ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1817

ทั้งสามลงจากภูเขาได้สำเร็จ

ในเวลากลางวันนักปราชญ์ก็ไม่กล้าเคลื่อนไหวอะไรมากอยู่แล้ว

บวกกับคืนที่ผ่านมาพวกเขายุ่งกันทั้งคืน และเสวียนจิ้งก็กลัวจนไม่กล้าเคลื่อนไหวอะไร

เพราะงั้นในช่วงกลางวันพวกเซียวเฉวียนทั้งสามคนไม่มีอะไรต้องกังวล

ทั้งสามเดินตรงไปที่ที่อาสืออาศัยอยู่

เมื่อได้เห็นเซียวเฉวียนกลับมาอีกครั้ง อาสือก็ทั้งตกใจและดีใจ

ตกใจตรงที่เซียวเฉวียนพึ่งจะไปได้ไม่นาน แล้วทำไมถึงได้กลับมาอีก?

แต่ที่ดีใจก็คือเซียวเฉวียนพึ่งจะไปได้ไม่นาน ก็กลับมาแล้ว

อาสือเป็นแฟนคลับตัวยงของเซียวเฉวียน เขาเองก็อยากเห็นเซียวเฉวียนบ่อย ๆ เหมือนกัน

แค่ได้เห็นเซียวเฉวียน อาสือก็ยิ้มจนแทบไม่เห็นฟัน รีบมาต้อนรับอย่างกระตือรือร้นและตะโกนออกมาว่า "พี่ใหญ่"

หลังจากนั้นถึงจะทักชิงหลงและเจี้ยนจง

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่อาสือได้พบกับเจี้ยนจง คนที่เขาเคยพบก่อนหน้านี้คือ เว่ยอวี๋

แม้ว่าอาสือจะพอรู้เรื่องการกลับมาของเจี้ยนจงอยู่บ้าง แต่เรื่องรายละเอียดอะไรพวกนั้น อาสือไม่รู้เลย

ซึ่งก็หมายความว่า อาสือไม่รู้ว่า เจี้ยนจงและเว่ยอวี๋เป็นคนเดียวกัน

หรือว่าคนตรงหน้าเขาจะเป็นเว่ยอวี๋ที่เขาเคยรู้จักมาก่อนกันแน่นะ

ดูลักษณะท่าทางแล้ว เจี้ยนจงก็คือเว่ยอวี๋

แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้อาสือรู้สึกประหลาดใจนั่นก็คือ เขาไม่ได้เจอเว่ยอวี๋มาประมาณหนึ่งปี ทำไมเว่ยอวี๋ถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้กัน?

คนทั้งคนก็ดูเปลี่ยนไปไม่น้อย แม้แต่ลมหายใจก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ก่อนหน้านี้เว่ยอวี๋ นอกจากสถานะอันสูงส่งแล้ว ส่วนอื่น ๆ ที่เหลือก็เป็นเรื่องง่ายมากที่จะเข้าถึง

แต่ตอนนี้ อาสือมองเขาแค่แวบเดียวเท่านั้น ก็รู้สึกเย็นซู่

เมื่อเทียบกับเซียวเฉวียนแล้วหล่ะก็ อาสือก็ไม่ได้รู้สึกแย่มากเท่าไหร่นัก

แต่ทําไมเว่ยอวี๋ถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้?

มันเป็นเรื่องที่น่าสงสัยมากเลยทีเดียว อาสืออดไม่ได้ที่จะดึงแขนเสื้อของเซียวเฉวียน เพื่อส่งสัญญาณ

เซียวเฉวียนเองก็รับรู้ได้ทันที จึงได้ก้าวขึ้นไปสองก้าว มองที่ไปอาสือ รอให้เขาเปิดปากถาม

อาสือเองก็ไม่ลืมที่จะเหลือบมองไปรอบ ๆ ด้วยระยะห่างนี้ ทำให้เขาคิดว่าเจี้ยนจงคงไม่ได้ยินแน่ เขาจึงกระซิบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “ พี่ใหญ่ ท่านอ๋องสิบหกเป็นอะไรไปงั้นหรือ?”

ทําไมถึงได้เปลี่ยนไปนะ?

เมื่อได้ยิน เซียวเฉวียนก็หัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “ตอนนี้เขาไม่ได้ชื่อท่านอ๋องสิบหก เขาชื่อว่า เจี้ยนจง”

อะไรกัน?

เจี้ยนจง?

เขาคือเจี้ยนจงงั้นหรือ?

หมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษเจี้ยนจง?

เซียวเฉวียนพยักหน้าตอบ "ใช่ เขานั่นแหละ"

เขาก็ยังเป็นบรรพชนของกลุ่มต้าเว่ยอีกด้วย

กลุ่มต้าเว่ย?

