ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1756

ในซีรีส์ศิลปะการต่อสู้และเทพนิยาย การเสียชีวิตอย่างลึกลับของจอมยุทธ์มักเกิดขึ้น

เซียวเฉวียนคิดว่า นี่เป็นโครงเรื่องที่พบในละครโทรทัศน์และนวนิยายเท่านั้น เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าสิ่งเช่นนี้จะเกิดขึ้นในเวลาจริงและพื้นที่นี้

ตามประสบการณ์ของเซียวเฉวียนในการดูทีวี มีคนต้องฝึกฝนทักษะชั่วร้ายและจำเป็นต้องดูดซับจิตสำนึกแห่งจิตวิญญาณของจอมยุทธ์เพื่อเพิ่มทักษะของเขาเอง

ว่าเขาเป็นใคร เซียวเฉวียนไม่มีเบาะแสจริงๆ

ได้ยินจากชิงหลงพูดว่า เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นครั้งแรกที่ตีนเขาจงหนานและพื้นที่โดยรอบ แต่แล้วมันก็หยุดลง และถึงคราวของภูเขาคุนหลุนเกิดสถานการณ์แบบนี้ขึ้น

วิธีการก็เหมือนกันทุกประการ

น่าจะเป็นฆาตกรคนเดียวกัน

เมื่อพูดถึงภูเขาจงหนาน ความคิดก็แวบขึ้นมาในใจของเซียวเฉวียนเป็นไปได้ไหมที่นักปราชญ์ไปที่ภูเขาจงหนาน?

เซียวเฉวียนถามอย่างสงสัย "แล้วเจ้ารู้ไหมว่าสิ่งนี้เริ่มเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อใด?"

ชิงหลงเล่าและพูดว่า "มากกว่าครึ่งเดือนที่ผ่านมา ข้าได้ยินมาว่าในตอนแรกนั้น มีแต่คนที่หายไปทุกวันที่ตีนเขาจงหนาน"

กว่าครึ่งเดือนที่แล้ว มันคือช่วงที่นักปราชญ์หลบหนีไม่ใช่รึ?

เซียวเฉวียนพูดเบาๆ ว่า "ข้าสงสัยว่ามันเป็นฝืมือของนักปราชญ์ เจ้าลองไปที่ภูเขาจงหนานเพื่อตรวจสอบสถานการณ์"

อันที่จริง ชิงหลงยังรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าจะเป็นฝีมือของนักปราชญ์ แต่เขามั่นใจ

เขาบอกเซียวเฉวียนว่า เขาต้องการฟังความคิดเห็นของเซียวเฉวียนด้วย

โดยไม่คาดคิดเซียวเฉวียนมีความคิดเดียวกับเขา

อย่างไรก็ตาม ชิงหลงไม่เคยคิดเลยว่านักปราชญ์จะซ่อนตัวอยู่ในภูเขาจงหนาน

ชิงหลงกล่าวว่า "ได้!"

อย่างไรก็ตาม ด้วยความแข็งแกร่งของนักปราชญ์ ชิงหลงเพียงลำพังอาจไม่สามารถปราบเขาได้

ดังนั้น เซียวเฉวียนจึงแนะนำให้ชิงหลงไปตรวจสอบก่อน จากนั้นก็สร้างเรื่องเพื่อให้เขาควบคุมตัวเอง แต่ไม่ใช่ไปต่อสู้กับเขาเพียงลำพัง

ถ้าจะสู้กับนักปราชญ์จริงๆ ต้องเรียกผู้อาวุโสไปด้วย

ชิงหลงกล่าวว่า "ขอรับ ใต้เท้าเซียว"

จากนั้น ชิงหลงก็อดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัย "ใต้เท้าเซียว เจ้าไม่กลัวว่าข้าและผู้อาวุโสจะฆ่าเขาหรือ?"

ถ้าฆ่าเขา เช่นนั้นเบาะแสของกองทัพชาวยุทธ์แท้จะหายากยิ่งขึ้น

เซียวเฉวียนยิ้มจางๆ และพูดว่า "มันไม่สำคัญ หากเจ้าสามารถฆ่าเขาได้ อย่าลังเลที่จะฆ่าเขาโดยไม่ต้องกังวลเรื่องของข้า"

เนื่องจากเซียวเฉวียนมั่นใจว่าด้วยความแข็งแกร่งของนักปราชญ์ แม้ว่าชิงหลงและผู้อาวุโสร่วมมือกัน พวกเขาจะไม่สามารถฆ่านักปราชญ์ได้

อย่างไรก็ตาม หากชิงหลงและผู้อาวุโสลงมือร่วมกัน นักปราชญ์จะไม่สามารถได้เปรียบ

จุดประสงค์ของเซียวเฉวียนในการปล่อยให้พวกเขาไปที่ภูเขาจงหนานคือ เพียงเพื่อทำให้นักปราชญ์ตกใจ เพื่อที่เขาจะได้หยุดทำร้ายผู้คน

นักปราชญ์ถือว่าตนเองเป็นตัวแทนของสวรรค์ รักเกียรติและชื่อเสียงเป็นอย่างมาก

นอกจากนี้เขายังต้องการฟื้นฟูสำนักหมิงเซียน

เขาจะต้องสร้างความประทับใจที่ดีให้กับโลกเพื่อที่จะบรรลุเป้าหมายของเขา

ดังนั้นไม่ว่าเขาจะทำเรื่องเลวร้าย อะไรก็ตามเขาก็ทำได้แค่ลับๆ และไม่สามารถให้ใครรู้ได้

