ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1811

ก็เหมือนกับตอนนี้ นักปราชญ์ได้พยายามคิดหาวิธีต่างๆ เพื่อยกระดับความแข็งแกร่งของตัวเอง ทุกครั้งที่เขาคิดว่าเขาสามารถฆ่าเซียวเฉวียนได้ ไม่ใช่จู่ๆ มีคนโผล่มาช่วยเซียวเฉวียน ก็คือความแข็งแกร่งของเซียวเฉวียนก็ได้ยกระดับขึ้นมาอย่างมากเช่นกัน ถึงขั้นตีเสมอกับนักปราชญ์ได้

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ดูเหมือนว่าไม่ว่านักปราชญ์จะทำอย่างไรหรือใช้วิธีใด ก็ทำอะไรเซียวเฉวียนไม่ได้

พัวพันอยู่อย่างนี้มานานนม ผลลัพธ์ก็ออกมาเหมือนเดิมทุกครั้ง นักปราชญ์อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าวิชาทำนายของตัวเองผิดเพี้ยนตรงไหนหรือเปล่า ?

หรือบางทีเซียวเฉวียนอาจไม่ใช่คนนอกลู่นอกรีต สวรรค์เบื้องบนไม่ให้นักปราชญ์ฆ่าคนผิด นักปราชญ์จึงทำอะไรก็ไม่ราบลื่น ?

แต่นักปราชญ์ใช้ชีวิตมาหลายสิบปี วิชาทำนายดวงชะตาของเขาใต้หล้านี้ไม่มีใครเทียบได้ ในอดีต การทำนายของเขาแม่นยำเสมอ แต่พอเจอเซียวเฉวียนแล้วก็ทำนายผิดหรือ ดูไม่น่าจะเป็นไปได้

ยิ่งกว่านั้น นักปราชญ์ทำนายดวงชะตาของเซียวเฉวียนนี้ทบทวนแล้วทบทวนอีก ผลลัพธ์ทุกครั้งก็บอกว่าเซียวเฉวียนเป็นตัวประหลาด

ไม่น่ามีอะไรผิดพลาด

ที่สำคัญที่สุดคือ ถึงแม้นักปราชญ์จะสงสัยว่าตัวเองอาจทำนายผิดพลาด แต่จริงๆ แล้วเขาไม่ยอมรับข้อสงสัยดังกล่าว มั่นใจว่าตัวเองไม่ทำอะไรผิดพลาดเด็ดขาด

ใช่แล้ว เขาเป็นตัวแทนของมรรคสวรรค์ เขามีพลังที่เหนือธรรมชาติ เขาไม่มีวันทำนายผิดพลาด !

เซียวเฉวียนต้องเป็นคนนอกรีตอย่างแน่นอน

เพราะเขาเป็นคนนอกรีต ดวงของเขาจึงแข็ง ไม่ใช่จะถูกฆ่าตายง่ายๆ

พอคิดถึงตรงนี้ นักปราชญ์ก็อดเสียใจไม่ได้ที่เขาไม่ได้สังหารเซียวเฉวียนตั้งแต่แรก แต่กลับหลอกให้หมิงเจ๋อไปสังหารเซียวเฉวียนแทน

เจ้าชายแท้ๆ แห่งภูมิภาคตะวันตก ไม่สามารถแม้แต่จะสังหารผู้รู้หนังสือน่าสงสารที่ไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะจับไก่มาผูกได้ แถมปล่อยให้เซียวเฉวียนเติบใหญ่ขึ้นต่อหน้าต่อตา

สุดท้าย หมิงเจ๋อไม่เพียงแต่สูญเสียอนาคตที่สดใสของตัวเอง แต่ยังเอาชีวิตตัวเองแถมไปด้วย

ใช้หมิงเจ๋อไปสังหารเซียวเฉวียน นักปราชญ์คิดผิดจริงๆ !

โธ่ !

ทำใจไม่ได้จริงๆ !

