ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1863

ระหว่างทาง เหมิงเอ้ายังคงถามคำถามที่เมื่อวานยังถามไม่เสร็จ

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย “คุณชายเจิน เมื่อวานท่านออกไปเป็นเวลานาน พบสถานที่พิเศษที่น่าสนุกบ้างหรือเปล่า?”

อือ......

เจินฮ่าวกลอกตาขาว กล่าวออกมาอย่างสงบ “ไม่ได้พบเจอสิ่งใด เป็นเพียงแค่การเดินทางไกล ทำให้เสียเวลาค่อนข้างมาก”

แต่เหมิงเอ้าจำได้ว่าตอนที่เจินฮ่าวกลับมาเมื่อวาน เขาอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัด

แม้ว่าจะไม่ได้แสดงออกมาทางใบหน้า แต่จากแววตาเช่นนั้นของเขา มันก็ไม่อาจเล็ดลอดไปจากสายตาของเหมิงเอ้าได้

หากเป็นอย่างที่เจินฮ่าวพูดออกมาจริง ไม่มีสถานที่ที่พิเศษอะไร ผ่านเส้นทางอันแสนน่าเบื่อและเสียเวลา เช่นนั้นจะดูมีความสุขได้อย่างไร?

คิดจะปิดบังเหมิงเอ้าอย่างนั้นหรือ?

มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ

ก่อนหน้านี้เหมิงเอ้าเคยฝึกกับเซียวเฉวียนที่เป็นถึงปรมาจารย์แห่งการหลอกลวง

เขาถามออกมาว่า “จริงหรือ? ข้าได้ยินใต้เท้าเซียวบอกว่า ในตอนที่คนกำลังโกหก หัวใจจะเต้นเร็วกว่าปกติ”

หลังจากพูดจบ เหมิงเอ้าก็มองไปที่เจินฮ่าวด้วยสีหน้าที่มีความหมาย

เจินฮ่าวเองก็ผ่านร้อนผ่านฝนในยุทธภพมาเป็นเวลาหลายปี เขาจะถูกหลอกด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำของเหมิงเอ้าได้อย่างไร?

ไม่มีก็คือไม่มี เจ้าจะพูดอย่างไร เจ้าจะถามยังไง สุดท้ายมันก็คือไม่มี!

เจินฮ่าวมองมาที่เหมิงเอ้าด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนแปลง “ไม่มีอะไรจริงๆ”

แต่พูดไปพูดมา เมื่อวานเจินฮ่าวก็แค่ไปกินอาหารที่หอคอยเหลียนเซียง เขารู้สึกว่าอาหารที่หอคอยเหลียนเซียงนั้นรสชาติดีกว่าหอปี๋เซิ่งเสียอีก

มันเป็นประสบการณ์ที่เขาไม่มีวันลืมเลือน

คิดไปคิดมา เจินฮ่าวก็กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

ลมหายใจของเขาปกติ อารมณ์ของเขาไม่เปลี่ยนแปลง กล่าวออกมาด้วยใบหน้าสงบ “ใต้เท้าเหมิง ข้าจำได้ ท่านเคยพูดว่าจะพาข้าไปกินอาหารที่หอคอยเหลียนเซียง”

“เมื่อไหร่ท่านจะทำตามสัญญา?”

เจินฮ่าวเหลือบตามองเหมิงเอ้า

ด้วยสายตาเช่นนี้ ด้วยคำพูดประโยคนี้ มันทำให้เหมิงเอ้าเข้าใจในทันที เขาถามออกมาด้วยความประหลาดใจและดีใจว่า “คุณชายเจิน เมื่อวานท่านไปที่หอคอยเหลียนเซียงมาอย่างนั้นหรือ?”

ไม่อย่างนั้น เหตุใดเจินฮ่าวจึงไม่เอ่ยขึ้นมาตั้งแต่แรก เหตุใดจึงมาเอ่ยถึงหอคอยเหลียนเซียงในเวลานี้?

