ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1841

ไม่รู้ว่าคราวนี้จะเกิดปัญหาอะไรขึ้น

อย่างไรก็ตาม เซียวเฉวียนไม่ได้กังวล เจ้าพวกปีศาจสัตว์ประหลาดใดๆ ปล่อยไม้เด็ดออกมาให้เต็มที่เลย!

ในขณะนี้ เซียวเฉวียนกังวลเกี่ยวกับนักปราชญ์และลูกศิษย์

เมื่อคืนเซียวเฉวียนและอีกสามคนพักที่ชายหาดประมาณครึ่งชั่วโมง จากนั้นก็เริ่มออกทะเลอีกครั้งเพื่อระเบิดทะเล

ระเบิดเป็นครั้งคราว

จนกระทั่งรุ่งสาง เซียวเฉวียนทั้งสามคนก็หยุดกระทำ

พวกเขาทั้งสามตรวจค้นในทะเลและไม่พบร่องรอยของอาจารย์และลูกศิษย์ของนักปราชญ์

แม้แต่พื้นที่ริมทะเลของเกาะนกกระสาและรัญมู่อวิ๋นก็ถูกค้นหาโดยทั้งสามคน แต่ก็ไม่พบเบาะแส

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เซียวเฉวียนและคนอื่นๆ ไม่รู้ว่านักปราชญ์และลูกศิษย์ของเขาตายหรือยังมีชีวิตอยู่

ถ้าอาจารย์และลูกศิษย์ตาย แพไม้ไผ่ก็ควรจะลอยอยู่ในทะเล

แต่เซียวเฉวียนและคนอื่นๆ ไม่เห็นแพไม้ไผ่

แพไม้ไผ่โดยทั่วไป

จะไม่จมลงสู่ทะเล

แต่ก็อาจเป็นไปได้ว่ามันล่องลอยไปที่ไหนสักแห่งตั้งนานแล้ว

หากอาจารย์และศิษย์ยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาก็ลอยอยู่ในทะเลมานานแล้ว และถูกเซียวเฉวียนและคนอื่นๆ ทิ้งระเบิดเป็นเวลานาน ดังนั้นความน่าจะเป็นที่พวกเขาจะมีชีวิตอยู่จึงไม่สูง

ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือทั้งสองคนขึ้นฝั่งโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

แต่เซียวเฉวียนและคนอื่นๆ ค้นหาทั่วชายหาดและไม่พบร่องรอยของพวกเขา

หากขึ้นฝั่งควรทิ้งรอยเท้าไว้เมื่อเดินบนชายหาด

เซียวเฉวียนรู้สึกว่า การหลบหนีในเวลากลางคืนเป็นสิ่งสำคัญมาก หากอาจารย์และลูกศิษย์ขึ้นฝั่ง ร้อยละเก้าสิบของพวกเขาจะไม่มีความคิดหรือความพยายามที่จะลบรอยเท้าของพวกเขา

สิ่งเดียวคือการแข่งกับเวลาเพื่อหลบหนี

เซียวเฉวียนคิดผิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

นักปราชญ์คาดหวังว่าเซียวเฉวียนจะคิดแบบนี้ และกลัวว่าเซียวเฉวียนจะค้นพบร่องรอยของพวกเขา ดังนั้นเขาจึงหนีไปตลอดทาง โดยลบรอยเท้าของพวกเขาไปตลอดทาง

หลังจากออกจากชายหาดแล้ว ทั้งอาจารย์และศิษย์ก็ใช้วิธีการบินเหิน

ไม่เพียงเท่านั้น เพื่อหลีกเลี่ยงการไล่ตามของเสี่ยวเชียนชิว นักปราชญ์ยังยืมค่ายกล และหนีเข้าไปในป่าลึก

ดังนั้น เซียวเฉวียนและคนอื่นๆ ไม่พบร่องรอยของนักปราชญ์และลูกศิษย์ของเขา

โดยไม่รู้ว่าชีวิตและความตายของนักปราชญ์และลูกศิษย์ของเขา เซียวเฉวียนและอีกสามคนไม่กล้าออกจากเกาะนกกระสาในชั่วขณะ

ยิ่งไปกว่านั้น ทาสคุนหลุนยังต้องการให้เซียวเฉวียนปักหลัก

เซียวเฉวียนและคนอื่นๆ จึงกลับไปที่หมู่บ้าน ฝังศพทาสคุนหลุนที่ถูกสังหาร จากนั้นเดินทางต่อพร้อมกับทาสคุนหลุน

หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ผู้คนต่างรู้สึกขอบคุณเซียวเฉวียนและคนอื่นๆ เป็นอย่างมาก

รักใครก็รักคนหรือสิ่งของที่เกี่ยวข้องกับเขาด้วย

แม้แต่ทาสคุนหลุนที่ติดตามเซียวเฉวียน ผู้คนก็มองพวกเขาแตกต่างออกไป

กล่าวโดยสรุปคือ พวกเขามองทาสคุนหลุนด้วยสายตาที่เป็นมิตรมากขึ้นอีกเล็กน้อย

นี่เป็นการเริ่มต้นที่ดี

“ใต้เท้าเซียว ใต้เท้าทุกท่าน ขอให้เดินทางอย่างปลอดภัย!” ราษฎรมองไปที่แผ่นหลังของเซียวเฉวียนและพรรคพวกของเขาแล้วตะโกน

เมื่อเห็นพวกเขาเดินไกลออกไป ราษฎรถึงยอมละสายตาออก และกลับบ้านไปทำงาน

งานหลังภัยพิบัติเป็นสิ่งที่ยากที่สุด

โชคดีไม่มีผู้เสียชีวิตจากเพลิงไหม้เมื่อคืนนี้

จนกระทั่งตอนเย็นเซียวเฉวียนและคนอื่นๆ ก็มาถึงจุดหมายปลายทางในที่สุด

อาสือเห็นเซียวเฉวียนจากระยะไกลจึงรีบเข้าไปต้อนรับ

ก่อนที่เขาจะมีเวลาสังเกตเห็นว่ามีทาสคุนหลุนกลุ่มใหญ่ตาหลังเซียวเฉวียนมา เขาก็พูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิดว่า "พี่ใหญ่ มันช่างน่าเศร้า เมื่อคืนที่ผ่านมามีไฟไหม้ พริกและเถามันเทศถูกเผาแล้ว”

เถามันเทศก็ดี มีอีกเหลือหนึ่งในสามไม่ถูกเผา แต่พริกทั้งหมดถูกเผา

การทำงานหนักของอาสือเกือบจะพังทลายลง

โชคดีท่ามกลางความโชคร้าย เถามันเทศถูกเผา และมันเทศยังคงอยู่บนพื้น และยังมีผลผลิตอยู่

ต้องบอกว่าการปลูกมันเทศนั้นดี

เซียวเฉวียนพูดเบาๆ ว่า "ไม่เป็นไร ขอเพียงคนไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"

สิ่งต่างๆ ถูกเผาแล้ว สามารถปลูกขึ้นใหม่ได้

แต่หากคนถูกไฟเผา พวกเขาก็จากไปอย่างแท้จริง