ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1698

“ดี!” ทหารต้าเว่ยในค่ายทหารซินเจียงมีขวัญกำลังใจสูง

พวกเขาประจำการที่ประตูมังกร ปกป้องความปลอดภัยของประชาชนและครอบครัวต้าเว่ย

อยู่ร่วมกับซินเจียงอย่างสงบสุข

แต่ซินเจียงกลับรู้สึกว่าชีวิตช่างสุขสบายเกินไป จึงเลือกที่จะยั่วยุต้าเว่ย ยังมีความคิดเพ้อฝันที่จะยึดครองดินแดนของต้าเว่ย

ช่างเป็นความคิดที่เพ้อฝันเสียจริง!

แม้ว่าพวกเขาอยากตาย ต้าเว่ยก็ควรทำให้พวกเขาเสียใจกับการตัดสินใจครั้งนี้!

ยึดครองตะวันตก รวมเข้าเป็นส่วนหนึ่งของต้าเว่ย!

ฮ่าฮ่าฮ่า!

เดิมทีเซียวเฉวียนสามารถกลับไปยังเมืองหลวงต้าเว่ยได้แล้ว แต่ฮ่องเต้คนนี้เจ้าเล่ห์ เซียวเฉวียนกลัวว่าเขาจะเล่นแง่

เดิมทีแม่ทัพต้าเว่ยไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฮ่องเต้

ดังนั้น เซียวเฉวียนจึงตั้งใจที่จะร่วมรบกับกองทัพต้าเว่ย จนกว่าจะทำให้ฮ่องเต้ไม่กล้าแสดงตัว

หลังจากกินอิ่ม กองทัพต้าเว่ยก็พักผ่อนในค่าย

เมืองอีหลินตกอยู่ในกำมือของกองทัพต้าเว่ยแล้ว

เป้าหมายต่อไปคือเมืองหลวง

เพียงยึดครองเมืองหลวงซินเจียงได้ ตะวันตกทั้งหมดก็จะเป็นของต้าเว่ย

แต่เซียวเฉวียนก็รู้ดีว่า เมืองหลวงเป็นศูนย์กลางของซินเจียง มีทหารรักษาการณ์จำนวนมาก และประชากรหนาแน่น

เพื่อลดการสูญเสียของประชาชนให้น้อยที่สุด การรบครั้งนี้ต้องวางแผนอย่างรอบคอบ

ดังนั้น เซียวเฉวียนจึงไม่รีบร้อนให้กองทัพต้าเว่ยมุ่งตรงไปยังเมืองหลวง

แต่ประจำการอยู่ที่เมืองอีหลิน รอให้กองทัพที่ฮ่องเต้ส่งมาช่วยเหลือ กำจัดได้เท่าไหร่ก็เอา

ในรัศมีหลายสิบหลี่รอบนี้ ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่

ที่นี่อยากรบแบบไหนก็ได้

กองทัพต้าเว่ยก็พอดีสามารถพักฟื้นที่นี่ ผ่อนคลายสักหน่อย

ว่าถึงนักปราชญ์ เขาใช้ความมืดมิดแอบเข้าวัง ไปที่ตำหนักของราชินี

ในเวลานี้ ราชินีเพิ่งถอดเสื้อคลุม เตรียมเข้านอน

เมื่อได้ยินว่านักปราชญ์มาขอเข้าเฝ้า ราชินีรีบแต่งตัวออกมา

นักปราชญ์ตามราชินีไป ทั้งคู่มาถึงห้องโถงใหญ่ ราชินีนั่งบนบัลลังก์ นักปราชญ์นั่งทางด้านซ้ายล่าง

ราชินีเข้าประเด็นทันที "นักปราชญ์มาเฝ้าในยามค่ำคืน มีเรื่องอะไรสำคัญเกิดขึ้นหรือไม่?"

ราชินีได้รับจดหมายขอความช่วยเหลือจากนักปราชญ์

แต่จดหมายไม่ได้อธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับสถานการณ์การสู้รบระหว่างกองทัพซินเจียงกับกองทัพต้าเว่ย และสายลับก็ยังไม่ได้รายงาน

ด้วยความเร็วของสายลับเร็วที่สุดก็ต้องพรุ่งนี้ถึงจะกลับมาถึงเมืองหลวง

ราชินีรู้สึกว่า เรื่องราวที่ทำให้นักปราชญ์ต้องเสด็จเข้าวังในยามค่ำคืน คงจะไม่ใช่เรื่องธรรมดา

นักปราชญ์ก็ไม่ได้ปิดบัง เขาจ้องมองราชินีด้วยสายตาเฉยชา และกล่าวว่า “กองทัพซินเจียงพ่ายแพ้แล้ว”

ไม่ใช่แค่พ่ายแพ้ธรรมดา แต่พวกเขายอมจำนนต่อกองทัพต้าเว่ย

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ราชินีรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ เกือบจะหมดสติไป

เพิ่งจะสงครามวันแรก ก็พ่ายแพ้แล้วหรือ?

