ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1697

แต่เว่ยหงก็รู้ดีอยู่แล้วว่าพวกเขามาทำอย่างนี้เพื่ออะไร

พูดง่ายๆ ก็คือมากระแนะกระแหนว่ากองทัพของพวกเจ้าเมืองขาดเสบียง ทั้งอาวุธของพวกเขาก็สู้ของกองทัพตระกูลฉินไม่ได้

คิดจะให้ทหารทัพของพวกเจ้าเมืองรู้ว่าลำบากจะได้ถอยกลับไป

โธ่ !

พวกเขาจะไม่ถอยง่ายๆ !

ถอยก็มีทางเดียวคือตาย !

แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสายลับของกองทัพตระกูลฉินนั้นเก่งจริงๆ แผนของพวกเจ้าเมืองก็ถือว่าปกปิดมิดชิดแล้ว ยังให้พวกเขาล้วงเอาไปจนได้

บรรดาเจ้าเมืองพอรู้ต้นสายปลายเหตุของเรื่องราว ก็ย้อนกลับเข้าไปในค่าย

ทั้งห้าคนล้วนหน้าดำคร่ำเครียด

พูดตามตรง เว่ยอี้หรานทำหน้าที่เป็นแม่ทัพของทหารเจ้าเมือง มาเกิดเหตุเรื่องนี้ขึ้น เขาก็ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเปิดศึกต่อไปหรือเปลี่ยนแผนการรบดี

เรื่องมาถึงจุดนี้ เขารู้สึกว่าโอกาสเดียวที่จะเอาชนะของพวกเขาก็ไม่เหลือแล้ว

ถึงแม้พวกเขาเปลี่ยนแผนการรบ แต่กองทัพตระกูลฉินสามารถสืบรู้ครั้งหนึ่ง ก็สามารถสืบรู้ครั้งที่สองได้

ยิ่งกว่านี้ จำนวนเสบียงทางทหารในปัจจุบันไม่อำนวยให้พวกเขาเปลี่ยนแผนสู้รบได้

สภาพนี้แล้วยังจะไปรบ กองทัพตระกูลฉินที่เตรียมพร้อมมานาน จะไม่เปิดโอกาสให้พวกเขาได้หยิบฉวยแน่

กล่าวอีกนัยหนึ่ง จะรบหรือไม่รบ สำหรับทัพของเหล่าเจ้าเมืองทั้งหลาย จะไม่เป็นผลดีแม่แต่นิดเดียว

เว้นแต่พวกเขาจะยอมจำนน

แต่ถ้ายอมจำนน ทหารก็อาจมีโอกาสรักษาชีวิตได้ แต่บรรดาเจ้าเมืองจะไม่มีโอกาสได้รอดชีวิตแน่นอน

ยังเป็นคำเหมือนเดิม ถึงจุดนี้แล้ว พวกเจ้าเมืองไม่เหลือทางให้กลับใจอีกแล้ว ถึงพวกเขาจะยอมจำนนเสียแต่ตอนนี้ ความผิดฐานก่อกบฏของพวกเขาก็มิอาจปลดเปลื้องได้

ที่รอพวกเขาอยู่คือทางที่นำไปสู่ความตายสถานเดียว

เมื่อมาถึงจุดนี้ เว่ยอี้หรานรู้สึกว่าพวกเขาได้เข้าสู่ทางตันแล้ว

ไม่ว่าพวกเขาจะเลือกทำอย่างใด ล้วนหนีไม่พ้นคำว่าตาย

มีข้อแตกต่างอยู่อย่างเดียวคือหากฮึกสู้กับทัพตระกูลฉิน อาจยังเอาชีวิตรอดได้ แม้ว่าโอกาสจะน้อยเต็มที แต่ก็ยังพอมีความหวังเหลือนิดหนึ่งอยู่

จะสู้เพื่อความหวังอันน้อยนิดนี้หรือไม่ เว่ยอี้หรานก็ตัดสินใจไม่ถูกจริงๆ

พูดอีกอย่าง เขาสับสนไปหมดแล้ว !

