ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1867

ในสายตาของคุณยาย นักบุญไม่เพียงแต่ยืนกรานในความคิดนี้เท่านั้น แต่เขายังรนหาที่ตาย

ช่างโง่เขลาเสียจริง!

เมื่อลองคิดดูแล้ว ในตอนนั้นเซียวเฉวียนก็ยังไม่มีพลัง แต่ทำไมหมิงเจ๋อทำอะไรเขาไม่ได้

ถ้าไม่ใช่เทพเจ้าจงใจ แล้วนี่มันอะไรกัน

อย่างไรก็ตาม เหล่านักบุญมได้ยึดมั่นหลักความคิดที่ว่า “ต้องจำจัดเซียวเฉวียนสถานเดียว!” การที่ทำให้แบบนี้ ทำให้พวกเขาเปิดเผยตัวตนลำหายนะมาสู่นิกายคุ

หมิงเซียน

หากไม่ได้มากจากนิกายหมิงเซียนด้วยกัน ป่านนี้คุณยายเหยียนคงตีเขาจนตาย

นี่มันเกินความคาดหมายของเซียวเฉวียนเสียจริง เขาไม่คิดว่าคุณยายเหยียนจะดูถูกคนได้ถึงเพียงนี้

ขณะที่คุณยายเหยียนพูด เซียวเฉวียนก็ต้องกรแอบฟังความในใจของเธอเอง แต่ทว่าเขานั้นไม่สามารถฟังได้

นับว่าเป็นคนที่มีจิตใจแน่วแน่อยู่ตลอดเวลาเลยคนหนึ่ง

เมื่อแอบฟังมาถึงตรงนี้แล้ว เซียวเฉวียนก็อดใจไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า: “ท่านมาที่นี่มีจุดประสงค์อะไรกัน”

มันคงไม่ใช่การที่ท่านเดินมา ๆ แล้วมาโผล่ตรงนี้

ท่านจะต้องมีจุดอะไรซ่อนไว้อย่างแน่นอน

คุณยายเหยียนเหลือบมองเซียวเฉวียนด้วยสายตาที่จ้องจะเล่นงานเซียวเฉวียน และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า: “มาฆ่าเจ้ายังไงล่ะ”

อะไรนะ!

เมื่อกี้ยังกล่าวทอนักบุญอยู่เลย

ทำไมตอนนี้กลับพูดแต่ว่าจะฆ่าเซียวเฉวียนล่ะ

ไม่ใช่บอกไปแล้วหรอ ว่าเทพเจ้าต้องการให้หมิงเจ๋อสังหารเซียวเฉวียน

คำสั่งสั่งของเทพเจ้าไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

คุณยายเหยียนมองไปที่เซียวเฉวียน: “แต่เจ้าทำลายหุบเขาหมิงเซียน”

มีสิ่งหนึ่งที่คุณยายเหยียนไม่สามารถบอกเซียวเฉวียนได้คือนิกายหมิงเซียนคือนิกายของตน

โดยเธอใช้ให้นักบุญในการปกปิดความจริงนี้

เรื่องนี้ไม่เคยมีใครรู้มาก่อน

เซียวเฉวียนหรี่ตาและทำน้ำเสียงเย็นชาถามไปว่า: “ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ข้าขอถามคำถามท่านหนึ่งคำถาม หวังว่าท่านจะตอบมันด้วยความสัจจริง”

ตั้งแต่ที่พูดจบ เซียวเฉวียนก็รู้ทันทีว่าคุณยายเหยียนไม่ได้เห็นเซียวเฉวียนและเจี้ยนจงอยู่ในสายตา

ในความคิดของเธอ เธอคิดว่าการฆ่าเซียวเฉวียนจะทำให้มีความสุขมากขึ้น

ปล่อยให้คนตายได้รับรู้ถึงสิ่งที่ตัวเองก่อ

นี่คือสิ่งที่ผู้ชนะควรทำ

ดังนั้นคุณยายเหยียนจะบอกเขาอย่างแน่นอน

คุณยายเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก: “ถามมาเถอะ”

เซียวเฉวียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ท่านรู้ไหมว่าใครคือคนที่สังหารทหาตระกูลเซียวห้าหมื่นคน”

ในเมื่อเขาถามคำถามนี้

คุณยายเหยียนจึงตกใจ และไม่เคยคิดว่าก่อนว่าเขาจะถามคำถามนี้

ด้วยนิสัยของเซียวเฉวียน คุณยายเหยียนรู้เป็นอย่างงดี เขาเป็นแม่ทัพตั้งแต่ยังเล็ก ก็ย่อมอยากรู้เป็นธรรมดาว่าเกิดอะไรขึ้นกับเหล่าทหารของเขา

