ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1760

เมื่อเซียวเฉวียนพูด เสวียนอวี๋ก็ลืมตาขึ้นและฟังการสนทนาของเซียวเฉวียนและซือหลิวอย่างเงียบๆ

เมื่อไม่ทันระวังซือหลิวก็หันความสนใจไปที่เสวียนอวี๋ เสวียนอวี๋ก็รู้ว่าเธอกำลังวางแผนอะไรอยู่

ท่านป้าเอ๋ย เจ้าช่วยสงบสติอารมณ์หน่อยได้หรือไม่?

มันจะสนุกไหมถ้าเด็กผู้หญิงดีๆ ใช้ชีวิตเหมือนผู้คลั่งไคล้วรยุทธ์?

เมื่อใดก็ตามที่เขามีเวลาว่าง เขาจะวิ่งมาที่นี่และรบกวนเสวียนอวี๋เพื่อสอนวรยุทธ์แก่เธอ

ทันทีที่เธอมีโอกาส เธอก็มุ่งเป้าไปที่เสวียนอวี๋โดยยังคงคิดที่จะให้เสวียนอวี๋สอนวรยุทธ์กับเธอ

โชคดีที่เธอไม่ใช่อัจฉริยะด้านวรยุทธ์ ไม่เช่นนั้น ด้วยความกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้เสวียนอวี๋จะได้เรียนรู้ทักษะพิเศษทั้งหมดของเขาไม่ช้าก็เร็ว

เสวียนอวี๋กลัวเธอแล้วจริงๆ และแอบมองเซียวเฉวียนเพื่อขอความช่วยเหลือ

เธอเป็นพนักงานของเซียวเฉวียน และคำพูดของไม่มีใครมีประสิทธิภาพมากกว่าของเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนแสร้งทำเป็นไม่รับสัญญาณของเสวียนอวี๋ หลับตาของเขาและนั่งสมาธิต่อไป

ข้าหมายความว่าเจ้าต้องคิดทางออกเอง

เสวียนอวี๋อดไม่ได้ที่จะดุเซียวเฉวียนอย่างลับๆ เนื่องจากขาดคุณธรรม

ซือหลิวยังคงมองเสวียนอวี๋อย่างโหยหา

เหมือนแมวเห็นปลาแล้วโลภมาก

แต่สิ่งที่ซือหลิว สนใจจริงๆ คือทักษะของเสวียนอวี๋

เสวียนอวี๋อดไม่ได้ที่จะกลอกตาและพูดอย่างใจเย็นว่า "พี่ซือหลิว ช่วยสงบสติอารมณ์หน่อยได้ไหม?"

ซือหลิวรู้สึกตื่นเต้นทันที และเธอก็พูดอย่างติดตลกว่า "ศิษย์พี่ โปรดช่วยที ช่วยสอนข้าหน่อยสิ”

ขณะที่เจ้าอยู่ที่นี่ ข้าสามารถเรียนได้เท่าที่ต้องการ

ข้าจะทิ้งโอกาสที่หายากเช่นนี้ได้อย่างไร?

หลังจากพูดอย่างนั้น ซือหลิวก็ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว เอื้อมมือออกไปจับแขนของเสวียนอวี๋เพื่อทำตัวออดอ้อน

เสวียนอวี๋สามารถเห็นสิ่งที่เธอต้องการทำได้อย่างรวดเร็ว เขายืนขึ้น และก้าวถอยหลังอย่างระมัดระวังและพูดว่า "หยุด! ชายหญิงไม่ควรแตะเนื้อต้องตัวกันได้"

“เฮ้อ!"

ซือหลิวอดไม่ได้ที่จะปิดปากของเธอด้วย ยิ้มแล้วพูดว่า "ศิษย์พี่ ถ้าเจ้าสัญญากับ ข้า ข้าจะไม่รบกวนเจ้า“

”ไม่เช่นนั้น"

ซือหลิวก็ก้าวไปข้างหน้า

เสวียนอวี๋รีบยื่นมือออกไปเพื่อหยุด "หยุด อย่าเข้ามา"

"ข้าตกลง"

เขากลัวซือหลิวจริงๆ

จะมีผู้หญิงที่ดื้อดึงเช่นนี้ในโลกนี้ได้อย่างไร?

จะมีผู้หญิงที่หมกมุ่นอยู่กับวรยุทธ์ในโลกนี้ได้อย่างไร?

การสนทนาระหว่างทั้งสองทำให้เซียวเฉวียนอดไม่ได้ที่จะแอบยิ้ม

มันเหมือนกับสิ่งหนึ่งที่ดึงอีกสิ่งหนึ่งลงมา

เสวียนอวี๋ผู้ใหญ่ตัวน้อยผู้โดดเดี่ยวและห่างเหินมาโดยตลอดไม่กลัวสิ่งใดๆ แต่เขากลัวที่จะถูกผู้หญิงเข้าไปพัวพัน มันตลกจริงๆ

เมื่อไม่สามารถทนต่อความยุ่งยากของซือหลิวได้ เสวียนอวี๋ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องลองใช้มือของเขาเอง

