ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1736

เสียงปะทะกันของดาบและคมมีดกลบเสียงร้องขอความช่วยเหลือของหมิงเจ๋อ เหล่าองครักษ์เงาต่อสู้กับองครักษ์ซ่อนเร้นอย่างดุเดือด

พวกเขาไม่ได้ยินเสียงร้องของหมิงเจ๋อ และไม่สามารถปลีกตัวไปช่วยเขาได้

โจมตี!

หากไม่สู้ พวกเขาก็มีแต่ตาย!

องครักษ์ซ่อนเร้นจะยอมปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ หรือ?

นักปราชญ์จะยอมปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ หรือ?

แม้จะยอม เหล่าองครักษ์ก็ยังต้องสู้!

พวกเขาเป็นองครักษ์ของหมิงเจ๋อ เกิดเป็นคนของหมิงเจ๋อ ตายเป็นผีของหมิงเจ๋อ!

หมิงเจ๋อถูกนักปราชญ์ทำร้ายจนน่าสงสาร พวกเขาต้องล้างแค้นให้หมิงเจ๋อ!

แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม!

ชะตากรรมของหมิงเจ๋อจุดประกายความโกรธแค้นในทุกเซลล์ของเหล่าองครักษ์ เมื่อโกรธแค้นถึงขีดสุด ย่อมเกิดวีรบุรุษ

พลังการต่อสู้ของเหล่าองครักษ์เพิ่มสูงขึ้นอย่างฉับพลัน ทำเอาองครักษ์ซ่อนเร้นตั้งตัวไม่ทัน

สองในนั้นใช้โอกาสนี้หลุดพ้นจากการต่อสู้กับองครักษ์ซ่อนเร้น มุ่งตรงไปที่หมิงเจ๋อ

แต่น่าเสียดาย นักปราชญ์ไม่ให้โอกาสพวกเขา ชักดาบออกมาขวางทั้งสองคน

ทั้งคู่จ้องเขม็งไปที่นักปราชญ์ด้วยความโกรธแค้น ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็เข้าโจมตีนักปราชญ์

นักปราชญ์พูดอย่างเย็นชาชา “ประเมินตนต่ำเกินไป!！”

ข้อมือของเขาบิดเล็กน้อย ดาบของเขาก็พุ่งตรงไปที่องครักษ์คนหนึ่ง

ในขณะเดียวกัน นักปราชญ์ก็โจมตีองครักษ์อีกคนที่เข้าประชิดตัว

องครักษ์ที่เข้าประชิดตัวไม่คาดคิดว่านักปราชญ์จะตอบสนองได้รวดเร็วและประสานงานกันได้ดีขนาดนี้ ประกอบกับตัวเขาเองก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนักปราชญ์ จึงถูกนักปราชญ์ตีด้วยฝ่ามืออย่างไม่มีความคาดเดาไม่ได้

“เอือก！”

องครักษ์เงาถูกลูกตีจนกระเด็นออกไป

นักปราชญ์จัดการองครักษ์เงาคนหนึ่งได้สำเร็จ

องครักษ์เงาอีกคนเห็นดังนั้น จึงรีบถอยหลังอย่างว่องไว

เขาคิดจะถอยไปหาหมิงเจ๋อ พาหมิงเจ๋อออกจากที่นี่

ในตอนที่เขาใกล้จะถึงหมิงเจ๋อแล้ว ทันใดนั้น ดาบเล่มหนึ่งก็แทงเข้าที่ร่างของเขา

“เอือก！”

องครักษ์เงามองนักปราชญ์ด้วยความตกตะลึง

ด้วยลมหายใจเฮือกสุดท้าย องครักษ์เงายังคิดจะต่อสู้กับนักปราชญ์ เขาแกว่งดาบในมือ แทงไปที่นักปราชญ์

แต่นักปราชญ์ก็คาดการณ์ไว้แล้วว่าเขาจะมีไม้ตายนี้ ดาบของเขาทิ่มเข้าที่ร่างขององครักษ์ก่อนที่ดาบขององครักษ์จะแตะต้องเขา

เซียวเฉวียนที่ยืนดูอยู่เฉยๆ รู้สึกงุนงงกับการกระทำของนักปราชญ์

ดูท่าทางของนักปราชญ์ที่รีบร้อนขนาดนี้ เขากลัวเซียวเฉวียนจะเกาะติดเขาไม่ปล่อยขนาดไหนกัน?

เซียวเฉวียนเป็นคนคนไม่รักษาคำพูด?

อ๊ะ？

นักปราชญ์ไม่มีความสำนึกเลยหรือ?

ชาวยุทธ์แท้อยู่ในมือของเขา โดยทั่วไปแล้ว เซียวเฉวียนไม่คิดจะฆ่าเขาเร็วขนาดนี้

นักปราชญ์นี่ช่าง ฉลาดมาทั้งชีวิต แต่กลับโง่ในชั่วพริบตา!

