ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1696

สามร้อยคนเมื่อเทียบกับกองทัพต้าเว่ยแล้ว หากรบขึ้นมาคงจะเป็นเหมือนมดเขย่าต้นไม้อย่างไม่ต้องสงสัย

คิดๆ แล้ว ทหารทัพภูมิภาคตะวันตกก็ตัดสินใจวางอาวุธ และพวกเขาก็ทำเช่นนั้นทันที พวกเขา "แคร้ง !" โยนดาบทิ้งไว้ที่พื้นพูดว่า "พวกเรายอมจำนน พวกเรายอมแพ้"

ผลลัพธ์นี้ เซียวเฉวียนพอใจเป็นที่สุด

ในเมื่อพวกเขารู้กาลเทศะ เซียวเฉวียนคงต้องให้รางวัลพวกเขาหน่อย

เห็นพวกเขาอยากรู้อยากเห็นมาก เซียวเฉวียนจึงสาธิตให้ความรู้พวกเขาเกี่ยวกับอาวุธที่อยู่ในมือของทหารทัพต้าเว่ย นั่นก็คือปืน

หลังจากฟังการประศาสน์ความรู้ของเซียวเฉวียน ทหารทัพภูมิภาคตะวันตกก็อึ้งไปเสียนานกว่าจะฟื้นคืนสติได้

พวกเขารู้สึกแปลกอยู่แล้ว สองประเทศทำสงคราม ทหารทัพทั้งสองสู้รบกัน รู้แพ้รู้ชนะได้เร็วขนาดนี้มีที่ไหน ?

ที่แท้กองทัพต้าเว่ยมีอาวุธปืนที่ร้ายแรงนี่เอง

มิน่าเล่า

ไม่น่า พวกเขาพ่ายแพ้อย่างน่าสังเวชใจจริงๆ

แม้แต่แม่ทัพของพวกเขายังยอมจำนนและเลือกที่จะปลดอาวุธและกลับบ้านทำนา

อาวุธชนิดปืนนี้ อาศัยร่างกายปุถุชนนี้สู้กับมันได้ บนโลกนี้ถึงมีก็ไม่กี่คน

เป็นอย่างนี้นี่เอง ทหารทัพภาคตะวันตกไม่แพ้ก็แปลกล่ะนะ !

กองทัพภาคตะวันตกยอมจำนนไวขนาดนี้ ในด้านหนึ่ง พวกเขามองไม่เห็นความหวังที่จะเอาชนะได้แม้แต่นิด ในอีกด้านหนึ่ง พวกเขาก็ไม่คิดจะสละชีวิตเพื่อราชินีจริงๆ

คนสามร้อยคนที่เป็นส่วนกองทัพภูมิภาคตะวันตกด้วยก็ย่อมเข้าใจอย่างแน่นอน

ทหารคนหนึ่งในทัพภาคตะวันตกถามอย่างระมัดระวังว่า "ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปได้เลยใช่ไหม ?"

เซียวเฉวียนพยักหน้าแสดงว่าใช่

หลังจากได้รับการยืนยัน ทหารทัพภาคตะวันตกก็รีบจะจากไปทันที พวกเขายังกลัวว่าหากจากไปชักช้า เดี๋ยวกองทัพต้าเว่ยคิดกลับคำ จะมาสังหารพวกเขาได้

แต่พวกเขาเดินออกไปไม่ถึงสองก้าว ก็ถูกเหมิงเอ้าเรียกให้หยุด "หยุด พวกเจ้าต้องเปลี่ยนชุดทหารนี้ออกไป"

สวมชุดนี้เดินออกไป คงไม่ดีสำหรับพวกเขา

อีกไม่นาน ชาวบ้านแถวนี้ก็จะรับรู้เกี่ยวกับการยอมจำนนของกองทัพภาคตะวันตกต่อกองทัพต้าเว่ย

หากทหารที่ยอมจำนนเหล่านี้ออกไปทั้งที่สวมชุดทหารนี้ จะต้องนำความเดือดร้อนมาให้กับตัวเองโดยไม่จำเป็น

ดังนั้น สำหรับพวกเขาควรเดินทางในชุดธรรมดาจะดีกว่า

ได้ยินปั๊บ ทหารจากภูมิภาคตะวันตกก็มองไปที่พวกของเซียวเฉวียนด้วยความซาบซึ้ง แต่ไม่ได้กล่าวคำขอบคุณ

คนโบราณกล่าวไว้ บุญคุณอันยิ่งใหญ่เกินกว่าจะกล่าวคำขอบคุณ

กองทัพต้าเว่ยในฐานะผู้ชนะ ไม่เพียงแต่จะไม่ได้ทารุณกรรมทหารทัพภูมิภาคตะวันตกที่ยอมจำนน แต่ยังคิดเผื่อพวกเขา ปูทางในอนาคตให้พวกเขา เรียกได้ว่าเป็นความเมตตาอันใหญ่หลวง !

ก่อนที่ทหารทัพภาคตะวันตกจะจากไป มีคนพูดขึ้นว่า "แล้วพบกันใหม่ !"