เขาจะต้องหาทางเพื่อที่จะรู้ความจริงให้ได้อย่างแน่นอน

หากวันนี้เขาไม่ตาย เธอก้ต้องตาย

เขายังคงสงสัยในเรื่องนี้อยู่

ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่า เซียวเฉวียนไม่คิดเลยหรอว่าตัวเองจะต้องตาย หรือคิดว่าตัวเองจะไม่ตายกันแน่

ในเมื่อเขาถามมาแล้ว คุณยายเหยียนก็กล้าตอบไปว่า: “ข้ารู้”

“แต่ข้าไม่สามาถบอกเจ้าได้ว่าเขาคือใคร”

เมื่อพูดออกมาแบบนี้แล้ว แสดงว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเธอ

เซียวเฉวียนพยามพูดด้วยอารมณ์สงบ: “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับท่านหรอ”

คุณยายเหยียนพูดโต้ไปว่า: “ข้าไม่อาจบอกได้”

คิดจะโกหกกัน?

เซียวเฉวียนก็ได้เข้ามาร่วมกับเจี้ยนจงต่อสู้ด้วย

เธอได้ใช้ความเร็วในการหลบหลีก ซึ่งมันทำให้คุณยายเหยียนรู้สึกถึงความเจ็บ

แต่ในไม่ช้าเธอก้สามารถที่จะผ่อนคลายได้และเผชิญกับการโจมตีของเซียวเฉวียนและเจี้ยนจงอย่างเต็มกำลัง

เดิมทีเธอคิดว่า ด้วยความสามารถของเธอแล้ว มันคงไม่ยากที่จะโจมตีเซียวเฉวียน ต่อให้เพิ่มเจี้ยนจงมา เธอก็ไม่กลัวอยู่ดี

เมื่อการโจมตีนี้เริ่มขึ้น เธอก็ได้รู้ว่าเธอนั้นได้ประเมินตัวเองสูงไป

ทั้งสองร่วมมือกันอย่างเต็มกำลังจนคุณยายเหยียนไม่มีทางสู้ เธอจึงหาทางหลีกหนีได้เพียงวิธีเดียวเท่านั้น

เมื่อดูทุกกระบวนท่าของเซียวเฉวียนแล้วนั้น ก็มีความคล้ายกับกระบวนท่านการต่อสู้ของคุนหลุน แต่มันกลับไม่ใช่ซะอย่างนั้น

คุณยายเหยียนมีชีวิตมาอย่างยาวนาน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นกระบวนท่าต่อสู้ที่รวดเร็ว แม่นยำ และโหดเหี้ยม!

คนส่วนใหญ่ก้ไม่สามารถที่จะสู้กับมันได้

ในตอนนี้ คุณยายเหยียนกลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่นักบุญจะยอมตกอยู่ในกำมือของเซียวเฉวียน

และนี่แสดงให้เห็นว่านักบุญไม่ได้โง่อย่างที่เธอพูด

การเสียสติถือสิ่งที่ควรเหลียกเลี่ยงยามทะเลาะกัน

ในชั่วพริบตา คุณยายเหยียนเกือบถูกดาบที่เซียวเฉวียนถืออยู่แทงเข้า

โชคที่เธอมีสายตามที่เฉียบคม เธอรีบยกไม้เท้าของเธอขึ้นมาบังดาบเล่มนั้น

นี่อันตรายมาก!

เมื่อสถานการณ์เป้นแบบนี้ เจี้ยนจงรีบรีบสะบัดพัดออกจากมือ และลอยตัวไปหาคุณยายเหยียน

คุณยายเหยียนก็ได้รีบถอยออกมา

เธอรีบโอนถ่ายพลังของเธอทั้งหมดเขาไปในไม้เท้า และได้ใช้มือจับไม้เท้ากวาดลงไปบนพื้นอย่างแรง

ทันใดนั้น ใบได้ก็ได้ร่วงหล่นลงพื้น

จากนั้นคุณยายเหยียนได้ใช้ไม้เท้าตีกระทบลงกับพื้น ครั้งนี้ไม่ง่ายเหมือนกับครั้งก่อน

นอกจากใบไม้ที่ร่วงกระจายแล้ว ยังมีรอยแตกลึกบนพื้น ซึ่งรอยนี้มันได้ค่อย ๆ ลามไปหาเซียวเฉวียน

เหมือนกับงูเหลือมที่อ้าปากกว้างคอยกลืนกินเซียวเฉวียน