ด้วยความคิดของเหมิงเอ้า เช่นนั้นมันก็มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว เจินฮ่าวเคยกินอาหารที่หอคอยเหลียนเซียงมาแล้ว และรู้สึกนึกถึงมันอย่างไม่มีวันลืมเลือน

คำพูดของเหมิงเอ้าทำให้เจินฮ่าวตั้งตัวไม่ทันจริงๆ เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นผู้ชายที่หยาบกร้าน แต่เนื่องจากอยู่ดีๆ เจินฮ่าวก็ถามคำถามประโยคนั้นออกมา เขาก็รู้ได้เลยว่าเจินฮ่าวไปที่หอคอยเหลียนเซียงมาแล้ว?

ครั้งนี้เจินฮ่าวประมาทเกินไปแล้ว

แต่เขาจะยอมรับไม่ได้เป็นอันขาด คุณชายตระกูลเจินผู้สง่างาม แอบไปกินอาหารอร่อยแต่ไม่กล้ายอมรับ เรื่องนี้หากปล่อยให้เหมิงเอ้ารู้เข้า เจินฮ่าวจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

เขาไม่มีวันยอมรับ “ใช่เสียที่ไหน ข้าแค่เคยได้ยินมาเท่านั้น อาหารของหอคอยเหลียนเซียงรสชาติล้ำเลิศ ดังนั้นจึงอยากจะไปลิ้มลองดูสักครั้ง”

แต่สิ่งที่เจินฮ่าวคิดไม่ถึงก็คือ ยังมีสิ่งที่เขาตั้งตัวไม่ทันอยู่อีก

เห็นได้ชัดว่าเหมิงเอ้าไม่เชื่อในคำพูดของเจินฮ่าว เขามองเจินฮ่าวด้วยรอยยิ้มอันเลวร้าย พูดออกมาทีละพยางค์ “จริงหรือเท็จ เมื่อไปถึงหอคอยเหลียนเซียงแล้ว แค่ถามแม่นางชือหลิวก็จะรู้ความจริงเอง”

แม่นางชือหลิว?

ความประหลาดใจปรากฏออกมาจากแววตาของเจินฮ่าว “เจ้ารู้จักแม่นางชือหลิวด้วยงั้นหรือ?”

เหมิงเอ้าตอบกลับไปอย่างภาคภูมิใจ “แน่นอน”

ไม่เพียงแค่รู้จักเท่านั้น ตอนแรกเขาเคยอยู่ที่หอคอยเหลียนเซียงมาก่อน

พูดมาถึงตรงนี้ เหมิงเอ้าก็เปิดเผยทุกอย่างออกมาเช่นกัน “คุณชายเจินไม่รู้ใช่หรือไม่? หอคอยเหลียนเซียงเองก็เป็นทรัพย์สินของจวนเซียว”

ทรัพย์สินของจวนเซียว?

บ้าไปแล้ว!

เซียวเฉวียนมาเปิดโรงเตี๊ยมที่ซินเจียงตั้งแต่เมื่อไหร่?

ไม่ใช่ เห็นได้ชัดว่าอาหารของหอคอยเหลียนเซียงนั้นแตกต่างจากหอปี๋เซิ่งอย่างสิ้นเชิง มันดีกว่าหอปี๋เซิ่งเสียด้วยซ้ำ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ฝีมือของพ่อครัวคนเดียวกัน

ดังนั้นมีความเป็นไปได้สูงที่เซียวเฉวียนจะรับช่วงต่อหอคอยเหลียนเซียงมาจากคนอื่น

เหมิงเอ้ายิ้มออกมา “คุณชายเจินฉลาดเสียจริง จริงๆ แล้วผู้ก่อตั้งหอคอยเหลียนเซียงแห่งนี้ก็คือคุณชายมู่จิ่น”