ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1714

ความคิดของนักปราชญ์นั้นช่างเฉียบคม

น่าเสียดายที่เขาไม่รู้ว่าองค์หญิงต้าถงมีมีมุมมองที่ถูกต้อง

สีดำคือสีดำ สีขาวคือสีขาว

แม้แต่พี่ชายที่รักของนาง หมิงเจ๋อ ทำผิดนางก็ไม่เข้าข้างหมิงเจ๋อ

พูดในภาษาสมัยใหม่คือ นางช่วยคนที่มีเหตุผล ไม่ได้ช่วยคนที่มีความสัมพันธ์

นักปราชญ์ต้องการใช้ประโยชน์จากองค์หญิงต้าถงแผนของเขาคงผิดพลาด

ค่ายทหารต้าเว่ย

เวลานี้ แสงสว่างสุดท้ายของวันก็เหลือเพียงน้อยนิด

กองทัพต้าเว่ยต่อสู้มาทั้งวัน รู้สึกเหนื่อยล้ามาก

ท้องก็ร้องจ๊อกจ๊อกด้วยความหิว

โชคดีที่ทหารที่ประจำการอยู่ที่ฐานทัพใหญ่เตรียมอาหารไว้แล้ว

เมื่อทหารที่ออกรบกลับมา พวกเขาจะได้กินอาหารร้อน ๆ

แม้ว่าอาหารจะไม่ค่อยดี แต่เมื่ออยู่กลางสนามรบ ก็ไม่มีพิธีรีตองมากนัก กินให้อิ่มก็พอ

ยิ่งตอนที่ท้องร้องโครกคราก จะไปสนใจว่ากินอะไร กินหมั่นโถวแห้งๆ ก็ยังอร่อย

เซียวเฉวียนกินอาหารในชามจนหมด เตรียมจะเอาชามไปล้าง

เหมิงเอ้ารีบกินคำสุดท้าย ยังไม่ทันกลืน ก็พูดขึ้นว่า “นายท่าน วางไว้ให้ข้าล้างเอง”

แค่ล้างจานเอง แม้เหมิงเอ้าร่าเริงขนาดนี้ ก็ให้เหมิงเอ้าล้างไปเถอะ ไม่ให้ล้าง เหมิงเอ้าอาจคิดว่าเซียวเฉวียนไม่รักเขา

เจินฮ่าวดีที่อยู่ข้างๆ รีบวางชามซ้อนกัน พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ขอบคุณเหมิงเอ้ามาก”

เหมิงเอ้าอดไม่ได้ที่จะมองเจินฮ่าวด้วยความงุนงง ราวกับจะพูดว่า เจ้าล้างเองไม่ได้เหรอ?

มาแย่งความโปรดปรานจากท่านกับข้า ยังต้องให้ข้าล้างจานให้อีก

คำว่า “อีก” นี้ แน่นอนว่าเหมิงเอ้าเรียนรู้มาจากเซียวเฉวียน

เอาเป็นว่า อยู่กับเซียวเฉวียนนานๆ เหมิงเอ้าก็มีกลิ่นอายของความทันสมัยมากขึ้น

อย่างไรก็ตาม เหมิงเอ้าก็ยังล้างจานให้เจินฮ่าวอยู่ดี

อย่างไรก็ตาม เจินฮ่าวเป็นแขกของจวนเซียว การล้างจานก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ อะไรก็ตาม ช่วยเขาไปด้วย

เมื่อเหมิงเอ้ากลับมาพร้อมกับชาม เขาก็บ่นพึมพำว่า "อย่าทำแบบนี้อีกนะ"

แน่นอนว่าเหมิงเอ้าพูดประโยคนี้กับเจินฮ่าวเพื่อแกล้งเล่น

ไม่ได้หมายความว่าเหมิงเอ้าจะไม่ช่วยเขาจริงๆ

ดวงตาของเจินฮ่าวเป็นประกายเมื่อมองไปที่เซียวเฉวียนยิ้มอย่างอ่อนหวานและพูดว่า “วันหลังข้าจะล้างให้เจ้านะ เป็นอย่างไร”

หลังจากอาศัยอยู่จวนเซียว เป็นเวลาสักระยะ นิสัยของเจินฮ่าวที่เป็นคุณชายที่ไม่ต้องทำอะไร กินอิ่มนอนหลับก็ถูกคนในจวนเซียว กลืนกินไปจนหมด

การล้างจานแบบนี้ เขาก็ทำได้

แม้จะยังไม่ชำนาญ แต่เจินฮ่าวก็พยายามฝึกฝน จนบางครั้งเผลอทำชามแตก

เซียวเฉวียนได้ยินเสียงในใจของเขา จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มให้กับเขา

เซียวเฉวียนรู้ดีว่าเด็กคนนี้ช่างเอาใจคน

เขารู้ดีว่าเหมิงเอ้าเอาเขาเป็นแขกของจวนเซียว คงไม่ให้เขาช่วยล้างจาน แต่เขาก็ยังพูดแบบนั้น

