ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1822

พูดอีกอย่างก็คือ การกระทำของเซียวเฉวียนนั้น ช่างโหดเหี้ยมเสียจริง

เหมือนกับประธานบริษัทที่ร่ำรวยและทรงพลังในยุคปัจจุบัน การปรากฏตัวของเขา บอกทุกคนว่า คนนี้คือคนของข้า อย่าทำเขา ไม่เช่นนั้น เจอดีแน่!

ดังนั้น ตลอดทาง ทาสคุนหลุนรู้สึกว่าสายตาของผู้คนเป็นมิตรมากขึ้น

มีคนหนุนหลัง รู้สึกดีจริงๆ!

ระหว่างทาง ยังมีผู้คนมากมายที่อยากรู้ว่าเซียวเฉวียนหน้าตาเป็นอย่างไร จึงยืนรออยู่ริมถนนเพื่อดูเซียวเฉวียนผ่านไป

แต่พอเห็นเซียวเฉวียนและคนของเขา ผู้คนก็ถูกบรรยากาศของพวกเขาครอบงำทันที

มันช่างเย็นชาจริงๆ เป็นความรู้สึกที่ทำให้คนรู้สึกเย็นยะเยือกเมื่อเห็นเซียวเฉวียน ไม่กล้าทำอะไรซุกซนต่อหน้าเขา

คราวนี้ ผู้คนยิ่งไม่กล้าดูถูกทาสคุนหลุน

ทาสคุนหลุนมีชาติกำเนิดต่ำต้อย แต่เขาได้รับการปกป้องจากเซียวเฉวียน

ตัวเซียวเฉวียนเองนั้น น่าเกรงขามกว่าข่าวลือเสียอีก

แต่เมื่อเซียวเฉวียนเดินผ่านพวกเขา ชาวบ้านก็ยังต้องรวบรวมความกล้าทักทาย

ทุกที่ที่เซียวเฉวียนผ่านไป ล้วนมีเสียงสั่นเครือพูดว่า “ท่านใต้เท้าเซียว ขอคารวะ!”

เซียวเฉวียนไม่มองใคร พยักหน้าเล็กน้อยแล้วก็เดินผ่านไป

ทาสคุนหลุนเพิ่งจากไป เสวียนจิ้งที่ออกไปล่าสัตว์ ล่าไปล่ามาก็มาถึงที่นั่น

เมื่อเห็นว่าเชิงเขาเต็มไปด้วยกระท่อมไม้ใหม่เสวียนจิ้งอดไม่ได้ที่จะแอบเข้าไปดู

เมื่อเขาเข้าใกล้ เขาก็พบว่ากระท่อมไม้ทั้งหมดว่างเปล่า

แต่บนโต๊ะในกระท่อมหลังหนึ่ง ชายังมีอุณหภูมิอยู่

ไม่ต้องสงสัยเลย ว่าเมื่อกี้นี้ยังมีคนอยู่

แต่นี่มันแปลกมาก บ้านใหญ่ ทำไมไม่มีใครเลย?

แม้ว่าจะออกไปล่าสัตว์หรือทำงาน แต่ก็ควรมีคนอยู่บ้านบ้าง

ฉวยโอกาสตอนที่ไม่มีใคร ก็แอบค้นหาในบ้าน หวังว่าจะหาอะไรกินได้บ้าง

แต่ผลลัพธ์ที่ได้คือ บ้านทุกหลังว่างเปล่า ไม่ต้องพูดถึงอาหาร แม้แต่เมล็ดข้าวก็ไม่มี

ถ้าไม่ใช่เพราะชาบนโต๊ะยังมีอุณหภูมิอยู่ แทบจะว่ามีคนเคยอาศัยอยู่

ใครกันที่ไร้สาระขนาดนี้ มาสร้างกระท่อมกลางหุบเขาแบบนี้ แต่ไม่ยอมอยู่ล่ะ？

ตอนแรก เขายังคิดที่จะ "เอา" เครื่องปรุงรสที่นี่ไว้ใช้ย่างเนื้อ

แต่เขาค้นหาทั่วทุกบ้าน แต่ก็ไม่พบเครื่องปรุงรส

เสวียนจิ้งจำใจต้องเลิกรา ถือของที่ล่ามากลับไปที่เดิม

เขาออกมาสักพักแล้ว ถ้าไม่กลับไป พระอาจจะโกรธอีก

เขาไม่สามารถทนต่อความโกรธของพระรูปนี้ได้

ดังนั้นเสวียนจิ้งรีบวิ่งขึ้นเขา

กลับมาที่เดิม เมื่อนักปราชญ์ตื่นขึ้นมา เขาจ้องมอง เสวียนจิ้ง ด้วยสายตาเย็นชาและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงต่ำว่า “ไปนานทำไม?”

เสวียนจิ้ง ยืนอยู่ตรงนั้น มือของเขาถือกระต่ายสองตัวและไก่ฟ้าหนึ่งตัว

เหยื่อเพียงแค่นี้ ไม่น่าจะต้องใช้เวลานานขนาดนี้

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่อันตราย ยิ่งอยู่ข้างนอกนาน โอกาสที่คนจะเห็นก็ยิ่งมากขึ้น

หากมีคนเห็น พวกเขาก็จะถูกเปิดเผยได้ง่าย

ดังนั้น นักปราชญ์จึงคิดว่าเสวียนจิ้ง ไม่ควรออกไปนานขนาดนี้

เห็นได้ชัดว่านักปราชญ์ไม่พอใจ เสวียนจิ้ง จึงพูดความจริงออกมา “อาจารย์ ข้าเห็นกระท่อมไม้หลายหลังบนเชิงเขา ล้วนเป็นหลังใหม่”

"ข้าแอบไปดูมา"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น นักปราชญ์ก็โกรธและพูดแทรก เสวียนจิ้ง ว่า “รู้ว่ามีกระท่อมอยู่ที่นั่น ยังจะเข้าไปใกล้ทำไม?”

กลัวว่าคนอื่นจะไม่รู้หรือไงว่าอยู่ที่นี่?

ช่างเป็นเพื่อนร่วมทีมที่โง่เขลาเสียจริง!

เสวียนจิ้ง อธิบายอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนว่า “อาจารย์ โปรดฟังข้าให้จบ ข้าเห็นว่ารอบๆ ไม่มีใคร เลยเข้าไปดู”

และก็พบว่าไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นั่นจริงๆ ข้างในไม่มีอะไรเลย

มีเพียงชาบนโต๊ะที่ยังมีอุณหภูมิอยู่ บ่งบอกว่ามีคนมาที่นี่ แต่ไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไรก็จากไป

และระหว่างที่ เสวียนจิ้ง ล่าสัตว์ เขาไม่พบภาพวาดของพวกเขาเลย คงเป็นเพราะภาพวาดของพวกเขายังไม่ลอยไปถึงที่นั่น เสวียนจิ้ง จึงลงไป

มิฉะนั้น แม้จะเอาขันน้ำมาเป็นขวัญกำลังใจ เสวียนจิ้ง ก็ไม่กล้าเข้าใกล้