เมื่อเห็นเช่นนี้ ซือหลิวก็รู้สึกชื่นชมอย่างมาก

แม้ว่าซือหลิวจะไม่ใช่อัจฉริยะด้านวรยุทธ์ แต่เธอก็มีความทรงจำที่ดีเยี่ยม มีความทรงที่ว่าเห็นแล้วจำได้แม่นเป็นดีพิเศษ

เธอจำทุกสิ่งที่เสวียนอวี๋สอนเธอไว้ในใจ หากเธอไม่เข้าใจบางสิ่ง เธอก็นึกถึงและอนุมานต่อไป

อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

ไม่มีอะไรยากในโลก ตราบใดที่ยังมีคนที่เต็มใจ

ซือหลิวรู้ดีว่าพรสวรรค์ของตนเองไม่ได้สูงนัก แต่ความสามารถเหล่านี้ชดเชยได้ด้วยการพยายามหนัก

ดังนั้นด้วยคำแนะนำของอาจารย์ชื่อดังเสวียนอวี๋และการทำงานหนักของเธอเอง วรยุทธ์ของซือหลิวจึงพัฒนาขึ้นอย่างมากในเวลาเพียงครึ่งเดือน

ความแข็งแกร่งภายในได้รับการปรับปรุงอย่างมากเช่นกัน

ซือหลิวรู้สึกมีความสุข

ในช่วงเวลานี้เซียวเฉวียนได้เห็นความพยายามของซือหลิว

เดิมทีเขาปล่อยให้ซือหลิวฝึกวรยุทธ์โดยให้ซือหลิวสามารถปกป้องตัวเองได้

ไม่จำเป็นถึงขั้นใหเซือหลิวจะต้องเชี่ยวชาญเทคนิคปารส่งสารระยะทางกว่าพันไมล์

ข้าไม่ได้คาดหวังว่าซือหลิวจะจริงจังและพยายามอย่างหนักขนาดนี้

คราวนี้เซียวเฉวียนทำสิ่งเลวร้ายด้วยความตั้งใจดีจริงๆ

ถูกบังคับให้เปลี่ยนสตรีที่อ่อนแอให้กลายเป็นสตรีผู้แข็งแกร่ง

แต่เรื่องก็จบลง เซียวเฉวียนไม่ได้หยุด แค่ปล่อยให้ซือหลิวทำต่อไป!

เป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้มาที่นี่ ฝุ่นจำนวนมากตกลงมาภายในบ้านไม้

ทั้งสองเพียงทำความสะอาดและนั่งลง

เว่ยหงเป็นคนแรกที่พูดว่า "การกระทำของราชสำนักรวดเร็วนัก"

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ ดวงตาของเว่ยหง ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกทำอะไรไม่ถูก

หลังจากใช้ชีวิตมาหลายสิบปี เขาไม่เคยหมดหนทางเหมือนตอนนี้เลย

อาจกล่าวได้ว่าในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา เขาทำตัวไม่โดดเด่นและเป็นคนไม่มีความสำคัญ และเขาใช้ชีวิตเหมือนเป็ดในน้ำ

การต่อสู้ครั้งนี้ที่แน่วแน่ก็พ่ายแพ้อย่างน่าอนาถ ช่างเป็นโชคชะตาที่พลิกผัน!

แม้แต่ครอบครัวของข้าก็ไม่สามารถช่วยได้

เว่ยหยานสะท้อนด้วยความไม่พอใจ "ถ้าไม่ใช่เพราะเซียวเฉวียน เราคงไม่สูญเสียอย่างอนาถเช่นนี้!"

ไม่ช้าก็เร็ว จะคิดบัญชีนี้กับเซียวเฉวียน!

ทวงคืนจากเซียวเฉวียน!

เมื่อพูดถึงเซียวเฉวียน ดวงตาของเว่ยหงก็เปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว

ถูกต้อง!

เป็นเซียวเฉวียนที่ทำให้พวกเขาเป็นเช่นนี้!

แต่ตอนนี้ที่ซินจียงอยู่ในความพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง เกรงว่านักปราชญ์จะไม่สามารถปกป้องตัวเองได้

เว่ยหงและเว่ยหยานอาจพบว่าเป็นการยากที่จะจัดการกับเซียวเฉวียน

หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว ทั้งสองก็นึกถึงคนคนหนึ่ง - ย่าเหยียน

แต่ที่อยู่ของย่าเหยียนนั้นไม่แน่นอน ข้าจะไปหาเธอได้ที่ไหน

สายลับเคยรายงานว่าย่าเหยียนถูกราชสำนักของซินเจียงจับกุม ถูกคุมขังเอาไว้

ด้วยทักษะของย่าเหยียน เว่ยหงไม่เชื่อว่าห้องขังเพียงห้องเดียวจะดักจับเธอได้

เธอคงหนีไปแล้วโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

ในตอนนั้นเว่ยหงและเว่ยหยานสามารถแข่งขันกับเว่ยเชียนชิว ได้เนื่องจากความช่วยเหลือจากย่าเหยียน

ย่าเหยียนคือผู้ที่ทุ่มเทความพยายามในการสอนวรยุทธ์ให้เว่ยหงและเว่ยหยาน เพื่อที่พวกเขาจะได้แข่งขันกับเว่ยเชียนชิว

แต่ย่าเหยียนสอนวรยุทธ์ให้พวกเขา นั่นก็มีเงื่อนไขด้วย