เขาแค่อยากบอกเหมิงเอ้าว่า ไม่ได้ขี้เกียจนะ เราผลัดกันล้าง ถ้าไม่ยอม ก็ไม่ใช่ความผิดของเขา

เหมิงเอ้าพูดด้วยท่าทางจริงจังว่า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แค่ล้างจานเอง”

“ให้คุณชายเจินช่วยล้างจาน ข้าเกรงใจเหลือเกิน”

เมื่อได้ยินดังนั้น รอยยิ้มของคนเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏบนใบหน้าที่งดงามของเซียวเฉวียน เขารู้ดีว่าผลลัพธ์จะเป็นแบบนี้

เขาก็ชอบผลลัพธ์แบบนี้เช่นกัน

เซียวเฉวียนอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า เด็กคนนี้เพื่อจะไม่ต้องล้างจาน จึงต้องแสดงละครอะไรแบบนี้ ช่างเป็นเรื่องยากลำบากสำหรับเขา

เซียวเฉวียนพยักหน้าและพูดว่า “อืม พรุ่งนี้เราสู้ต่อ กำแพงเมืองข้าทำลายมันได้ครั้งหนึ่ง ก็ทำลายมันได้อีกครั้ง เรื่องจิ๊บจ๊อย”

และก่อนที่จะถอนทัพ เซียวเฉวียนได้ยินเสียงระฆังดังจากทิศทางของพระราชวัง

ถ้า เซียวเฉวียนเดาไม่ผิด ราชินีคงสิ้นพระชนม์แล้ว

ท่ามกลางสงคราม ราชินีสิ้นพระชนม์ ช่างเป็นเคราะห์ซ้ำกรรมซ้อน

และคนสมัยโบราณนั้นเชื่อเรื่องโชคชะตา

การสิ้นพระชนม์ของราชินีในช่วงเวลานี้ คงเป็นเพราะราชินีตัดสินใจยกทัพไปโจมตีต้าเว่ย ทำให้ทวยเทพกริ้ว ประทานโทษแก่ดินแดนซินเจียง

โชคชะตาไม่เข้าข้างดินแดนซินเจียง

ยิ่งทำให้ทหารซินเจียงที่ไม่อยากมีศัตรูกับต้าเว่ย มีขวัญกำลังใจต่ำลงไปอีก

ในการทำสงคราม อาวุธยุทโธปกรณ์นั้นสำคัญ แต่ขวัญกำลังใจนั้นสำคัญยิ่งกว่า

ในฮว๋าเซี่ย ในสงครามเฉากุย เฉากุยกล่าวไว้ว่า “การรบนั้น ขึ้นอยู่กับความกล้าหาญ เมื่อตีกลองรบครั้งแรก ขวัญกำลังฮึกเหิม ครั้งที่สองเริ่มอ่อนลง ครั้งที่สามก็หมดสิ้น เมื่อข้าศึกอ่อนกำลังลง เราเต็มเปี่ยม จึงสามารถเอาชนะได้”

แปลเป็นไทยก็คือ การทำสงครามนั้น ขึ้นอยู่กับขวัญกำลังใจ การตีกลองครั้งแรกสามารถกระตุ้นขวัญกำลังใจของทหารได้ การตีกลองครั้งที่สอง ขวัญกำลังใจของทหารเริ่มลดลง และการตีกลองครั้งที่สาม ขวัญกำลังใจของทหารก็หมดสิ้น ทหารของพวกเขาหมดกำลังใจ ทหารของเราเต็มไปด้วยความฮึกเหิม ดังนั้นเราจึงเอาชนะพวกเขาได้

สรุปแล้ว พรุ่งนี้ลุยเต็มที่!

เซียวเฉวียนสั่งว่า “สำหรับคืนนี้ ทหารซินเจียงไม่มีเวลาและพลังงานมาโจมตีแบบลอบกัด ไม่ต้องกังวล ให้ทหารที่ประจำการในฐานทัพผลัดกันยามก็พอ”

เมื่อฟังจบ แม่ทัพก็ลุกขึ้น ยืนออกไปดำเนินการตามคำสั่ง

เพื่อให้ทหารได้พักผ่อนโดยเร็ว เก็บพลังไว้สำหรับการต่อสู้ครั้งใหญ่ในวันพรุ่งนี้

สำหรับคนที่อ่อนเพลีย คืนหนึ่งช่างสั้นนัก

เหมือนเพิ่งจะหลับไป ท้องฟ้าก็เริ่มสว่างแล้ว

แต่โชคดีที่ได้นอนหลับอย่างสบาย ทหารต้าเว่ยก็รู้สึกสดชื่นขึ้น ความอ่อนเพลียจากเมื่อวานก็หายไปหมดสิ้น ทุกคนเต็มไปด้วยความกระปรี้กระเปร่า

หลังจากทานอาหารเช้า พกเสบียงประจำตัว ทหารต้าเว่ยก็เริ่มออกเดินทางสู่วันใหม่