ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1795

หากเถ้าแก่สามารถเปิดโรงเตี๊ยมได้ที่นี่ การติดต่อกับผู้คนจะต้องครอบคลุมรอบคอบอย่างมาก

นอกจากนี้ เซียวเฉวียนยังเห็นว่าการค้าของโรงเตี๊ยมก็ดีเช่นกัน ผู้คนที่เข้าออก โดยทั่วไปก็ทักทายเถ้าแก่ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเถ้าแก่ก็ได้รับความนิยมอย่างมากเช่นกัน

บางทีเถ้าแก่อาจมีความสัมพันธ์กับเจ้าของที่ดินในท้องถิ่น และเซียวเฉวียนคิดว่าควรขอให้เขาเป็นผู้นำ

นั่นคือวิธีการตัดสินใจ

สังเกตอีกครั้งหากไม่มีปัญหาอื่นๆ ร้อยละเก้าสินเก้าอยู่ที่นี่

เมื่อเห็นท่าทางครุ่นคิดของเซียวเฉวียนในตอนนี้ เจี้ยนจงก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า "เหล่าเซียว เจ้าสนใจสถานที่แห่งนี้หรือ?"

เซียวเฉวียนพยักหน้าและให้คำตอบเชิงบวกแก่เจี้ยนจง

ไม่ใช่ว่าเจี้ยนจงที่สะกิดเซียวเฉวียน แม้แต่ชิงหลงก็รู้สึกว่าค่อนข้างน่าสงสัยเล็กน้อยว่าพวกเขาจะได้รับสิทธิ์ใช้สถานที่นี้

ชิงหลงอดไม่ได้ที่จะแนะนำว่า "ใต้เท้าเซียว ทำไมเราไม่ลองมองหาที่อื่น บางทีอาจมีสถานที่ที่เหมาะสมกว่านี้"

แต่เซียวเฉวียนกลับตกหลุมรักสถานที่แห่งนี้

ดูสิมีลำธารใสอยู่อีกด้านหนึ่งของเนินเขา

การใช้น้ำสะดวกมาก

ไปตามกระแส มันก็ควรจะเป็นแบบนั้น

แม้ว่าสิ่งที่เซียวเฉวียนพูดจะสมเหตุสมผลมาก แต่ชิงหลงก็ยังรู้สึกว่าพวกเขาควรหาที่อื่น

สถานที่แห่งนี้ดูดีมาก และมีทุ่งนามากมาย เรียกได้ว่าเป็นวัวเงินสดสำหรับเจ้าของที่ดิน เจ้าของที่ดินสามารถยกให้เซียวเฉวียนได้หรือไม่?

ไม่น่าเป็นไปได้

เซียวเฉวียนไม่เห็นด้วย เขายิ้มเบาๆ และพูดว่า "ข้าแค่อยากทำสิ่งที่ท้าทาย"

ในตอนแรกทุกคนคิดว่าเว่ยเชียนชิวเป็นยักษ์ และรู้สึกว่าเซียวเฉวียนต่อกรกับเว่ยเชียนชิว เพียงแต่โง่เขลาและไม่รู้ความเป็นความตาย

ในตอนแรก เมื่อเซียวเฉวียนบอกว่าเขาต้องการทำลายผนึกจูเสินที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

ทุกคนต่างบอกว่าผนึกจูเสินมีหน้าที่ทำลายเซียวเฉวียน

เป็นผลให้เว่ยเชียนชิวพ่ายแพ้โดยเซียวเฉวียนและผนึกจูเสินก็ "ถูกทำลาย" โดยเซียวเฉวียนเช่นกัน

สิ่งที่เป็นไปไม่ได้เหล่านี้เกิดขึ้นได้ด้วยเซียวเฉวียน

มันเป็นเพียงการต่อสู้กับเจ้าของที่ดินเพียงไม่กี่คน มันไม่ง่ายไปกว่าการต่อสู้กับเว่ยเชียนชิวและผนึกจูเสิน

ยิ่งไปกว่านั้นเซียวเฉวียนในปัจจุบันไม่ใช่เซียวเฉวียนคนเก่าอีกต่อไป

เมื่อสัมผัสได้ว่าเซียวเฉวียนกำลังจัดเตรียมมันอยู่ ผนึกจูเสินก็อดไม่ได้ที่จะสาปแช่งเซียวเฉวียนด้วยเสียงต่ำด้วยเสียงในใจของเขา "เจ้าเด็กน้อย! เจ้าภูมิใจมากใช่ไหม?"

เขาเอาแต่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

หากไม่ใช่เพราะการหลอกลวงของเซียวเฉวียน ผนึกจูเสินคงไม่ติดอยู่ในร่างของเซียวเฉวียน

อย่างไรก็ตาม นี่ถือได้ว่าเป็นความผิดพลาด

เซียวเฉวียนตอบด้วยน้ำเสียงในใจว่า "บรรพชน อย่าโกรธเลย ข้ายังบอกอีกว่า เจ้าผู้มีความสามารถอย่าสนใจรุ่นน้อง"

ฟังนะ สิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นเรื่องจริง ถ้าผนึกจูเสิน ยังคงพูดคุยกับเซียวเฉวียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยความถือสาหาความ ซึ่งหมายความว่าผนึกจูเสินนั้นผิด

เซียวเฉวียนไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะสามารถเรียนรู้การพูดคุยอย่างไม่เป็นธรรมได้โดยไม่ต้องมีอาจารย์

การเคลื่อนไหวนี้มีผลอย่างมากต่อผนึกจูเสิน เมื่อได้ยินคำพูด ผนึกจูเสินก็ส่งเสียง "ครวญคราง" จากนั้นจึงนิ่งเงียบ

เมื่อดูรูปลักษณ์ของเซียวเฉวียน เจี้ยนจงผู้รู้เรื่องราวภายใน ก็รู้แน่นอนว่าเซียวเฉวียนกำลังแข่งขันกับผนึกจูเสินอย่างลับๆ

เขาไอและส่งสัญญาณว่าเซียวเฉวียนควรพอได้แล้ว อย่าได้เมินพวกเขาไว้ที่นี่

เซียวเฉวียนรับความจริงใจของเจี้ยนจง เขาเหลือบมอง เจี้ยนจงเบาๆ จากนั้นหันไปหาชิงหลงและเสวียนอวี๋และยิ้มอย่างมีความหมาย "พวกเจ้าคิดอย่างไร?"

สิ่งที่ข้าเพิ่งพูดไปนั้นถูกต้องหรือไม่?

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชิงหลงก็นิ่งเงียบ

ไม่มีอะไรจะบอกว่าถูกหรือผิด

พูดตามตรง ตามความเข้าใจของชิงหลงเกี่ยวกับเซียวเฉวียน เขารู้อย่างแน่นอนว่าขอเพียงแค่เซียวเฉวียนต้องการ เขาก็สามารถได้รับสิทธิ์ในการใช้ที่ดินได้

ท้ายที่สุดแล้วเซียวเฉวียนยังสามารถได้รับสิทธิ์การใช้งานทั่วไปของที่ดินในเกานกกระสาจากฮ่องเต้อีกด้วย

ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเซียวเฉวียนที่จะได้รับสิทธิการใช้ที่ดินจากเจ้าของที่ดินเหล่านี้

อย่างไรก็ตาม กระบวนการนี้อาจยุ่งยากเล็กน้อย

จากข้อมูลของชิงหลง รัฐมู่อวิ๋นนั้นใหญ่มากคงไม่ยากที่จะหาสถานที่อื่นที่เหมาะสำหรับการสร้างห้องศึกษาชิงหยวน

แต่ก็ไม่กล้าถาม จึงรีบทักทายด้วยความกระตือรือร้น ยิ้มแย้มจนมองไม่เห็นตา ”นายท่านทั้งหลาย ออกไปข้างนอกมา คงจะกระหายน้ำและหิวมากแล้วใช่หรือไม่?”

“ข้าน้อยได้เตรียมอาหารไว้ให้นายท่านทั้งหลายแล้ว”

“นายท่านทั้งสี่ เชิญเข้ามาเร็วๆ”

พูดจบเถ้าแก่ก็ขยิบตาให้คนงานที่ยืนอยู่ข้างๆ โบกมือให้เขาลงไปยกอาหารขึ้นมา

ส่วนตัวเขาเองหลังจากต้อนรับทั้งสี่คนเข้าไปแล้ว เขาก็เทน้ำชาให้ทั้งสี่คนอย่างขยันขันแข็งมาก การบริการค่อนข้างใส่ใจ และการเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วกว่าคนงาน

เซียวเฉวียนยกเปลือกตาขึ้น เหลือบมองเถ้าแก่เบาๆ แล้วพูดเบาๆ ว่า "เถ้าแก่ เชิญนั่งลงก่อน ตัวข้าเซียวมีเรื่องจะหารือกับท่าน"

นั่งลงเหรอ?

หารือ?

เมื่อเซียวเฉวียนปฏิบัติเช่นนี้ เถ้าแก่ก็รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

เถ้าแก่ที่พูดจาเก่งกาจมาเยตลอด ก็พูดตะกุกตะกักว่า "ใต้เท้สเซียว หากท่านต้องการอะไรก็สั่งการข้ามาได้เลย"

ความหมายก็คือไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนี้ ข้ารับไม่ไหว!

เซียวเฉวียนยืนกรานว่า "นั่งลงแล้วจะพูดง่ายกว่า"

จะพูดขณะยืนได้อย่างไร?

มันจะเหนื่อยแค่ไหนถ้าเซียวเฉวียนเงยหน้าขึ้นเพื่อพูดกับเขา

เถ้าแก่มองไปรอบๆ และเห็นว่าในห้องมีคนไม่มากนัก และในที่สุดเขาก็รู้สึกโล่งใจ

หากมีคนจำนวนมาก เขาจะรู้สึกกดดันทางจิตใจ หากมีคนจำนวนมากเห็นเขานั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกันกับเซียวเฉวียนและคนอื่นๆ

ทุกคนจะอิจฉาเถ้าแก่

ท้ายที่สุด ก่อนที่เซียวเฉวียนจะเข้าพักที่โรงเตี๊ยม ความคลั่งไคล้ของราษฎร ก็ปรากฏชัดเจนต่อเถ้าแก่

สายตาอิจฉามากเกินไป เถ้าแก่ก็ทนรับไม่ได้

โชคดีที่มีไม่มาก

ดังนั้น เขาจึงนั่งข้างๆ เซียวเฉวียนลงอย่างระมัดระวัง