ทำไมต้องสร้างความสูญเสียเพิ่มเติม เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว?

สิ่งสำคัญในตอนนี้คือ จะต่อต้านกองทัพต้าเว่ยที่โจมตีเมืองหลวงได้อย่างไร

โอ้!

พูดตามตรง ตอนนี้ราชินีรู้สึกเสียใจ เสียใจที่ไม่ฟังคำของขุนนาง ดื้อรั้นเปิดศึก

สร้างปัญหาใหญ่ให้กับซินเจียง

คืนนั้น ราชินีนอนไม่หลับ

เช้าวันรุ่งขึ้น ราชินีก็ลุกขึ้นแต่งตัว ขุนนางเตรียมไปเข้าเฝ้า

สิ่งที่นางไม่คาดคิดคือ ข่าวความพ่ายแพ้ของกองทัพซินเจียงที่เมืองอีหลิน ขุนนางรู้เร็วมาก

และยังรู้ว่างนักปราชญ์เป็นคนยุยงให้ราชินีเปิดศึกกับต้าเว่ย

ขุนนางรวมตัวกันร้องฎีกาให้ราชินีจับนักปราชญ์มาประหารชีวิต

นักปราชญ์ช่างเจ้าเล่ห์ เก็บไว้เป็นภัยคุกคาม!

นี่ไง ทำให้ซินเจียงสูญเสียเมืองอีหลินไป

และจากรายงานของสายลับ กองทัพต้าเว่ยยังเตรียมจะโจมตีซินเจียงต่อไป

ขุนนางทุกคนรู้ว่า กองทัพต้าเว่ยมีอาวุธอะไร

หากกองทัพต้าเว่ยยังโจมตีซินเจียงต่อไป ด้วยกำลังทหารที่มี กองทัพตะวันตกก็พ่ายแพ้90%แล้ว

กองทัพซินเจียงไม่มีทางเอาชนะกองทัพต้าเว่ยได้

ถึงตอนนั้น ซินเจียงมีชะตากรรมเดียว นั่นคือล่มสลาย!

กษัตริย์ครองราชย์มาหลายสิบปี ซินเจียงและต้าเว่ยมีความสัมพันธ์ฉันมิตร ซินเจียงก็พัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ

กษัตริย์สิ้นพระชนม์ยังไม่ถึงครึ่งปี แคว้นซินเจียงก็เผชิญกับวิกฤตเสียเมือง!

โอ้!

พระนางและขุนนางชั่วร้ายกำลังจะทำลายซินเจียง!

เผชิญหน้าเสียงคัดค้านอย่างดุเดือดจากขุนนาง พระนางผู้สำนึกผิดได้แต่ฟังอย่างเงียบๆ ไม่กล้าโต้ตอบ

แม้จะชั่วร้าย แต่นางยังมีจิตสำนึกอยู่บ้าง

นางรู้ว่าขุนนางทุกคนล้วนหวังดีต่อซินเจียงจึงกล้าต่อต้านนางเพื่อพูดความจริง

แต่การที่พระนางจะออกหมายจับนั้นเป็นไปไม่ได้ พระนางพูดเสียงเรียบว่า “ข้าไม่เข้าใจว่าท่านคิดอะไรกัน ข้าไม่เคยพบเจออะไรที่เรียกว่านักปราชญ์ ข้าไม่รู้ว่าใครเป็นคนยุยงให้ท่านพูดว่านักปราชญ์เป็นคนยุยงให้ข้าส่งทหารไป”

นัยยะคือ ข้าจะไม่ออกหมายจับ

ขุนนางอ้อนวอนอย่างไร พระนางก็ไม่ยอม

ต่างก็ปิดประตูหน้าต่าง เก็บตัวอยู่ในบ้าน ไม่ให้แสงสว่างเข้ามา เพื่อไม่ให้เผยให้เห็นตำแหน่งของตน

โดยรวมแล้ว ชาวเมืองอีหลินหวาดกลัว ใช้ชีวิตอย่างใจคอไม่ดี

แต่สิ่งที่พวกเขาคาดไม่ถึงคือ เซียวเฉวียนแม้ว่านำทหารต้าเว่ยไปรณรงค์ตามหมู่บ้านต่างๆ บอกว่าพวกเขาจะไม่ทำร้ายประชาชน และยังจะแจกจ่ายอาหารให้

ซินเจียงประสบภัยแล้งมาหลายปี สภาพของเมืองอีหลินก็ไม่ดีนัก

แต่เมืองนี้ อยู่ใกล้เมืองหลวง และอยู่ใกล้ด่านหลงเฉวียน

กล่าวคือ เมืองหลวงในฐานะศูนย์กลางของซินเจียง มีทหารประจำการอยู่เป็นจำนวนมาก และเมืองอีหลินในฐานะดินแดนชายแดน ก็มีทหารประจำการอยู่เป็นจำนวนมาก

ทหารเหล่านี้ล้วนต้องกินข้าว

ผลผลิตส่วนใหญ่ของเมืองอีหลินจะถูกนำไปใช้เพื่อเลี้ยงทหาร

ดังนั้น ชาวบ้านจึงต้องใช้ชีวิตอย่างประหยัดอดออม

การอดมื้อกินมื้อเป็นเรื่องปกติ

กองทัพต้าเว่ยเข้าประจำการในเมืองอีหลิน ไม่เพียงแต่ไม่ทำร้ายชาวเมืองอีหลินเท่านั้น แต่ยังแจกจ่ายอาหารให้พวกเขาอีกด้วย

ผู้ที่นำแจกจ่ายอาหารก็คือ คุณชายของพวกเขา

ชาวบ้านที่กล้าหาญก็เริ่มคลายความกังวล ออกมาขอรับอาหาร

เมื่อมีคนเริ่มทำ ก็มีคนอื่นๆ ตามมาอีกมากมาย

กองทัพต้าเว่ยแจกจ่ายอาหารติดต่อกันเป็นเวลา 5 วัน

เซียวเฉวียนคาดเดาว่า ถ้ามีกองทัพสนับสนุน ตอนนี้ก็น่าจะมาถึงเมืองอีหลินแล้ว

แต่ทหารที่แม่ทัพต้าเว่ยส่งออกไปสืบข่าว กลับรายงานว่า ไม่พบเห็นกองทัพสนับสนุนของซินเจียงเลย

5 วันแล้ว ยังไม่มีวี่แวว คงไม่ต้องคิดอะไรมาก แน่นอนว่าพระนางและนักปราชญ์ คงตัดสินใจละทิ้งเมืองอีหลินแล้ว

ส่วนชาวเมืองอี๋หลิน เมื่อได้รับอาหารแจกจ่ายติดต่อกัน 5 วัน และไม่เห็นกองทัพซินเจียงมา ก็คงเข้าใจดีว่า ราชสำนักซินเจียงละทิ้งเมืองอีหลินแล้ว