ดูเหมือนว่าแก่แล้ว สมองเริ่มไม่ค่อยดีแล้วสินะ

แต่ว่า เขาหนีก็หนีเถอะ ยังมีองครักษ์ทั้งสี่อยู่ที่นี่ เป้าหมายของเซียวเฉวียนคือพวกเขา

ในฐานะองครักษ์ของนักปราชญ์ หากพวกเขาถูก เซียวเฉวียนปราบได้ การจัดการกับนักปราชญ์ เซียวเฉวียนต่อไปก็จะง่ายดายยิ่งขึ้น

ในตอนนี้องค์ชายหมิงเจ๋อยังไม่สิ้นใจ

แต่เขากลิ้งไปมาบนพื้น กลายเป็นคนโคลนอย่างยับเยิน

อดีตเจ้าชายแห่งดินแดนซินเจียงผู้สูงศักดิ์ ตอนนี้แม้แต่สุนัขยังไม่ดี

จุ๊จุ๊จุ๊!

ในเวลาเพียงสองปี หมิงเจ๋อก็ตกลงมาจากบัลลังก์ สู่ก้นบึ้ง กลายเป็นสภาพเช่นนี้ ใครจะว่าไม่ได้ถูกโชคชะตาเล่นตลก

ช่างเป็นไปตามคำพูดที่ว่า สร้างกรรมเอง ย่อมหนีผลกรรมไม่พ้น!

ในฐานะเจ้าชายแห่งดินแดนตะวันตก กลับเชื่อคำพูดนินทาได้ง่าย ช่างเป็นคนช่างหลอกลวง

โชคดีที่เขายังไม่สืบทอดบัลลังก์ตอนที่ถูกหลอก ถือว่าโชคดีในโชคร้าย

เพราะสิ่งที่เขาเคยทำกับเซียวเฉวียน ล้วนเป็นการกระทำที่โหดร้ายทารุณ

หากเขาเป็นเซียวเฉวียน เขาก็คงเกลียดชังตัวเองเช่นกัน!

ยิ่งไปกว่านั้น ถึงวินาทีสุดท้าย เขายังไม่สำนึกผิด คิดจะใช้เซียวเฉวียนเพื่อต่อสู้กับนักปราชญ์ หาโอกาสหลบหนี

เขากับเซียวเฉวียน ถึงแม้จะถูกโชคชะตานำพาให้มาพบกัน แต่สิ่งที่เขาเคยทำกับเซียวเฉวียน ล้วนกลายเป็นอดีตที่แก้ไขไม่ได้

บาดแผลที่เขามอบให้กับเซียวเฉวียน ล้วนฝังลึก ยากจะลบเลือน

ความบาดหมางระหว่างพวกเขาทั้งสอง ยากจะคลี่คลาย

ไม่ใช่ว่าการตายของหมิงเจ๋อ จะสามารถลบล้างความผิดทั้งหมดได้

ไม่ใช่แค่คำพูดขอโทษสองสามคำ จะสามารถเยียวยาความเจ็บปวดทั้งหมดได้!

ดังนั้น หมิงเจ๋อจึงไม่มีอะไรจะพูดอีก

เขาถอนหายใจเบาๆ แทบจะไม่มีเสียง

ก้มหน้าลง พยายามใช้มืออันอ่อนแรงพยุงร่างกาย

ในตอนนี้ สภาพจิตใจของเขาอ่อนแอลงอย่างเห็นได้ชัด ราวกับจะสิ้นลมหายใจได้ทุกเมื่อ

เซียวเฉวียนมองดูอย่างเย็นชา ภาพความทรงจำของการตายของแม่และการสังหารหมู่ตระกูลเซียว ปรากฏขึ้นต่อหน้า

สิ่งที่หมิงเจ๋อกำลังเผชิญอยู่ ล้วนเป็นผลลัพธ์จากความหลงผิดของเขา!

เขาสมควรได้รับสิ่งนี้!

เซียวเฉวียนชักดาบจิงหุนออก ดาบคมกริบเฉือนผ่านร่างของหมิงเจ๋ออย่างชาญฉลาด

แผลใหม่บนร่างทับซ้อนกับแผลเก่า ราวกับโรยเกลือบนบาดแผล

“อ๊าก!”

คมดาบปลุกให้หมิงเจ๋อที่จมอยู่กับความมึนงง กลับมามีสติอีกครั้ง

ตามมาด้วยอีกหนึ่งแผล

หมิงเจ๋อร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด “อ๊าก!”

แต่เขารู้ดีว่าการขอชีวิตไม่มีประโยชน์ ไร้ความหมาย

หมิงเจ๋อที่ไร้ซึ่งพลังต่อสู้ มีเพียงความเจ็บปวดแสนสาหัสที่ต้องทนรับ