ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1801

ภายนอกนั้นเซียวเฉวียนทำเป็นจิบน้ำชาอย่างใจเย็นและพูดอย่างไม่รีบไม่ร้อน "มันขึ้นอยู่กับว่าท่านเซว้จะว่าอย่างไร"

ความหมายก็คือหากท่านคิดว่าจำเป็นต้องลงนาม ก็แล้วแต่

ข้าเคารพความคิดเห็นของท่าน

หลังจากได้ยินเช่นนั้น คหบดีเซว้กล่าวว่า "เพื่อหลีกเลี่ยงข้อพิพาท เราควรปฏิบัติตามขั้นตอนดีกว่า"

ทำแบบนี้จะดีสำหรับทั้งสองฝ่าย

โดยเฉพาะคหบดีเซว้นั้นกลัวว่าเซียวเฉวียนจะผิดคำพูด ไม่ปฏิบัติตามที่เขาพูด

ขอเพียงให้มีสัญญา หากเซียวเฉวียนเกิดเบี้ยวขึ้นมาในอนาคต คหบดีทั้งหลายจะได้ใช้หนังสือสัญญาทวงถามความยุติธรรมให้กับตนเองได้

พูดปากเปล่าไม่มีหลักประกัน ใครจะพูดได้อย่างมั่นใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต ?

ใครสามารถรับประกันอย่างเต็มร้อยว่า เซียวเฉวียนจะปฏิบัติตามที่เขาสัญญาไว้ ?

หนังสือสัญญาอาจไม่อาจทำอะไรกับเซียวเฉวียนได้ แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย

อย่างอื่นจะเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่อย่างน้อยเมื่อมีหนังสือสัญญานี้อยู่ในมือ บรรดาคหบดีเองก็รู้สึกสบายใจกว่ากัน

คหบดีท่านหลี่และท่านจ้าวสองคนก็เห็นพ้องต้องกันว่า "ใช่ เราต้องปฏิบัติตามขั้นตอนให้สมบูรณ์"

ได้ยินแล้ว เซียวเฉวียนก็พูดอย่างใจเย็น "ได้ งั้นก็รบกวนท่านเซว้ร่างสัญญามาได้เลย"

ผู้ที่เป็นคหบดีได้นั้น มักจะต้องมีวิชาอยู่บ้าง

ร่างหนังสือสัญญาฉบับหนึ่งไม่มีปัญหาอยู่แล้ว

คหบดีเซว้ตอบกตกลงทันที "ไม่มีปัญหา"

พูดจบ ท่านเซว้ก็ลุกขึ้นยืนและพูดว่า "งั้นข้าขอตัวเดี๋ยวหนึ่ง"

เซียวเฉวียนกล่าวว่า "เชิญ"

จากนั้นท่านเซว้ก็เข้าไปที่ห้องหนังสือ

หลังจากที่คหบดีเซว้จากไป คหบดีหลี่ก็เริ่มมาทักทายพูดคุยกับเซียวเฉวียน เขาถามอย่างสงสัยว่า "ท่านเซียวมาเมืองมู่อวิ๋น นอกจากเรื่องสร้างโรงเรียนแล้ว ยังมีธุระอื่นอีกหรือไม่"

เซียวเฉวียนเหลือบมองท่านหลี่ด้วยสายตาเรียบๆ ท่านหลี่ก็รีบอธิบายว่า "ข้าไม่มีเจตนาอื่นใด แค่อยากถามดู ดูว่ามีอะไรที่ข้าสามารถช่วยได้ไหม"

ไอยา จะเครียดไปทำไมขนาดนี้ ?

พอได้ยิน เซียวเฉวียนก็พูดเรียบ ๆ ว่า "ไม่มีแล้ว ก็แค่มาเรื่องสร้างโรงเรียน"

คหบดีหลี่กล่าวด้วยรอยยิ้ม "อย่างนั้นหรือ มา ท่านเซียวเชิญดื่มชา"

พูดปั๊บ คหบดีหลี่ก็จะรินน้ำชาให้เซียวเฉวียนอย่างเอาอกเอาใจ

คนที่เคยเป็นคหบดีจนชิน อยู่ๆ จะมารินน้ำชาซึ่งไม่เคยถนัดมืออยู่แล้ว บวกกับท่าทีเย็นยะเยือกในตัวเซียวเฉวียน ท่านหลี่อดมือกระตุกไม่ได้ น้ำชาเลยหกออกมาข้างนอก

พอพลาดไปทีหนึ่ง ก็พาให้พลาดไปเรื่อย

พอเทชาออกมาข้างนอก ท่านหลี่ก็อดตื่นตระหนกไม่ได้ เขาลืมวางกาน้ำชาลงก็กล่าวขอโทษเซียวเฉวียนว่า "ท่านเซียว ขอโทษ ข้าไม่ทันระวัง ข้าไม่ได้ตั้งใจ"

เขาใจจดใจจ่อไปกล่าวขอโทษโดยละเลยกาน้ำชาในมือ ถ้าเซียวเฉวียนไม่หันหลบไปอีกข้าง น้ำในกาน้ำชาคงเทใส่ลงบนตัวเซียวเฉวียนแล้ว

เซียวเฉวียนเหลือบมองท่านหลี่อย่างเฉย ๆ ให้ผู้เฒ่าขนาดนี้มารินน้ำชาให้เซียวเฉวียน คงลำบากตัวเขาจริงๆ

เขาหยิบกาน้ำชามาจากมือของคหบดีหลี่แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า "ไม่เป็นไร ท่านหลี่ ไม่ต้องเกรงใจ เซียวทำเองได้"

น้ำชาที่ผู้เฒ่ารินให้ เซียวเฉวียนดื่มให้น้อยหน่อยดีกว่า เพราะนับตามอายุ คนพวกนี้เป็นผู้อาวุโสที่มีอายุพอๆ กับพ่อแม่ของเซียวเฉวียนเลย

ในสายตาของชาวโลก พฤติกรรมของเซียวเฉวียนนั้นไม่เชื่อฟังใคร ไม่คำนึงถึงวัยวุฒิ

แต่แท้ที่จริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น เขาก็แค่ยึดหลักว่า "ถ้าคนไม่มาระรานข้า ข้าจะไม่ระรานคน ถ้าคนมาระรานข้า ข้าจะผ่อนปรนให้สามส่วนตามมารยาท ถ้ามาระรานซ้ำอีก ข้าจะทำให้เขาต้องเสียใจที่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ !"

พูดง่ายๆ ก็คือแยกแยะดีชั่วให้ชัดเจน ให้ความเมตตาได้ก็ให้ แต่หากอีกฝ่ายยังไม่รู้ดีชั่ว ทำอะไรกับเซียวเฉวียนไว้ ก็ให้มันรับกรรมสนองนั้นไป

คหบดีสามคนนี้ไม่มีข้อพิพาทหรือความขัดแย้งใดๆ กับเซียวเฉวียน และตอนนี้พวกเขายังเจรจาตกลงกันได้แล้ว เซียวเฉวียนจึงไม่มีอะไรต้องเผชิญหน้ากับพวกเขา เขาจึงปฏิบัติต่อพวกเขาเยี่ยงรุ่นอาวุโส

มารยาทที่ควรมีก็ต้องให้

เพียงแต่ว่าท่านหลี่มารินชาให้เซียวเฉวียนนี้มาอย่างกระทันหัน เซียวเฉวียนไม่ทันได้ห้ามไว้ ท่านหลี่ก็ทำไปก่อนแล้ว