ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1785

เขาเป็นเถ้าแก่ของหอปี๋เซิ่งและบ่อนพนัน แน่นอนว่าเป็นจะต้องไปที่นั่น

คำพูดนี้ไม่ต้องรอให้เซียวเฉวียนพูด อี้กุยก็รู้

แต่ว่า อี้กุยรู้สึกว่าเซียวเฉวียนทำไมถึงยุ่งขนาดนั้น？

เพิ่งจะกลับมาได้ไม่นาน ก็จะต้องจากเมืองหลวงไปอีกแล้ว

อยากจะเจอหน้าเซียวเฉวียนทำไมถึงได้ยากลำบากขนาดนี้

เห็นท่าทีที่ไม่อยากจะให้เซียวเฉวียนจากไปของอี้กุยแล้ว เซียวเฉวียนก็ทนไม่ได้ถอนหายใจออกมาและพูดว่า “อี้กุยเจ้าเด็กคนนี้ ต่อหน้าคนอื่นดูเย็นชา ทำให้คนอื่นคิดว่าเขาเป็นคนรักอิสระ เป็นคนเด็ดเดี่ยว แต่พอเป็นเรื่องของเซียวเฉวียน ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นคนชอบตามติดเขาอย่างนี้นะ？”

มันดูไม่สอดคล้องกับบุคลิกของเขาอย่างมาก

ช่างเถอะ เขาเห็นเซียวเฉวียนเป็นเหมือนญาติสนิทผู้อาวุธโสของเขา

เซียวเฉวียนเพียงแค่พูดเอาใจเขาว่า “รอให้ท่านปู่น้อยจัดการเรื่องให้เสร็จเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นก็จะอยู่ที่เมืองหลวงไปนานๆ พวกเราจะได้มีโอกาสได้เจอกันทุกวัน”

ถึงแม้ว่าอี้กุยจะไม่รู้ว่าจะต้องรอวันนั้นไปถึงเมื่อไร แต่เซียวเฉวียนมีเรื่องสำคัญที่จะต้องทำ เขาจะต้องไปจากเมืองหลวง เรื่องนี้ทำอะไรไม่ได้

ดังนั้น อี้กุยก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ทำได้เพียงแค่พูดว่า “ขอให้ท่านปู่น้อยระมัดระวังความปลอดภัยด้วย จัดการเรื่องเสร็จเรียบร้อยก็รีบกลับมาเร็วๆ”

เซียวเฉวียนยิ้มและพูดว่า “แน่นอน”

แต่ว่า รอให้เขาจัดการทำธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ฮ่าฮ่าฮ่า

รอให้เขาจัดการทำธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาไม่คิดที่จะอยู่ที่เมืองหลวง ที่ๆเป็นศูนย์กลางทางการเมือง

เขาต้องการพาทุกคนหลีกหนีจากโลกที่วุ่นวายนี้ ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายสันโดษ

คิดถึงคำพูดของเถ๋าหยวนประโยคนั้นว่า ละทิ้งความวุ่นวายไว้ ตามหาโลกที่มีอิสระและสงบสุข เซียวเฉวียนรู้สึกว่าชีวิตอย่างนี้มีความสุขอย่างที่สุดจริงๆ

แน่นอน ความคิดของเขา ตอนนี้ยังไม่สามารถบอกอี้กุยได้ ถ้าอี้กุยรู้ว่า วันหนึ่งเซียวเฉวียนจะทิ้งเขาและหนีไปอยู่อย่างอิสระโดดเดี่ยว ไม่สามารถตามติดเซียวเฉวียนได้ทุกฝีก้าวอีก？

มันไม่มีประโยชน์อะไร？

เซียวเฉวียนตอบว่า “อื้ม ได้สิ ไม่ต้องกังวลไป เจ้าก็ต้องดูแลตัวเองด้วย”

ร่างกายแข็งแรงก็จะหาเงินได้มากมาย อย่างนี้อี้กุยถึงจะยิ่งช่วยหาเงินให้กับเซียวเฉวียนมากยิ่งขึ้น

หลังจากที่ทั้งสองคนพูดคุยกันจบแล้ว เซียวเฉวียนก็จากไป

。

อี้กุยมองไปยังทิศทางที่เซียวเฉวียนจากไป ยืนมองอยู่เป็นเวลานาน

ครั้งนี้ได้เจอกับเซียวเฉวียน ในใจรู้สึกว่ามีอะไรบ้างอย่างผิดปกติ ไม่รู้ว่าทำไม เขารู้สึกว่าในไม่ช้าเซียวเฉวียนจะต้องจากเขาไป

พูดตามจริง การไปจากเมืองหลวง หนีห่างจากความวุ่นวาย

มันน่าแปลกอย่างมาก อี้กุยรู้สึกว่าความรู้สึกอย่างนี้มันแปลกมาก

คิดไปคิดมา อี้กุยก็สะบัดหัวของตัวเอง เขารู้สึกว่าตัวเองต้องมีอะไรบ้างอย่างผิดปกติ

เซียวเฉวียนยังไงก็คือเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนจะอยู่ที่เมืองหลวง หรือว่าเซียวเฉวียนจะไม่อยู่ที่เมืองหลวงหรือจะไปที่ไหนก็ได้

และอีกอย่าง หอปี๋เซิ่งและบ่อนพนันที่ใหญ่โต เป็นสถานที่ที่ทำเงินให้เซียวเฉวียนได้มากที่สุด ก็อยู่ที่เมืองหลวง เขาจะไปไหนได้？