แต่ก็ไม่มียาแก้ทำใจไม่ได้ให้ซื้อในโลกนี้

คิดไปคิดมา นักปราชญ์ก็อดไม่ได้ที่กัดกินเนื้อย่างในมือของเขาด้วยความโมโห ราวกับว่าเขากำลังกัดกินเนื้อของเซียวเฉวียน

เสวียนจิ้งเด็กคนนั้นให้มันวิ่งหนีเอาชีวิตรอดไป ก็ไม่รู้ว่าวิ่งหนีไปถึงไหน

สองวันแล้ว ก็ไม่เห็นเสวียนจิ้งติดต่อมาหานักปราชญ์ อย่างนั้นไม่ว่า นักปราชญ์ติดต่อไป ก็ติดต่อไม่ได้ ไม่รู้ว่าเสวียนจิ้งยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า

ถ้าหากมีเสวียนจิ้งอยู่ใกล้ๆ นักปราชญ์ยังใช้ให้เสวียนจิ้งไปทำอะไรได้ ให้เขาลงเขาไปหาเครื่องปรุงรสมาสักหน่อย และถือโอกาสสืบให้รู้ว่าตอนนี้ที่เชิงเขาสถานการณ์เป็นไงบ้าง

ตอนนี้นักปราชณ์ไม่รู้แม้กระทั่งว่าเขาเองอยู่ที่ไหน

เขาก็คิดอยากจะลงเขาไปสอบถามสถานการณ์ แต่เขากังวลว่าพวกเซียวเฉวียนจะติดตามเขามาถึงใกล้ ๆ หากเขาปรากฏตัว ไม่เท่ากับไปเปิดเผยที่อยู่ของเขาหรือ ?

เพราะรูปลักษณ์ภายนอกของเขาเด่นชัดมาก ผมเผ้าหนวดเคราของเขาล้วนเป็นสีขาว

ถึงแม้เขาอาจจะแต่งหน้าปลอมตัว แต่เขาเดิมมาจากภูมิภาคตะวันตก หน้าตาก็ต่างกันมาก คนต้าเว่ยเห็นทีก็รู้ว่าเขาเป็นคนภูมิภาคตะวันตก

ดังนั้น เพื่อไม่ให้เปิดเผยที่อยู่ นักปราชญ์จึงไม่กล้าออกไปพบปะผู้คน อย่างน้อยภายในสองสามวันนี้

แต่เสวียนจิ้งไม่กลัว เขาแค่แต่งหน้าปลอมตัวนิดหน่อย เขาก็สามารถปะปนเข้ากับคนต้าเว่ยได้อย่างง่ายดาย หากเขาเจียมเนื้อเจียมตัวและระมัดระวังพอ เขาจะไม่เป็นที่น่าสงสัย ยิ่งไม่ดึงดูดความสนใจของใคร

ในเวลานี้ การมีคนต้าเว่ยอยู่ใกล้ตัวสักคน มันดูสำคัญแค่ไหน

น่าเสียดายที่เสวียนจิ้งเด็กคนนี้ ไม่รู้ไปตายที่ไหนแล้ว

เสวียนจิ้งที่นักปราชญ์บ่นถึงนั้น ตอนที่วิ่งหนี เนื่องจากรีบร้อนเกินไป ไม่ทันระวังทางที่อยู่ใต้เท้า เขาพลาดเหยียบกับดักที่นายพรานทำเอาไว้และตกลงไปในกับดักโดยไม่ทันตั้งตัว

กับดักนี้ค่อนข้างสูง อาศัยวิชาตัวเบาของเสวียนจิ้ง จะออกจากกับดักนี้ก็ไม่ใช่เรื่องยาก

แต่ปัญหาคือ ตอนที่เสวียนจิ้งร่วงเข้ามา ประสาทตอบสนองไม่ทัน หัวไปฟาดกับก้อนหินเข้าและหมดสติไป