ราชินีพิงพนักเก้าอี้ด้วยความอ่อนแรง ลูบขมับเบาๆ พยายามคิดหาวิธีแก้ไข “เดิมทีการส่งทหารไปโจมตีต้าเว่ย ก็เป็นเรื่องลับ ทหารต้าเว่ยที่ประตูมังกรไม่น่าจะรู้ น่าจะโจมตีพวกเขาแบบไม่ทันตั้งตัวได้”

“ทำไมแค่เปิดสงครามวันแรก กองทัพซินเจียงถึงพ่ายแพ้อย่างย่อยยับ?”

“กองทัพต้าเว่ยมีทักษะการรบที่แข็งแกร่งขนาดนั้นเลยหรือ?”

เมื่อเห็นราชินีเงียบอยู่ นักปราชญ์ก็หยิบปืนที่เก็บมาจากสนามรบ ยื่นให้ราชินีและกล่าวว่า “นี่คืออาวุธที่กองทัพต้าเว่ยใช้ กองทัพของเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา”

เรื่องนี้ซินเจียงเป็นฝ่ายท้าทาย ต้าเว่ยก่อน แม้ต้าเว่ยจะใช้กำลังข่มขู่ แต่ในสายตาของคนทั่วไป ซินเจียงก็สมควรได้รับผล

คนทั่วไปจะคิดว่าซินเจียงประเมินตนเองต่ำไป รีบร้อนส่งทหารออกรบ เลยต้องพ่ายแพ้ ถึงกับชาติล่มสลายก็สมควรแล้ว!

เรื่องราวดำเนินไปอย่างไม่คาดคิด ราชินีไม่รู้จะทำอย่างไร

ข่าวความพ่ายแพ้ของกองทัพซินเจียงที่เมืองอีหลิน คงจะไม่นานก็จะไปถึงเมืองหลวง

หากขุนนางในราชสำนักรู้เรื่อง คงจะโกลาหลวุ่นวาย

ตอนที่ราชินีดื้อดึงจะส่งทหาร ขุนนางก็คัดค้านอย่างสุดความสามารถ

ตอนนี้ยังพ่ายแพ้ ขุนนางคงจะโกรธแค้นขนาดไหน ราชินีไม่อยากจะจินตนาการ

แค่คิดว่าจะต้องเผชิญกับคำพูดของขุนนาง ราชินีก็รู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ

นักปราชญ์เหมือนจะดูออกว่าราชินีกังวลเรื่องอะไร เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “หากราชินีไม่รู้ว่าจะจัดการกับขุนนางในราชสำนักอย่างไร ราชินีสามารถอ้างว่าป่วยและไม่ไปเข้าเฝ้า รอจนกระแสข่าวเงียบลง ค่อยไปเข้าเฝ้าก็ไม่สายเกินไป”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ราชินีก็ตกอยู่ในภวังค์ ตอนนี้มีทางเดียวเท่านั้น

แต่หนีวันนี้ หนีพรุ่งนี้ไม่ได้ หากกองทัพต้าเว่ยจะโจมตีซินเจียงจริงๆ ถึงตอนนั้นกระแสข่าวจะยิ่งดัง ประชาชนจะโกรธแค้น

ราชินีคงจะควบคุมสถานการณ์ไม่อยู่

เมื่อคิดดูแล้ว ราชินีรู้สึกว่าการหลบหนีก็ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา

สุดท้ายราชินีก็ไม่ได้ทำตามคำแนะนำของฮ่องเต้ อ้างว่าป่วยไม่ไปเข้าเฝ้า

นักปราชญ์ให้คำแนะนำแล้ว ราชินีจะทำตามหรือไม่ ก็เป็นเรื่องของราชินี นักปราชญ์ก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้

สุดท้ายนักปราชญ์ก็พูดว่า “ไม่จำเป็นต้องส่งกองทัพไปช่วยเหลือเมืองอีหลินแล้ว ราชินีรีบจัดเตรียมทหารเพื่อรับมือกับศัตรู”

เป้าหมายต่อไปของเซียวเฉวียนคือเมืองหลวง

หากเมืองหลวงไม่สามารถป้องกันไว้ได้ซินเจียงก็คงจะสิ้นสุด