ช่วงหลายวันที่ประจันหน้ากับทัพตระกูลฉินมานี้ ความมั่นใจและกำลังใจก่อนเคลื่อนพลของเว่ยอี้หรานได้สูญหายจนแทบไม่เหลือ

เขาถามอย่างหมดแรงว่า “ท่านเสนาธิการ ท่านคิดว่า ควรทำอย่างไรดี ?”

เรื่องโยนลูกบอล เว่ยอี้หรานทำได้เนียนมากๆ

ไม่ว่าจะเจอเรื่องยุ่งยากขนาดไหนก็แล้วแต่ ยังมีลุงสองคนอยู่ข้างบน โยนลูกบอลให้พวกเขาไปรับรองไม่พลาดแน่ๆ

ทั้งไม้นี้ลองมาแล้วกี่ครั้งก็ไม่เคยเหลว

เว่ยหงเหลือบมองเว่ยอี้หรานด้วยสายตาอันจืดชืด สีหน้ามีความมุ่งมั่นและพูดว่า "ตามแผน เราจะจู่โจมค่ายทหารตระกูลฉินในคืนนี้"

“แต่ว่า เราจะเผชิญซึ่งๆ หน้ากับพวกเขาไม่ได้”

รบกันซึ่งๆ หน้า ถึงจะมีทหารมากเท่าไรก็ไม่เพียงพอที่จะปะทะกับกระบอกปืนของกองทัพฉินได้

ในเมื่อกองทัพตระกูลฉินรู้แผนแล้ว เตรียมพร้อมไว้อยู่แล้ว พวกเขาจึงต้องใช้วิธีชนิดที่คนไม่ทันได้เอะใจ

ใช้ไฟตีค่ายทหารของตระกูลฉิน !

ดูลมของคืนนี้ กำลังพัดไปในทิศทางของกองทัพตระกูลฉินซะด้วย

ฟ้าเบื้องบนมาช่วยเหลือทัพของเหล่าเจ้าเมืองกันแท้ๆ !

หากใช้ไฟบุกโจมตี ขอเพียงเล็งให้ตรง จากนั้นยิงลูกธนูที่ชุบด้วยน้ำมันเชื้อเพลิงเข้าไปที่ค่ายทัพตระกูลฉินแค่นั้นแหละ

สามารถรักษาระยะห่างจากค่ายกองทัพตระกูลฉินได้

และเมื่อยิงลูกธนูนี้เข้าไป ไฟก็เป็นไปได้สูงที่จะเผาลามไปถึงเสบียงของกองทัพตระกูลฉิน

ด้วยวิธีนี้ จึงถือเป็นการโต้กลับของทัพเจ้าเมืองได้

หลังจากฟังเว่ยหงกล่าว ดวงตาของเหล่าเจ้าเมืองส่งแววประกายขึ้น ต่างรู้สึกว่าแผนนี้ไม่เลว

ดังนั้น วิธีการรบจึงตกลงกันได้อย่างชื่นมื่น

แต่เพื่อให้ไฟลุกโหมแรงขึ้น ต้องส่งคนที่มีฝีมือดีแอบเข้าใกล้ค่ายทหารของตระกูลฉิน แล้วสาดน้ำมันเชื้อเพลงเข้าไป

ทำเช่นนี้สามารถเพิ่มโอกาสชนะให้กับทหารของเหล่าเจ้าเมืองได้

สุดยอด !

เหล่าเจ้าเมืองจึงส่งคนฝีมือดีของตัวเองให้พกน้ำมันเชื้อเพลิงติดตัว นำหน้าไปยังค่ายทหารของตระกูลฉินก่อน

ทำเช่นนี้ สงครามระหว่างกองทัพเหล่าเจ้าเมืองกับกองทัพตระกูลฉินเป็นอันว่าจะเปิดฉากขึ้นในที่สุด

ดวงตาของเว่ยหงอดหรี่ลงไม่ได้ ด้วยสายตาที่ดูเหี้ยมโหด เขาตะคอกอย่างเย็นชาและพึมพำอยู่ในใจ "ฮึ ! ฉินเซิ่ง พวกเจ้าโอหังนัก ต้องชดใช้กรรมแน่ !"