ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1715

มองเห็นกองทัพต้าเว่ยที่ยิ่งใหญ่อยู่ไกลๆ กองทัพซินเจียงทนไม่ได้รู้สึกเบื่อหน่ายแล้ว

เมื่อวานสู้กันอย่างรุนแรง เป็นเวลายาวนาน กองทัพต้าเว่ยก็ยังยืนหยัดที่จะสู้ต่อไป ควรจะพักซักวันสองวัน

ฟ้าเพิ่งจะสว่างได้ไม่นาน กองทัพต้าเว่ยก็ยกกองทัพมาอีกแล้ว ไม่เคยเห็นกองทัพไหนโหดเหี้ยมอย่างนี้มาก่อน

จะไม่ให้มีเวลาได้พักหายใจเลยใช่ไหม？

และกองทัพต้าเว่ยแต่ละคนก็ถือปืนอยู่ในมือกันทั้งนั้น ดูแล้วแต่ละคนมีจิตใจที่กระตือรือร้น ดูน่าเกรงขามมาก

เซียวเฉวียนที่ขี่ม้าอยู่ด้านหน้าของพวกเขายิ่งดูน่าเกรงขามเป็นที่สะดุดตาของกองทัพซินเจียง

เคยเห็นเหตุการณ์ที่เซียวเฉวียนและนักปราชญ์ต่อสู้กัน เพียงแค่กองทัพซินเจียงเห็นเซียวเฉวียน ในใจของพวกเขาก็รู้สึกกลัวขึ้นมา

ในใจของพวกเขา เซียวเฉวียนเป็นเหมือนยมทูตที่มาส่งพวกเขาลงสู่นรก

เซียวเฉวียนเงยหน้าขึ้นมองตรงไปทางประตูเมือง

ผลเป็นอย่างที่เซียวเฉวียนคาดคิดไว้ ประตูเมืองที่เมื่อวานถูกเซียวเฉวียนทำลาย ได้ซ่อมแซมกลับมาใหม่แล้ว

แต่เร่งทำทั้งคืนทั้งวันซ่อมแซมได้ไม่สวยงามนัก หรืออาจจะพูดได้ว่าดูแย่อย่างมาก

ดูแย่อยู่แล้วและยิ่งแย่อย่างมาก แต่อีกครู่เดียวก็จะต้องโดนทำลายอีกครั้ง

นักปราชญ์ไม่ได้อยู่ที่นี่ ครั้งนี้เซียวเฉวียนสามารถให้ผนึกจูเสินช่วยเหลือได้

“บรรพชน อีกครู่หนึ่งปล่อยให้เป็นหน้าที่ของท่านด้วย”

ผนึกจูเสินพูดตอบว่า “เจ้าสามารถทำตามที่ใจของเจ้าปรารถนาได้ ไม่จำเป็นต้องบอกข้า”

น้ำเสียงที่พูดออกมาแอบแฝงไปด้วยความดูถูก เหมือนกับกำลังหัวเราะเยาะเย้ยเซียวเฉวียนว่าโง่

และตอนที่ผนึกจูเสินหัวเราะเยาะเซียวเฉวียน ส่วนมากทุกครั้งก็จะเรียกแทนตัวเองว่าตัวข้าผนึกจูเสิน

ไม่ได้ใช่คำแทนตัวเองที่ดูใกล้ชิดสนิทสนมว่าข้า

ผนึกจูเสินได้พูดไปแล้วว่า เขากับเซียวเฉวียนถึงจะรวมอยู่ในร่างกายเดียวกัน มีความสามารถหลายอย่างของผนึกจูเสิน เซียวเฉวียนสามารถใช้ได้

มีเพียงอย่างเดียวก็คือห้ามให้คนอื่นรู้ว่าผนึกจูเสินอยู่ภายในร่างกายของเซียวเฉวียน ผนึกจูเสินจะหยุดยั้งไม่ให้เซียวเฉวียนสามารถใช้ความสามารถเหล่านี้ได้

พูดจบ เซียวเฉวียนก็เข้าใจ เขาพูดขึ้นว่า “ขอบคุณท่านบรรพชน”

หลังจากนั้นก็ค่อยๆควบม้า ขี่มุ่งหน้าตรงไปทางกำแพงเมือง

เมื่อเห็นเซียวเฉวียนควบม้ามา กองกำลังทหารที่คอยท่ากันอยู่บนกำแพงประตูเมืองก็ยิงธนูไปที่เซียวเฉวียน

ในขณะนั้น พวกเขาก็เร่งเทน้ำมันลงไปที่กำแพงเมือง ดูก็รู้ว่า กองทัพซินเจียงต้องการใช้ไฟเพื่อสกัดกั้นไม่ให้กองทัพต้าเว่ยปีนขึ้นมาบนกำแพงเมืองได้

เซียวเฉวียนหลบไปมา ร่างกายเคลื่อนไหวรวดเร็วหลบลูกธนูที่ยิงลงมาอย่างมากมายเหมือนเม็ดฝนตกลงมา

เท่าที่เห็นตรงหน้ามีลูกธนูมากมาย เซียวเฉวียนแอบใช้พลังภายใน มือทั้งสองข้างผลักดันไปด้านหน้า พลังที่ปล่อยออกไปทำให้ลูกศรมีทิศทางเปลี่ยนไป สุดท้ายก็หมดกำลังร่วงตกลงบนพื้น

มีโอกาศแล้ว เซียวเฉวียนก็กระโดดพุ่งเข้าไปข้างหน้า ระยะทางที่หยุดลงห่างจากประตูเมืองเพียงหนึ่งเมตร

หลังจากนั้นเซียวเฉวียนก็ปล่อยพลังภายในออกมาอีกครั้งอย่างรวดเร็ว หมัดทั้งสองข้างพุ่งไปที่กำแพงเมือง

“บึ้มโครม！”

กำแพงเมืองสั่นสะเทือนไปหมด พังลงมาทันที

ครั้งนี้ ถล่มลงมารุนแรงและรวดเร็วกว่าเมื่อวาน

จากการถล่มของกำแพงเมือง ยังมีเหล่ากองทัพซินเจียงที่อยู่ด้านบนกำแพงเมือง

“อ๊าก！”

การโจมตีที่รุนแรงของเซียวเฉวียนนี้ ฆ่ากองทัพซินเจียงได้อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

กำแพงด้านหนึ่งพังลงมา เซียวเฉวียนก็ไประเบิดทำลายกำแพงอีกด้านหนึ่ง

การหลบลูกศรมากมายและการเข้าโจมตีของเซียวเฉวียน ใช้วิธีการอย่างนี้เพื่อทำลายกำแพง

ทำให้ทหารซินเจียงตกตะลึงอย่างมากจริงๆ

แม้แต่แม่ทัพของต้าเว่ย ก็อึ้งมองตาค้างไปเลย

ว้าว！

ท่านแม่ทัพเซียวของพวกเราเก่งขนาดนี้เชียว？

ในตอนนี้ มีคนชอบตั้งคำถามว่า “ในเมื่อใต้เท้าเซียวมีความสามารถทำลายกำแพงได้อย่างนี้ ทำไมเมื่อวานถึงไม่เอาออกมาใช้ละ？”