ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1786

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสองพี่น้องเว่ยหงถูกไฟคลอก ทั้งหอปี๋เซิ่งและบ่อนพนันก็ถูกเผาไปด้วย

ในช่วงระยะเวลาที่ปิดการค้า เซียวเฉวียนประสบกับการสูญเสียรายได้จำนวนมาก

เซียวเฉวียนพูดอย่างเย็นชา “มันไหม้มานานกว่าครึ่งเดือนแล้ว”

กลับมาหัวข้อเดิม เซียวเฉวียนถามว่า “เจ้าหมายถึง เจ้าเห็นนักปราชญ์และเสวียนจิ้งในอันหยวน?”

ชิงหลงพยักหน้าและพูดว่า “อื้ม เป็นพวกเขาจริงๆ”

อย่างไรก็ตาม เพื่อไม่เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น ชิงหลงไม่ได้ตั้งใจที่จะต่อสู้กับพวกเขา แต่พวกเขากลับไม่ต้องการให้ชิงหลงค้นพบจึงซ่อนตัวไว้

กล่าวอีกนัยหนึ่ง นักปราชญ์อาจรู้สึกว่าชิงหลงไม่เห็นเขาและเสวียนจิ้ง

แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะซ่อนตัวอยู่ แต่ก็ยังเป็นไปได้ว่าพวกเขายังอยู่ในอันหยวน

แต่การปรากฏตัวของพวกเขาในอันหยวนแสดงให้เห็นว่านักปราชญ์ยังคงต้องการฆ่าผู้คนเพื่อฝึกฝนต่อไป

หลังจากที่ทาสคุนหลุนทั้งหมดในอันหยวนถูกอพยพออกไปแล้ว นักปราชญ์ก็ต้องค้นหาสถานที่ที่เหมาะสมสำหรับเขาอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากนักปราชญ์ได้ตั้งเป้าหมายของเขาไว้ที่อันหยวนก่อนหน้านี้ นั่นหมายความว่าเขาดูถูกนักรบธรรมดาทั่วไป

ดังนั้น เว้นแต่มีความจำเป็นจริงๆ คนที่มีวรยุทธ์ธรรมดาๆ จะไม่ตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต

เมื่อคิดจากนี้ บางทีนักปราชญ์อาจติดตามที่อยู่ของทาสคุนหลุน และฆ่าทาสคุนหลุนต่อไปเพื่อปูทาง

หรือเขาจะเอื้อมมือออกไปที่ภูเขาคุนหลุนอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม หากเซียวเฉวียนเป็นนักปราชญ์เซียวเฉวียนก็ยังเลือกที่จะฆ่าทาสคุนหลุน ท้ายที่สุดความสนใจที่ทาสคุนหลุนได้รับนั้นค่อนข้างน้อย

ตอนนี้ยังกระจัดกระจาย

ซึ่งจะทำให้นักปราชญ์ก่ออาชญากรรมได้ง่ายขึ้น

ความคิดของชิงหลงสอดคล้องกับของเซียวเฉวียน

ดังนั้น สิ่งสำคัญในตอนนี้คือการให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดกับสถานการณ์ในฝั่งทาสคุนหลุน

โชคดีที่ทาสคุนหลุนกระจายตัวอยู่ในรัฐหลักๆ ทั้งเจ็ดรัฐและไม่ได้อยู่รวมตัวกัน นักปราชญ์จะต้องใช้เวลาและความพยายามพอสมควรในการค้นหาที่อยู่ของพวกเขา

นอกจากนี้ จะมีชาวบ้านจำนวนมากอยู่ใกล้ๆ ที่ทาสคุนหลุนตั้งอยู่ ถ้านักปราชญ์ฆ่าใครซักคน เขาก็จะมีความกังวลอยู่เสมอ เพราะกลัวว่าคนอื่นจะเห็นเขา

ท้ายที่สุดแล้วเดินอยู่แถวแม่น้ำ รองเท้าจะไม่เปียกได้อย่างไร?

นักปราชญ์มีชีวิตอยู่มาหลายสิบปี ดังนั้นเขาจึงเข้าใจความจริงข้อนี้โดยธรรมชาติ

กล่าวอีกนัยหนึ่ง มีความเป็นไปได้มากที่นักปราชญ์จะอยู่ในอันหยวนชั่วขณะหนึ่งก่อนที่เขาจะเลือกเป้าหมาย

ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงพูดอย่างเย็นชา "ไปที่อันหยวนกันเถอะ"

คราวนี้เซียวเฉวียนทำการเดิมพันที่ถูกต้องจริงๆ นักปราชญ์และเสวียนจิ้งยังคงอยู่ในอันหยวนจริงๆ

ก่อนหน้านี้ นักปราชญ์ได้เห็นชิงหลง จึงพาเสวียนจิ้งซ่อนตัว

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ซ่อนตัวอยู่ไกลนัก แต่ซ่อนอยู่ในตำแหน่งที่ชิงหลงไม่สามารถมองเห็นเขาได้ โดยจับตาดูทุกย่างก้าวของชิงหลง

นักปราชญ์เห็นเพียงชิงหลงเหลือบมองไปรอบๆ จากนั้นก็ออกจากอันหยวน

เขาไม่ได้กลับมาเป็นเวลานาน ดังนั้นนักปราชญ์จึงคิดว่าชิงหลงไม่ได้สังเกตเห็นเขาและเสวียนจิ้งเลย

