ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1768

ดังนั้น ถึงระบบผู้อารักขาจะได้รับการฟื้นฟูแล้ว ในความเป็นจริงไม่ใช่ไพร่คุนหลุนทุกคนจะมีโอกาสได้ออกจากอ้านย้วน

ดังนั้น อ้านย้วนก็คือแหล่งเพาะตัวของนักปราชญ์

หลังจากคิดเรื่องนี้ได้ เซียวเฉวียนก็พาเสวียนอวี๋ไปยังอ้านย้วน

ว่าแล้วช่างบังเอิญอะไรขนาดนี้ เซียวเฉวียนไปไม่ถูกจังหวะจริงๆ

อยู่ๆ นักปราชญ์นึกอะไรขึ้นไม่รู้ คิดจะกลับไปที่ทะเลทรายเพื่อดูสภาพของกองทัพนักรบแท้ที่นั่น

ดังนั้น เมื่อเซียวเฉวียนมาถึงอ้านย้วน เขาจึงยังไม่เจอตัวนักปราชญ์

แต่ว่ารับรู้มาจากปฏิกิริยาของไพร่คุนหลุน หลายวันมานี้มีคนเสียชีวิตอย่างลี้ลับทุกวัน

แต่พวกเขาไม่กล้าบอกเจ้าหน้าที่ทหารที่ประจำอยู่ที่นั่น

ถึงจะบอกก็ไม่มีประโยชน์อะไร

ตามที่บอกเล่าของไพร่คุนหลุน สภาพการตายของไพร่คุนหลุนเหล่านั้นมีสภาพเหมือนกับพวกเหยื่อบนเขาจงหนานซานและเขาคุนหลุน

จากจุดนี้จึงยืนยันได้ว่านักปราชญ์เคยได้มาอยู่ที่นี่จริงๆ

แต่ไม่มีใครเห็นตัวนักปราชญ์เลย

เซียวเฉวียนสรุปได้ว่านักปราชญ์จะต้องหลบซ่อนตัวอยู่ในสถานที่ที่ปกติไม่มีใครไป

เขาขอให้ไพร่คุนหลุนในท้องที่นึกดูให้ละเอียด มีสถานที่ใดบ้างที่ไม่มีคนจะไป

พอได้ยินเซียวเฉวียนพูดเช่นนี้ ไพร่คุนหลุนก็นึกถึงสถานที่แห่งหนึ่ง

ตอนที่ไป่ฉีและเหมิงเอ้ายังอยู่ที่อ้านย้วน พวกเขาอาศัยอยู่ห่างไกลจากที่ที่พวกเขาอาศัยอยู่พอสมควร

นับตั้งแต่ไป่ฉีกับเหมิงเอ้าและเม่ยซีไปจากอ้านย้วน สถานที่แห่งนั้นก็ปล่อยว่าง และไม่มีใครไปที่นั่น

บางทีนักปราชญ์อาจพักอยู่ที่นั่น

เซียวเฉวียนจึงขอให้ไพร่คุนหลุนเป็นผู้นำทางไปยังสถานที่ที่ไป่ฉีอาศัยอยู่ในสมัยก่อน

ระหว่างทาง ไพร่คุนหลุนมีสภาพจิตใจตื่นเต้นมาก หันไปมองเซียวเฉวียนบ่อยๆ

ยังคิดที่จะพูดคุยกับเซียวเฉวียน

แต่เพราะพลังอำนาจในตัวเซียวเฉวียนแรงกล้ามากแต่ไม่ดุดันนั้นเห็นชัดเจนมากในความรู้สึก จนไพร่คุนหลุนไม่กล้าปริปากพูด

ตอนนั้น เซียวเฉวียนเป็นผู้ช่วยชีวิตพวกเขาให้พ้นจากความทุกข์ทรมานและการประหัตประหาร

พูดตามตรง แม้ว่าตอนนี้ยังมีเจ้าหน้าที่ทหารเฝ้ารักษาการณ์ที่อ้านย้วน แม้เจ้าหน้าที่ทหารเหล่านี้จะไม่สนใจสิ่งใด แต่พวกเขาก็ไม่สร้างปัญหา และไม่หาเรื่องกับพวกเขา