ยิ่งไปกว่านั้น เซียวเฉวียนผ่านความยากลำบากมามากมายกว่าจะมาถึงวันนี้ อี้กุยก็รู้และเห็นด้วยตาตัวเองมาแล้ว

ทั้งหมดมันไม่ง่ายเลย เซียวเฉวียนจะพูดว่าทิ้งแล้วจะทิ้งไปง่ายๆอย่างนั้นเหรอ？

อื้ม เขาคงคิดมากไปเองแน่ๆ

หลังจากอี้กุยคิดได้อย่างนั้นแล้ว ก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น

และก่อนที่เซียวเฉวียนจะเดินถึงหน้าประตูของจวนเซียว ยังไม่ทันจะเดินเข้าไป เขาก็รู้สึกว่ามีคนอยู่รอบข้าง เขาก็พูดถามขึ้นว่า “ใคร！”

พูดจบ ชิงหลงก็ออกมาปรากฏตัวตรงหน้าของเซียวเฉวียน

ชิงหลงยิ้มและพูดว่า “ไม่มีอะไรสามารถปิดบังใต้เท้าเซียวได้จริงๆ”

เขาพยายามที่จะหลบซ่อนตัวอย่างเต็มที่แล้ว ก็ยังถูกเซียวเฉวียนจับได้อยู่ดี

อยู่ดีๆเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นมา ชิงหลงคิดว่าเรื่องนี้จะต้องเกี่ยวข้องกับเซียวเฉวียน

เท่าที่ชิงหลงรู้ ก็มีเพียงเซียวเฉวียคนเดียวที่เป็นห่วงความเป็นอยู่ของทาสคุนหลุน

จากนั้น เขาก็ติดตามทาสคุนหลุน สอบถามถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น และได้รับรู้ว่าเซียวเฉวียนเป็นคนต่อสู้เพื่อพวกเขา ทำให้พวกเขามีโอกาสได้ออกไปจากอันหยวน

ในเวลานื้ เซียวเฉวียนทำให้ทาสคุนหลุนได้ออกไปจากอันหยวนแล้ว แสดงว่าที่อันหยวนจะต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ดังนั้น ชิงหลงจึงไปที่อันหยวนมาแล้ว เขาคิดว่าอาจจะได้เจอเซียวเฉวียนอยู่ที่อันหยวน

คิดไม่ถึงว่า หลังจากที่ชิงหลงไปที่อันหยวนแล้ว ไม่ได้เจอเซียวเฉวียน แต่มองเห็นนักปราชญ์และเสวียนจิ้งอยู่ไกลๆ

แต่ว่า ทั้งสองคนไม่เห็นชิงหลง ใช้โอกาสตอนที่ชิงหลงยังไม่ได้เข้าไปใกล้ ทั้งสองคนก็รีบหลบหนีไปก่อน

ชิงหลงคิดว่า ในเมื่อเซียวเฉวียนมาที่อันหยวนแล้ว มีโอกาสสูงที่อาจจะกลับไปที่เมืองหลวง

ในเมื่อชิงหลงรู้อย่างนั้นแล้ว เซียวเฉวียนเป็นสามีที่ดีคนหนึ่ง ครั้งนี้เขาจากเมืองหลวงไปเป็นเวลานานแล้ว ในเมื่อเขาออกจากซินเจียงมาแล้ว เขาจะต้องหาเวลากลับมาที่เมืองหลวงเพื่อมาหาภรรยาของเขา

อย่างไรก็ตามนานแล้วที่ชิงหลงไม่ได้กินอาหารของหอปี๋เซิ่ง ก็มุ่งหน้าเดินทางมาที่เมืองหลวง และก็จะได้บอกคราวข่าวเรื่องของนักปราชญ์กับเซียวเฉวียนด้วย

คาดไม่ถึงว่า หอปี๋เซิ่งกำลังอยู่ในช่วงการปิดปรับปรุงสร้างใหม่

หรือจะพูดอีกอย่างก็คือ เซียวเฉวียนเพิ่งจะออกจากหอปี๋เซิ่งไปได้ไม่นาน ชิงหลงก็ไปถึงที่หอปี๋เซิ่ง หลังจากนั้นเปลี่ยนไปที่จวนเซียว ถึงจะได้เจอกับเซียวเฉวียน

เมื่อได้ยินดังนั้น เซียวเฉวียนก็ตกใจอ้างปากค้าง เป็นถึงเจ้าชายของคุนหลุน ก็เป็นนักชิมอีกด้วย ชอบคิดถึงอาหารของหอปี๋เซิ่งด้วย

เหมือนกับคำกล่าวที่ว่า ประชาชนทุกคนเห็นอาหารเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างมาก

ไม่ว่าจะมีตำแหน่งที่สูงส่งแค่ไหน สุดท้ายก็ไม่สามารถอดใจต่ออาหารที่แสนอร่อยได้

เมื่อพูดถึงหอปี๋เซิ่ง ชิงหลงก็แปลกใจและพูดว่า “ใต้เท้าเซียว หอปี๋เซิ่งถูกเผาตั้งแต่เมื่อไร？”

ถึงแม้ว่ากำลังก่อสร้างใหม่ แต่ชิงหลงก็มองออกว่ามีร่องรอยของการเคยโดนเผามาก่อน ดินโคลนที่อยู่ข้างๆเป็นสีดำไปหมด

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ทันใดนั้นแววตาของเซียวก็เยือกเย็นขึ้นมาทันที

มีประโยคหนึ่งที่พูดว่า คนลำบากทำงานหนัก แต่โดนขัดขวางการทำมาหากิน ถือเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ร้ายแรงอย่างมาก