พวกเขาทั้งสองปักหลักอย่างกล้าหาญในอันหยวน

ด้วยบารมีของนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ ทักษะการปรุงอาหารของเสวียนจิ้งพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว

ท้ายที่สุดแล้ว ทักษะการปรุงอาหารของเสวียนจิ้งพัฒนาขึ้นมากจริงๆ

แม้ว่าอาหารที่เขาทำจะไม่อร่อย แต่ก็สามารถรับประทานได้

มันไม่เหมือนอาหารรสชาติแย่ที่เคยทำมาก่อน

อย่าว่าจะรับประทานเลย ทนดูไม่ไม่ได้ด้วยซ้ำ

อาจเป็นชนิดที่แม้แต่สุนัขก็ไม่อยากจะชำเลืองมอง

ตอนนี้เป็นเวลาอาหารกลางวัน นักปราชญ์กำลังรับประทานอาหารที่ปรุงโดยเสวียนจิ้ง สีหน้าของเขาเป็นเหมือนปกติ แต่ทว่าเงียบโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เสวียนจิ้งถามอย่างระมัดระวัง “อาจารย์ อาหารของวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”

นักปราชญ์ยกเปลือกตาขึ้น เหลือบมองเสวียนจิ้งอย่างแผ่วเบา แล้วพูดว่า “ก้าวหน้าอย่างมาก แต่ยังพัฒนาได้อีก“

ในทางกลับกัน เสวียนจิ้งรีบกินข้าวในชามอย่างรวดเร็ว เสร็จแล้วก็พูดด้วยความเคารพว่า "อาจารย์ ศิษย์อิ่มแล้ว ท่านค่อยๆ ทานนะขอรับ"

ความกดดันที่มากล้น เขาต้องหาข้ออ้างออกมาสูดอากาศบ้าง

เมื่อเขาออกมานอกประตู เสวียนจิ้งก็อดนึกถึงอดีตไม่ได้

ครั้งหนึ่ง เขายังเป็นชายหนุ่มผู้มีอำนาจจากตระกูลขุนนาง เพียงยื่นมือก็มีเสื้อผ้าอาหารให้พร้อม ได้รับความเคารพจากผู้อื่น

ตอนนี้ต้องใช้ชีวิตขึ้นอยู่กับสีหน้าของนักปราชญ์

นี่ก็ช่างเถอะ แต่ยังต้องปรนนิบัติเตรียมอาหารการกินประจำวันของนักปราชญ์ กล่าวในแง่บวกคือลูกศิษย์ของนักปราชญ์ ในแง่ร้ายเป็นทาสของนักปราชญ์

มันตอบสนองต่อประโยคนั้นจริงๆ สิ่งต่างๆ ในโลกนี้เป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ เห็นคนๆ หนึ่งขึ้นไปอยู่จุดสูง ได้ดีมีเกียรติมียศ จากนั้นก็ตกลงมาจากจุดสูงสุด

แต่สิ่งที่เสวียนจิ้งเห็นคือการพังทลายของเขาเอง

ยิ่งไปกว่านั้น การล่มสลายในตัวของเขา เขาไม่เคยคิดว่ามันเป็นปัญหาของเขาเอง แต่เป็นปัญหาของเซียวเฉวียนและฮ่องเต้

ดังนั้น ยิ่งสถานการณ์ของเขายากลำบากเพียงใด ความเกลียดชังที่เขามีต่อเซียวเฉวียนและฮ่องเต้ก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

จนถึงตอนนี้ เขาเกลียดเซียวเฉวียนและฮ่องเต้มากจนเขาอยากจะถลอกหนังของพวกเขาออก กระตุกเส้นเอ็นของพวกเขา แล้วจึงตัดเนื้อของพวกเขาทีละชิ้นให้สุนัขกิน

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เสวียนจิ้งก็กำหมัดของเขาโดยไม่ตั้งใจ จนกระทั่งข้อนิ้วของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวและกระดูกของเขาลั่นดังเอี๊ยด

มีคำโบราณว่าไว้อย่างนี้ ห้ามพูดถึงผีตอนกลางคืน ห้ามเอ่ยถึงคนในเวลากลางวัน

อาจหมายความว่าทั้งผีและมนุษย์ไม่สามารถทนต่อการพูดถึงเช่นนี้ได้

เป็นเช่นนั้น อาจารย์และลูกศิษย์ต่างก็ถูกเซียวเฉวียนทำให้โมโหจนเกือบจะระเบิด และเซียวเฉวียนก็ได้ปรากฏตัวขึ้น

เสวียนจิ้งได้รับการสั่งสอนจากนักปราชญ์ด้วยทั้งชีวิตและจิตใจ ความแข็งแกร่งของเขาได้รับการพัฒนาอย่างมาก ตัวอย่างเช่น เขาสามารถตรวจจับรัศมีของเซียวเฉวียนและชิงหลงได้อย่างรวดเร็ว

เขายกเปลือกตาขึ้น มองไปข้างหน้า เซียวเฉวียนและชิงหลงกำลังมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา

บัดซบ!

เซียวเฉวียนหันกลับมาโจมตีอย่างฉับพลันในเวลานี้?