อาสือมองเซียวเฉวียนด้วยสีหน้าที่งุนงง พูดราวกับว่าตัวเองไม่ใช่คนต้าเว่ยยังไงยังงั้น

จู่ ๆ อาสือก็นึกขึ้นได้ว่า บางทีเซียวเฉวียนอาจจะไม่ใช่ชาวต้าเว่ยจริง ๆ เขาเองก็เคยได้ยินเซียวเฉวียนพูดคำว่า “บ้านเกิดข้า” อยู่บ้าง

ยังได้พูดอีกว่า บ้านเกิดของเขาอยู่ไกลมากทีเดียว

และได้บอกว่าที่นั่นเรียกว่า ฮว๋าเซี่ย

แต่อาสือกลับไม่เคยได้ยินว่าต้าเว่ยมีที่ที่เรียกว่า ฮว๋าเซี่ยด้วย

อาจจะเป็นเพราะเขาได้รู้แล้วว่าเว่ยอวี๋ก็คือเจี้ยนจง อาสือตื่นเต้นมากจนพูดเสียงดังเกินไปหน่อย

ดังจนผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดได้ยินอย่างชัดเจน

เมื่ออาสือได้หันไปมองหน้าเจี้ยนจง เจี้ยนจงก็มองอาสือด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน จนอาสืออดสั่นไม่ได้

โอ้พระเจ้า!

เจี้ยนจงในจำนาน เข้าถึงได้ง่ายขนาดนี้เชียวหรือ?

หัวเราะเยาะประชาชนในเขตของเขาได้ยังไง?

เขาตาบอดหรือเห็นภาพหลอนกันแน่?

อาสือก็อดไม่ได้ที่จะมองแล้วมองอีก ไม่ผิดแน่ เจี้ยนจงหัวเราะจริง ๆ

แต่เสียงหัวเราะของเขาดูเย็นชามาก

คืนที่ผ่านมาหลังจากที่เซียวเฉวียนมาถึงแล้ว เซียวเฉวียนก็สั่งให้เสี่ยวเซียนชิวกลับไปทันที

คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้เธอจะมาเร็วขนาดนี้

แต่เธอมาคนเดียว

เซียวเฉวียนถามขึ้นว่า "ป้าของเจ้าอยู่ที่ไหน?"

เสี่ยวเซียนชิวยิ้มและพูดขึ้นว่า "นางอยู่ที่บ้าน ข้ายังไม่ได้บอกนางว่า ท่านพ่อกลับมาแล้ว"

ถ้าบอกนางไป นางต้องตามมาด้วยแน่

เสี่ยวเซียนชิวรู้ว่านักปราชญ์และเสวียนจิ้งอยู่ที่เกาะนกกระสา เพื่อความปลอดภัย อย่าปล่อยให้เซียวจิงวิ่งไปรอบ ๆ จะดีกว่า

ไม่ได้กลัว แค่กันไว้ก่อน

เธอรู้ว่าเซียวเฉวียนแคร์เซียวจิงมากขนาดไหน เธอต้องปกป้องดูแลคนที่เขาห่วงใยแทน

และเซียวเฉวียนก็ชื่นชมวิธีการของเสี่ยวเซียนชิวมากเลยทีเดียว การที่ไม่บอกเซียวชิง ก็ทำให้เธอสบายใจขึ้นได้ ไม่ต้องกังวลกับการปรากฏตัวของนักปราชญ์อีก

มีเซียวเฉวียนอยู่ทั้งคน เธอก็อยู่บ้านได้อย่างสบายใจแล้ว

ในระหว่างที่พ่อลูกกำลังคุยกันอยู่นั้น อาสือก็ได้ถือมันหวานเดินออกมา " มาแล้ว!" มาแล้ว!"

หอมจัง !

เซียวเฉวียนมองมันหวานในตระกร้า แต่ละคนก็น้ำลายไหลออกมา

มันหวานนี้ กินคู่กับโจ๊กแล้ว จะไม่สำลักอย่างแน่นอน

กินมันหวานแล้วกินโจ๊กต่อ ช่างเป็นรสชาติที่วิเศษสุด ๆ ไปเลย

มีเซียวเฉวียนเป็นผู้นำ ทุก ๆ คนก็กินตามและก็ได้กินอย่างเอร็ดอร่อย

เดิมทีเสี่ยวเซียนชิวได้กินข้าวเช้ามาก่อนแล้ว แต่พอได้เห็นเซียวเฉวียนและพวกกินด้วยความเอร็ดอร่อย เธอก็อดไม่ได้ จึงได้หันไปบอกอาสือว่าตนก็ต้องการโจ๊กหนึ่งถ้วย หลังจากนั้นก็ได้กินตามเซียวเฉวียน

มื้อเช้าแบบนี้ก็ไม่เลวเลย

หลังจากกินเสร็จ เธอก็ถามขึ้นว่า "ท่านพ่อ เกิดอะไรขึ้นกับนักปราชญ์?"

คงจับได้แล้วสินะ?

ไม่อย่างนั้นทั้งสามคงไม่มาอยู่ที่นี่หรอก

สิ่งที่ทำให้เสี่ยวเซียนชิวแปลกใจก็คือตอนที่เซียวเฉวียนพูดขึ้นว่า"พวกมันหนีไปแล้ว!"

หนีไปแล้วงั้นเหรอ?