เซียวเฉวียนเหลือบมองพวกเขาอย่างเฉยๆ สีหน้านิ่งเฉย เหมือนเขากำลังคิดถึงเรื่องอะไรอยู่

หากแต่เป็นเหมิงเอ้าที่อยู่ข้างๆ เขาตอบให้แทนต่อทหารทัพภาคตะวันตกว่า "แล้วพบกันใหม่"

พูดเสร็จ ทหารสามร้อยนายของภูมิภาคตะวันตกก็แยกย้ายกันจากไป

ด้วยการนี้ กองทัพต้าเว่ยก็เข้ายึดครองค่ายทหารของภาคตะวันตกได้อย่างง่ายดาย กลายมาเป็นเจ้าของครอบครองบริเวณพื้นที่โดยรอบหลายสิบลี้

เมื่อพูดถึงนักปราชญ์ หลังจากหนีออกจากค่ายทหารของภูมิภาคตะวันตก เขาก็รีบดิ่งไปที่เมืองหลวงของภูมิภาคตะวันตก

เขาจะชี้แจงสถานการณ์ของกองทัพต้าเว่ยให้ราชินีฟัง

ทหารทัพภาคตะวันตกยอมจำนนเช่นนี้ นอกเหนือความคาดคิดของนักปราชญ์จริงๆ ไล่บี้จนนักปราชญ์ชนิดตั้งตัวไม่ทัน ทำแผนของนักปราชญ์ปั่นป่วนไปหมด

เขาต้องการหารือกับราชินีเกี่ยวกับแผนในครั้งต่อไป

ในสถานที่ที่กองทัพตระกูลฉินต้าเว่ยประจันกับทัพของเจ้าเมืองทั้งหลาย

หากเจ้าเมืองทั้งหลายไม่เคลื่อนไหว กองทัพฉินก็จะไม่เคลื่อนทัพเช่นกัน

ถึงอย่างไร เสบียงของพวกเจ้าเมืองคงอยู่ได้ไม่นาน ถึงพวกเขาจะอดทน พวกเขาก็ทนสู้กองทัพตระกูลฉินไม่ได้

บรรดาเจ้าเมืองติดแหง็กอยู่ตรงนี้ เดินหน้าไปไม่ได้ จะให้ผู้อยู่ข้างหลังจัดหาเสบียงมาให้ ขอโทษที ข้างหลังพวกเขาคือเมืองมู่อวิ๋น

ก่อนที่จะเคลื่อนทหารมา พวกเจ้าเมืองได้ลบหลู่เมืองมู่อวิ๋นซะไม่เหลือ ยังคิดหวังจะให้เมืองมู่อวิ๋นจัดหาเสบียงให้ คิดฟุ้นซ่านไปหรือเปล่า

แต่กองทัพตระกูลฉินได้รับรู้แผนการของพวกเจ้าเมืองแล้ว พวกเขาย่อมเตรียมพร้อมรออยู่

ศึกครั้งนี้จะต้องตียังไงล่ะ ?

แบบนี้ยังไปรบ เท่ากับให้ทหารทัพของพวกเจ้าเมืองไปเป็นเป้าเนื้อมนุษย์ตายอย่างไม่ต้องสงสัย

ขวัญกำลังใจของทหารทัพพวกเจ้าเมืองจะฮึกเหิมได้คงเป็นผีเข้าสิงแล้ว

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ข่าวนี้แพร่ออกไป สำหรับทัพตระกูลฉินมีแต่ได้ไม่มีเสีย

หลังจากทั้งสองเห็นพ้องต้องกัน หวังฟานก็นำคนของเขาขี่ม้าไปที่ค่ายของพวกเจ้าเมืองด้วยตัวเอง เขาตะโกนเสียงดังว่า "ท่านทั้งหลาย หากพวกท่านวางแผนจะมาจู่โจมกองทัพตระกูลฉินของเราในเวลากลางคืน จะต้องเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ อย่ามาแล้วกลับไม่ได้ ไม่เช่นนั้น มันคงไม่ดีแน่ !”

เสียงตะโกนนี้ ยโสโอหังท่าทางเหมือนนักเลงโตเลยนะ

ทหารของพวกเจ้าเมืองต่างก็กำหมัดแน่นขึ้นมาทันที

ทหารตระกูลฉินมาทำเช่นนี้หมายความว่าอะไร ใช้หัวนิ้วเท้าคิดก็รู้ มาเอ็ดตะโรก็เท่านั้น

มีเจตจำนงมาบอกทหารพวกเจ้าเมืองว่า จะมาแอบจู่โจมหรือ ?

ไม่มีทาง !

หลังตะโกนเสร็จ หวังฟานยังยิงปืนหนึ่งนัดใส่ไปที่กองทัพของพวกเจ้าเมืองด้วย

จากนั้น นำคนหันกลับควบม้าบึ่งจากไปอย่างรวดเร็ว

เว่ยหงและเว่ยเยี่ยนที่อยู่ข้างในได้ยินมาว่าฝีมือวิทยายุทธ์ไม่ใช่เบา ไม่เผ่นก่อนที่พวกเขาออกมา รอจนกว่าพวกเขาออกมา น่ากลัวจะหนีไม่หลุดแน่

เสียงตะโกนและเสียงปืนดังขึ้นดังก้องไปทั่วค่ายทหารของเจ้าเมือง พวกเจ้าเมืองที่คุยหารือกันกำลังยืนอยู่หน้าค่าย เว่ยหงเอ่ยเสียงอย่างเยือกเย็น "เกิดอะไรขึ้น ?"

ทหารตัวสั่นงันงกพลางพูดว่า "คนจากกองทัพตระกูลฉินมาบอกว่า พวกเขารู้แผนการรบของทัพพวกเราแล้ว ยังฆ่าทหารของเราไปคนหนึ่ง"

โอหังมาก !

มันมากเกินไปแล้ว !

รู้ก็รู้ไปสิ ยังอุตส่าห์วิ่งมาบอกทหารของพวกเจ้าเมือง ทหารทัพตระกูลฉินสมองเพี้ยนหรือเปล่าเนี่ย !