ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1726

หากปล่อยให้พวกเขารู้ว่าเป็นใคร พวกเขาก็จะสังหารคนที่ทำร้ายหมิงเจ๋อไปทีละคน เพื่อเป็นการแก้แค้นให้กับหมิงเจ๋อ!

เมื่อได้ยินปัญหานี้ เหมิงเอ้าก็รู้ได้ทันทีว่าคนพวกนี้กำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ปากของเขากระตุกโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็มองไปที่เซียวเฉวียนโดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ

ครั้งนี้ดูเหมือนจะต้องพึ่งนายท่านแล้ว

สายตาของเซียวเฉวียนเองก็มองมาที่เหมิงเอ้า แต่แววตาของเซียวเฉวียนนั้นมีรอยยิ้มจางๆ ราวกับกำลังจะบอกว่า เจ้าเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมาเอง เข้าก็ต้องหาวิธีจบมันด้วยตัวเอง ทำเหมือนกับว่าเขามีหน้าที่แค่เฝ้าดูความสนุกครั้งนี้เท่านั้น

ฮึ!

สร้างเรื่องขึ้นมาเองก็ต้องรับผิดชอบ

เหมิงเอ้ากลอกตา คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ในใจและพูดว่า “เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

ครั้งหนึ่งเคยได้เรียนรู้เคล็ดลับนี้จากเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนบอกว่า หากมีคนถามคำถามเจ้า แต่เจ้าไม่อยากตอบ ไม่รู้ หรือไม่สามารถพูดออกไปได้ เจ้าก็แค่บอกว่าเจ้าไม่รู้เพียงแค่สองพยางค์ก็เพียงพอแล้ว

แต่เหมิงเอ้าก็ไม่อาจทำตามได้ทั้งหมด เขาเปลี่ยนแปลงมันเล็กน้อย พูดออกมาว่าไม่แน่ใจแทน

เคล็ดลับนี้ยอดเยี่ยมมาก เมื่อชาวบ้านได้ยินแบบนั้นก็เลิกคิดที่จะขุดคุ้ย

พวกเขาถอนหายใจออกมา

มองออกว่าพวกเขารู้สึกเสียดายกับเรื่องของหมิงเจ๋อเป็นอย่างมาก

เสียดายใช่ไหม?

เช่นนั้นความลับที่เหมิงเอ้าจะพูดต่อไปก็คือภาพจำที่ทำให้ชาวบ้านมีความคิดที่จะโค่นล้มหมิงเจ๋อ

ให้พวกเขาเปลี่ยนความรู้สึกสงสารหมิงเจ๋อเป็นความเกลียดชัง

อยากรู้ว่าเมื่อถึงเวลานั้น หมิงเจ๋อยังจะสามารถปลุกปั่นเรื่องราวบ้าอะไรขึ้นมาได้อีก

เหมิงเอ้ากลอกตาไปรอบๆ จากนั้นก็กระแอมออกมา จงใจที่จะดึงดูดความสนใจของเหล่าชาวบ้าน

เห็นชาวบ้านสงบลง สายตาของพวกเขาจับจ้องมาที่ตนเอง เหมิงเอ้าก็ค่อยๆ เอ่ยปากออกไปว่า “เท่าที่รู้มา เรื่องที่ราชินีทำสงครามกับต้าเว่ยเกิดขึ้นจากการกระตุ้นของหมิงเจ๋อ และแน่นอนว่า มันคือผลจากการยุยงของเขาและนักปราชญ์”

เป็นที่รู้กันดี ตอนนั้นในราชสำนักซินเจียง มีเสียงการคัดค้านไม่ให้ราชินีส่งกองทัพออกไปอย่างเด่นชัด

แม้แต่ประชาชนก็ยังคัดค้านอย่างเป็นเอกฉันท์

แต่ราชินีก็ยังคงตัดสินใจทำตามความประสงค์ของตนเอง

ซินเจียงและต้าเว่ยเป็นมิตรกันมาโดยตลอด เช่นนั้นเหตุใดราชินีจึงตัดสินใจส่งกองทัพไปเช่นนี้?

เรื่องนี้จะต้องมีเหตุผลเป็นแน่

ส่วนเรื่องของเหตุผล เหมิงเอ้าก็เล่าให้ชาวบ้านเหล่านั้นฟังอย่างไม่ปิดบัง “นายท่านของข้า หรือก็คือราชบุตรเขยของพวกเจ้า ตอนนั้นเป็นเพียงบัณฑิตที่ยากจน แต่หมิงเจ๋อก็คิดที่จะสังหารเขา”

“จากนั้นหมิงเจ๋อก็ทำการสังหารหมู่คนในจวนเซียว”

“ความแค้นที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ แน่นอนว่านายท่านของข้าจะต้องแก้แค้น ดังนั้นเมื่อต่อสู้กับหมิงเจ๋อ อาวุธนั้นไม่มีตา นายท่านของข้าจึงฟันแขนข้างหนึ่งของหมิงเจ๋อจนขาดไป”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เท่ากับกำลังยอมรับว่าที่แขนของหมิงเจ๋อขาด ทั้งหมดก็เป็นฝีมือของเซียวเฉวียน

จากนั้นเหมิงเอ้าก็รีบอธิบายออกไปว่า “นายท่านของข้าแค่ตัดแขนข้างหนึ่งของเขาเท่านั้น ส่วนดวงตาและขาของเขา เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนายท่านของข้า”

“แต่หมิงเจ๋อกลับโยนความผิดทั้งหมดให้กับนายท่าน มันถือเป็นความอยุติธรรมครั้งใหญ่!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชาวบ้านก็เริ่มเชื่อในคำพูดของเหมิงเอ้า

เนื่องจากเรื่องที่ตัดแขนข้างหนึ่งของหมิงเจ๋อ เหมิงเอ้ายังกล้าพูดออกมา หากเซียวเฉวียนเป็นคนตัดขาและควักลูกตาของหมิงเจ๋อ มันก็ไม่มีทางที่เขาจะไม่ยอมรับ

เมื่อยอมรับเรื่องใดเรื่องหนึ่งแล้ว เช่นนั้นก็ต้องยอมรับในสิ่งที่ทำลงไปทั้งหมด

ในเมื่อไม่ยอมรับ นั่นก็หมายความว่าเป็นสิ่งที่เขาไม่ได้ทำ

ด้วยคำพูดเช่นนี้ หมิงเจ๋อสังหารหมู่จวนเซียว เซียวเฉวียนตัดแขนของหมิงเจ๋อไปเพียงแค่ข้างเดียว ไม่มากเกินไป ไม่มากเกินไปเลยสักนิด

หากชาวบ้านพวกนี้เป็นเซียวเฉวียน พวกเขาก็ไม่รังเกียจที่จะสังหารหมิงเจ๋อ!

เหมิงเอ้าเหลือบตามองชาวบ้าน เห็นว่าพวกเขาไม่ได้โกรธแต่อย่างใด เหมิงเอ้าจึงพูดออกไปอีกว่า “ด้วยเหตุนี้ จึงถือเป็นความแตกแยกของทั้งสองคน”