ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1818

ในความทรงจำของนักปราชญ์ มันเหมือนเทพเจ้าแห่งโรคระบาด ทุกครั้งที่มันปรากฏตัว ย่อมไม่มีเรื่องดีเกิดขึ้น

หรือว่าคราวนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นที่ไม่ดีต่อนักปราชญ์?

แต่สถานการณ์ตอนนี้ย่ำแย่มากแล้ว นอกจากถูกเซียวเฉวียนและพวกเขาไล่ล่า นักปราชญ์ก็คิดไม่ออกว่าจะมีอะไรที่ไม่ดีเกิดขึ้นอีก

เขาพยายามหนีอย่างสุดความสามารถ ถึงแม้ว่าเซียวเฉวียนและพวกเขาจะมาที่เกาะนกกระสาจริงๆ แต่เซียวเฉวียนก็คงหาที่นี่ไม่เจอในชั่วครู่

ดังนั้น นักปราชญ์จึงรู้สึกว่าไม่มีสถานการณ์ใดจะเลวร้ายไปกว่านี้แล้ว

ความฝันนั้น อาจจะเป็นเพราะเขาตึงเครียดมากเกินไป

เมื่อคิดเช่นนี้ นักปราชญ์ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก และโยนเรื่องนี้ทิ้งไป

ในช่วงเวลานี้ นักปราชญ์ต้องพลัดถิ่น แม้ว่าภายนอกจะดูไม่มีอะไร แต่ภายในใจเขาย่อมรู้สึกเหนื่อยล้า

ความรู้สึกแบบนี้ เขาจำต้องอดทนรับ ไม่สามารถพูดกับใครได้ ไม่สามารถพูดกับใครได้ และยิ่งไม่มีใครให้พูดด้วย

เมื่อคิดไปเรื่อย ๆ เปลือกตาของนักปราชญ์ก็ค่อยๆ หนักอึ้งขึ้น

เขาใช้ใบไม้ปิดตาอีกครั้ง หลับตาลง พักสายตา

ส่วนเซียวเฉวียนและพวกเขา ค้นหาในวงกว้าง แต่ก็ยังหาทิศทางที่นักปราชญ์หายไปไม่เจอ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องหยุดการค้นหาครั้งนี้ชั่วคราว

เสี่ยวเซียนชิวโกรธแค้นและพูดว่า “ท่านพ่อ พวกท่านกลับไปก่อนเถอะ ข้าจะค้นหาต่อ”

แม้ว่านักปราชญ์จะมีค่ายกลกระบี่ปกป้องเขา แต่เสี่ยวเซียนชิวก็ไม่เชื่อว่าเขาจะใช้ค่ายกลกระบี่ได้ตลอดทาง

เพียงนางไม่ยอมแพ้ในการค้นหา สักวันก็ต้องเจอ

เซียวเฉวียนจะยอมให้เสี่ยวเซียนชิวคนเดียวไปค้นหาได้อย่างไร?

เรื่องอันตรายเช่นนี้

นักปราชญ์อยู่ในที่มืด เซียวเซียนชิวอยู่ในที่สว่าง เผื่อว่านักปราชญ์พบร่องรอยของเสี่ยวเซียนชิว เสี่ยวเซียนชิวก็ตกอยู่ในอันตราย

เซียวเฉวียนพูดจาเย็นชาว่า “เสี่ยวเซียนชิว เชื่อฟังข้าเรากลับไปก่อน คิดหาวิธีใหม่”

ยังไงก็ตาม ตราบใดที่อาจารย์ศิษย์นักปราชญ์งอยู่ในเกาะนกกระสา พวกเขาก็หนีไม่รอด

เว้นแต่พวกเขาจะซ่อนตัวอยู่ตลอดไป

แต่นั่นเป็นไปไม่ได้

นักปราชญ์และเสวียนจิ้ง ทั้งคู่เคยเป็นคนที่มีชื่อเสียงและร่ำรวย ทักษะการใช้ชีวิตด้วยตนเองแทบจะเป็นศูนย์

ทักษะการเอาชีวิตรอดในป่าของพวกเขายังต่ำจนน่าตกใจ

อาหาร พวกเขาต้องลงเขาไปซื้อ

แม้พวกเขาลงจากเขา ย่อมมีคนพบเห็น

ดังนั้น ตอนนี้เซียวเฉวียนมีเรื่องที่น่าสนใจอย่างหนึ่งต้องทำ

นั่นคือการติดภาพนักปราชญ์เพิ่มเติม

ไม่เพียงแค่นั้น เขายังต้องการวาดภาพเสวียนจิ้งด้วย

หลังจากได้ยินความคิดนี้ ชิงหลงและเจี้ยนจงอดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปาก จริงๆ แล้ว ห้ามล่วงเกินใครก็ตาม ห้ามล่วงเกินเซียวเฉวียน

การล่วงเกินเซียวเฉวียน เขาอาจจะไม่ฆ่าเจ้า แต่เขาคิดจะแก้แค้นเจ้า เขาก็มีวิธีทำให้รู้สึกแย่กว่าตาย

โชคดีที่พวกเขาเป็นคนของค่ายเซียวเฉวียน

ดังนั้น พวกเขาจึงคิดว่าความคิดของเซียวเฉวียนนั้นดีมาก

เมื่อมีสิ่งที่ต้องทำ เสี่ยวเซียนชิวก็ไม่ยึดติดกับการติดตามเบาะแสของนักปราชญ์อีกต่อไป

ท้ายที่สุด เซียวเฉวียนก็พูดแบบนั้น และเซียวเฉวียนก็ไม่รีบร้อน

เขายังคิดหาวิธีทรมานพวกเขาอีกด้วย

เสี่ยวเซียนชิวรู้สึกว่าการทรมานคนชั่วเป็นเรื่องที่สนุกมาก

ดังนั้น ทุกคนจึงออกจากที่นี่ กลับไปที่พัก และเริ่มลงมือวาดรูป

ด้วยพลังของคนหมู่มาก แต่ละคนก็แสดงฝีมือของตัวเอง

ไม่ถึงครึ่งวัน เซียวเฉวียนและคนอื่น ๆ ก็วาดรูปนักปราชญ์และเสวียนจิ้ง เสร็จ หนาเป็นปึก

คราวนี้ เซียวเฉวียนไม่ได้ตั้งใจจะแปะทีละแผ่น