ชิงหลงและผู้อาวุโสกำลังมองหาภูเขาหมิงเซียน หากนักปราชญ์สังเกตเห็น เขาจะซ่อนและป้องกันไม่ให้ชิงหลงและผู้อาวุโสเห็นเขาอย่างแน่นอน พวกเขาไม่สามารถบอกให้พวกเขารู้ว่านักปราชญ์อาศัยอยู่ในภูเขาจงหนาน

ไม่ต้องพูดถึงให้พวกเขารู้ว่าการตายของอู๋ฟูและชาวคุนหลุนเกี่ยวข้องกับเขา

มิฉะนั้น หากชิงหลงและผู้อาวุโสเผยแพร่เรื่องนี้ ชื่อเสียงของนักปราชญ์จะถูกทำลาย ภาพลักษณ์ของเขาในใจกลางโลกจะพังทลาย และความพยายามของเขาในการสร้างสำนักหมิงเซียนขึ้นมาใหม่จะสิ้นหวัง

หากปราศจากการสนับสนุนจากราษฎร ก็ไม่มีอะไรสำคัญที่สามารถทำได้สำเร็จ

ดังนั้นจุดประสงค์ของเซียวเฉวียนคือการทำให้นักปราชญ์ออกจากภูเขาจงหนานเพื่อที่เขาจะได้ไม่กล้าฆ่าผู้คนง่ายๆ ในอนาคต

แต่เซียวเฉวียนไม่ได้บอกชิงหลงเกี่ยวกับรายละเอียดเหล่านี้ ชิงหลงเป็นคนซื่อสัตย์ วัดได้จากการกระทำของเขา และมีความเข้มแข็ง โดยธรรมชาติแล้วเขารู้ว่าต้องทำอะไร

ด้วยคำพูดของเซียวเฉวียน ชิงหลงรู้สึกโล่งใจ ตราบใดที่เขาไม่ทำลายงานของเซียวเฉวียน

สิ่งที่เซียวเฉวียนไม่เคยคาดหวังก็คือมีข่าวลือเกี่ยวกับการหายตัวไปของจอมยุทธ์ และข่าวลือดังกล่าวก็ชี้ไปที่เซียวเฉวียน

มีข่าวลือว่าเซียวเฉวียนสังหารจอมยุทธ์เหล่านั้นที่หายตัวไปหรือเสียชีวิตอย่างลึกลับ

สรุปคือพวกเขาไม่สามารถยุติเรื่องนี้ได้ ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องรายงานต่อราชสำนัก

เรื่องนี้ไปถึงหูของฮ่องเต้ พระทัยของฮ่องเต้ก็อดไม่ได้ที่จะมีคำหยาบคายพุ่งเข้ามาเป็นหมื่นคำ

น้ำสกปรกที่สาดใส่เซียวเฉวียนครั้งนี้รุนแรงเล็กน้อย

แต่ไม่ว่าเขาจะเก่งกสจแค่ไหน ฮ่องเต้ก็เชื่อว่าเซียวเฉวียนจะมีทางออกเสมอ

หากไม่ได้ผล เซียวเฉวียนจะเปิดเผยความลับที่เขาสัมผัสกวีสมุทรคุนหลุน

ตามความเห็นของฮ่องเต้ เซียวเฉวียนไม่สามารถซ่อนความลับนี้ได้อีกต่อไป

ฮ่องเต้ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาส่งคำสั่งให้เรียกเสี่ยวเชียนชิวมาที่พระราชวัง

ขณะนี้ในจวนทั้งหมด มีเพียงเสี่ยวเชียนชิวเท่านั้นที่สามารถติดต่อเซียวเฉวียนได้ทันเวลา

ฮ่องเต้เรียกพบเสี่ยวเชียนชิว?

นี่เป็นครั้งแรก

เสี่ยวเชียนชิวมองดูผู้ส่งสารด้วยความสับสน และพูดอย่างเย็นชาว่า "จุดประสงค์ที่เรียกตัวดาบวิญญาณอย่าตัวข้าคืออะไร?"

หากไม่ใช่เรื่องสำคัญมาก โปรดอย่าแตะต้องดาบวิญญาณนี้นะ

สมแล้วที่เป็นบุตรสาวของเซียวเฉวียน เธอยังมีรัศมีที่เย็นชาจนผู้คนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

ผู้ส่งสารพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “เรียนคุณหนูเซียว ข้าน้อยได้ยินมาว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับท่านราชครู”

เมื่อได้ยินว่าเกี่ยวข้องกับเซียวเฉวียน ดวงตาของเสี่ยวเชียนชิวก็อดไม่ได้ที่จะสว่างขึ้น และเธอก็ หายไปต่อหน้าผู้ส่งสารด้วยความเร็ว

ไอ้หยา บรรพชนตัวน้อยของข้า ไฉนถึงหายไปแล้วล่ะ?

คุยกัยอยู่ดีๆ และก่อนที่เขาจะพูดจบ ก็เข้าไปในวังในทันทีแล้วรึ?

ในสถานการณ์ที่วุ่นวายเช่นนี้ บรรพชนตัวน้อยคนนี้จะสูญเสียมารยาทต่อหน้าตำหนัก ล่วงเกินฮ่องเต้ไหมนะ?

ท้ายที่สุดแล้ว เสี่ยวเชียนชิวเป็นคุณหนูของจวนเซียว เพื่อเซียวเฉวียน ดังนั้นก็ควรให้คำชี้แนถึงสิ่งที่เธอต้องใส่ใจต่อหน้าฮ่องเต้ก็ยังดี