เทียบกับสมัยก่อน มันดีกว่ามากต่อมากแล้ว

พวกเขากับเจ้าหน้าที่ทหารก็เปรียบเสมือนคนสองกลุ่มที่ไม่เกี่ยวข้องกัน พวกเขาอยู่ส่วนพวกเขา เจ้าหน้าที่ทหารก็อยู่ส่วนเจ้าหน้าที่ทหาร ไม่มีใครสร้างปัญหาให้แก่กัน ไม่มีใครใส่ใจให้แก่กัน

การอยู่ร่วมกันในลักษณะนี้ เซียวเฉวียนเป็นผู้แลกมาให้กับพวกเขา

เซียวเฉวียนเป็นผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ของพวกเขา

สัมผัสได้ถึงการจ้องมองที่เร่าร้อนของไพร่คุนหลุน เซียวเฉวียนก็หันศีรษะ เหลือบมองเขาเบา ๆ แล้วพูดว่า "เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า เจ้าหน้าที่ทหารพวกนั้นเคยก่อกวนพวกเจ้าหรือเปล่า ?"

ไพร่คุนหลุนรีบส่ายหัวแล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่ดูสัตย์ซื่อว่า "ไม่ ไม่ พวกเขาไม่เคยทำให้พวกเราลำบาก"

“แค่ท่านเซียวมาที่นี่ได้ ทุกคนต่างดีใจเท่านั้น”

เซียวเฉวียนยิ้มๆ และกล่าวว่า "หากพวกเจ้ามีปัญหาอะไร หรือหากเจ้าหน้าที่ทหารพวกนั้นรังแกพวกเจ้า ก็พูดออกมาได้ เซียวจะแก้ปัญหาให้พวกเจ้าได้อย่างแน่นอน"

ไพร่คุนหลุนรีบปัดมือแล้วบอกว่า "ท่านเซียวอย่าเข้าใจฉันผิด ไม่มีอะไรจริงๆ พวกเราอยู่สบายดี"

ถ้าไม่มีคนตายอย่างลี้ลับ ทำให้พวกเขาแตกตื่น ก็คงจะดีกว่านี้

คุยกันไปคุยกันมา เซียวเฉวียนและพรรคพวกก็มาถึงที่หมาย

บ้านกระต๊อบนั้นดูทรุดโทรมมากแล้ว มองแวบแรก ดูเหมือนจะถูกทิ้งร้างมาเป็นเวลานานมากแล้ว

ด้วยบุคลิกถือตัวสูงส่งของนักปราชญ์ เขาคงไม่มาอาศัยอยู่ในสถานที่ทรุดโทรมเช่นนี้อย่างแน่นอนใช่ไหม ?

ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงไม่เข้าไปตรวจดู แค่ยืนอยู่ไม่ไกลและมองดูก่อนจะหันหลังเตรียมจะจากไป “ไปเถอะ เขาไม่อยู่นี่หรอก”

หากจะบอกว่าใครรู้จักนักปราชญ์ดีที่สุดในโลกนี้ ก็คงหนีไม่พ้นเสวียนอวี๋

เสวียนอวี๋เอ่ยเสียงค่อยๆ “ลุงเซียว ไม่สิ เขาต้องเคยมาอยู่ที่นี่แน่”

นักปราชญ์ถือตัวสูงส่งจริง แต่เขาก็เป็นคนที่ยืดได้หดได้เช่นกัน

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น เอาแค่เรื่องใกล้ๆ ตอนที่นักปราชญ์ไปเมืองหลวงเพื่อจัดการกับเซียวเฉวียน เขาไม่ลังเลที่จะลดสถานะของเขาลง ยอมนอบน้อมถ่อมตนเพื่อรับความไว้วางใจจากจางจิ่น และย้ายเข้าไปอยู่ในจวนจาง

ต่อมาเขาไม่ลังเลที่จะยอมทำตัวเป็นเบี้ยล่างต่อหน้าเว่ยเชียนชิว เพื่อเอาใจเว่ยเชียนชิว

เพื่อที่จะร่วมมือกับจางจิ่นและเว่ยเชียนชิวไว้จัดการกับเซียวเฉวียน นักปราชญ์ยอมแม้กระทั่งดูสีหน้าคนอื่นในการดำเนินงาน

ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้เขาไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว เขาตกระกำลำบากแล้ว พักอยู่ในกระต๊อบจะเป็นไรไป